zaterdag 27 februari 2016

20160227 Fotografie - kunst - of verslaving


Gré is door de verleiding van fotografie volledig inbeslaggenomen.
En sinds de nieuwe fotocamera er stil aan is gekomen
heeft 't de vorm van een verslingerende verslaving aangenomen.
Haar ogen schieten voortdurend spiedend in het rond 

om de schoonheid van de flora en de fauna, dat alles kakelbont
als fotogenieke elementen vast te leggen in de historie.

Die nieuwe camera kent vele moog'lijkheden en technieken,
maar voorlopig verrast zij heel het volk en 't vaderland,
met fraaie foto's van natuurlijke en luisterrijke momenten
die met verbijsterende verbazing en met scherpte, ja heel simplistisch,
vaak handig en romantisch gemaakt zijn op: " automatisch".

Als zij en ik, hetzelfde object gaan fotograferen,
dan is het duidelijk welke fotograaf we werk'lijk moeten eren.
Iedere week is zij zo, telkens keer op keer,
wel een paar uur neurotisch noest en fotografisch in de weer
om de mooiste beelden voor ons allen vast te leggen.

Dat onafscheidelijke apparaat heeft zij altijd wel paraat
voordurend bij de hand, in huis en zelfs ook in de auto.
Dat apparaat bezit nu sterk en onbewust haar hart
dat het voor haar voelt als een nieuw los ledemaat
dat toch met haar geest steeds blijft verbonden,
een relatie, ja een nieuwe serieuze aanverwant,
waaraan ze nu, wis en waarachtig, haar hart verpandt.

In deze dolle drukte en zo vlot flitsende tijd
is mij ook nog een taakje toebereid
ik ben haar begeleider en haar adviseur
die op mijn beurt uiteindelijk toch haar foto's keurt?
en thuis val ik ook nimmer buiten de boot
ik ben en blijf gewoon haar echtgenoot.

Zij vindt dus, zowel overdag als midden in de nacht
overal en onuitputtelijk wel fotogenieke pracht.
Haar meest gebezigde en o zo vermoeiende kreet
is: Hé kiek doar 's, hé meui doar eens kiek'n.
Nee, zeg ik, Ik riej auto, 't is mar dat je 't weet
ik mut die tegenliggers toch ontwiek'n.

Ook komt het voor dat midden in de nacht
ik mijn vrouw naast mij verwacht.
Ik constateer ontdaan, dat ik haar aanwezigheid ontbeer
Ze staat dan daar voor 't raam, met de camera in de weer
en ze kiekt, legt vast, dwars door en achter de ruiten
de felle schoonheid van een volle maan daarbuiten.

Zo kan het en zo zal het toch weer eens gebeuren,
dat zij met foto's de mensen in 't mooie Twenterand
laat geuren en gaat kleuren om ons allen op te fleuren.

Gré, vooral zo doorgaan.

zaterdag 13 februari 2016

20160211 Dwingelerveld


Regelmatige omzwervingen in bossen en wijde natuur met heide, grassen en plassen wekken nog steeds onze bewondering.

Staatsbosbeheer en Natuurmonumenten, de beheerders van het Dwingelerveld, beschrijven dit gebied als één van de grootste droge en natte heidevelden van Europa. Het zou bovendien wel 60 vennetjes tellen. Dat zijn krachtige uitspraken en dat prikkelt ons om het eens met eigen ogen nader te aanschouwen.

In dit gebied zijn van verschillende plaatsen wandelroutes uitgezet. Onze keus was daarbij gevallen op de zogenaamde "Teloscooproute" met als startpunt de Parkeerplaats van het Staatsbos aan de Oude Hoogeveensedijk bij het plaatsje Lhee.

Dit is een klein dorp, het heeft de plattelandsfeer van Anne de Vries, met de romantiek van het verleden, de warme adem van het oude en wat armelijke en Drente.


Vanaf het startpunt eerst een stuk(je) door bosrijk en soms licht geaccidenteerd gebied. En dan..... staan we opeens aan een bosrand, op een zandweg, de Davidshoeve en we kijken uit over een ogenschijnlijke oneindige open vlakte met veel goudgeel golvend lang gras.



Even verderop staat sinds 1967 één van de meest gevoelige radiotelescopen ter wereld. Hij heeft doorsnede van wel 25 m.

In 1994 ontdekte dit gevoelige apparaat in ver afgelegen donkere melkwegstelsels twee nieuwe sterrenstelsel op een afstand van 10 miljoen lichtjaren. Deze zijn nu alom in de wereld bekend onder de namen Dwingeloo 1 en 2. En elke zelf erkende astroloog zou nu moeten weten waar Dwingeloo ligt.
Dwingeloo wordt er zelf ook niet anders van. Het getuigt van een gewone eenvoud, een mooi gezellig brinkdorp waar de kerk nog steeds in het midden staat.

Ondanks al deze roemruchte betekenis is de telescoop daar op die plek maar een stuitend stalen staketsel van pijpijzer en kippengaas, een storend element, in schril contrast met z'n natuurlijke omgeving. Met zijn rug staat hij naar de bomen en voorzijde naar het wijde veld. Hij heeft zich daar een oneigenlijke plek veroverd, een tekenbeet in zo'n mooi ongeschonden bos.

Slechts een enkele fietser, wandelaar of trimmer komen we tegen. Voor de rest amper iemand te bekennen. Waar blijft dan toch die massa van bewonderaars, die weer en wind wel willen trotseren voor hun liefde van de natuur. Veel mensen zijn zich nauwelijks bewust van de schoonheid van de natuur in hun directe omgeving. Ze hebben vaak een uitgesproken mening over wat zij vinden van het natuurbeleid in Nederland en klagen zonder echte achtergrondkennis. Ze komen er zelf niet of nauwelijks. Dat moet vooral zo blijven om de heersende rust handhaven en verstoring te voorkomen.

Vanuit diezelfde plek aan de bosrand zien we op enkele honderden meters afstand al de schaapskooi van Lhee van Natuurmonumenten, aan de straat met de veelzeggende naam "Achter 't Zaand", die we absoluut wilden zien. Daar worden we vriendelijk ontvangen door de beheerder schaapherder. 





Hij is gastvrij en we mogen binnen kijken. In de kooi zitten ca 180 schapen van het ras Drents heideschaap. In de kooi zijn enkele gedeelten afgescheiden waarin enkele schapen de eerste lammeren hebben geworpen, die dartelend in het rond springen. 


In krijg een snelle en duidelijke cursus schapenleer waarin een prettig warm en onvervalst Drents accent doorklinkt. Hij neemt ruimschoots de tijd om ons te woord te staan en is blij met oprechte belangstelling. In de manier, waarop hij over zijn schapen praat, proef je de liefde voor het dier en diens natuurlijke omgeving . "Kom over een paar weken nog eens terug, dan moet de rest àflammern" zegt hij. 



En voordat we weer verder gaan maakt hij ons nog attent op een paar karakteristieke rammen van het Drentse heideschaap, met hun mooie imposante gekrulde horens.
En ook die worden op de gevoelige plaat vastgelegd.



Onze missie is geslaagd. Voor ons staat vast dat we hier zeker nog weer eens terugkomen. Het Dwingelerveld is een prachtig ruim gebied en heeft in meerdere opzichten wel veel gemeen met gebieden zoals de Engbertsdijksvenen en andere gebieden in ons eigen en vertrouwde Twente

Er zijn ook nog zoveel van die schitterde plekken
die uw en onze bewondering wekken.
Kijk goed om je heen om bewust te leren
de schone schepping nog meer te waarderen

Ontdek, geniet en verwonder u !

dinsdag 9 februari 2016

20160209 het dwangbuis van het protocol

Nog een kort verhaal uit de oude doos van mijn politie verleden.
En wat anders dan mogelijk verwacht;


Op een mooie zondag eind 70-er jaren surveilleerden wij in ons bewakingsgebied, de Zwarte Water steden, een gedeelte van die zo mooie kop van Overijssel. Het was mooi weer en velen waren erop uitgetrokken om aan de komende zomer te ruiken.

Via de mobilofoon hoorden we, dat de andere surveillance bezig was met de afwikkeling van een dodelijke aanrijding te Zwartsluis. Ons werd nu gevraagd hierbij te assisteren en verkeersregelend op te treden. Het ongeval was gebeurd op de Provinciale weg, op de brug bij de Schotsluis. Dit is een vernauwing in de enige verkeersader van Zwartluis in de noord-zuid richting en daardoor was er in beide richtingen al een redelijk file ontstaan. Op de plaats van het ongeval had zich ook al een groep nieuwsgierige kijkers verzameld.

Het slachtoffer werd afgevoerd, de weg werd vrijgemaakt en de doorstroming van het verkeer kwam weer op gang. De halsstarrige kijkers op de brug maakten nu ook eindelijk aanstalten om te vertrekken.

In deze mêlee van mensen zagen we opeens een vrouw verdwaasd om zich heen kijken. Ze was gekleed in een ochtendjas en daar onderuit staken een paar benen in een pyjamabroek en ze droeg pantoffels aan de voeten. Ze was ongeveer 25 - 30 jaar oud, ze was behoorlijk lang en had halflang loshangend haar. En dat had ze die dag nog niet opgekamd. Dat was toch wel een vreemd verschijnsel op deze zonnige maar ook bewogen dag. Ze werd door ons aangesproken en ze gaf onsamenhangende antwoorden en tijdens het gesprek ontweek ze onze blikken en ze keek voortdurend angstig om zich heen alsof ze werd achtervolgd door een schrikbarend monster.

Het was duidelijk dat er iets aan deze dame niet klopte. Met heel veel overredingskracht ging ze vrijwillig met ons mee naar het bureau te Zwartsluis. Daar gingen we met haar in gesprek. Het enige wat ik bij haar zag was pure angst en iedere keer weer zei ze dat niet terug wilde. Ik kreeg steeds meer medelijden met haar.
Dus klommen we in de telefoon en belden in het rond om te achterhalen waar ze thuis hoorde. Na veel telefoontjes bleek dat ze was weggelopen uit een inrichting te W. Afgesproken werd dat wij haar terug zouden brengen.

En daar zaten we dan, die vrouw en ik, tegenover elkaar in de politiebus, met een formica uitklaptafeltje tussen ons in. De vrouw keek me nu heel indringend aan. Ik zag twee ogen die verdronken in verdriet en angst en zonder huilgeluid rolden er dikke tranen over haar wangen. Haar handen grepen over het formicatafeltje heen en klauwden zich vast in mijn arm vast alsof ik haar enige redding was voor een gevaar dat ik niet kende en dat alleen maar in haar hoofd bestond.

De weg naar W. was lang. Ik heb heel wat moeten praten om haar rustig te houden en soms moeten beletten om uit de rijdende auto te springen.

Hoe langer de reis duurde hoe meer ik met haar te doen kreeg. Ik moest me echt bedwingen om niet even een arm om haar te slaan en een troostende knuffel te geven zoals ik dat deed bij mijn kinderen.

Wel honderd keer vroeg ze: "Je brengt me toch niet terug, hè? Eerst probeer je die vraag nog te ontwijken maar de tactische antwoorden raken op. Op dat moment was ik een psychologie ontberende lafaard en loog ik zeker de helft van de gevallen tegen haar.

Het was al tegen een uur of elf 's avonds dat we aankwamen bij de inrichting te W. De auto werd geparkeerd recht tegenover de ingang op een afstand van ca. 25 meter. Hij stond nog maar amper stil of er kwamen vijf personen, in het wit geklede verplegers, vrouwen en één man naar buiten, in de richting van de auto lopen. De laatste was een boom van een kerel, een donkere man, die veel overeenkomst vertoonde met de hoofdpersoon uit de film "the Green Mile". Een prachtige film met een heel mystieke hoofdpersoon met bijzondere gaven. 



En die grote man, werkzaam in de psychiatrie, rukte de schuifdeur open, boog voorover om dat grote hoofd naar binnen te kunnen steken. Dat hoofd keek met een vertoornde blik en van boosheid samengeknepen ogen in die angstige ogen van de vrouw en hij zei heel verbeten:
"En je weet het hè, wat er gebeurt als je wegloopt. "

Deze imposante figuur miste elk gevoel van compassie en dat overweldigende empathische vermogen dat zijn broeder uit "the Green Mile" nu zo bijzonder maakte.

De vrouw begon nu echt te wanhopig te jammeren en vele handen van de psychiatrische inquisitie grepen haar vast trokken haar uit de auto en namen haar mee. Ik liep er achteraan, totaal verbouwereerd. Ik had haar de hele weg met liefde en met leugen rustig weten te houden. En deze mensen waarvan je verwacht. dat ...... inwendig was ik woest.

De vrouw werd meegenomen in een ruimte waarin alles wit was, de vloedbedekking, de beklede wanden (om zelfverwonding te voorkomen) en een plafond met lampen met heel fel licht.

De vrouw werd in het midden van de kamer neergezet en ze werd al jammerend in een al klaarliggend dwangbuis gehesen. Ik zie na zoveel jaar dat beeld nog voor mij hoe het dwangbuis met riempjes werd vastgemaakt op haar rug.


In mijn ogen was dit een volkomen onnodige maatregel. Ze was in het geheel niet agressief. Zonder dwangbuis kon ze zich zeker niet verwonden in deze beschermde volledig kale kamer. Bovendien konden ze haar via de camera in de gaten houden.

En terwijl de waarschijnlijk ongecertificeerde beul haar daar achter liet werd haar nog toegevoegd:
"Zo, en nu weet wat er gebeurt als wegloopt".

Ik was er gewoon misselijk van, van deze mensonterende (KGB) behandeling. Het feit, dat die "verplegers" met z'n vijven naar buiten kwamen en dat het dwangbuis al klaar lag, bewijst dat ze zich al hadden voorbereid op haar komst en dat ze m.i. handelden volgens een vast protocol. 

Gauw weg er mee!

Nu maar hopen, dat de situatie inmiddels verbeterd is!

vrijdag 5 februari 2016

20160204 de blinkende Morgenster


Facebook haalde een herinnering op van twee jaar geleden. 
Dat was ruim voor de start van dit blog.


Vanmorgen onderweg naar ‘t werk met de bus.
Vanachter het warme raam keek ik de koude wereld in.
De ochtendschemer werd langzaamaan 
verdreven door opkomend licht. 
De meeste sterren al waren verdwenen 
in hun onzichtbare aanwezigheid.
Echter met één uitzondering. 

In het zuiden prijkte in de ontluikende dag 
een felle schitterende en flonkerende ster. 
Ja, ik zag hem en dan weet ik het weer! 
Dat is de “blinkende Morgenster”,
die de komst van de nieuwe dag aankondigt. 

Een fenomeen en iedere keer weer een bijzonder verschijnsel. 
Sterren worden vaak gebruikt als symbool voor tradities 
en over hun betekenis wordt veel gespeculeerd.




Die Morgenster staat bijvoorbeeld in de bijbel als symbool voor Christus.

Zo staat in Openbaringen 22:16 opgetekend: 

‘Ik, Jezus, heb mijn engel gestuurd om jullie deze dingen bekend te maken voor de gemeenten Ik ben de telg van David, zijn nakomeling, de blinkende Morgenster.’ 


Zoals de Morgenster symbool staat voor de Nieuwe dag 

zo is de blinkende ster “Jezus” de herschepper 
van een nieuwe, onberispelijke en onkreukbare wereld. 
Nog even hoopvol doorgaan dus.













De Morgenster is ook een bloem in meerdere kleuren.

Als 't vlammetje dooft in 't hoofd

Hij vecht voor het behoud van zijn memorie, vreest nog meer het verlies van eigen historie, steevast en heel stellig blijft hij ontkennen da...