zondag 27 december 2015

Van dromen en het raadsel van onbestemde gevoelens


Zelden droom ik.....
maar als ik dromend wakker schrik....
wil ik weten wat het betekent.
Vijf minuten later....
ben ik alles al weer kwijt.

Ooit zag ik een documentaire over
de betekenis der dromen.
Zo'n droge dromeloog...
zo'n zwaar gecertificeerde zieleknijperd,
kwam vertellen over het geheim der dromen.
Die dromoloog begon z'n betoog met...
dromen zijn vooral.......
...CHAOS...

Ja.. daar worden u en ik nu niet wijzer van.
Ik was er van overtuigd,
dat die dromeloog
loog in zijn betoog
over dromen.

Die dromeloog had zeker de bijbel niet gelezen.
Daar hebben dromen duidelijk profetische betekenis....
worden nader verklaard naar toekomstige waarheden,
waar ik heilig in geloof.

Nu al drie ochtenden achtereen
word ik dromend wakker
Héééle verhalen zijn het
en ... hoe is het mogelijk 
ik weet alles nog.

Zo maak ik, als volwassen persoon,
het goed met een kameraadje uit mijn kinderjaren,
terwijl die nu  al jaren overleden is.

En ik droomde nog VEEL meer ...
en dat ga ik u echt niet verklappen
maar ik wil graag weten wat het betekent.

In deze verdwaasde wereld
zijn er maar weinig verklarende profeten...
en aan zo'n dromeloog
heb ik ook al niets.

Eigenlijk...denk ik, dat ik griep krijg....
...want het was hoofdzakelijk ...
....CHAOS...
in mijn hoofd.

Later... als ik groot ben...
na mijn pensioen eind december.....
word ik misschien wel.....
een DROMOLOOG...
om de werkelijke waarheid te ontdekken,
het onderscheid tussen zin en onzin,
voor het te laat is. 

20150809 Het zit wel snor met m'n snor

Sinds vorige eeuw, anno 1970, siert mijn bovenlip een harige begroeiing, algemeen aangeduid als "snor". Die groei is destijds geheel spontaan ontstaan en het tiert sindsdien welig. Enige kunstmatige bemesting is nimmer nodig gebleken. Vanaf mijn 15e was al ik genoodzaakt om mij soms twee keer per dag te moeten scheren. Bovendien groeit er ook nog andere gezichtsbeharing op de kinnebakken en het geheel noemt men een volle baard. Die baard houd ik tegenwoordig, geheel volgens huidige trend, kort. Mijn snor is daarentegen altijd vol en fors geweest, een redelijke respectabele knevel.

stage Ommen 1976
Met die baard en snor,
op gezicht en rond de mond,
loop ik op deze aardbol
dus nu al 46 jaar  in 't rond.


Baard en snor geven mij status, een gevoel van eigenwaarde, het is mijn image, zo ben ik en zo  ben ik te herkennen voor de buitenwereld.  Het is mijn handelsmerk en het wordt op de duur een deel van jezelf.  Zonder dat ding zou ik mij beschaamd en naakt voelen.
Met mijn snor zit het dus wel snor!



Westerhaar 1982
In het verloop van die harige  46 jaar is de baard er echter drie keer af geweest, zij het steeds voor hele korte periodes. De laatste keer dateert alweer van 1983.


Op een dag besloot ik, waarschijnlijk in een moment van psychische onzekerheid, of misschien wel in een vlaag van verstandsverbijstering, om mijn snor en baard af te scheren. Ik was mij helaas op dat moment onvoldoende bewust van de complete vernietiging van mijn gestaag opgebouwde image. Onze vier koters kwamen, onwetend van deze kaalslag, van school thuis, wierpen een verdwaasde blik op de man, die aan tafel zat en vroegen verschrikt aan mama, wie die vreemde kerel daar wel was.  Ja, dat was even schrikken. Oef.....gelukkig ..... enkele weken later zat hij er al weer vol op.  Sindsdien ben ik steevast  veel evenwichtiger geworden; baard en snor bleven erop, ook al deed de tijdgeest haar slopend werk en roestte hij van zwart via peper en zout naar grijs .

Vroomshoop 1975
Als ik over een baard spreek dan bedoel ik een echte baard. Dat geldt nog meer voor de snor. Die snor is dus mijn statussymbool. Het geeft mijns inziens een typische volwassen mannelijke indruk.  Nee, niet zo'n dun vlassig gevalletje, dat zelfs met enige stimulerende middelen nog niet tot volle wasdom wil komen. Die zwak mentale snorremansen halen hun hele zelfbeeld van mannelijkheid naar beneden.
De start van mijn baard en snor in 1970 viel in de tijd  van de Beatlemania. De Beatles hadden een trend gezet met lang(er) haar en dit vervolgens later uitgebreid met een snor, bij het uitkomen van hun wereldberoemde en nog steeds door mij gewaardeerde LP: "Sergeant Peppers Lonely  Hearts  Club Band". De revolutionaire intrede van langer haar en nota bene ook nog een baard ging binnen ons orthodox denkende ouderlijk - gezin bepaald niet geruisloos. Maar algauw volgden er anderen en het fenomeen groeide uit tot een wereldbreed gevestigde cultuur, die jaren heeft voortgeduurd.

Sinds de intrede van het langere haar gingen kappers andere prijzen berekenen. In mijn stiekeme aanloop naar dat langere haar ging mijn opdracht voor de  kapper: "nou, doe d'r mar veur vief en  zeumtig cent òf" ineens niet meer op. Ik vermoedde dat het thuisfront en de kapper zo mogelijk onder één hoedje speelden. Maar toch liet ik mij het bloempot model niet meer aanmeten.

'k Heb weinig gelift in mijn leven maar die eerste keer, ja, dat heugt mij nog steeds. Ik sta in Almelo langs de Rijksweg 36 en steek hoopvol en angstvallig mijn duim omhoog. Stopt er warempel binnen enkele minuten al een auto.  Het raampje van het linkerportier wordt door de overhellende chauffeur open gedraaid en ik kijk hem met een snelkloppend hart verwachtingsvol aan. Hij vraagt: "Woar meuj hèn?".  Ik antwoord: "Noar Vjenne" (Vriezenveen voor niet -Tukkers) "Oh", zegt ie: "ik dache noar de kapper". Daarna rijdt ie weg, met gierende banden en een bulderende lach, die via het nog geopende raam alle andere verkeersgeluiden overstemt en mij in desolate toestand achterlaat. Nee, liften was niet zo mijn ding.
Eens stond ik in Duitsland te liften.(1971) Ik was daar als Nederlands dienstplichtig militair gelegerd. Ik werd daar, zonder enig aanzien des persoons, meegenomen door een vrachtwagenchauffeur, die me meer dan 100 km' s verder op weg hielp. Dat was probleemloos liften, zelfs met baard , snor en lang haar. Ik voelde mij gelukkig, overtuigd, dat de wereld er toch op vooruit gaat.

Thuis waren we met 6 kinderen waarvan vier jongens, pardon mannen, in leeftijd verdeeld over 22 jaren. Er is zelfs een tijdje geweest, dat we alle vier gesierd waren met een baard.

Het zit dus wel snor met mijn snor. 
Ja, waar komt die uitdrukking nu vandaan?  Er zijn geen publicaties die een directe uitleg geven. Aangetoond is, dat deze uitdrukking voor het eerst is verschenen in een publicatie van de Gelderlander in 1948. Het is oorspronkelijk vermoedelijk afkomstig uit de soldatenwereld en het is daarna overgenomen in de volkstaal. Als synoniemen voor de uitdrukking "het zit wel snor" worden voorgesteld: "dat heeft ponum" en "dat heeft smoel". Creatieve geesten snappen dat vermoedelijk wel... maar ja, eh.... ach, u weet dat vast wel.


Eén van de vele toebedeelde betekenissen van "de snor" is de aanduiding voor een "politieagent" of diender. Kijk, dàt vind ik nou leuk. Dit zou zijn voortgekomen uit het clichébeeld van stereotiepe agenten uit oude Hollywoodfilms. Aan de grootte van de snor, opgepimpt tot een stevige indrukwekkende knevel, in combinatie met een uniform, werd gezag ontleend. In Nederlands is daar ook een sprekend  voorbeeld van, ons aller Bromsnor. Van zijn snor hebben ze later een schrobbezem gemaakt, geloof ik.


juli 2015
Hoe het ook zij en wat er ook gebeurd, die snor hoort bij mij  en hij gaat er "never of nooit niet" af!
En als ik deze wereld eens met gestrekte oortjes verlaat dan hoop ik niet dat ze mij stiekem nog van mijn statussymbool: "de snor" beroven.
Ik overweeg nog of ik dit ook notarieel vast moet laten leggen.
Tot  snor!


bezinning


Op werkdagen tuft mijn boemel door de lieflijke dreven nabij Zenderen en Borne.  Links, rechts, oost en west van de spoorlijn ontvouwt zich een landschap van grazige groene en licht glooiende essenweiden. In de verte onderbreken contouren van kloostermuren de horizon.  Plompverloren staan er ergens, onder de blakende zon, twee rijzige bomen, geheel omgeven door groen gras. Tussen deze bomen in, onder de slagschaduw van het overlopend bladerdak, staat een van bakstenen opgetrokken kapelletje. Met daarbij  onmisbaar een crucifix, Jezus aan het kruis, waterbestendig onder een afdak.

Het staat er allemaal ver weg van de drukte van de woelige wereld, een rustpunt, een punt van bezinning. Een plek waar jij je even terug kunt trekken en je kunt overgeven aan devotie en emotie van gedachten en gevoelens om met God en jezelf in het reine te komen. Ik begrijp de bouwers.

Maar weet u wat nu zo vreemd is? Het heeft geen toegangsweg. Geen uitgesleten looppad, die een regelmatig gebruik aantonen. Alleen groeiend gras rondom. De kloosters hebben een andere bestemming gekregen, de kloosterlingen zijn vertrokken en het kapelletje wordt kennelijk niet meer gebruikt. Er is geen tijd meer voor bezinning en de mensen storten zich in onbezonnenheid in de wereld van het optimaal consumeren van alles wat de wereld te bieden heeft in sex, drugs, rock and roll en materialisme.

Mijn punt van bezinning op werkdagen ligt in de ongestoorde stilte van frisse en fruitige morgens tussen 6 en half zeven.  De bladwijzer bepaalde mij vandaag bij Hebreën 12:14 en ik begon te lezen:
“Streef er naar in vrede te leven met allen en leid een heilig leven, wie dat niet doet zal de Heer niet zien.”
………… en……. ik viel gelijk stil en allerlei gedachten overvielen mij.

Wat een inspiratie voor de dag. Maar daar zit zoveel meer in:   erkenning van God , toewijding aan God  en medemens, levensheiliging, gebod en verbod en sanctie voor de achteloze.

Iedereen, die dit hoort of leest, zal zich nooit meer kunnen onttrekken aan zijn persoonlijke verantwoordelijkheid, die hij heeft ten opzichte van God en samenleving.

Goedemorgen Nederland, een fijne dag nog en…eh……  maak er wat van vandaag!

donderdag 24 december 2015

20151224 Ik hou van jou


Eén van de meest mooie maar vaak ook meest moeilijke bekentenissen, die een ieder zijn leven hoopt uit te spreken is wel het:

Ik stond bij de bushalte bij CS Almelo. Steeds meer mensen dromden samen en scholen voor de regen onder het afdak. Komt er een schone en parmantige jongedame trippelend aangestapt. Moedig trotseert ze wind en regen en ze loopt zelfverzekerd, enigszins hooghartig, met het neusje in de wind, al bellend naderbij met een GSM aan het oor. Aldoor luid pratend, nestelt ze zich, zonder enige schroom, tussen de wachtende regenschuwe en zwijgende meute.

Ze geeft de persoon aan de andere kant van de lijn door, dat ze met de bus komt, hoe laat ze thuis is en wat ze van plan is te eten. Ze sluit vervolgens het gesprek af met een luid hoorbaar en overduidelijk: "Ik hou van jou!”

Naast mij staan een paar mensen, die elkaar daarbij eens stilzwijgend aankijken en er verschijnt een brede vermakelijke en begrijpende glimlach op de gezichten. Ik had niet bepaald het idee, dat parmantige Truus met haar moeder belde.

Wat mooi hè ….en eh…. misschien een tikkeltje vreemd, dat je zo onbevangen en onbevreesd je diepste gevoelens kunt uiten en je daarbij van de hele wereld niets aantrekt. Deze publieke uitbundigheid van gevoelens ontbeer ik en ik sta daarin niet alleen, denk ik.

Op werkdagen ga ik om 06.45 uur de deur uit. Voor ik wegga, loop ik even naar boven waar mijn vrouw nog lekker ligt te slapen. Ik geef haar een kus en zeg: “Ik hou van jou”. Dat is iedere keer weer welgemeend en dat geldt al ruim 42 jaar. 

In de stilte van die beslotenheid ben ik daar ineens heel uitbundig en oprecht en voel ik mij zelfs voldaan overmoedig.
Op deze bescheiden en schriftelijke wijze geef ik heden publiekelijk, hier en nu, kennis van dit heuglijke feit, dat voor mij de moed erin houdt.

Een sterk gekoesterde wens en hoop van ons beiden is, dat we nog lang bij elkaar mogen blijven. Zo lang God het ons vergund.


En zoiets moois ........ dat gun je toch iedereen.

Om de ware liefde te leren kennen
moet je wel  op zoek. 
Je moet het zoeken om te vinden 
en je moet zelf wel gevonden willen worden. 
Je kent jezelf
 en je vraagt je misschien af
wie jou nog wil.

Zoek God ten tijde, dat hij zich nog laat vinden.

Hij kent jou en neemt jou zoals je bent!

Omdat Hij je lief heeft!









20151224 Jezus - licht in de wereld


Vorige week kwamen we op een middag thuis om 17.15 uur. Buren stonden met elkaar te praten in het donker, zonder straatverlichting. De huizen in onze straat waren ook  in duisternis gehuld. De stroom was door nog onbekende oorzaak uitgevallen. Na een haastig telefoontje verschenen er drie auto's van de energiemaatschappij en door monteurs werd er hard gewerkt om de schade op te sporen. Pas om 23.40 uur ging plotseling de verlichting weer aan.

Meer dan 6 uur waren we van het licht verstoken geweest. Met in der haast gekochte zaklantaarns gingen we in het halfduister voorzichtig door het huis. Ondertussen in gespannen afwachting om verlost te worden door het licht.
Samengestroomde buren maakten wat voorspelbare grapjes; 
Dit zou een generale repetitie zijn voor kerstavond volgende week.

Op dat moment werd mij opeens wel heel duidelijk hoe gewend wij zijn aan - en hoe verwend wij zijn met energie en alles wat daarmee samenhangt.
Wij zijn er voor het dagelijkse leven eigenlijk totaal van afhankelijk zonder dat we daarbij stilstaan. De hele economie en ook ons persoonlijk gerief drijft op een kurk, de kurk van de "energie." Ons leven loopt nu eenmaal bij de zegen van een onophoudelijke Energiebron.

Als de "energie" taant of faalt dan heeft de samenleving een probleem, een crisis.
Als het onszelf aan energie ontbreekt zijn we futloos, hebben we een dip of zelfs een burn-out.
Na de zomer worden de dagen korter en wint de duisternis wat terrein ten koste van het licht. Dat vraagt dan extra energie van mens en maatschappij.

Als het donker wordt  in ons leven moeten we op zoek naar de oorzaak. Net als die monteurs moeten we op zoek naar het lek om de kink in onze kabel op te sporen.
Zelfonderzoek is nodig, je afvragen hoe je in het leven staat. Hoe we tot God en onze naaste staan.

Maar deze dagen gedenken we, de komst van  Jezus.

Hij heeft ons storend lek gevonden en gedicht en zo de verbinding met de Vader hersteld.

Door zijn komst werd het weer licht in de wereld.

Jezus geeft ons weer energie om door te gaan met ons leven.

Die energie van Jezus geeft ons weer moed, hoop en kracht voor een compleet nieuw jaar.

Als 't vlammetje dooft in 't hoofd

Hij vecht voor het behoud van zijn memorie, vreest nog meer het verlies van eigen historie, steevast en heel stellig blijft hij ontkennen da...