vrijdag 11 december 2015

20151210 Kinderdijk


Elke rechtgeaarde Nederlander moet er ooit in zijn leven eens geweest zijn: Kinderdijk. 


Eindelijk (en veel te laat) was het nu dan zover voor ons. Samen met mijn vrouw (beiden 60 plussers) mochten wij dat unieke Nederlandse monument, dat bekendheid geniet tot in de verste oorden van de wereld, nu aanschouwen.

Kinderdijk is aanschouwelijk onderwijs over een lengte van meer dan een kilometer. Onmisbaar geschiedkundig onderdeel van de relatie van Nederland met het water.
Molens langs weteringen op verschillende waterniveaus. 
Dat water wordt iedere keer naar een hoger niveau en vervolgens de polder uitgepompt.



Kinderdijk weerspiegelt de historie en kennis van de waterhuishouding, hoe de Nederlander in de polder droge voeten wil houden.  
In dat beeld komen regen, wind en water en natuurkrachten samen en 't stroomt met de toegepaste wetenschap als vloeiend water ineen. Dit fenomeen heeft ook de bekoring van onze koning en hij noemt dat in gewoon Nederlands:  "watermanagement".

Ieder mens kan niet zonder water. 
De mens zelf bestaat voor 80% uit water.
Zonder water groeit er niets

Jezus stort levend water over ons uit.
Jezus wast  ons, als met water schoon van schuld en zondelast.
Door dat water brengt Jezus ons naar een hoger niveau.
Door het water van de doop zijn opgenomen in het verbond met God de Vader, de Zoon en de Heilige Geest.
Door dat water hebben we leren zwemmen in  de woelige wereld om ons staande te houden
Als het stormt in ons leven en we dreigen overboord te slaan is Jezus onze reddingsboei. 

Ik hou van water.....!
...... want boven leef ick
en ick drink 'r
't geen de schinker aller goets
schenkt de zielen
die daar krielen
dertel van veel overvloets
(uit: Constantijntje van Joost van den Vondel)


woensdag 9 december 2015

220151019 Herfst - in de Engbertsdijksvenen

Wekelijks wandelen in de natuur, samen met mijn vrouw. Ik loop met Nordick Walking sticks, voor de noodzakelijke beweging ivm Parkinson. Gré is amateur natuurfotografe en legt de schoonheid van de Schepping vast in beelden van flora en van fauna. In onze nabijheid ligt de Engbertsdijksvenen, dat heeft onze voorkeur.


Herfst.
Ik zie een lange laan met langzij fraaie bomen
waarvan het lover rustig roest.
Het blad verliest haar groene pracht,
het verstoft, verdoft, verliest haar kleur,
de zon stelt menigeen teleur.
De herfst, zij wint aan macht,
de zomer, zij verliest haar zonnekracht.

In de wisseling der jaargetijden
heeft elk seizoen zijn eigen ding,
een eigenheid van typische bekoring
vervult ons met verwondering.
In de herfst  weer paddenstoelen zoeken
en naar hun namen speuren in de boeken.

Uren wandelen in het puur van de natuur
in bossen, heiden en op hoog en lage venen,
zijn we zelfs op koude, kille en wat klamme dagen,
niet ontmoedigd, of door weergoden weg te jagen.
't Is de liefde voor natuur, dat houdt ons in de benen
en onverstoord struinen we zo week' lijks voort
in - en door onze zo geliefde .......Engbertsdijksvenen.


Gert Pape

donderdag 3 december 2015

20150212 dr. P.

Op 02-02-2015 werd bij  mij de ziekte Parkinson vastgesteld. In de eerste emotie van deze confronterende ontdekking schreef ik het volgende;
-----------------------

We waren precies op tijd. De wachtkamer was verder leeg.
Het is allemaal snel gegaan.  Eergisteren nog bij de huisarts. Een bezoek dat ik zolang mogelijk had uitgesteld. Hij stuurde mij snel door naar een specialist.
En nu zitten we daar amper of mijn naam wordt genoemd door een vriendelijke statige man.
Een blauwe spijkerbroek met een maagdelijk witte stofjas als boegbeeld voor steriele medische betrouwbaarheid. Daarbovenuit stak een vriendelijk open gezicht met een volle bos grijs haar en geruststellende ogen.
Hij noemde zijn naam en ikke de mijne. We gaven elkaar de hand.

Nadat ik mijn verhaal had gedaan en hij zijn vragen had gesteld, moest ik een paar testjes doen.
Dr. Stofjas had voldoende informatie verzameld en zei: "En nu ga ik je vertellen wat je hebt".

Zijn verhaal was heel herkenbaar. Vele van door mij in de loop van de tijd verzamelde kwartjes vielen op z'n plek en veranderden in keiharde confronterende guldens.
En trouwens, zo zei hij: "Mijn naam is niet dr. Bibber maar ik heet Parkinson".

Dr. P.  wordt mijn ongewilde gezel
en ik raak hem aan de straatstenen niet meer kwijt.
Hij is erbij als ik wankel wandel,
als mijn voet hoorbaar klappert
en mijn hand niet doet wat mijn hoofd wil.

Ik wist natuurlijk al stilgehouden en ontkennend langer, dat er mogelijk iets in mijn bovenkamer niet klopte maar er kwam toch nog een vreemde aap uit de medische mouw.

Misschien wordt ik wel ....
een rillend riet.....
met rammelende ledematen....
en een ieder die het ziet…
heeft het in de gaten
en legt daarmee zijn vinger
op mijn zere plek.

Dat was dus even slikken en na een emotionele eruptie reizen we  breed ademend vrolijk verder in het verwachtingsvolle lieve leven.

Van de tandem stappen we nu over op de driewieler;
mijn vrouw en ik met dr. Parkinson achterop.

Een andere drieëenheid...
reist parallel en heel gedwee..
in vertrouwen en vertroosting
mee lijdend met ons mee:
de Vader,  Zoon en Heilige Geest.

Want:
iedereen moet het weten en erkennen;

We leven slechts bij de gratie Gods!

zondag 29 november 2015

20130321 Een toren van kracht!


 Met verbazing stelden we verschrikt vast, dat we al weer 14 jaar wonen in ons “nieuwe” huis.
Dat huis ligt in een rechthoekig hofje, waarin je rond kunt rijden, strak ingeklemd tussen Koningsweg, Bouwmeesterstraat, het kerkhof en een watertje, dat de naam Lindebeek meekreeg.
Er staan 58 woningen van 3 verschillende types  en grootte,  gebouwd door een lokale bouwonderneming.

Destijds is het plan in de markt gebracht als de “Torenhof “ en dat niet zonder reden.
We leven namelijk onder de rook en de slagschaduw van de watertoren en dat doen we overigens met veel plezier. Vanuit onze  woonkamer zien we de watertoren prominent uitsteken boven de andere woningen.

Het is een robuust gebouw, een betonnen kolos,  van bakstenen opgetrokken. Hij straalt kracht uit.
Met zijn lengte van 40,80 meter is hij het grootste gebouw van Vriezenveen. Dat is nog altijd ruim meer dan de torenspits van de Grote Kerk. De drempel van de watertoren ligt exact op 10 meter boven NAP.
Die betonnen kolos is ons oriëntatiepunt als we van elders weer naar huis rijden. Bij het naderen van Vriezenveen uit verschillende windstreken is het altijd de wateroren die het eerst op de horizon duidelijk zichtbaar vanuit de aardbodem omhoog priemt, een blikvanger. Als we de toren zien dan weten we, we zijn bijna thuis.

Iedereen denkt dat ie rond is maar een aandachtige beschouwing maakt duidelijk, dat hij eigenlijk achthoekig is. Zijn eigenlijke vorm is moeilijk te beschrijven. Hij is gesierd met een glad gestreken  mantel aan de bovenzijde. Uit eigen bevinding weet ik, dat achter deze mantel, op grote hoogte een betonnen, met water gevulde, bak zit. Die waterbak heeft een volume van 295 m³.  Dit hoge water heeft vanaf 1934 decennia lang gezorgd voor de druk op de kraan. Om deze bak heen ligt een smal gangpad waar je rond kunt lopen. Vanaf dit pad kun je via ramen, rondom gans Vriezenveen van alle kanten en van grote hoogte bekijken. Een mooier uitzicht  is er niet.

De functionaliteit van de toren is aan de ontwikkeling van de techniek, moderne drukstations en – pompen, ten onder gegaan. Nutteloos staat hij nu daar. Verkocht aan een buurman, die op deze manier, met instemming van de hele buurt, wil voorkomen, dat hij ten prooi valt aan geldbeluste ontwikkelaars voor (niet gewenste) commerciële activiteiten.

Maar ondanks zijn nutteloosheid staat hij daar, pal en onbeweeglijk,  alle seizoenen,  en trotseert wind en water in allerlei vormen en krachten.
Nog steeds het grootste gebouw van ons dorp, een markant gebouw, afgedankt en zonder enige functie, toonbeeld van  vergane glorie, een historisch document.

Bijna mijn hele leven heb ik in Vriezenveen gewoond. Ik ben er geboren en getogen. Geboren uit gelovige ouders, christelijk opgevoed in huis, kerk en school. Van het begin van mijn conceptie was God er al in mijn leven, eerst onbewust daarna kinderlijk bewust en gegroeid naar enige christelijke volwassenheid. Altijd bewust van Gods aanwezigheid in de wereld en mijn persoonlijke leven. Altijd was Hij daar, sterk als een toren. Hij is als een muur om mij heen, een vast gebouw waarin het goed wonen is. In moeiten en zorgen kun je altijd blijven hopen en bidden tot die Rots, die toren van kracht en trouw, al lijkt de hemel, wanneer moeiten en zorgen zich opstapelen, soms ook van koper. Uiteindelijk komt toch alles goed.

Mijn favoriete gospelartiest Matthew Ward heeft  een eigen muzikale versie van psalm 61 op CD gezet. In het refrein bezingt hij God: “A tower of strength against the enemy. And let me dwell in thy tent forever.”
Op z’n Nederlands: Een toren van kracht tegen de vijand. En laat mij altijd in uw tent mogen verblijven.
Vanuit zijn hoge toren stort God stromen van levend water over ons heen. Tel uw zegeningen dag aan dag.


Dat is mooi, niet waar? Dat alles geeft rust en zekerheid in deze toch al zo gecompliceerde en geseculariseerde wereld.

dinsdag 17 november 2015

20140710 naar de “stad”Almelóóóó


Vijftig – vijfenvijftig jaar geleden ging ik met mijn moeder naar “de stad”. Dat was een uitje voor een plattelandsjongen voor wie de wereld toen bij de gemeentegrens van Vriezenveen ophield. We gingen met de trein of bus en legden alles in Almelo te voet af. Voor kleine beentjes waren dat grote kilometers. In de stad was alles groter en indrukwekkender. 
Vandaag, vakantie en oppasdag voor opa en oma op Nanieke, dochter van onze kostwinnende dochter, gaan we weer, nu hoog en droog gemotoriseerd, naar Almelo. Gingen we vroeger naar “de stad”, nu gaan we naar Almelóóóó. Hoe zou dat toch komen? Het doel is hetzelfde, de sfeer, de inrichting, de beleving en mensen zijn anders dan vroeger. We zwerven over de markt op zoek naar Looms bandjes. Bij een special daarvoor ingerichte kraam, mag Nanieke uitzoeken welke ze graag wil. Looms bandjes is de huidige rage van de bedwelmende elastieken verslaving der kinderen. (De incubatietijd is voorbij, de woede van de rage ebt straks weg en dan komt er weer wat anders) Moeders, vaders, opa’s en oma’s slepen dit goedje met bakken de winkel uit. Volgens mij worden uitgekookte mensen hier stinkend rijk van. 

Even verderop duiken oma en Nanieke een bijouteriewinkel in met allerlei versierselen en snuisterijen . Nanieke krijgt een mooi hangertje. Opa gaat tegenover de ingang lekker op een bankje zitten en spaart zijn knieën. 

Ik geef me daarbij over aan mijn favoriete sport, geen brommers – maar “luie kiek’n”, wat zoveel betekent als het observeren van mensen. Nederland kent niet het kasten - systeem maar ik zie in die korte tijd wel de hele gelaagdheid van Neerlands bevolking in geuren, kleuren en smaken aan mij voorbij trekken. Mensen zijn zó verschillend. Het gelaat is de spiegel van de ziel en daaruit kun je al heel wat opmaken. Uit mijn ambtelijke baan weet ik redelijk goed de mensen te “taxeren” mensenkennis, ervaring en enig psychologisch inzicht, dat een ieder wel gegeven is. Op basis van hun voorkomen deel ik ze in op maatschappelijk classes met bijbehorende intelligentieniveaus, gedragsregels en normen en waarden. Daar zitten ook classes bij die niet mijn classes zijn en ook nooit zullen worden. Dat is geen arrogantie maar louter instandhouding en bescherming van mijn eigen leefwereld. Ik heb zo mijn ervaringen. 

De ampele observatie van 10 minuten leert mij bovendien dat meer dan de helft van de bevolking te dik is. Naar mate de leeftijd hoger is gaat het dikte - percentage omhoog. Mannen met bolle buiken en vrouwen met gigantische gevels, met kennelijke onverschilligheid over hun gezondheid, totdat…..
Ook trekken opgedirkte dames voorbij, glad en strak in de plamuur met het neusje in de wind. Hoe zouden die ’s ochtends hun bed ontstijgen? Verder ranke slanke, op eieren lopende jonge meisjes, die groter willen zijn dan ze nu al zijn, met kurken hakken van wel 10 cm hoog.

Tot mijn grote geruststelling stel ik vast dat het merendeel van de mensen zijn zoals u en ik, netjes uitziende, goedgeklede en uiterlijk goed verzorgde mensen. Ik voel mij op mijn gemak, zelfs hier in Almelo. Om dat feit te vieren drinken we bakje koffie op terras en vegen we bij Talamini de mond af met en Stragiatella - ijsje. 

Voldaan en een ervaring rijker gaan we weer naar Vriezenveen, thuis, daar is het nog vééél mooier dan in Almelóóóó.

Als 't vlammetje dooft in 't hoofd

Hij vecht voor het behoud van zijn memorie, vreest nog meer het verlies van eigen historie, steevast en heel stellig blijft hij ontkennen da...