dinsdag 6 juni 2017

20170601 oudste bewoner van het Engbertsdijksveen


Eén van de oudste bewoners van het Engbertsdijksveen
is natuurlijk het konijn, een typisch heide- en veen fenomeen.
Hij geniet tegenwoordig echter maar weinig aandacht,
wordt daarom maar eens nadrukkelijker ten tonele gebracht .

Voordat de mens zich op de turf durfde te wagen
had dit dier zich hier al gevestigd en zich ingegraven.
Na de ontdekking van dit dier zag de pionier zijn nut
volgde zijn voorbeeld en groef zich ook maar een plaggenhut.

Voor dag en dauw vroeg op en stilletjes de hei oplopen
met stokken en wat strikken bij zich om konijnen te stropen.
Want ook arme holbewoners willen graag brood op de plank
met een natuurlijk stukkie vlees; het konijn zij daarvoor dank.

Een geoefend stroper oogstte zo ongestraft en met gemak
meerdere konijnen per week weggestopt in een jutezak
en op eenzame hei kon je het soms zien en ook wel ruiken
vleesdampen opsnuiven en rook hing boven de struiken.

Ik ken wel enkele mensen, wil ik u hierbij laten weten,
die hebben in hun leven zelf gestroopt konijnvlees gegeten.
wildstroperij was voor hen een uitdaging en nog meer een sport
stropen zit puur in hun natuur en 't vlees is dan ook niet duur
en ze zeggen: 't ligt zo lekker ín je maag en óp je bord.

Ook persoonlijk heb ik enige ervaring met wildstroperij
zelfs in de Engbertsdijksvenen, daar midden op de hei.
Niet schrikken want 't is toch anders dan u wellicht dacht
als lokale dienders hebben we daar in de 80-er jaren
op de Oude Engbertsdijk zelf notoire stropers opgebracht.

Ik hoop dat heden, stroperij absoluut behoort tot het verleden
Dat is voor de mensheid en het natuurlijk evenwicht heel fijn
En ik hoor hem in de verte al roepen:
 ja….ja ….. ook dank namens het KONIJN>


zaterdag 3 juni 2017

Patrijzen in Vriezenveen




Patrijzen schuifelen
schoorvoetend over t land
met net opkomend mais, 
verborgen schuilen
in de kleur van t zand,
zich veilig voelend
achter
schitterende schutkleuren. 

Ik had ze al eerder eens gezien, 
ze zijn gelukkig weer daar
en dus ook in dit jaar.
Ze zijn weer present 
en hebben kennelijk een 
……..meerjaren abonnement.

dinsdag 30 mei 2017

20170530 werk en pensioen, collegialiteit en waardering


Iets wat ik persoonlijk toch maar even opmerk
is het feit, dat in het algemeen, de arbeid, het werk
zorgt voor een goede discipline van een geordend leven.

Maar pensioen is ook goed te doen en zeker niet verkeerd
maar de tijd heeft mij nu intussen toch wel geleerd:
werken wordt zonder meer toch wel wat beter gewaardeerd.

Als werkende functionele eenheid  hoor je er echt bij
sta je geheid heel wezenlijk en midden in de maatschappij
ben je vaak beter georganiseerd en heb je wat meer zekerheid.

In de tijd  lopende tegen mijn eigen leeftijdspensioen
had ik met de gaande reorganisatie zelf niks meer mee van doen
ontwikkelingen, zo traag of dan weer snel, ik geloofde het allemaal wel.

Daarover kwam een massa aan  e-mails,  ja tientallen bij de vleet,
ik propte ze schaamteloos ongelezen en voor de lol,
heel mijn digitale prullenbak tot de rand toe ermee vol.

Ik heb dus tijd en rust en mis het werk op zich niet echt
ik tracht me nu te verdiepen in gans andere dingen
en koester in tussentijd mijn mooiste arbeidsherinneringen.

In eigen werkkring is het destijds wel vaker gezegd en ik weet
dat men al een korte tijd na jouw vertrek en  pensioen,
men het zonder jou ook wel gemakkelijk kan doen;
men nauwelijks over je spreekt en je bijna al weer vergeet.

Maar alhoewel ik het werk dus niet echt mis
is mij wel iets duidelijk, waar ik mij niet in vergis
is mis wel erg die zo gezellige en vertrouwde collegiale omgang.

De meeste collega's waren zo andersdenkend dan ik,
mijn principes en leefgedrag werden wel gerespecteerd
k' had daarin schik en voelde mij gewaardeerd en hogelijk geëerd.

Maar thuis was ik de organisatie eerst volledig kwijt
'k wist niet hoe de dag in te delen en die te vullen
'k zat me maar te vervelen en zinloos vervloog de tijd.

Helaas een forse periode eerder door noodzaak met werken gestopt
vanwege klachten van niet te vermijden gezondsheidsperikelen
van zwarte hersencellen en daarover lees ik nu Parkinson-artikelen.

Maar er is  één ding………,  wat mij nu nog met het werk verbindt;
de eindevaluatie van 't laatste grootschalig recherche - onderzoek
waarvan het fundament van 't financiële ver(h)baal door mij is gelegd
dat zit nu in haar eindstadium,  zo is mij dat onlangs nog gezegd. 

Een evaluatie met aan 't eind een niet te versmaden hapje en een drankje

praten met je oud collega's geeft je nou net dat speciale gevoel
wat ik hier met dit alles juist bedoel, al is het ook maar een sprankje.

De gebruikelijke evaluatie  geeft mij zo mooi de verheugende gelegenheid
om jullie nog weer eens weer te mogen ontmoeten
………..en tot zover dan maar

 de allerbeste groeten.<

zondag 28 mei 2017

Lieveheersbeest zonder ook maar ene stip


Dat blozend beessie op dat blaadje
dat lijkt nu wel een heel mooi plaatje
maar zonder zelfs maar een ene stip
staat hij schand'lijk naakt daar  op dat plaatje.

Dat vliegend kevertje op dat prentje
is een eigenlijk een heel onoog'lijk ventje
hij heeft eerlijk waar, jawel verhip,
zelfs nog geen enkele zwarte stip.

Hij is dus in 't geheel niet gedecoreerd
wordt dan ook door niemand geëerd
hij zit nu echter wel aan de blaadjes - bovenkant
maar d' onderkant is eigenlijk zijn thuis - en achterland.

Dit mooie schepsel, dat fraaie maar zo kale creatuur
is ook een beessie van onze - Lieve Heer, zo puur
en zonder stip is hij toch zeker ook van waarde
voor 't aandoenlijk oog van menig mens op aarde.

Elk beest en elk mens kan worden gewaardeerd
op zichtbare kwaliteiten, zo wordt beweerd,
afhankelijk van wat en hoeveel hij heeft geleerd,
getoond in stippen, dat in aantal
nogal varieert.

Dit vreemde exemplaar, dat is wel raar,
dat zelfs een enkele zwarte stip ontbeert ,
is weigerachtig en heeft totaal nog niks geleerd.
aan leren heeft en had hij 'altijd al 
het land,
en zit daarom aan de maatschappelijke onderkant.

Stiploze mensen zijn meestal meningsloos
reageren negatief en zijn heel vaak boos
op iedereen leveren ze altijd commentaar
maar maken zelf nog geen ene meter klaar.

De hele wereld is met mensen gevuld
die zijn zo verschillend en in raadselen gehuld,
allen voorzien van één of meerdere stippen
die net als bij een wel bestipt Lieveheersbeest
varieert in aantal van één tot wel negen,
stippen op basis van kennis en ervaring,
dat valt meestal mee maar ook wel eens tegen;
Zo vormen we samen allen met elkaar
die zogeheten pluriforme samenleving.


Leven in vrede
hoe verschillend ook
samen doen en met elkaar
maken we dat vast en zeker klaar
want de geschiedenis heeft al bewezen,
dat duurt nog maar een jaar of……..zzzzz…zz..

vrijdag 26 mei 2017

Wandelen op de historie van 't veen


Op woensdagmorgen 24 mei waren wij al weer vroeg uit de veren en  in de Engbertsdijksvenen.  Wij werden hartelijk verwelkomd door zwermen bloedbeluste muggen. Maar naarmate de zon hoger klom werden de muggen minder.
Deze ochtend werd ik blij verrast door de vele vogels die het geduld opbrachten om tijdens die wandeling (ca. 4 uur ) toch nog voor een kort moment voor mijn lens te parkeren.

Een tjiftjaf poetste zijn blazoen nog een beetje op.






Een fitis keek mij vanuit de boom heel indringend aan en zei me zowaar goede morgen.





De blauwborst is prachtvogel en een gewild object voor vele vogelspotters.
Voor mij dit voorjaar al weer derde keer dat hij zijn opwachting kwam maken.



Ik heb het vogeltje links wel eens eerder genoemd en van een verkeerde naam voorzien. Een ware vogelkenner wist te vertellen dat dit een grasmus is. 

Dus toch maar even nagecheckt. Dit mooie vogeltje is duidelijk te herkennen aan zijn witte vlek onder de kin. Hij maakt een beetje krasserig geluid. 




En dan was er nog een wat moeilijk te definiëren vogel. Maar met hulp van anderen zijn we er wel uit gekomen. Dit een boompieper.



En de moraal van dit verhaal is:

In de Engbertsdijksvenen, daar kun je nog heel veel van de natuur leren!




















Als 't vlammetje dooft in 't hoofd

Hij vecht voor het behoud van zijn memorie, vreest nog meer het verlies van eigen historie, steevast en heel stellig blijft hij ontkennen da...