20151205 "De Pier is weer open"

Eindelijk een beetje vakantie. Weekend weg aan zee.

Bij de ingang staat een bord,

dat bord staat er nog maar kort:

"de Pier is weer open"

Benieuwd de Pier opgegaan

met dit unieke monument begaan,

veilig achter windwerende ruiten,

want de wind loeide brullend buiten,

wakkerde stevig aan tot bijna storm,

gaat met kracht en luid kabaal

met dat fijne zand op 't brede strand

aan de haal, een snoeiharde zandstraal 
strak en horizontaal.

Bovenlangs terug, in de open lucht

sneed die storm ons d' adem af

maar dat hield ons echt niet tegen

want van dat unieke pand in Nederland

dat kraakt en slijt en zucht

zijn we nog lang niet af.

Want ondanks z'n slechte staat eerder

vindt 't uiteindelijk toch nog weer....

een investeerder........

en we staan paf!

20141024 mentale degeneratie

Op een vrije vrijdagmiddag doorkruisen we Twente van noord naar zuid voor familiebezoek, het betonen van enige naastenliefde aan twee familieleden

 Twee dames,
 de één net boven en de andere net onder de 80.
 beiden wonen afzonderlijk van elkaar in een huis en een te-huis
 beiden heel alleen en….
 beiden onderhouden geheel onvrijwillig een nieuwe relatie met de  heer Alzheimer.

Deze heer A. koestert hen met milde herinneringen uit een ver - vervlogen en mooi verleden.
Deze heer A. kwelt hen met wilde verhalen en verwarde denkbeelden tot een vervormde werkelijkheid waardoor ze tijdens een schijnbaar goed gesprek ineens volledig uit de bocht vliegen. Die irrationaliteit is op dat moment hun werkelijkheid. Tien minuten later kan het al weer heel anders zijn.

Soms is het moeilijk om tijdens het gesprek, het onlogische van de werkelijkheid te onderscheiden. Zelfs de onzin wordt met volle overtuiging gebracht.

Je laat hen praten en praat in hun straatje mee. Je geeft een kus, een knuffel. Mijn vrouw kan beter met hen praten, als vrouwen onder elkaar. Ik zit er maar bij en voel mij vaak een hark in dit soort situaties.

Het doet zeer om te zien hoe mensen, die je lief en dierbaar zijn, kunnen worden als ze mentaal degenereren, een gestaag en onomkeerbaar afbraakproces van weefsels en hersencellen.

Mij wordt wel eens gevraagd of ik niet bang ben, dat ik ook bezoek krijg van meneer Alzheimer. Ik wil er niet aan denken! Wanneer het zich aandient is het altijd nog vroeg genoeg.

Daaraan denkend schiet mij spontaan een lied te binnen:

"Wat de toekomst  brenge moge, mij geleid des Heeren hand. Moedig sla ik dus de ogen, naar het onbekende land."

In dat onbekende maar aanlokkende land met al haar gelukzaligheid, weet ik, dat ik niet meneer Alzheimer zal ontmoeten maar hoop ik op Jezus, die alle menselijke afbraakprocessen teniet doet en de mensen onberispelijk en onkreukbaar maakt. Dat ligt nu nog verborgen achter de horizon. Die hoop moet naar een zekerheid groeien en angst en twijfel verdrijven.

20151210 Kinderdijk

Elke rechtgeaarde Nederlander moet er ooit in zijn leven eens geweest zijn: Kinderdijk. 

Eindelijk (en veel te laat) was het nu dan zover voor ons. Samen met mijn vrouw (beiden 60 plussers) mochten wij dat unieke Nederlandse monument, dat bekendheid geniet tot in de verste oorden van de wereld, nu aanschouwen.

Kinderdijk is aanschouwelijk onderwijs over een lengte van meer dan een kilometer. Onmisbaar geschiedkundig onderdeel van de relatie van Nederland met het water.
Molens langs weteringen op verschillende waterniveaus. 
Dat water wordt iedere keer naar een hoger niveau en vervolgens de polder uitgepompt.

Kinderdijk weerspiegelt de historie en kennis van de waterhuishouding, hoe de Nederlander in de polder droge voeten wil houden.  
In dat beeld komen regen, wind en water en natuurkrachten samen en 't stroomt met de toegepaste wetenschap als vloeiend water ineen. Dit fenomeen heeft ook de bekoring van onze koning en hij noemt dat in gewoon Nederlands:  "watermanagement".

Ieder mens kan niet zonder water. 
De mens zelf bestaat voor 80% uit water.
Zonder water groeit er niets. 

Jezus stort levend water over ons uit.
Jezus wast  ons, als met water schoon van schuld en zondelast.
Door dat water brengt Jezus ons naar een hoger niveau.
Door het water van de doop zijn opgenomen in het verbond met God de Vader, de Zoon en de Heilige Geest.
Door dat water hebben we leren zwemmen in  de woelige wereld om ons staande te houden
Als het stormt in ons leven en we dreigen overboord te slaan is Jezus onze reddingsboei. 

Ik hou van water.....!

...... want boven leef ick
en ick drink 'r
't geen de schinker aller goets
schenkt de zielen
die daar krielen
dertel van veel overvloets

(uit: Constantijntje van Joost van den Vondel)

220151019 Herfst - in de Engbertsdijksvenen

Wekelijks wandelen in de natuur, samen met mijn vrouw. Ik loop met Nordick Walking sticks, voor de noodzakelijke beweging ivm Parkinson. Gré is amateur natuurfotografe en legt de schoonheid van de Schepping vast in beelden van flora en van fauna. In onze nabijheid ligt de Engbertsdijksvenen, dat heeft onze voorkeur.

Herfst.

Ik zie een lange laan met langzij fraaie bomen

waarvan het lover rustig roest.

Het blad verliest haar groene pracht,

het verstoft, verdoft, verliest haar kleur,

de zon stelt menigeen teleur.
De herfst, zij wint aan macht,

de zomer, zij verliest haar zonnekracht.

In de wisseling der jaargetijden

heeft elk seizoen zijn eigen ding,

een eigenheid van typische bekoring

vervult ons met verwondering.

In de herfst  weer paddenstoelen zoeken

en naar hun namen speuren in de boeken.

Uren wandelen in het puur van de natuur

in bossen, heiden en op hoog en lage venen,

zijn we zelfs op koude, kille en wat klamme dagen,

niet ontmoedigd, of door weergoden weg te jagen.

't Is de liefde voor natuur, dat houdt ons in de benen

en onverstoord struinen we zo week' lijks voort

in - en door onze zo geliefde .......Engbertsdijksvenen.

Gert Pape

20150212 dr. P.

Op 02-02-2015 werd bij  mij de ziekte Parkinson vastgesteld. In de eerste emotie van deze confronterende ontdekking schreef ik het volgende;

-----------------------

We waren precies op tijd. De wachtkamer was verder leeg.

Het is allemaal snel gegaan.  Eergisteren nog bij de huisarts. Een bezoek dat ik zolang mogelijk had uitgesteld. Hij stuurde mij snel door naar een specialist.

En nu zitten we daar amper of mijn naam wordt genoemd door een vriendelijke statige man.

Een blauwe spijkerbroek met een maagdelijk witte stofjas als boegbeeld voor steriele medische betrouwbaarheid. Daarbovenuit stak een vriendelijk open gezicht met een volle bos grijs haar en geruststellende ogen.

Hij noemde zijn naam en ikke de mijne. We gaven elkaar de hand.

Nadat ik mijn verhaal had gedaan en hij zijn vragen had gesteld, moest ik een paar testjes doen.

Dr. Stofjas had voldoende informatie verzameld en zei: "En nu ga ik je vertellen wat je hebt".

Zijn verhaal was heel herkenbaar. Vele van door mij in de loop van de tijd verzamelde kwartjes vielen op z'n plek en veranderden in keiharde confronterende guldens.

En trouwens, zo zei hij: "Mijn naam is niet dr. Bibber maar ik heet Parkinson".

Dr. P.  wordt mijn ongewilde gezel

en ik raak hem aan de straatstenen niet meer kwijt.

Hij is erbij als ik wankel wandel,

als mijn voet hoorbaar klappert

en mijn hand niet doet wat mijn hoofd wil.

Ik wist natuurlijk al stilgehouden en ontkennend langer, dat er mogelijk iets in mijn bovenkamer niet klopte maar er kwam toch nog een vreemde aap uit de medische mouw.

Misschien wordt ik wel ....

een rillend riet.....

met rammelende ledematen....

en een ieder die het ziet…

heeft het in de gaten

en legt daarmee zijn vinger

op mijn zere plek.

Dat was dus even slikken en na een emotionele eruptie reizen we  breed ademend vrolijk verder in het verwachtingsvolle lieve leven.

Van de tandem stappen we nu over op de driewieler;

mijn vrouw en ik met dr. Parkinson achterop.

Een andere drieëenheid...

reist parallel en heel gedwee..

in vertrouwen en vertroosting

mee lijdend met ons mee:

de Vader,  Zoon en Heilige Geest.

Want:

iedereen moet het weten en erkennen;

We leven slechts bij de gratie Gods!