20161230 Elkaar samen vinden in de natuur "de Engbertsdijksvenen".

Nu doemt aan het eind van 't haast vervlogen jaar
zomaar een vraag op: hoe zitten jij en ik nu toch in elkaar.
Ik zoek daarom naar een gelegen en stil moment
om me te verdiepen in mezelf en wie jij voor mij bent;


Ik wil die vraag heel goed en grondig overwegen
naar wat er voor mij nu toch werkelijk toe doet,
wat ik van jou in 't hart en 't hoofd bewaren moet
om dat te koesteren en waarover dient worden gezwegen.

Voor het antwoord op die vraag zoek ik bewust de rust
op mijn geliefde stek, die voor mij geldt als heilige plek
daar waar natuur zich zo puur met 't geluid van vogels verbindt
en ik geheel onbevreesd de kalmte en rust van mijn vrede vind.

En ben ik daar dan eindelijk aangeland om te overwegen
dan barst ik van verbazing, het is niet een noodlot dat tart
maar wel bevrijdend intens geluk, die ik ervaar in mijn hart
want daar …..
kom ik dan jou, gewoon zo maar opnieuw weer onverwachts tegen.

In zo'n hecht harmonieus huwelijk kun je vanzelf wel verwachten
dat we onafhankelijk van elkaar komen tot dezelfde gedachten.
We vinden dan op 't laatst, toch samen die boeiende natuurlijke plaats:
de Engbertsdijksvenen, als een zwakke schaduw van eens de Hof van Eden
althans door ons zo gevoeld alsof dat ook ooit eens zo was bedoeld
in de bijbel, in het verleden, met nog geldingskracht voor nu, het heden.

Zo vinden we dan daar samen die creatieve pracht en praal
bijna zo mooi als het wonder van dat schone scheppingsverhaal,
om je daar zo dicht bij huis vol bewondering aan te verrijken
ga dan maar gauw in de Engbertsdijksvenen kijken.

© Gert Pape

20161226 Tegenwind - als het soms een beetje tegenzit

Ik had het weerbericht wel gehoord
Dat op NPO 1 en 2 werd uitgzonden
De weerman vertelde daar onomwonden
dat er veel wind werd verwacht
aan de kust zelfs windkracht acht
maar ik heb me daar niet aan gestoord
't valt hier wel mee, zo heb ik gedacht.

Aan de kust, ja, dat is ver weg, aan zee

dan valt 't hier vast allemaal  wel mee. 

Ik heb me danig vergist en 't viel bar tegen

gigantisch veel wind, haast kracht negen

Op de fiets was echt niets met die tegenwind

maar windmee ging het wel heel erg gezwind.

Met mijn camera ging ik dus op stap

fietsend door het mooie Veenschap

van het zogeheten Vriezenveense veld.

Ik voelde mij echt een hele grote held

en een hele grote sterke stoere beer

als ik die onvoorziene wind trotseer.

Die forse wind, ik kwam er haast niet tegen op

en dan maakte ik maar even een tussenstop

en dan kwam mijn camera eraan te pas

haalde hem dan snel uit mijn fietstas

en ik zag dan altijd nog wel een gaatje

voor het maken van een heel mooi plaatje

en daarmee ben ik dan dik tevree.

Dus als het soms een beetje tegenzit

toon dan wel een beetje meer pit

zit niet te nietsen, gewoon wat harder doorfietsen

en niet verslappen maar gewoon flink doortrappen.

Gaat in je leven er een harde stormwind te keer

zit dan niet zo futloos en verslagen bij de pakken neer

maar weet: Jezus bracht ooit eens de "storm" tot bedaren

blijf daarom om Hem vertrouwen houden in de Heer

dan zal je opnieuw de kalmte en rust mogen ervaren.

iedereen het goede toegewenst voor het nieuwe jaar 2017

© Gert Pape

Prettige kerstdagen en een gelukkig Nieuwjaar

20161224  tempis fugit  tijd  vliegt - a happy  New Year

Nu is er bijna al weer een vol jaar voorbij

in een lange reeks van jaren,

met soms bewogen jaren, die komen en gaan

waarin we bouwen aan ons aardse bestaan

Sinds maanden zijn we nu officieel met pensioen,

en hebben zo meer tijd om nog wat minder te doen

Zo  lijkt dan de laatste maand van 't jaar: december

" just the right time and place to remember"

Nu we wat ouder, grijzer en strammer worden

zijn wel 's bang, want we weten immers nooit hoe lang

het nog kan om mijmeringen over onbelichte dingen,

elkaar nog te zeggen en  ze wat nader uitleggen.

En naarstig gaan we dan daar heel hard naar zoeken

in 't  hart en sectoren van mijn hoofd, in alle hoeken.

Maar hoe ik ook zoek, ik vind ze echter niet,

ook al ben ik daarmee toch zò druk, druk….druk

ik kom niet verder dan maar één enkel woord:

het mooiste woord,

namelijk: ………GELUK…………!

Dat wens ik jullie allemaal van harte toe

voor nu en de komende Kerstdagen

die van 't gelijk en van 't geluk

van Christus komst gewagen.

En met dit vriendelijk gebaar

wens ik voor jullie allen met elkaar

de allerbeste wensen

voor het Nieuwe Jaar.

© Gert Pape

Eten en gegeten worden - sperwer eet duif

Zoiets gebeurt gewoon in je achtertuin. 

Die sperwer komt zo af en toe eens voorbij.

 Hij een volle maag, wij een bult veren rijker 

en er is weer één torteltje minder.
Zo gaat dat in de natuur

 Zijn wij toch wel een beetje beter af

Engbertsdijksvenen gehuld in witte vrieskou

de Zon, bron van Licht en leven

De zon verlicht ons ied're dag,
zelfs als we hem niet zien,
zit hij natuurlijk op zijn vaste plek
verscholen achter wollig wolkendek.

Kleuren bestaan niet in zichzelf
alleen de zon geeft fleur en kleur
aan mensen, dieren en aan ieder ding,
geeft hij aan 't leven glinstering.

Zonder zon lijkt alles dof en donker,
van kleur verschoten, schemergrijs.
dan komt de zon, o wat een wonder,
zij geeft al haar geheimen prijs.

De zon geeft kleur aan 't leven hier op aarde
verwarmt haar en zorgt voor groei en bloei.
Zonlicht is vitamine voor het leven
om aan alle mensen door te geven.

De zon neemt bloedend afscheid van de dag,
kleurt karmozijn, kleurt zo het avondrood
Maar mensen, maakt u zich geen zorgen,
want ied're dag is hij er weer, ook morgen.

God, de grote Schepper
van hemel, aarde en het licht,
houdt onder al' omstandigheden
altijd zijn Licht op ons gericht.





www.waardevolenuniek.nl

20161113 De koning met zijn eksteroog

In 1967 deed ik examen voor de ULO.

Voor het vak Frans hadden wij een gedicht ingestudeerd,

dat begon met: "Un roi d'Espangna ou bien de France" enz… ….

over een koning met een eksteroog.

 Vanochtend heel vroeg, al bij 't krakend krieken van de dag

sprong geheel ongevraagd dat reeds meer dan half vervaagde

maar o zo geinige gedicht spontaan in mijn gedachten.;

dat overdenkend en daaraan enige aandacht schenkend,

mag u dan hierna het volgende verwarde verhaal verwachten.

20161113 De koning met zijn eksteroog

Een Spaanse of misschien wel een Franse koning

zit op zijn zelf ingebeelde en zo hoogverheven troon:

't is werkelijk een knullige en kostelijke vertoning.

De koning zit daar maar wat grappig en zo hoog omhoog

in 't volle licht met een verbeten grimas op z'n gezicht

vanwege een gemeen en sterk stekend eksteroog.

In zijn paleis loopt hij nu overdreven en opzettelijk mank

om enig meelij bij bevolking en bedienden op te wekken

maar heel het land kan daar echt niks zieligs in ontdekken.

Hij laat zich gaan, stelt zich daarbij zo lachwekkend aan

loopt mank, soms links en dan weer rechts, omdat hij zich vergist

en in zijn statelijke gang, heel stom, dan net een wankel stapje mist.

Zoals dat dan meestal gaat, heeft hij door deze oliedomme daad

bij volk en vaderland daar geen enkel respect mee opgewekt

maar bereikt zo onbedoeld toch een eenheid van samenhorigheid.

't Is echt te dol want nu liep heel het volk, ja, dat voor de lol

voor hem als dank, allemaal opzettelijk een beetje mank;

en dat was zodoende aanleiding tot grote landelijke hilariteit.

20161109 Is God nog in ons midden?

Is God nog in ons midden?
Is dat nu een wezenlijke of toch weer zo'n softe vraag,
die in 't verborgen daagt in veel verwarde harten.
Die vraag speelt ook een "goedgelovig" christen,
echt ongewild maar toch wel eens danig parten.

We leven in een vrijdenkende moderne tijd
van no-nonsense en van concrete werkelijkheid.
De moderne mens wil geen zinloze tijd meer verknoeien
om zich met de abstractie van 't christelijk geloof te vermoeien.

Die vraag werd ons wel heel concreet gesteld
in een preek, die ons afgelopen zondag werd verteld
voor dat thema moeten we nu ook nog zelf aan het werk
voor 't vervolg aanstaande zondag, weer in onze kerk

De vraag: of God nog in ons midden is
is voor menig christen, onbetwist en heel gewis
een zekerheid van dingen waarop zij hopen
en waarvan het bewijs te vinden is
in de bijbel en in 's mensen levenslopen
als een vast en onvervalst getuigenis.

Is God nog in mijn midden?
als ik hem niet zie en ook niet hoor
als ik Hem nu aanroep in mijn bidden
of met mijn leven Hem misschien niet bekoor.

Is Hij dan al die tijd, mij onwetend nabij geweest?
Verbazingwekkend en toch weer zo verblijdend
mag ik zeker weten: Hij is en was er met zijn Heilige Geest.

De werking van Gods Geest in u en mij
is niet afhankelijk van ons denken of ervaren.
Die Geest laat ons niet achter in een onzeker lot
en brengt benarde of verwarde mensen tot bedaren
en maakt de menselijke wil weer stil …. tot God.

De genade van Vader, Zoon en Heilige Geest,
werkt voortdurend onvermoeibaar door ons en alles heen
dat houdt ons als wankele christenen
in dit aardse leven nog stevig op de been.

Wie op de Heer vertrouwt
heeft zeker niet zand gebouwd
en Gods vertrouw' lijk omgang vindt
nog steeds de ziel waar zijn vrees in woont.

© Gert Pape

20161027 Pimpeltje en een blaadje

Op ons kleurig klinkerpaadje
pleegt pimpeltje enig gestoei
met een herfstig eikenblaadje
dat gevallen……
net even voorbij woei.

20161101 Katerjanspad te Vriezenveen

De tijd van herfst, ...alles vervalt en nog meer verdort
maar mijn innerlijk gevoel komt nimmer niets tekort
'k betreur echter de mens, die in een droef herfstig dippie stort
'k spreek uit de wens om hen weer op te fleuren:
"kijk naar dat gouden gras met die diepgele kleuren".


Die ranke stengels blijven de gele kleur behouden
al worden ze vertrapt, vertreden en wordt erover gelopen
houd toch je eigen kleur vast en wordt daarna dan blij verrast
straks in de lente wordt alles zo gewoon weer fris en groen
heb vertrouwen en daarmee zul je het nu moeten doen,

20161026 van een winterkoninkje en geduld

Hij was al dagen lang te horen
met zijn hoge harde korte tonen
die zich diep in je oren boren.

Dat maakt natuurlijk wel nieuwsgierig
en 't kost lang wachten en veel geduld
maar 't geluid werd uiteindelijk toch onthuld

Hij is heel beweeglijk en zo vliegensvlug
en zit ook nog geen enkel ogenblik stil,
maar was toch slechts kort van goede wil.

Een winterkoning maakte z'n opwachting
hij poseerde voor een korte vertoning
zo kreeg 't geduld uiteindelijk nog z'n beloning.

mooi getekende roofvogel

Door Google foto's worden ongevraagd albums gegenereerd van je eigen foto's. Soms is de kwaliteit daarvan beter dan eigen mogelijkheden,Zo ook deze roofvogel. Foto van 14 mei Veeneindeweg te Vriezenveen.

20161022 de tijd van je leven - als de loop der seizoenen

De maand verzamelt z'n 30 dagen
een etmaal beslaat wel 24 uur,
tijd lijkt lijdzaam zichzelf te dragen.
Momenteel is nu en nu ook heden
maar is morgen al weer verleden,
Oh mens, bedenk toch wel:
tijd gaat wel ontzettend snel.

De Formeerder van de dag,
denkt niet termen van de tijd
zijn dagen rijgen zich aaneen,
tot in eindeloze eeuwigheid.

Van Hem krijgt ieder mens
lengte van levenstijd toegekend
bedenk dan wel, we hollen snel,
naar 't ons overrompelend end
Ja, tijd is een ongrijpbaar fenomeen:
't glipt ons door de vingers heen.

Gezondheid, liefde en geluk,
een lekker lang leven hier op aarde,
dat is de allergrootste wens,
van elk der dagen minnend mens.
Een diep verlangen naar een tijd
in oneindige onaantastbaarheid,
een verzuchting naar tijdloze volmaaktheid,
als stille wens van een ongekende waarde.

De mens, moet toch weten van levensfases
van groei en bloei en ups and downs;
hij weet 't wel maar voorziet ze vaak niet
welke voor hem liggen in 't verschiet
totdat ze zich onaangekondigd melden
en aan 't lijf of leven zich laten gelden;
en die hij in de hem nog toekomende jaren
zelf, met Gods hulp, zal moeten ervaren.

Grote verschillen in die levenstijden
zijn helaas niet altijd te vermijden
maar elk bewust belevend mens,
die herkent kent ze zeker wel
Ze zijn wel te vergelijken
met de natuur - jaargetijden
en lopen daarmee evenwel
haast symmetrisch parallel.

De lente heb ik heel goed gekend
en ben daarmee toch zeer verwend;
de zomer heb ik mogen beleven
als de mooiste tijd van het gezegend leven
Nog voor de kerst wordt het nu toch herfst
en ervaar nu toch wel enige hinder,
't wordt daardoor fysiek toch wel wat minder.

Maar herfst geeft mooie en diepe kleuren
waardoor het late leven nog volop kan fleuren.
Ik denk: een strenge winter komt er nooit
want ruim daarvoor is alles al voltooid;
we worden dan al voor de laatste reis gehaald
daarvoor heeft Jezus de ticket al betaald.

20161019 Lieve -heersbeestje en al of niet gestipte mensen = samen pluriforme samenleving

Dat blozend beessie op dat blaadje

dat lijkt nu wel een heel mooi plaatje

maar zonder zelfs maar een ene stip

staat hij schand'lijk naakt op die plaat.

Dat vliegend kevertje op dat prentje                          

is een eigenlijk een heel onooglijk ventje

hij heeft eerlijk waar,  jawel verhip,

zelfs nog geen enk'le  zwarte stip.

Hij is dus geheel niet gedecoreerd

wordt dan ook door niemand geëerd

hij zit nu echter wel aan de blaadjes - bovenkant

maar d' onderkant is eigenlijk zijn thuis - en achterland.

Dit mooie schepsel, dat  fraaie maar zo kale creatuur

is ook een beessie  van onze - lieve - heer, zo puur

en zonder stip is hij toch zeker ook  van waarde

voor 't aandoenlijk oog van menig mens op aarde.

Elk beest en elk mens kan worden gewaardeerd

op zichtbare kwaliteiten, zo wordt beweerd,

afhankelijk van wat en hoeveel hij heeft geleerd,

getoond in stippen, dat nogal in aantal varieert.

Dit vreemde exemplaar, dat is wel raar,

dat  zelfs een enk'le zwarte stip ontbeert ,

is weigerachtig en heeft totaal nog niks geleerd.

aan leren heeft en had hij altijd al het land,

en zit daarom aan de maatschappelijke onderkant.

Stiploze mensen zijn meestal meningloos

reageren  negatief en zijn heel vaak boos,

op iedereen leveren ze altijd commentaar

maar maken zelf nog geen ene meter klaar.

De hele wereld is met mensen gevuld

die zijn zo verschillend en in raadselen gehuld,

allen voorzien van één of meerdere  stippen

die net als bij een welbestipt lieve-heers-beest

varieert in aantal van één tot wel negen,

stippen op basis van kennis en ervaring,

valt meestal mee maar ook wel eens tegen;

Zo vormen we samen allen, met elkaar,

die zogeheten pluriforme samenleving.

Leven in vrede

hoe verschillend ook

samen doen en met elkaar

maken we dat vast en zeker klaar

want de geschiedenis heeft al bewezen,

dat duurt nog maar een jaar of……..zzzzz…zz..
………………..maar we blijven eraan werken

Psalm 133 : 3

Waar liefde woont, gebiedt de HEER den zegen:
Daar woont Hij Zelf, daar wordt Zijn heil verkregen,
En 't leven tot in eeuwigheid.

Herfst 2016

De herfst begint 12 weken voor kerst

de zon is dan bijna het verst

van ons verwijderd.

Die zon staat nu boven de evenaar

gaat evenals  ieder ander jaar

naar de zuidelijke keerkring.

In de herfst gebeurt er veel

het jaarlijks ontbladerend geheel

van verkleuring, verdorring en vervaging

Even stiekem kijken achter 't gordijn

was vanmorgen niet zo fijn,

al weer een dikke mist.

Als u op deze foto de echte kleur mist

van deze fleurige maar nu zo fletse vogel

dan hebt u zich echt niet vergist 

dat komt dus door die dikke mist.

Hij vliegt net weg maar gaat nergens heen

want deze bont gekleurde roodborsttapuit,

die met zijn geluid zo rondborstig fluit,

gaat nergens heen;

zo blijft dit fraaie exemplaar

mogelijk dit hele jaar

 gewoon in het Engbertsdijksveen?

20161005 van onvoorwaardelijke liefde en foute vaders

In het ND van vandaag;
"Carry Slee ging voor haar boek Verdacht in gesprek met kinderen wier vader verdacht wordt van een misdrijf".

dat riep een herinnering op;

Als een bom sloeg het in.
In het dorp waar ik destijds werkte en woonde werd een man aangehouden ter zake van een ernstig misdrijf. Hij was een vooraanstaande persoonlijkheid in kerk en samenleving. Hij vervulde met zijn gezin overduidelijk een voorbeeldfunctie in het dorp.
Hij werd daar plotseling uit die samenleving geplukt om daar nooit weer in terug te keren. En ook zijn gezin was binnen enkele dagen weg uit het dorp.

De man bekende schuld. Nooit heb ik iemand gezien die zich zo schuldig en verloren voelde en zo diep in de put zat. Hij kwam tot schuldbesef voor God en zijn slachtoffers en was er van overtuigd dat er voor hem geen hoop meer was.

Hij beseft ook wat hij zijn gezin had aangedaan. Ook zij begrepen er niets van en waren totaal verbouwereerd. Ze werden begeleid. De oudste zoon, een tiener, was zò ontzettend kwaad op zijn vader.
Na enkele dagen cel werd de verdachte voor een kort moment weer even met vrouw en zoon verenigd. Dat was heel heftig en emotioneel. De zoon vloog op zijn vader af en sloeg hem met vuisten op zijn borst en op zijn gezicht. Die liet hem maar begaan. Ineens hield de zoon op met slaan, sloeg zijn armen om zijn nek, knuffelde hem en onder een stortvloed van tranen zei de zoon: "Pa, ik hou jou".

Kinderen houden onvoorwaardelijk van hun ouders. Meestal verloopt dat geruisloos en soms zelfs woordeloos. Maar soms… wordt je als kind wel heel hard met die vraag geconfronteerd.

Dat is echt houden van…..ongeacht ….goed of slecht.

20160915 Een belastingfraudeur bekent kleur

De politiek wilde ons destijds met sociale wetgeving goedbedoeld beloven

een staatsverzorging, onbekommerd leven van de wieg tot aan het graf, 

die regeling staat onder druk, de beloofde financiële glans is er nu van af,

althans dat willen slimme financiële jongens ons wel doen geloven.
Allerlei wetten, financiële regelingen, al dat ondoorzichtig gegoochel met geld
vallen nu anders uit en zijn nu niet meer zoals dat eerder werd voorgesteld.

In deze verzorgingsmaatschappij denkt een uitgekookte kiene slimme man
zijn opgebouwde sociale rechten te verzilveren; zo trekt hij dan sluw zijn plan,
zijn leven listiglijk, naar eigen inzichten zo probleemloos in te kunnen richten.
Hij benut daarbij maximaal zijn rechten en verzuimt hem opgelegde plichten,
leeft voor zichzelf, is dwars en wars van algemene aanvaarde solidariteit;
die egoïst heeft zich in zijn fiscale verantwoordelijkheid opzettelijk vergist.

Maar dan……

De belastingdienst kwam hem op 't spoor en had de stiekemerd al heel snel door
de inspecteur nam cynisch met een lach zijn hele hebben en houden in beslag
zo had die eigenzinnige stinkende rijke, intriest, alsnog mooi het nakijken
hij raakte alles kwijt en achteraf had hij natuurlijk ook nog vreselijke spijt,
hij gaat er nu onder gebukt, z'n frauduleus plannetje is helaas net niet gelukt.
en nu denkt hij: "net deze ene keer, dat was eens, maar dat doe ik nòòòòit weer".

Die ogenschijnlijk kiene en zakelijke man heeft God niet nodig
maar bij die onverwachte rampspoed raakt hij al gauw wanhopig,
moppert machteloos en roept het tenslotte luid en geheel ontdaan:
"o God, waarom doet U mij dit aan en overkomt mij al die ellende",
zo maakt hij God direct al een verwijt, die hij voorheen altijd ontkende.

Ik heb die troosteloze kreet uit hopeloze kelen wel vaker gehoord
en door die machteloze dan zo akelig en snoeihard verwoord:
"en als er dan een God is, waar is Hij dan, dat Hij dit laat gebeuren?"
dat zegt die in zijn leven zo uitermate maatschappelijke verwende
op die nogal ingrijpende en hem persoonlijk overkomen ellende,
vol boosheid, angst en wrok, maakt hij God tot zijn persoonlijke zondeboek,
nou net de Enige die troosten kan en juist zijn leven weer op kan beuren.

ach ach ….en nu .... wat dan…?

terneergeslagen zit hij nu daar
hopeloos met beide handen in z'n haar
hij kan 't toch weten en zal 't moeten erkennen,
hij overdenkt en peinst, komt tot de conclusie:
ik ben een fiasco, mijn leven is een illusie
ik alleen, ik kom hier zelf nooit meer doorheen
hulp van Iemand anders heb ik hoognodig,
oh, God, ik erken U nu, U bent niet overbodig,
och, heb met mij geduld, ik beken U nu mijn schuld
ontferm U over mij, ik…. ik heb U nu zo hard nodig!

berouw komt na de zonde en…… er is vergeving…..

Twee andere handen staan er voor hem klaar
twee wreed doorboorde maar toch zo open handen
die als een vriendelijk en uitnodigend gebaar
zich tot hem wendt en hem zo liefdevol wil zeggen;
je mag nu alles wat je oprecht berouwt en bezwaart
in mijn vertrouwde en vergevingsvolle handen leggen,
die handen …….dat zijn de handen van Jezus!

"komt allen tot mij,
die vermoeid en belast zijn
en ik zal u rust geven".
(Mattheus 28:11)

© Gert Pape

20160925 God in de schepping

Natuurlijke pracht en praal als bovenmenselijk verhaal,
verbeeldt verbluffend duidelijk Gods scheppende taal
om dat aan alle nog onwetende mensen te leren.
De schepping is zo groots en ingenieus geconstrueerd,
ver boven het beredenerend menselijk verstand verheven,
dat slechts reikt tot wat in loop van jaren is aangeleerd.

Een ontboezeming van welgemeende bewondering
wordt dan onoverdacht spontaan tot uiting gebracht
als bij 't zien van al die wonderlijke natuurlijke pracht
iemand ineens verbaasd en toch zo oprecht zegt:
"oh….. wat mooi, zoiets kan toch geen mens bedenken,"
zo leert de natuur ons God als Schepper te gedenken.

© Gert Pape

Even de politie testen

Even de politie testen

20 september 2016, 
Gert Pape • oud-politieman

OPINIE

Als politieman geef ik claxonnerend en gebarend aan dat een jongeman zijn handen aan het stuur moet houden. Hij is al fietsend bezig een sinaasappel af te pellen. Hij steekt vriendelijk zijn duim omhoog en rijdt onverstoorbaar verder en negeert mijn aansporingen. Dat mag ik natuurlijk niet over mijn kant laten gaan. Even verderop houd ik de fietser staande. Hij pelt nonchalant zijn sinaasappel en negeert mij volkomen. Ik moest hieraan denken na het lezen van de column van André Zwartbol over zuigende en treiterende jongeren.

Ik zeg: ‘U had zeker wel begrepen dat u uw handen aan het stuur moest houden?’ ‘O, ja zeker wel’, antwoordt hij onverschillig zonder mij ook maar één seconde aan te kijken. ‘En waarom deed je dat niet?’ ‘Oh, daar had ik geen zin in. Ik was net met iets anders bezig.’ ‘U krijgt hiervoor een bekeuring. Wat wilt u zelf hierover verklaren?’

‘Niets, en ik wens ook niet door u geverbaliseerd te worden.’
Ik hoor een resolute stem waarin arrogantie doorklinkt.
Inwendig loopt de temperatuur al een beetje op. Ik vraag naar zijn personalia en krijg geen antwoord. ‘Als u niet meewerkt houd ik u aan en gaat u mee naar het bureau.’ Er komt zowaar weer wat geluid uit de lastpak: ‘Ik ga niet mee!’

Ik houd hem vervolgens aan, open de schuifdeur van de politiebus en zeg: ‘Zet u de fiets maar in de bus en ga er zelf ook in zitten!’‘Die fiets gaat niet mee en ik ook niet.’
Voor mij is de maat is vol. Ik trek ruw de fiets uit zijn handen en smijt ‘m in de auto. ‘En nu instappen anders ga je er precies zo achteraan.Ik zie dat hij even knippert met z’n ogen en warempel rustig instapt. Bij het bureau aangekomen, zet ik hem in de verhoorkamer en vraag hem nogmaals of hij mee wil werken. Er komt geen geluid uit.

Onze gast wordt niet veel later aan de hulpofficier van justitie voorgeleid, maar zwijgt in alle talen. Uitgelegd wordt wat de gevolgen zijn van zijn opstelling en welke juridische stappen er tegen hem kunnen worden ondernomen. Hij hoort het allemaal gelaten aan en doet er het zwijgen toe. Dan berg ik hem op achter de dikke deur van de enige cel die het bureau rijk is.

Na een halfuur wordt er op de celbel gedrukt. Onze gast wil praten. De afzondering heeft hem goed gedaan, want hij kan zich ineens weer zijn naam herinneren. Hij geeft toe dat hij de wet heeft overtreden en vertelt verder dat wij onze bevoegdheden en de juridische procedures correct hebben uitgevoerd.

Hij was rechtenstudent en wilde weleens weten hoever hij kon gaan.

Misschien zit deze dwarse gast nu wel achter de groene tafel ergens in den lande als rechter. Waarschijnlijker is dat hij bij de tegenpartij zit, als strafrechtadvocaat om dwarse gasten uit de cel te houden.

Biologisch klokje

nederlands dagblad

Hoe zou het met mijn biologische klok gaan als ik met pensioen ga?

09 september 2016, 03:00

Gert Pape • lezer te Vriezenveen

OPINIE

Er zit een klokje in mijn hoofd. Dat tikt de tijd van mijn leven weg.

Dat klokje heeft niet de exacte nauwkeurigheid van de Europese atoomklok, die, ontbloot van menselijk gevoel, de tijd koud en technisch wegtikt.

Dat klokje in mijn hoofd kent mijn gevoel en omstandigheden, voelt feilloos onderhuidse en nog niet erkende spanningen aan.

Dat klokje kent geen klepel en wordt niet aangedreven door een minuscuul en tijdgebonden batterijtje, maar ontvangt stille stroompjes uit mijn bruisend brein. Het klokje in mijn hoofd is van mij, maar het werkt als een onwillekeurige spier, waarop ik geen directe invloed kan uitoefenen. Het steekt de atoomklok naar de loef.

Iedere werkdag zette ik de elektrische wekker, maar aflopen deed-ie eigenlijk nooit.

Het klokje in mijn hoofd deed mij dagelijks tussen een kwartier tot een minuut voor de ingestelde tijd ontwaken.

Dat klokje in mijn hoofd heet een biologische klok te zijn. Het is een aangeboren mechanisme, dat periodegevoelige functies regelt. Het regelt bij mij het dag- en nachtritme en bij vrouwen doet het ook nog andere dingen. Dat klokje voelt mij aan; het schiet in de stress bij spanningen en dan raakt het mechaniek verstoord. Het klokje huist in mijn hersenen en zetelt in de hypothalamus en controleert mijn autonome zenuwstelsel en regelt ook mijn temperatuur.

Nog even, op 19 september, en dan is er voor mij na 47 jaar werken de AOW. En nu maar hopen dat het klokje zich aanpast en de komende jaren de juiste, pensioengevoelige temperatuur aangeeft, zodat ik niet iedere dag automatisch om een minuut voor zes wakker word.