dinsdag 15 december 2015

20151214 Politicus van het Jaar: Wilders


 
Hoe is het mogelijk?
Ik ben met stomheid geslagen.
Wilders ?!

 Eerdere aankondigingen had ik wel opgemerkt en ik hield het daarom goed in de gaten onder het bereiden van de avondmaaltijd; De verkiezing van de beste politicus van het jaar 2015 is op de TV.

Meerdere fractievoorzitters waren aanwezig en ogenschijnlijk ontspannen. Via enkele prikkelende vragen presenteerden ze zich en poetsten zo hun blazoen en beleid aan het Nederlandse volk nog een beetje op.
Heel even nog wat gekissebis tussen Wilders en Buma, ze speelden een potje politieke tennis vanaf de baseline en er wordt wat heen en weer geslagen. De kibbelende kinderen worden door pa - reporter van hun spelletje teruggeroepen.

Eindelijk is het dan zover.
Het is niet de genomineerde Halbe Zijlstra.
De overgebleven twee  kandidaten kijken elkaar eens vragend en onzeker aan.
Het verlossende woord wordt zo lang mogelijk opgerekt......  het lijkt zowaar The Voice of Holland wel.

En dan...., het wordt:              WILDERS !     

Nota bene het enfant terrible van de Nederlandse politiek
Ik ben werkelijk met stomheid geslagen. Hij is gekozen met 37.000 stemmen, een kwart van de uitgebrachte stemmen. Als nuchtere Nederlander, die in staat is om goed en logisch te kunnen nadenken dacht ik, dat het zeker Jesse Klaver van Groen Links zou worden.
Zelfs als CU stemmer kan ik dat begrijpen.

Ik ben geen politiek dier. Ik heb wel een mening en een voorkeur.
Het succes van Wilders, als gevestigd Kamerlid, bestaat m.i.  bij de gratie van de proteststemmer. Wilders durft wat te zeggen en hij doet dat op zijn manier. Dat spreekt ontevreden mensen wel aan.

Hij speelt zich bij gelegenheid, innerlijk verkneukelend, in de kijker door confronterende onparlementaire kretologie, een blatende blaaskaak, die al de nodige relletjes heeft veroorzaakt. Het zou hier te ver gaan om ze allemaal op te noemen maar z'n laatste is "nepparlement".
Die kreet staat m.i. haaks op zijn verkiezing.
De vraag is of zijn voorstemmers dat ook weten.

 Wilders is op Nederland gericht. Zijn internationale solidariteit en naastenliefde houdt kennelijk bij de landgrenzen op. Hij ontbeert enig empatisch vermogen voor "de vluchteling".

Hij ondergaat zijn verkiezing heel gelaten en bedankt correct zijn stemmers.
Hij staat daar en hij doet mij qua uiterlijk denken aan de buste van Beethoven met zijn haardos.  Ik prefereer toch de muziek van Beetoven.
Wilders is een politieke eendagsvlieg, die al aan zijn derde dag begint.

Je moet er toch niet aandenken, dat Wilders ooit minister-president zou worden.
President van zijn zelfbenoemde  nepparlement. Dan raakt Nederland volledig geïsoleerd.
Zal hij ooit in staat zijn om een regering te vormen en daarvoor voldoend bekwame en onkreukbare personen vinden?

Rustig, kalmte kan je redden!  Een kwart van de stemmen betekent driekwart niet!

Straks, een poosje verder, dan is Nederland weer ontnuchterd.
Dan gaat het zoals nu in Frankrijk. 
De ene dag succes, en dan weer terug naar AF.


Monopoly in politiek. Sterker nog: politiek is Monopoly.

zaterdag 12 december 2015

20151205 "De Pier is weer open"


Eindelijk een beetje vakantie. Weekend weg aan zee.


Bij de ingang staat een bord,
dat bord staat er nog maar kort:
"de Pier is weer open"
Benieuwd de Pier opgegaan
met dit unieke monument begaan,
veilig achter windwerende ruiten,
want de wind loeide brullend buiten,
wakkerde stevig aan tot bijna storm,
gaat met kracht en luid kabaal
met dat fijne zand op 't brede strand
aan de haal, een snoeiharde zandstraal 
strak en horizontaal.

Bovenlangs terug, in de open lucht
sneed die storm ons d' adem af
maar dat hield ons echt niet tegen
want van dat unieke pand in Nederland
dat kraakt en slijt en zucht
zijn we nog lang niet af.
Want ondanks z'n slechte staat eerder
vindt 't uiteindelijk toch nog weer....
een investeerder........
en we staan paf!

vrijdag 11 december 2015

20141024 mentale degeneratie

Op een vrije vrijdagmiddag doorkruisen we Twente van noord naar zuid voor familiebezoek, het betonen van enige naastenliefde aan twee familieleden
 Twee dames,
 de één net boven en de andere net onder de 80.
 beiden wonen afzonderlijk van elkaar in een huis en een te-huis
 beiden heel alleen en….
 beiden onderhouden geheel onvrijwillig een nieuwe relatie met de  heer Alzheimer.
Deze heer A. koestert hen met milde herinneringen uit een ver - vervlogen en mooi verleden.
Deze heer A. kwelt hen met wilde verhalen en verwarde denkbeelden tot een vervormde werkelijkheid waardoor ze tijdens een schijnbaar goed gesprek ineens volledig uit de bocht vliegen. Die irrationaliteit is op dat moment hun werkelijkheid. Tien minuten later kan het al weer heel anders zijn.


Soms is het moeilijk om tijdens het gesprek, het onlogische van de werkelijkheid te onderscheiden. Zelfs de onzin wordt met volle overtuiging gebracht.
Je laat hen praten en praat in hun straatje mee. Je geeft een kus, een knuffel. Mijn vrouw kan beter met hen praten, als vrouwen onder elkaar. Ik zit er maar bij en voel mij vaak een hark in dit soort situaties.
Het doet zeer om te zien hoe mensen, die je lief en dierbaar zijn, kunnen worden als ze mentaal degenereren, een gestaag en onomkeerbaar afbraakproces van weefsels en hersencellen.

Mij wordt wel eens gevraagd of ik niet bang ben, dat ik ook bezoek krijg van meneer Alzheimer. Ik wil er niet aan denken! Wanneer het zich aandient is het altijd nog vroeg genoeg.
Daaraan denkend schiet mij spontaan een lied te binnen:

"Wat de toekomst  brenge moge, mij geleid des Heeren hand. Moedig sla ik dus de ogen, naar het onbekende land."


In dat onbekende maar aanlokkende land met al haar gelukzaligheid, weet ik, dat ik niet meneer Alzheimer zal ontmoeten maar hoop ik op Jezus, die alle menselijke afbraakprocessen teniet doet en de mensen onberispelijk en onkreukbaar maakt. Dat ligt nu nog verborgen achter de horizon. Die hoop moet naar een zekerheid groeien en angst en twijfel verdrijven.

20151210 Kinderdijk


Elke rechtgeaarde Nederlander moet er ooit in zijn leven eens geweest zijn: Kinderdijk. 


Eindelijk (en veel te laat) was het nu dan zover voor ons. Samen met mijn vrouw (beiden 60 plussers) mochten wij dat unieke Nederlandse monument, dat bekendheid geniet tot in de verste oorden van de wereld, nu aanschouwen.

Kinderdijk is aanschouwelijk onderwijs over een lengte van meer dan een kilometer. Onmisbaar geschiedkundig onderdeel van de relatie van Nederland met het water.
Molens langs weteringen op verschillende waterniveaus. 
Dat water wordt iedere keer naar een hoger niveau en vervolgens de polder uitgepompt.



Kinderdijk weerspiegelt de historie en kennis van de waterhuishouding, hoe de Nederlander in de polder droge voeten wil houden.  
In dat beeld komen regen, wind en water en natuurkrachten samen en 't stroomt met de toegepaste wetenschap als vloeiend water ineen. Dit fenomeen heeft ook de bekoring van onze koning en hij noemt dat in gewoon Nederlands:  "watermanagement".

Ieder mens kan niet zonder water. 
De mens zelf bestaat voor 80% uit water.
Zonder water groeit er niets

Jezus stort levend water over ons uit.
Jezus wast  ons, als met water schoon van schuld en zondelast.
Door dat water brengt Jezus ons naar een hoger niveau.
Door het water van de doop zijn opgenomen in het verbond met God de Vader, de Zoon en de Heilige Geest.
Door dat water hebben we leren zwemmen in  de woelige wereld om ons staande te houden
Als het stormt in ons leven en we dreigen overboord te slaan is Jezus onze reddingsboei. 

Ik hou van water.....!
...... want boven leef ick
en ick drink 'r
't geen de schinker aller goets
schenkt de zielen
die daar krielen
dertel van veel overvloets
(uit: Constantijntje van Joost van den Vondel)


woensdag 9 december 2015

220151019 Herfst - in de Engbertsdijksvenen

Wekelijks wandelen in de natuur, samen met mijn vrouw. Ik loop met Nordick Walking sticks, voor de noodzakelijke beweging ivm Parkinson. Gré is amateur natuurfotografe en legt de schoonheid van de Schepping vast in beelden van flora en van fauna. In onze nabijheid ligt de Engbertsdijksvenen, dat heeft onze voorkeur.


Herfst.
Ik zie een lange laan met langzij fraaie bomen
waarvan het lover rustig roest.
Het blad verliest haar groene pracht,
het verstoft, verdoft, verliest haar kleur,
de zon stelt menigeen teleur.
De herfst, zij wint aan macht,
de zomer, zij verliest haar zonnekracht.

In de wisseling der jaargetijden
heeft elk seizoen zijn eigen ding,
een eigenheid van typische bekoring
vervult ons met verwondering.
In de herfst  weer paddenstoelen zoeken
en naar hun namen speuren in de boeken.

Uren wandelen in het puur van de natuur
in bossen, heiden en op hoog en lage venen,
zijn we zelfs op koude, kille en wat klamme dagen,
niet ontmoedigd, of door weergoden weg te jagen.
't Is de liefde voor natuur, dat houdt ons in de benen
en onverstoord struinen we zo week' lijks voort
in - en door onze zo geliefde .......Engbertsdijksvenen.


Gert Pape

Als 't vlammetje dooft in 't hoofd

Hij vecht voor het behoud van zijn memorie, vreest nog meer het verlies van eigen historie, steevast en heel stellig blijft hij ontkennen da...