dinsdag 10 november 2015

20140225 Echte schoonheid zit van binnen

Al weer een poos geleden sprak mijn zoon over een ouder persoon, die hij een “mooi mens” noemde . 

Ik kende die persoon, redelijk dichtbij en toch op enige afstand en vooral bij mij bekend vanuit achtergrond geluiden. Mijn eerste gedachte was: “echt niet, oud, klassiek en stug” 

Totdat wij haar en haar man eens tegenkwamen  en er een kort gesprek ontstond. Dat was kort maar heel hartelijk en open en ik keek nog eens goed. Ik zag toen pas wat mijn zoon eerder bedoelde.

Oppervlakkigheid , vooringenomen meningen en snelle conclusies leiden vaak tot verkeerde inzichten. 
Om mensen echt te leren kennen moet je met hen en met jezelf in gesprek.


Echte schoonheid zit van binnen en van je kinderen kun je nog wat leren!

12,5 jaar getrouwd

Op 27 september 1985 waren we 12,5 jaar getrouwd. 
Om er samen, met onze 4 kinderen een mooie dag van te maken, hadden we een dagje Rotterdam gepland. 
De Euromast was zowel in figuurlijke als letterlijke zin het hoogtepunt van de dag. 
Voor ons, nuchtere plattelanders uit het oosten, was die toren, daar in het onbekende westen, een uitdaging en had zo' n grote uitstraling alsof 't wel het Empire State building van Nederlands New York was, het Manhattan aan de Maas.
   


In etappes naar 't toppie van de toren,
de liftboy bracht ons naar behoren
in zo'n doorkijk bakkie, achter heel dun glas
naar de grote hoogte van z'n absolute top,
de praatjes waren nu wel over,
en al onze overmoed was op
want hij vergat ons van tevoren
te zeggen hoe spannend dat wel was.
Bangig vroeg ik: hoe hoog, 75 meter?
Ja zei hij, HONDERD 75 meter! dat wist hij beter.
Oeps.., zo'n domme vraag, als die keer
stel ik hopelijk nu nooit meer.

maandag 9 november 2015

De Mol is dood

20140405        Mol (1)
 Wie is de mol” is een programma, dat grote populariteit geniet. Daar zoeken vermeende mollen in idyllische oorden naar de mol in eigen gelederen.

Ik was ook op zoek naar een mol. Die zoektocht beperkte zich echter tot de sierlijke  zode van ca 50 m² achter mijn woning, die algemeen wordt aangeduid als gazon. Ieder jaar proberen we daar weer iets moois van de maken.

Nu had een onzichtbare onverlaat, een mol (Talpa Europaea) mijn gazon ontsiert. Dus bond ik een strijd aan, die 3 weken heeft geduurd. Gedurende die periode heeft hij onzichtbaar een heel metrostelsel van jaaggangen en mollenritten aangelegd in een tempo waar ze in Amsterdam en Rotterdam jaloers op zijn. Het is onvoorstelbaar hoe zo’n nietig dier van maximaal 145 gram zulke grote hopen kan produceren. In no time zaten er zeker 20 molshopen in mijn tuin. 

Na slechte ervaringen met een mollenklem (klemde geen mol maar wel een vinger) ben ik overgegaan tot drastische maatregelen, uitroken en verdrijven. Na elke productie van een molshoop drukte ik er een flink stuk carbid in met een kwak water en voerde ik, op een laag-bij-de-grondse-manier, mijn eigen chemische oorlogsvoering. Uiteindelijk koos de mol het hazenpad omdat ik zijn territorium vergaste. 
Ik denk, dat mijn buurman nu de strijd mag aanbinden. Alvast succes gewenst. Ik prijs mezelf om mijn diervriendelijke bestrijding al heb ik ‘m wel eens dood gewenst.

De vraag die ik me gedurende die periode stelde: “wie is mijn mol?” kan ik niet beantwoorden. Ik heb hem nóóóóit gezien!

20140515        Mol (2)
Mijn ontsteltenis is groot . De Talpa is terug.

20140522 Hoeree… de mol is dood. (3)

Eindelijk… is het dan zover.
De mol,
die wekenlang ongenood ronddoolde in mijn tuin,
mijn gazon perforeerde
mijn humeur ondergroef,
grote hopen produceerde  en
zo’ n 20 zwarte gaten achterliet
…….hij is niet meer!

De mol is nu het haasje,
hij heeft het loodje gelegd,
ik heb hem “klem” gezet.

Ik weet niet of het een pa-mol dan wel een moe-mol is.
Ik zou niet weten wat het verschil is.
Ik heb me er alleen van vergewist dat ie echt dood is.

Een 2e klem heb ik nog even laten staan,
je kunt het nooit zeker weten


 …...want mollen zijn net konijnen.

zondag 8 november 2015

20150924 Engbertsdijksvenen. In internationale belangstelling

Sinds anderhalf jaar zijn mijn vrouw en ik verslingerd en verslaafd aan wandelen. Bevrijdend bewegen in puur natuur en breeduit snoevend snuiven, laten we ons breeduit ademend graag bedwelmen door zware bosluchten en  moeras -  en veendampen. Bossen en heuvels van laatglaciale stuwwallen, benoemd als bergen, worden bevochten en beklommen. 

Iedere week ergens wandelen in Twente of Salland en we gaan gretig op in de natuur van gratis wandelroutes, uitgezet in aangewezen natuurgebieden onder beheer van erkende natuurorganisaties als Natuurmonumenten, Staatsbosbeheer en Landschap Overijssel en nog andere geroemde landsschappen die onze regio rijk is, zoals Landschap Twente en - Twickel.

In onze "looptijd" ontdekten we de schoonheid van de vele mooie natuurgebieden. Daar hadden we eerder minder notie van. Onze kennis van de voorkomende flora en de fauna is fors verbreed. We kennen de hoogtepunten der seizoenen, de tijden van adders, kikkers, broedvogels en doortrekkers, vlinders en paddenstoelen. En alles wordt fanatiek vastgelegd op de gevoelige plaat, bestudeerd en gedefinieerd.
En aan één van die gebieden hebben we ons hart verloren. Daar zijn we regelmatig te vinden. Het is onze thuisbasis op natuurgebied en we zijn er zeer regelmatig te vinden.

De Engbertsdijksvenen, nagenoeg geheel gelegen binnen onze eigen gemeente Twenterand. Het is een uniek natuurgebied van ca. 1000 ha groot, dat ingeklemd ligt tussen de plaatsen Kloosterhaar, Bruinehaar, De Pollen, Sibculo  en Westerhaar - Vriezenveensewijk. Plaatsen die de historie van veen en de ontginning in zich dragen. Dat deden mannen, in blauwe kielen en zwarte manchester broeken, op klompen met de pijp in de mond of een pruim achter de kiezen, die zuchtend zwaar werk verrichten voor schamel loon en turf staken, dat werd weggevoerd in zompen over veenkanalen.




"De Engbertsdijksvenen" is een groot afgegraven veengebied met heideterreinen en moerasssen en grote veenplassen. Het kent ook hogere zanddelen en is één van de weinige plaatsen in Nederland waar nog actief hoogveen is. Het wordt genoemd in het Europees netwerk van natuurgebieden: Natura 2000.  Op internet is veel informatie te vinden over dit zo unieke gebied.

Op enkele plaatsen langs de randen van dit grote gebied zijn wandelroutes van verschillende lengtes uitgezet. Het hart wordt beschermd en daar vinden plant en dier rust in hun natuurlijke habitat.
In onze omgangen zijn de steeds weer terugkerende en seizoengebonden natuurtaferelen op foto en film vastgelegd. Adders; die zich in de ontluikende lente lekker laten opwarmen op schuine walkanten onder loodrechte zonnestralen. Of heidekikkers die zich gedurende enkele dagen onder luid gekwaak massaal en ongegeneerd en niet zo nauw kijkend in paringsdrift de liefde bedrijven. Ze krijgen daarvan niet het schaamrood op hun kwakende kaken maar kleuren wel van opwinding gedurende die dagen helder blauw.

Bij onze wandelingen in dit unieke gebied en bij die zo bijzondere gebeurtenissen komen we vaker mensen tegen met dure camera's en grote telelenzen. Ze komen van heinde en verre en zijn bekend met het unieke van de Engbertsdijksvenen. Zo spraken we veel mede - amateur fotografen maar ook professionele - die werken voor tijdschriften of kranten. Mensen uit alle streken van Nederland, maar ook uit Duitsland en België.

Vorige week troffen we een vrouw, die op hurken gezeten en  gewapend met een niet goedkope camera, laag bij de grond prachtige plaatjes maakte van heide en zwarte zandgronden. Het was een keurig geklede nette vrouw van ca. 35 -40 jaar. Ze was een Poolse en sprak goed Nederlands met een vreemd accent. Ze werkte voor een internationale Pools toeristisch  maandblad. Ze was een poosje in Frankrijk en België geweest voor natuurfotografie. Ze was nu twee dagen in Nederland en ze bleef nog een week. Ze kwam nu naar de Engbertsdijksvenen omdat ze had vernomen van dit unieke natuurgebied in Nederland. We hebben daar ruim met haar over doorgesproken.

In haar werk bezocht ze alleen de meest bekende natuurgebieden van die andere landen. Ze was verder erg onder de indruk over de goede staat van onderhoud van die gebieden. Ze zei nadrukkelijk, dat de mensen in Nederland veel zuiniger met de natuur omgaan dan de Polen.
De Engbertsdijksvenen is inderdaad uniek in zijn soort. Ja, wij wisten dat al.


Maar nu is het ook internationaal bekend en tot in Polen doorgedrongen.

20130727 Middelmatigheid

 Na een snikhete ochtend zijg ik na het middageten neer. Ik nestel me in mijn gebruikelijke en aangename positie op de bank. Inmiddels hebben zware wassende wolken de zon verdrongen en het felle licht gereduceerd tot schimmige schemer. Onder het geluid van ruisende regen en rommelende donder laat ik me wegdrijven in een doezelende dommel, in een wereld tussen waas en werkelijkheid.

Opeens schiet er als een bliksemflits met donderend geraas een gedachte in mij omhoog :
“Hé jij, wie ben jij, wat heb jij gedaan op deze aardkloot waardoor men zich jou blijvend herinnert, waar  BLINK JIJ IN UIT?”

Deze vraag houdt mij, met gesloten ogen en een half verdoofde geest, enige tijd bezig. Ik ga op zoek in mijn hoofd waar ik mijn sporen in de samenleving heb achtergelaten. Ja, ik heb wat bestuurlijke functies uitgeoefend, meerdere keren ouderling - scriba geweest, schoolbestuurslid, gewerkt bij de politie en daar van alles meegemaakt, …..ach, dat verdampt ook maar als druppels water op een gloeiende plaat, maar…… blink jij ergens in uit?

Ik kom tot de conclusie, dat ik niet de geschiedenisboeken in zal gaan. Ik blink nergens in uit. Wat een trieste constatering. Ik ben niet tevreden met die gedachte en denk, sluimer, overpeins en pijnig mijn verdoofde geest om iets positiefs over mezelf naar boven te halen. Ik kom er niet uit. De nood wordt zo hoog, dat er bijna wakker van wordt. En dan…….  opeens valt er wat van mij af, het wordt weer licht(er) in mijn hoofd: Eureka, ik heb het toch gevonden;

Ik blink uit in ……….. MIDDELMATIGHEID!.
Ik slaak een zucht van verlichting. Ik voel mij ineens niet meer alleen, want ik heb vele medestanders… namelijk, de rest van ’s werelds bevolking.
Dat ik niet de geschiedenisboeken in ga, is dan ineens niet meer zo belangrijk. Hier kan ik mee vooruit.
Voldaan ben ik opeens weer klaar wakker.

Als 't vlammetje dooft in 't hoofd

Hij vecht voor het behoud van zijn memorie, vreest nog meer het verlies van eigen historie, steevast en heel stellig blijft hij ontkennen da...