20160209 het dwangbuis van het protocol

Nog een kort verhaal uit de oude doos van mijn politie verleden.

En wat anders dan mogelijk verwacht;

Op een mooie zondag eind 70-er jaren surveilleerden wij in ons bewakingsgebied, de Zwarte Water steden, een gedeelte van die zo mooie kop van Overijssel. Het was mooi weer en velen waren erop uitgetrokken om aan de komende zomer te ruiken.

Via de mobilofoon hoorden we, dat de andere surveillance bezig was met de afwikkeling van een dodelijke aanrijding te Zwartsluis. Ons werd nu gevraagd hierbij te assisteren en verkeersregelend op te treden. Het ongeval was gebeurd op de Provinciale weg, op de brug bij de Schotsluis. Dit is een vernauwing in de enige verkeersader van Zwartluis in de noord-zuid richting en daardoor was er in beide richtingen al een redelijk file ontstaan. Op de plaats van het ongeval had zich ook al een groep nieuwsgierige kijkers verzameld.

Het slachtoffer werd afgevoerd, de weg werd vrijgemaakt en de doorstroming van het verkeer kwam weer op gang. De halsstarrige kijkers op de brug maakten nu ook eindelijk aanstalten om te vertrekken.

In deze mêlee van mensen zagen we opeens een vrouw verdwaasd om zich heen kijken. Ze was gekleed in een ochtendjas en daar onderuit staken een paar benen in een pyjamabroek en ze droeg pantoffels aan de voeten. Ze was ongeveer 25 - 30 jaar oud, ze was behoorlijk lang en had halflang loshangend haar. En dat had ze die dag nog niet opgekamd. Dat was toch wel een vreemd verschijnsel op deze zonnige maar ook bewogen dag. Ze werd door ons aangesproken en ze gaf onsamenhangende antwoorden en tijdens het gesprek ontweek ze onze blikken en ze keek voortdurend angstig om zich heen alsof ze werd achtervolgd door een schrikbarend monster.

Het was duidelijk dat er iets aan deze dame niet klopte. Met heel veel overredingskracht ging ze vrijwillig met ons mee naar het bureau te Zwartsluis. Daar gingen we met haar in gesprek. Het enige wat ik bij haar zag was pure angst en iedere keer weer zei ze dat niet terug wilde. Ik kreeg steeds meer medelijden met haar.
Dus klommen we in de telefoon en belden in het rond om te achterhalen waar ze thuis hoorde. Na veel telefoontjes bleek dat ze was weggelopen uit een inrichting te W. Afgesproken werd dat wij haar terug zouden brengen.

En daar zaten we dan, die vrouw en ik, tegenover elkaar in de politiebus, met een formica uitklaptafeltje tussen ons in. De vrouw keek me nu heel indringend aan. Ik zag twee ogen die verdronken in verdriet en angst en zonder huilgeluid rolden er dikke tranen over haar wangen. Haar handen grepen over het formicatafeltje heen en klauwden zich vast in mijn arm vast alsof ik haar enige redding was voor een gevaar dat ik niet kende en dat alleen maar in haar hoofd bestond.

De weg naar W. was lang. Ik heb heel wat moeten praten om haar rustig te houden en soms moeten beletten om uit de rijdende auto te springen.

Hoe langer de reis duurde hoe meer ik met haar te doen kreeg. Ik moest me echt bedwingen om niet even een arm om haar te slaan en een troostende knuffel te geven zoals ik dat deed bij mijn kinderen.

Wel honderd keer vroeg ze: "Je brengt me toch niet terug, hè? Eerst probeer je die vraag nog te ontwijken maar de tactische antwoorden raken op. Op dat moment was ik een psychologie ontberende lafaard en loog ik zeker de helft van de gevallen tegen haar.

Het was al tegen een uur of elf 's avonds dat we aankwamen bij de inrichting te W. De auto werd geparkeerd recht tegenover de ingang op een afstand van ca. 25 meter. Hij stond nog maar amper stil of er kwamen vijf personen, in het wit geklede verplegers, vrouwen en één man naar buiten, in de richting van de auto lopen. De laatste was een boom van een kerel, een donkere man, die veel overeenkomst vertoonde met de hoofdpersoon uit de film "the Green Mile". Een prachtige film met een heel mystieke hoofdpersoon met bijzondere gaven. 

En die grote man, werkzaam in de psychiatrie, rukte de schuifdeur open, boog voorover om dat grote hoofd naar binnen te kunnen steken. Dat hoofd keek met een vertoornde blik en van boosheid samengeknepen ogen in die angstige ogen van de vrouw en hij zei heel verbeten:
"En je weet het hè, wat er gebeurt als je wegloopt. "

Deze imposante figuur miste elk gevoel van compassie en dat overweldigende empathische vermogen dat zijn broeder uit "the Green Mile" nu zo bijzonder maakte.

De vrouw begon nu echt te wanhopig te jammeren en vele handen van de psychiatrische inquisitie grepen haar vast trokken haar uit de auto en namen haar mee. Ik liep er achteraan, totaal verbouwereerd. Ik had haar de hele weg met liefde en met leugen rustig weten te houden. En deze mensen waarvan je verwacht. dat ...... inwendig was ik woest.

De vrouw werd meegenomen in een ruimte waarin alles wit was, de vloedbedekking, de beklede wanden (om zelfverwonding te voorkomen) en een plafond met lampen met heel fel licht.

De vrouw werd in het midden van de kamer neergezet en ze werd al jammerend in een al klaarliggend dwangbuis gehesen. Ik zie na zoveel jaar dat beeld nog voor mij hoe het dwangbuis met riempjes werd vastgemaakt op haar rug.

In mijn ogen was dit een volkomen onnodige maatregel. Ze was in het geheel niet agressief. Zonder dwangbuis kon ze zich zeker niet verwonden in deze beschermde volledig kale kamer. Bovendien konden ze haar via de camera in de gaten houden.

En terwijl de waarschijnlijk ongecertificeerde beul haar daar achter liet werd haar nog toegevoegd:
"Zo, en nu weet wat er gebeurt als wegloopt".

Ik was er gewoon misselijk van, van deze mensonterende (KGB) behandeling. Het feit, dat die "verplegers" met z'n vijven naar buiten kwamen en dat het dwangbuis al klaar lag, bewijst dat ze zich al hadden voorbereid op haar komst en dat ze m.i. handelden volgens een vast protocol. 

Gauw weg er mee!

Nu maar hopen, dat de situatie inmiddels verbeterd is!

20160204 de blinkende Morgenster

Facebook haalde een herinnering op van twee jaar geleden. 

Dat was ruim voor de start van dit blog.

Vanmorgen onderweg naar ‘t werk met de bus.
Vanachter het warme raam keek ik de koude wereld in.
De ochtendschemer werd langzaamaan 

verdreven door opkomend licht. 

De meeste sterren al waren verdwenen 

in hun onzichtbare aanwezigheid.

Echter met één uitzondering. 

In het zuiden prijkte in de ontluikende dag 

een felle schitterende en flonkerende ster. 

Ja, ik zag hem en dan weet ik het weer! 

Dat is de “blinkende Morgenster”,

die de komst van de nieuwe dag aankondigt. 

Een fenomeen en iedere keer weer een bijzonder verschijnsel. 

Sterren worden vaak gebruikt als symbool voor tradities 

en over hun betekenis wordt veel gespeculeerd.

Die Morgenster staat bijvoorbeeld in de bijbel als symbool voor Christus.

Zo staat in Openbaringen 22:16 opgetekend: 

‘Ik, Jezus, heb mijn engel gestuurd om jullie deze dingen bekend te maken voor de gemeenten Ik ben de telg van David, zijn nakomeling, de blinkende Morgenster.’ 

Zoals de Morgenster symbool staat voor de Nieuwe dag 

zo is de blinkende ster “Jezus” de herschepper 

van een nieuwe, onberispelijke en onkreukbare wereld. 

Nog even hoopvol doorgaan dus.

De Morgenster is ook een bloem in meerdere kleuren.

20160201 Stressbestrijding "hoe doe je dat?"

Mensen zijn van vlees en bloed en hebben zo hun gevoeligheden. In onze opgeschroefde prestatiemaatschappij kunnen die gevoeligheden gemakkelijk tot stress leiden. Niet alleen werk - maar ook allerlei psychische, fysieke of privéomstandigheden zijn gretige hofleveranciers van dat naargeestige ongewenste gevoel, samengevat als "Stress".

 Gezondheidsrisico.

Op de avond voor een ingrijpende hartoperatie in december 2012 vind iemand zich terug in een benepen sfeerloos kamertje in het MST te Enschede. Hij zit op de rand van het bed en dat voelt een beetje als de rand van zijn leven. Daar zit hij te zuchten en te steunen en hij staat werkelijk bol van de stress.
Hélemaal opgezwollen van de spanning is hij, heeft een verhoogde hartslag en een rood hoofd.
Zo af en toe steekt er iemand van het verplegend personeel een hoofd achter de deur om te vragen of alles goed is. Dat is het natuurlijk niet maar braaf zegt hij "oké", zo gaat dat gewoonlijk .

Dan komt er onverwachts op de late avond van die 3e december 2012 nog iemand binnen en dat is niet Sinterklaas. Wel een vrolijke Frans met zo'n typisch Italiaans accent, alsof hij net uit een gesynchoniseerde film van Sophia Loren is gestapt. Hij heeft niet het grote boek onder de arm maar een laptop. Het is een razend enthousiaste kerel, die z'n computer tot leven wekt, en op die late avond nog een programma met veel overtuiging uitpakt dat mooier is, dan een cadeau van een ongeloofwaardige heer S. Klaas.

Hij geeft een introductie van wat hij noemt "Cardiac Cohorence". In het kort; het hoe- en wat van het programma/oefening, de werkwijze en wat het uiteindelijk doet. Hij legt dat nader uit aan de hand van enkele filmpjes op Youtube, die te vinden zijn onder de naam Cardiac Cohorence.

Het is een simpele manier van gecontroleerd ademhalen, die rust geeft, je hartslag verlaagt en de productie van het stresshormoon bestrijdt en vermindert. Na deze uitleg mag ik het proberen en ik begin niet al te overtuigd aan de ademproef maar ik wil die aardige enthousiaste man toch niet teleurstellen.

Aan de hand van een golvende lijn op het scherm ademen.
· Met de lijn mee omhoog in 5 seconden rustig inademen door de neus,
· dan gedurende 5 seconden langzaam uitademen via de mond.
· 5 minuten lang volhouden .Zodoende adem je 6x per minuut in en uit en 30x per 5 minuten.  Aanbevolen wordt dit 1 tot 3x daags te doen.

Ik sta werkelijk versteld. Ik ben rustig, haal niet meer opgejaagd adem en zelfs dat opgezette gevoel ben ik ineens kwijt. Ik wordt nog verrast door mijn eigen spontane reactie: "Warempel, het werkt"!

Inmiddels zijn we ruim 3 jaar verder. En die oefeningen doe ik nog steeds, weliswaar niet iedere dag maar wel regelmatig. Het is een soort automatisme geworden. Op elk goed gekozen moment van de dag, zelfs op de fiets of in de bus op weg naar werk.

Als je op internet het woord "stress" intypt wordt je bedolven onder een massa aan informatie. Zoveel informatie, dat de hoeveelheid zelfs bijna stress oplevert.
Ben je gestressed, hou het simpel doe aan Cardiac Cohorence.
Het werkt!

Iedereen moet dit weten voordat je eh.....snap je .......
Goed voor de gezondheid.


Er is zijn nog een andere helpende stressbestrijders: 
Bidden en Zingen!
Die nacht zong ik wel honderd keer: 
'k Stel mijn vertrouwen op de Heer mijn God
want in Zijn hand ligt heel mijn levenslot
.....
't helpt echt, ik ben er nog!

Foto-expositie te Vriezenveen

Mijn vrouw Gré en ik zoeken wekelijks minimaal één keer week de natuur op in onze regio. Twente kent ongekend mooie en gevarieerde natuurgebieden. Terwijl voor mij het wandelen (bewegen) in combinatie met de liefde voor de natuur belangrijk is, focust Gré zich vooral op het vastleggen van de schoonheid van de schepping op de gevoelige plaat. En dat doet ze m.i. niet onverdienstelijk.
Haar inzendingen van de "Zomer"en de "Herfst" fotowedstrijd van de gemeente Twenterand werden tot winnende foto uitgeroepen.

Zij doet mee aan een foto - expositie van totaal 24 natuurfotografen in de Peddemosboerderij te Vriezenveen. Deze wordt gehouden van 18 t/m 27 februari a.s. Zie voor meer informatie www.peddemosboerderij.nl  onder exposities.

Om u hiervan alvast een indruk te geven worden haar winnende foto's bijgevoegd.

20160128 de Bijbel in gewone taal en poëzie

 Ik lees een boek (uit 1974) van een gelauwerde Oostenrijkse schrijver. In dat boek vermengen zich feit en fictie tot een mysterie. Het is een waar gebeurd (en geromantiseerd) verhaal van spionage en verraad vanuit het Warschaupact naar het Westen ten tijde van de Koude Oorlog. Een erg mysterieus spionageverhaal en ik daar houd ik wel van.

In dat verhaal komt een seculiere hoofdredacteur voor, die de gewoonte heeft om elke redactievergadering te beginnen met een gebed. Dat doet ie niet uit overtuiging maar hij huldigt onuitgesproken, hoogdravend en theatraal orerend, te pas en te onpas, zo het poëtische en het literaire aspect in de Bijbel.

Zo begint hij, naar aanleiding van bepaalde ontwikkelingen, de vergadering met een gebed met de zinnebeeldige tekst: “Het meetsnoer viel mij in lieflijke dreven”. Hij wil daarmee zijn gevoel van tevredenheid over de huidige gang van zaken aantonen. Dat klinkt mooi mysterieus, poëtisch en wat oubollig misschien. De schrijver laat de lezer zodoende achter met de vraag en de uitnodiging voor eigen onderzoek in het boek naar wat hij daarmee bedoelt te zeggen.

Ik weet dat deze tekst ontleend is aan Psalm 16:8 waar volgens de NBG Bijbel 1951 (Jongbloed) staat:

“De meetsnoeren vielen mij in lieflijke dreven, ja, mijn erfdeel bekoort mij”

Ja , dat is mooi gezegd, ....maar dan weet je eigenlijk nog niet wat er nu precies bedoeld wordt.

Om de Bijbel dichter bij het begrip van de mensen te brengen zijn er de laatste decennia een aantal nieuwe vertalingen ontstaan. Enig onderzoek in opeenvolgende Bijbel vertalingen zou dus kunnen leiden tot verduidelijking van deze tekst. Daarom heb ik er enkele op een rij gezet.

Zo staat in de "Nieuwe Bijbel Vertaling" (Jongerenbijbel uit 2006) dezelfde tekst van Psalm 16 maar nu in vers 6:

"Een lieflijk land is voor mij uitgemeten, ik ben verrukt over wat mij is toegemeten".

In de Bijbel in Gewone Taal van 2014 staat die tekst weer in vers 6:

"Alles wat ik van u ontvang, is goed. Ik ben gelukkig met wat u mij geeft".

In de Bijbel in Gewone Taal staat het daar beduidend anders beschreven dan de NBG 1951 tekst. Er is tevens een persoonsvorm ("u") ingevoegd die er eerst niet stond. Het verschilt hier bovendien nogal behoorlijk in literair en/of poëtisch gehalte met de vertaling van NBG 1951. De poëzie in die nieuw geformuleerde tekst wordt daar opgeofferd om de duidelijkheid en leesbaarheid (en het begrip) te bevorderen. De bedoeling is goed maar de uitwerking vind ik mislukt.

Het is algemeen bekend, dat de Bijbelboeken wel in meerdere categorieën kunnen worden ingedeeld.
Zo is er ook een indeling gemaakt, die aangeduid wordt als de "poëtische boeken" in de Bijbel. Tot deze categorie behoren o.a. Psalmen, Spreuken, Prediker, Job en het Hooglied en Klaagliederen uit het Oude Testament. Bovendien vind je poëzie in de vorm van beeldspraak ook wel terug in de toespraken van Jezus en Paulus in het Nieuwe Testament. Jezus gebruikt in gelijkenissen zelf ook veel verbeeldend vermogen om duidelijk te maken wat hij bedoelt.

Enig literair gehalte en mooie treffende beeldspraak in een preek dragen m.i. bij tot een beter begrip voor de toehoorders. Deze opmerking maakte ik eens tegen een professor in de theologie en hij was het daar helemaal mee eens.

De tekst van NBG 16:8 bevat bovendien een bepaald cultuur historisch gebruik. Wat gebeurde er nu precies. En hoe zit dat nu met die snoeren?

Deze psalm is aangeduid als een psalm van David. Dus David is aan het woord.
In een andere preek wordt uitgelegd wat onze tekst nu precies inhoudt;

“En daarom is hij (David) ook rijk met alles wat God geeft. In vers 5 en 6 gaat het over wat David van de Here heeft gekregen. Hij gebruikt daar beelden uit de gang van zaken rond de verdeling van een erfenis. In Israël werden bij de verdeling van het land van een overledene touwen of meetsnoeren gebruikt om de stukken grond af te bakenen. Die stukken werden daarna onderling verdeeld door loting. En van die loting hing natuurlijk af of je een goed stuk grond, een vruchtbare akker, kreeg of een minder goed stuk. Wat David nu zegt is dat de Here hem bestaanszekerheid heeft gegeven, door de loting zo te leiden dat die voor hem goed uitpakte. Het stuk land dat hij kreeg was vruchtbare landbouwgrond, met een opbrengst waar hij goed van kon leven. David gebruikt beelden. Hij bedoelt eigenlijk te zeggen dat hij blij is met alles wat de Here hem geeft en dat hij daarvan geniet. “

De Bijbel in Gewone Taal is in meerdere gevallen beter leesbaar en daardoor in de huidige tijd beter te begrijpen en dat niet alleen voor kinderen. Maar in de vertaling van Psalm 16:6 is het daar wel van zijn literair gehalte en tevens van zijn ingesloten cultuur - historische (erfgoed)regeling beroofd. Vanuit die vertaling kom je dus nooit uit bij die verhullende inhoud van de NBG 1951 - of de Nieuwe Bijbel Vertaling. Die zijn bij de Bijbel in Gewone Taal weggesaneerd.
Ik hoop niet, dat dit voorbeeld maatgevend is voor de verdere inhoud van de Bijbel in Gewone Taal.

De Bijbel in Gewone Taal is goed te lezen en duidelijk in gangbaar Nederlands. Maar  alle verduidelijking is niet altijd verbetering. Wil meer weten dan ben je er op aangewezen om andere vertalingen te raadplegen.

Onderzoek alle dingen en behoudt het goede!