20140806 dèn Kjompoeter

Bijna in elk huis van Nederland staat er tegenwoordig wel één. Zo’n kunstmatige brainbox, die de werking overneemt van menselijke hersencellen. Mijn moeder (1996†) heeft het bestaan van dat toenmalige premature apparaat nog meegemaakt. Zij noemde hem steevast “dèn kjompoeter”. Ze wist er helemaal niks van maar dichtte dat dekselse digitale toverdoosje toen al ongekende mogelijkheden toe. Alles wat niet kan gebeurt alleen in Amerika of komt uit “dén kjompoeter”.

Zijn de menselijke hersencellen in kwabben verdeeld, die langzaamaan vol slibben, dat apparaat slaat alles op en registreert en archiveert het feilloos in sectoren. Als dat vol raakt breidt je gewoon uit. Een computer is bestand tegen Alzheimer maar kan wel een griepje oplopen (virus)

Mijn eerste kennismaking met ’tapparaat stamt uit de jaren 1972-75. Ik werkte als debiteurenadministrateur bij een bedrijf dat besloot een computer aan te schaffen. Die stond in een speciale kamer voorzien van een Klima -Anlage (gekoeld). Hij was een meter of 7 lang, stond in een U-bocht constructie, anders paste hij d’r niet in. Aan de voorkant stopte je er een stapel gestanste ponskaarten in (elke kaart is een factuur) en aan de achterkant kwam er een lange lijst papier uit, dat zich zigzaggend zelf opvouwde. Alles bij elkaar kostte de aanschaf en inrichting een kleine 1 miljoen gulden.

Tegenwoordig vul ik mijn werkdagen zittend achter een computer. Ik surf, snuffel en speur in alle mogelijke systemen om te ontdekken wat anderen graag verborgen willen houden.
De ontwikkeling en mogelijkheden van de computer van deze eeuw zijn groter dan de hele geschiedenis van de voorgaande mensheid.
De computer is een encyclopedie waar de hele wereld aanhangt. De ontwikkeling van de computer heeft gezorgd voor een hele nieuwe branche maar heeft ook vele mensen brodeloos gemaakt. Mensen werden vervangen door computer aangedreven machines.

De computer heeft de mensheid beter gemaakt. Elke ontwikkeling heeft echter ook zijn keerzijde. Elke ontwikkeling loopt nagenoeg parallel met criminele creativiteit, misbruik, valse informatie en hackers. Houdt het onrecht dan nooit op?
Wie had ooit kunnen denken dat ons nederig stulpje nog eens zou zijn gesierd met een computer,een tablet en twee digitale telefoons. Eén handzame digitale telefoon van een goeie honderd euro kan duizenden keren meer dan dén kjompoeter van 1 miljoen gulden uit de 70-er jaren.

Voor mijn werk reis ik met openbaar vervoer. In de stiltecoupé zit iedereen voorovergebogen op een laptop of digitale telefoon te staren. Ik schud daarbij meewarig mijn hoofd. Soms betrap ik mij erop dat ik neiging tot hetzelfde virus heb.
Maar vooralsnog lees ik nog steeds een mooi boek in de trein. In een boek kun je gevoel leggen, personen beschrijven gedachten uitbeelden en veel meer. Ik kan mij daarin verliezen.
Wist u trouwens dat er ook al E-readers of bookreaders zijn. Ach nee hè. Nog een apparaatje d’r bij misschien? NEE!

20140730 Strammigheid der lendenen.

In maart 1973 zijn we getrouwd en kwamen te wonen in Vroomshoop. Dat was mogelijk omdat mijn vrouw daar een economische binding mee had. Ze werkte bij een lokale fotograaf annex slijterij. Dat is een vreemde combinatie, die zich laat verklaren uit de zakelijk verwezenlijkte hobby van de fotograaf en de oorspronkelijke zaak van zijn vader.

In 1974 ging de fotograaf op vakantie en zaten wij gedurende die tijd “op de zaak.” De toenmalige tijd was de stilzwijgende voortzetting van de flower – power periode en werd o.a. gekenmerkt door de Beatles, baarden, bier en Beerenburg. Dat laatste werd door mij en maten matig, echter wel regelmatig genuttigd en dat werd in het algemeen als zeer heilzaam ervaren voor lichaam en geest.

In de slijterij achter het schap zat een luik, dat toegang gaf tot een kelder. In dit onderaards gewelf stond een groot vat waarin “eigen” Beerenburg werd getrokken. Dit ging op basis van jenever met 35% alcohol waaraan Beerenburg kruiden werden toegevoegd. De tijd deed de rest.

Deze kruiden waren strak en luchtdicht verpakt in papieren zakken. Deze zakken waren wit van kleur en geheel bedrukt met Oud - Hollandse gekalligrafeerde blauwe letters, net een Delftsblauw tegeltje. Er stond beschreven welke kruiden erin zaten en er werd een lethargische opsomming gegeven voor welke klassieke kwalen en enge ziektes dit goedje een probaat bestrijdingsmiddel was. Daarvan is mij slechts één aansprekende kwaal bij gebleven, namelijk: “strammigheid der lendenen”. Deze intrigerende term speelt nu al 40 jaar door mijn hoofd. Ik weet niet wat het is en toch meen ik het soms te voelen.

Toen ik vanmorgen wakker werd had ik een onbestemd gevoel en ik dacht…… het zal toch geen strammigheid der lendenen zijn?

Na 40 jaar heb ik dus nu besloten om het geheimenis te ontcijferen en daarvoor klim ik nu in de wondere wereld van World Wide Web en goochel ik wat met Google. Er blijken zelfs meerdere oudere geschriften te zijn die de term strammigheid en lendenen kennen. Eén toepasselijke wil ik u niet onthouden. Daarin staat de term prikkelende term “verlustigen” centraal.

“Het kind wil als jongeling zich in wijderen kring, de man in het bezit ener gade en geliefde kinderen, de grijsaard in de bloei zijner zonen, die zijnen plaats bekleden, verlustigen; al krommen zich de lendenen, al weigeren de stram geworden leden hun dienst, nog vormen zich de plannen voor de toekomst.”

Deze cryptisch dan wel komische tekst betekent m.i. zoveel als: of je nou jong of oud bent en stijf en stram, je hebt er nog zin in… in eh… oh sorry, de toekomst.

Deze beschrijving voldoet niet aan mijn onbestemde gevoel van vanmorgen en daarom ban ik, na 40 jaar, per heden de term “strammigheid der lendenen” uit mijn hoofd en ik vervang mijn onbestemd gevoel door het Twentse “sloerig in de rakkert”. En wat dat is…? ja, dat is weer een lang verhaal maar ja, dat mag u nu zelf uitzoeken.

Ik neem vanavond toch maar even weer één heilzaam medicijntje: ……….een Beerenburgie.

20140225 Echte schoonheid zit van binnen

Al weer een poos geleden sprak mijn zoon over een ouder persoon, die hij een “mooi mens” noemde . 

Ik kende die persoon, redelijk dichtbij en toch op enige afstand en vooral bij mij bekend vanuit achtergrond geluiden. Mijn eerste gedachte was: “echt niet, oud, klassiek en stug” 

Totdat wij haar en haar man eens tegenkwamen  en er een kort gesprek ontstond. Dat was kort maar heel hartelijk en open en ik keek nog eens goed. Ik zag toen pas wat mijn zoon eerder bedoelde.

Oppervlakkigheid , vooringenomen meningen en snelle conclusies leiden vaak tot verkeerde inzichten. 

Om mensen echt te leren kennen moet je met hen en met jezelf in gesprek.

Echte schoonheid zit van binnen en van je kinderen kun je nog wat leren!

12,5 jaar getrouwd

Op 27 september 1985 waren we 12,5 jaar getrouwd. 

Om er samen, met onze 4 kinderen een mooie dag van te maken, hadden we een dagje Rotterdam gepland. 

De Euromast was zowel in figuurlijke als letterlijke zin het hoogtepunt van de dag. 

Voor ons, nuchtere plattelanders uit het oosten, was die toren, daar in het onbekende westen, een uitdaging en had zo' n grote uitstraling alsof 't wel het Empire State building van Nederlands New York was, het Manhattan aan de Maas.

   

In etappes naar 't toppie van de toren,
de liftboy bracht ons naar behoren
in zo'n doorkijk bakkie, achter heel dun glas
naar de grote hoogte van z'n absolute top,
de praatjes waren nu wel over,

en al onze overmoed was op
want hij vergat ons van tevoren
te zeggen hoe spannend dat wel was.
Bangig vroeg ik: hoe hoog, 75 meter?
Ja zei hij, HONDERD 75 meter! dat wist hij beter.
Oeps.., zo'n domme vraag, als die keer
stel ik hopelijk nu nooit meer.

De Mol is dood

20140405        Mol (1)

 “Wie is de mol” is een programma, dat grote populariteit geniet. Daar zoeken vermeende mollen in idyllische oorden naar de mol in eigen gelederen.

Ik was ook op zoek naar een mol. Die zoektocht beperkte zich echter tot de sierlijke  zode van ca 50 m² achter mijn woning, die algemeen wordt aangeduid als gazon. Ieder jaar proberen we daar weer iets moois van de maken.

Nu had een onzichtbare onverlaat, een mol (Talpa Europaea) mijn gazon ontsiert. Dus bond ik een strijd aan, die 3 weken heeft geduurd. Gedurende die periode heeft hij onzichtbaar een heel metrostelsel van jaaggangen en mollenritten aangelegd in een tempo waar ze in Amsterdam en Rotterdam jaloers op zijn. Het is onvoorstelbaar hoe zo’n nietig dier van maximaal 145 gram zulke grote hopen kan produceren. In no time zaten er zeker 20 molshopen in mijn tuin. 

Na slechte ervaringen met een mollenklem (klemde geen mol maar wel een vinger) ben ik overgegaan tot drastische maatregelen, uitroken en verdrijven. Na elke productie van een molshoop drukte ik er een flink stuk carbid in met een kwak water en voerde ik, op een laag-bij-de-grondse-manier, mijn eigen chemische oorlogsvoering. Uiteindelijk koos de mol het hazenpad omdat ik zijn territorium vergaste. 

Ik denk, dat mijn buurman nu de strijd mag aanbinden. Alvast succes gewenst. Ik prijs mezelf om mijn diervriendelijke bestrijding al heb ik ‘m wel eens dood gewenst.

De vraag die ik me gedurende die periode stelde: “wie is mijn mol?” kan ik niet beantwoorden. Ik heb hem nóóóóit gezien!

20140515        Mol (2)

Mijn ontsteltenis is groot . De Talpa is terug.

20140522 Hoeree… de mol is dood. (3)

Eindelijk… is het dan zover.

De mol,

die wekenlang ongenood ronddoolde in mijn tuin,

mijn gazon perforeerde

mijn humeur ondergroef,

grote hopen produceerde  en

zo’ n 20 zwarte gaten achterliet

…….hij is niet meer!

De mol is nu het haasje,

hij heeft het loodje gelegd,

ik heb hem “klem” gezet.

Ik weet niet of het een pa-mol dan wel een moe-mol is.

Ik zou niet weten wat het verschil is.

Ik heb me er alleen van vergewist dat ie echt dood is.

Een 2e klem heb ik nog even laten staan,

je kunt het nooit zeker weten

 …...want mollen zijn net konijnen.