20161019 Lieve -heersbeestje en al of niet gestipte mensen = samen pluriforme samenleving

Dat blozend beessie op dat blaadje

dat lijkt nu wel een heel mooi plaatje

maar zonder zelfs maar een ene stip

staat hij schand'lijk naakt op die plaat.

Dat vliegend kevertje op dat prentje                          

is een eigenlijk een heel onooglijk ventje

hij heeft eerlijk waar,  jawel verhip,

zelfs nog geen enk'le  zwarte stip.

Hij is dus geheel niet gedecoreerd

wordt dan ook door niemand geëerd

hij zit nu echter wel aan de blaadjes - bovenkant

maar d' onderkant is eigenlijk zijn thuis - en achterland.

Dit mooie schepsel, dat  fraaie maar zo kale creatuur

is ook een beessie  van onze - lieve - heer, zo puur

en zonder stip is hij toch zeker ook  van waarde

voor 't aandoenlijk oog van menig mens op aarde.

Elk beest en elk mens kan worden gewaardeerd

op zichtbare kwaliteiten, zo wordt beweerd,

afhankelijk van wat en hoeveel hij heeft geleerd,

getoond in stippen, dat nogal in aantal varieert.

Dit vreemde exemplaar, dat is wel raar,

dat  zelfs een enk'le zwarte stip ontbeert ,

is weigerachtig en heeft totaal nog niks geleerd.

aan leren heeft en had hij altijd al het land,

en zit daarom aan de maatschappelijke onderkant.

Stiploze mensen zijn meestal meningloos

reageren  negatief en zijn heel vaak boos,

op iedereen leveren ze altijd commentaar

maar maken zelf nog geen ene meter klaar.

De hele wereld is met mensen gevuld

die zijn zo verschillend en in raadselen gehuld,

allen voorzien van één of meerdere  stippen

die net als bij een welbestipt lieve-heers-beest

varieert in aantal van één tot wel negen,

stippen op basis van kennis en ervaring,

valt meestal mee maar ook wel eens tegen;

Zo vormen we samen allen, met elkaar,

die zogeheten pluriforme samenleving.

Leven in vrede

hoe verschillend ook

samen doen en met elkaar

maken we dat vast en zeker klaar

want de geschiedenis heeft al bewezen,

dat duurt nog maar een jaar of……..zzzzz…zz..
………………..maar we blijven eraan werken

Psalm 133 : 3

Waar liefde woont, gebiedt de HEER den zegen:
Daar woont Hij Zelf, daar wordt Zijn heil verkregen,
En 't leven tot in eeuwigheid.

Herfst 2016

De herfst begint 12 weken voor kerst

de zon is dan bijna het verst

van ons verwijderd.

Die zon staat nu boven de evenaar

gaat evenals  ieder ander jaar

naar de zuidelijke keerkring.

In de herfst gebeurt er veel

het jaarlijks ontbladerend geheel

van verkleuring, verdorring en vervaging

Even stiekem kijken achter 't gordijn

was vanmorgen niet zo fijn,

al weer een dikke mist.

Als u op deze foto de echte kleur mist

van deze fleurige maar nu zo fletse vogel

dan hebt u zich echt niet vergist 

dat komt dus door die dikke mist.

Hij vliegt net weg maar gaat nergens heen

want deze bont gekleurde roodborsttapuit,

die met zijn geluid zo rondborstig fluit,

gaat nergens heen;

zo blijft dit fraaie exemplaar

mogelijk dit hele jaar

 gewoon in het Engbertsdijksveen?

20161005 van onvoorwaardelijke liefde en foute vaders

In het ND van vandaag;
"Carry Slee ging voor haar boek Verdacht in gesprek met kinderen wier vader verdacht wordt van een misdrijf".

dat riep een herinnering op;

Als een bom sloeg het in.
In het dorp waar ik destijds werkte en woonde werd een man aangehouden ter zake van een ernstig misdrijf. Hij was een vooraanstaande persoonlijkheid in kerk en samenleving. Hij vervulde met zijn gezin overduidelijk een voorbeeldfunctie in het dorp.
Hij werd daar plotseling uit die samenleving geplukt om daar nooit weer in terug te keren. En ook zijn gezin was binnen enkele dagen weg uit het dorp.

De man bekende schuld. Nooit heb ik iemand gezien die zich zo schuldig en verloren voelde en zo diep in de put zat. Hij kwam tot schuldbesef voor God en zijn slachtoffers en was er van overtuigd dat er voor hem geen hoop meer was.

Hij beseft ook wat hij zijn gezin had aangedaan. Ook zij begrepen er niets van en waren totaal verbouwereerd. Ze werden begeleid. De oudste zoon, een tiener, was zò ontzettend kwaad op zijn vader.
Na enkele dagen cel werd de verdachte voor een kort moment weer even met vrouw en zoon verenigd. Dat was heel heftig en emotioneel. De zoon vloog op zijn vader af en sloeg hem met vuisten op zijn borst en op zijn gezicht. Die liet hem maar begaan. Ineens hield de zoon op met slaan, sloeg zijn armen om zijn nek, knuffelde hem en onder een stortvloed van tranen zei de zoon: "Pa, ik hou jou".

Kinderen houden onvoorwaardelijk van hun ouders. Meestal verloopt dat geruisloos en soms zelfs woordeloos. Maar soms… wordt je als kind wel heel hard met die vraag geconfronteerd.

Dat is echt houden van…..ongeacht ….goed of slecht.

20160915 Een belastingfraudeur bekent kleur

De politiek wilde ons destijds met sociale wetgeving goedbedoeld beloven

een staatsverzorging, onbekommerd leven van de wieg tot aan het graf, 

die regeling staat onder druk, de beloofde financiële glans is er nu van af,

althans dat willen slimme financiële jongens ons wel doen geloven.
Allerlei wetten, financiële regelingen, al dat ondoorzichtig gegoochel met geld
vallen nu anders uit en zijn nu niet meer zoals dat eerder werd voorgesteld.

In deze verzorgingsmaatschappij denkt een uitgekookte kiene slimme man
zijn opgebouwde sociale rechten te verzilveren; zo trekt hij dan sluw zijn plan,
zijn leven listiglijk, naar eigen inzichten zo probleemloos in te kunnen richten.
Hij benut daarbij maximaal zijn rechten en verzuimt hem opgelegde plichten,
leeft voor zichzelf, is dwars en wars van algemene aanvaarde solidariteit;
die egoïst heeft zich in zijn fiscale verantwoordelijkheid opzettelijk vergist.

Maar dan……

De belastingdienst kwam hem op 't spoor en had de stiekemerd al heel snel door
de inspecteur nam cynisch met een lach zijn hele hebben en houden in beslag
zo had die eigenzinnige stinkende rijke, intriest, alsnog mooi het nakijken
hij raakte alles kwijt en achteraf had hij natuurlijk ook nog vreselijke spijt,
hij gaat er nu onder gebukt, z'n frauduleus plannetje is helaas net niet gelukt.
en nu denkt hij: "net deze ene keer, dat was eens, maar dat doe ik nòòòòit weer".

Die ogenschijnlijk kiene en zakelijke man heeft God niet nodig
maar bij die onverwachte rampspoed raakt hij al gauw wanhopig,
moppert machteloos en roept het tenslotte luid en geheel ontdaan:
"o God, waarom doet U mij dit aan en overkomt mij al die ellende",
zo maakt hij God direct al een verwijt, die hij voorheen altijd ontkende.

Ik heb die troosteloze kreet uit hopeloze kelen wel vaker gehoord
en door die machteloze dan zo akelig en snoeihard verwoord:
"en als er dan een God is, waar is Hij dan, dat Hij dit laat gebeuren?"
dat zegt die in zijn leven zo uitermate maatschappelijke verwende
op die nogal ingrijpende en hem persoonlijk overkomen ellende,
vol boosheid, angst en wrok, maakt hij God tot zijn persoonlijke zondeboek,
nou net de Enige die troosten kan en juist zijn leven weer op kan beuren.

ach ach ….en nu .... wat dan…?

terneergeslagen zit hij nu daar
hopeloos met beide handen in z'n haar
hij kan 't toch weten en zal 't moeten erkennen,
hij overdenkt en peinst, komt tot de conclusie:
ik ben een fiasco, mijn leven is een illusie
ik alleen, ik kom hier zelf nooit meer doorheen
hulp van Iemand anders heb ik hoognodig,
oh, God, ik erken U nu, U bent niet overbodig,
och, heb met mij geduld, ik beken U nu mijn schuld
ontferm U over mij, ik…. ik heb U nu zo hard nodig!

berouw komt na de zonde en…… er is vergeving…..

Twee andere handen staan er voor hem klaar
twee wreed doorboorde maar toch zo open handen
die als een vriendelijk en uitnodigend gebaar
zich tot hem wendt en hem zo liefdevol wil zeggen;
je mag nu alles wat je oprecht berouwt en bezwaart
in mijn vertrouwde en vergevingsvolle handen leggen,
die handen …….dat zijn de handen van Jezus!

"komt allen tot mij,
die vermoeid en belast zijn
en ik zal u rust geven".
(Mattheus 28:11)

© Gert Pape

20160925 God in de schepping

Natuurlijke pracht en praal als bovenmenselijk verhaal,
verbeeldt verbluffend duidelijk Gods scheppende taal
om dat aan alle nog onwetende mensen te leren.
De schepping is zo groots en ingenieus geconstrueerd,
ver boven het beredenerend menselijk verstand verheven,
dat slechts reikt tot wat in loop van jaren is aangeleerd.

Een ontboezeming van welgemeende bewondering
wordt dan onoverdacht spontaan tot uiting gebracht
als bij 't zien van al die wonderlijke natuurlijke pracht
iemand ineens verbaasd en toch zo oprecht zegt:
"oh….. wat mooi, zoiets kan toch geen mens bedenken,"
zo leert de natuur ons God als Schepper te gedenken.

© Gert Pape