zondag 25 juni 2017

20170625 een meisje van veertien

Een meisje van nog maar veertien jaar, mysterieus en mooi,
zo schoon en zo schrander, bloeit zij in haar lentetooi,
niets lijkt haar in de weg te staan haar levensweg te gaan,
maar onzichtbaar is zij wel zó onzeker en wordt geplaagd,
en belaagd, door ook voor ons zo herkenbare levensvragen.

In het voor Neerlands oog zo'n hecht en voorbeeldig gezin
was zij de derde in de rij, zij zit er precies mooi midden in;
een keurige en degelijke familie bestaande uit vijf leden
met ouders die zelf ook hoge maatschappelijke functies bekleden.

Hard werken en studeren en ambities voor een goede baan
om  straks herkenbaar midden in de maatschappij te staan
gold voor de kinderen als een onuitgesproken maar stellige eis
te leveren in rapporten als een duidelijk en overtuigend bewijs.

De ouders zijn met eigen zaken zo intensief begaan
dat de behoeften van hun dochter hen finaal ontgaan.
Zij hebben haar toch alles gegeven wat ze ook maar hebben wou
hun dochter strekt hén tot eer, een mooie prachtige jonge vrouw
maar het door hen behangen meisje, stond liefdeloos in de kou.

In de ogen van de ouders ging het met haar helemaal verkeerd
hun dochter heeft hen zo ondankbaar en beschamend verlaten
maar wat er echt in haar omging hadden ze niet in de gaten.

Op zoek naar echte oprechte liefde heeft zij haar ware gevonden
daarmee de vaste traditie en de eer van haar ouders geschonden.
In Neerlands achterland vond zij haar man ver beneden haar stand
en stellig onteerd hebben de ouders zich nu van haar afgekeerd.

Zij trouwde een hardwerkende arbeidsman met een duidelijk plan
met zijn ambities om verder te komen koesterde hij mooie dromen
ooit zelfstandig ondernemer te worden, ook al duurt het nog tijden
want het gezin en het krijgen van kinderen mag er niet onder lijden.

Het meisje en haar hardwerkend man stichtten een prachtig gezin
bestaande uit vijf personen, die samen in vrede onder één dak wonen.
De moeder is de spil van het gezin, zij zit er prachtig mooi en midden in.

En toen naast het gezin voor haar voldoende tijd was vrijgekomen
heeft zij vrijwillig leiding in allerlei organisaties op zich genomen.
In die gemeenschap en in menig bestuur werd zij een centrale figuur.

En de kinderen schepten daarin het behagen,
dat zij hun moeder tot …….
hét  voorbeeld van hun eigen leven zagen.

Maar de ouders van het meisje van toen hadden nooit het fatsoen
hun fouten te erkennen en kwamen niet tot inkeer
dat doet dat meisje van toen, nu nog elke dag zo ontzettend  zeer
….. maar mocht ze het ooit over mogen doen

….. dan deed ze absoluut…… hetzelfde weer!

maandag 19 juni 2017

20170620 de frivole hippe kip





Deze arme kip slaat nu alarm
want hij heeft 't zo ontzettend warm
hij draagt 's zomers nog een winterjas
is daarmee bepaald niet in z'n sas.



Laten we daarom die kip nu eren
en hem verlossen en ontveren,
en hem volledig kaal plukken,
dat moet elke kipeter wel lukken.

Een kranige en koene kok
wil mij gratis culinair beleren
hoe ik hem vakkundig moet fileren,
maar 'k moet hem eerst nog vangen
want hij zit nog lekker in zijn hok.

Na het vangen, plukken en in stukken
snijden komt het kruiden en braden
en met dat culinair advies overladen
gaat de nog steeds verhitte kip
hup.. de pan in… in een wip.

Maar neem voor deze smakelijke hap
van deze soort dan wel de mannelijke haan
en laat de hennetjes maar mooi begaan
anders is het zo met dit hoen gedaan.

Uit die kipkruidig ruikend dampende pan
laat de kip nog peentjes zwetend weten
't is wel goed met mij …….
smakelijk eten…….
en geniet er maar lekker van!

't Is Daan de haan
hij heeft heel mooi voor mij model gestaan
Hij is absoluut de hoogste hanige baas
van alle kakelende kippen daar achter 't gaas
van 't Herman Jansenpark te Vriezenveen


zondag 18 juni 2017

20170613 Emotionele gevolgen en verwerking zedendelict


Onverwerkte droeve zaken kunnen haar nog steeds hard raken.

In woelige nachten komen boze dromen haar innerlijke rust verstoren
lopen emoties op en voelt zij zich nog steeds zó hopeloos verloren!

Ze wil het wel zo graag maar kan het echt niet vergeten
wat haar allerbeste vriendinnen zelfs niet van haar weten,
wat eens volwassen mannen, in een heel ver verleden
als jong meisje intens gemeen en schandelijk met haar deden.

Haar beste vriendinnen zijn inmiddels allemaal getrouwd,
hebben een huisje en een mooi gezinnetje opgebouwd.
Zij ziet het hunkerend maar ook met lede ogen aan
hoe liefdevol en vertrouwd, de man en vrouw in elkaar opgaan.

Zij kijkt er naar,  ja observeert en constateert die sterke band,
die zij ontbeert maar zelf heel intens begeert, een broeierige brand
een smeulende vlam, diep hartverwarmend weggestopt van binnen
dat zij eens in haar leven, zelf ook schuld - en smetvrij mag beminnen.

Het verlangen naar innige omgang met een man kan haar zo benauwen,
door het helse verleden , dat steeds aan haar schuldgevoelens  blijft knauwen.
Zij vraagt zich ook wel eens af of het ooit zover zal mogen komen
dat zij zich geeft, als hij echt leeft, aan die nog onbekende man van haar dromen.

Haar leven is verscheurd door wat er in haar jeugd met haar is gebeurd,
door  verderfelijke egoïsten,  die haar eer en lichaam schonden
van wie maar één, vlak voor zijn dood, nog de heuse moed heeft gevonden
haar te bekennen dat hij niet deugt, haar nederig vroeg hem te vergeven.

Zij vond, dat hij wel veel te laat met zijn bekentenis is gekomen
hij niet alleen haar eer maar ook haar levenstijd en - vreugde heeft afgenomen.
Zij over hem geen oordeel velt maar dit in alle berusting overlaat
aan God als allerhoogste rechter voor wiens troon hij spoedig staat.

En nu …..na de dood van al haar vroegere belagers 
en met maar slechts één enkele bekentenis
is zij na tientallen jaren van schuldgevoel  bevrijd,
die neerdrukkende stemming is zij voorgoed nu kwijt.

En op haar 50-ste is het gelukkig dan nog zo ver gekomen
dat zij hem toch vond, die nooit vermoede man van haar dromen.
Zij heeft aan hem, .... maar dan ook aan hem alleen, …… toen alles verteld
en huilend over zoveel onrecht ……heeft die lieve held
haar toen heel lief en troostend in zijn armen genomen.

donderdag 8 juni 2017

20170608 over ouderenzorg, dementie, en menswaardigheid

helpende handen ouderenzorg
  "Weet je wel dat ik eigenlijk helemaal niet weet waar ik ben?

"In  Ootmuske",  antwoord ik aarzelend , onzeker over hoe ze hierop zal reageren.
Weerbaar maar niet erg overtuigend klinkt haar antwoord, een hardnekkige ontkenning van woekerend geheugenverlies en groeiende vergetelheid:
"Oh ja, natuurlijk, ik weet ik het echt wel hoor. Ik ben hier al zó vaak geweest met mijn Auke".
Ik zeg niks maar weet, dat ze nu in haar eigen wereldje zit, gezellig  in een dromerig restaurant van dit mooie historische stadje,  samen met haar man.  Maar ach, .….hij is ook al 20 jaar dood.

Het zijn de woorden van mijn zus van 83. Klein en gekrompen is zij, amper 1,60 meter maar allerminst met een bekrompen karakter. Vijf minuten later denkt ze dat ze weer thuis is. Dat "thuis" is haar fraai gelegen huis in het pittoreske B. Dat huis staat nu leeg en is voor de verkoop geschikt gemaakt.
Een keurige deftige dame was ze, maar nu oud en kinderloos achtergebleven.  Al jong heeft ze haar plattelands afkomst en moerstaal achter zich gelaten en nu aldoor maar voortkeuvelend koestert zij zo fraai haar koninklijk hoog Haarlemmerdijks, passend bij haar verworven maatschappelijke positie.

Geleidelijk  is zij afgezakt naar een kluizenaarsbestaan, wars van de wakkere wereld leefde zij achter de gesloten gordijnen van een zelf gekozen isolement.
Zonder volledig zelfbesef verzette zij zich tegen de opdringerige avances van heer Alzheimer, die haar toch geheel heeft weten in te palmen en blijvend zijn intrek bij haar heeft genomen.

Dagen bracht ze door in bed, haar beschutte plek. Eigen lichamelijke verzorging  liet zij na en verzorging van anderen liet ze niet toe. Hulpverlening was absoluut onbespreekbaar, ze deed immers alles toch nog zelf.  Ze pareerde eindeloos herhalend haar eigen-bed-verbanning; 
"Want ik ben ziek, ik heb griep en ik moet zo weer naar bed.  Ik weet niet wie me dat heeft aangehoest. Ik moet eerst uitzieken". Dat is het teken,  dat we maar weer moeten vertrekken zodat  zij zich weer kan terug trekken op haar veilige vierkante meters.

Met listige verdichtsels en bewust versuft is zij uiteindelijk overgebracht naar het reeds van tevoren besproken verzorgingshotel te O. Voorgoed verliet zij haar mooie plek waar ze de gelukkigste tijd van haar leven heeft genoten.
Voordat het zover kwam hebben we als naaste familie gedurende een lange tijd een moeizaam overleg gevoerd. Allereerst met haar zelf en vervolgens ook met betrokken instanties.
De toepassing van privacy bij ingrijpende maatregelen in de persoonlijke levenssfeer van een dementerende met de juiste medische indicatie staat soms haaks op een menswaardige verzorging van die dementerende.
Zelfs toen betrokken medici inzagen, dat haar situatie medisch gezien ontoelaatbaar  was en hun medewerking hadden toegezegd voor een gedwongen opname in een verpleegtehuis, bleven ze toch aarzelen en lieten het aan de familie over. Ze zeiden  ja maar deden nee.  In dat overleg met de medici heb ik weleens voorzichtig gerefereerd aan een wetsartikel waarin het "iemand opzettelijk de nodige medische zorg  onthouden" strafbaar wordt gesteld.

Toen ik haar vandaag opzocht, dacht  ik nog even terug aan dat moeizame en tijdverslindend  verloop;
Gedurende dat jaar, heeft ze onverzorgd geleefd, amper gedoucht, tijdenlang in dezelfde kleding ronddolend en een bed beslapen, dat slechts enkele keren werd verschoond, een onnodige mensonwaardige toestand.
Een week na opname in het zorghotel konden we haar weer opzoeken was haar verschijning een ware verrassing: fris gedoucht, keurig geknipt en gekleed, een beetje opgemaakt, naar de pedicure geweest, wat ziet ze zag er goed uit.
Maar wat jammer nou, dit had en jaar eerder gekund. 

Het is onze ervaring dat het overleg tussen patiënt, familie/ mantelzorger en de medische instanties veel beter kan.

Een menswaardige verzorging van de patiënt moet daarbij centraal staan. Daarbij is daadkracht en enig lef van de medische kant voor nodig.  Zij moeten zich niet laten leiden door angst bij de toepassing van gevoelige en kritisch bekeken beslissingen.

© Gert Pape
(een aangepaste versie is gepubliceerd in het ND d.d 20 april 2017)

dinsdag 6 juni 2017

20170601 oudste bewoner van het Engbertsdijksveen


Eén van de oudste bewoners van het Engbertsdijksveen
is natuurlijk het konijn, een typisch heide- en veen fenomeen.
Hij geniet tegenwoordig echter maar weinig aandacht,
wordt daarom maar eens nadrukkelijker ten tonele gebracht .

Voordat de mens zich op de turf durfde te wagen
had dit dier zich hier al gevestigd en zich ingegraven.
Na de ontdekking van dit dier zag de pionier zijn nut
volgde zijn voorbeeld en groef zich ook maar een plaggenhut.

Voor dag en dauw vroeg op en stilletjes de hei oplopen
met stokken en wat strikken bij zich om konijnen te stropen.
Want ook arme holbewoners willen graag brood op de plank
met een natuurlijk stukkie vlees; het konijn zij daarvoor dank.

Een geoefend stroper oogstte zo ongestraft en met gemak
meerdere konijnen per week weggestopt in een jutezak
en op eenzame hei kon je het soms zien en ook wel ruiken
vleesdampen opsnuiven en rook hing boven de struiken.

Ik ken wel enkele mensen, wil ik u hierbij laten weten,
die hebben in hun leven zelf gestroopt konijnvlees gegeten.
wildstroperij was voor hen een uitdaging en nog meer een sport
stropen zit puur in hun natuur en 't vlees is dan ook niet duur
en ze zeggen: 't ligt zo lekker ín je maag en óp je bord.

Ook persoonlijk heb ik enige ervaring met wildstroperij
zelfs in de Engbertsdijksvenen, daar midden op de hei.
Niet schrikken want 't is toch anders dan u wellicht dacht
als lokale dienders hebben we daar in de 80-er jaren
op de Oude Engbertsdijk zelf notoire stropers opgebracht.

Ik hoop dat heden, stroperij absoluut behoort tot het verleden
Dat is voor de mensheid en het natuurlijk evenwicht heel fijn
En ik hoor hem in de verte al roepen:
 ja….ja ….. ook dank namens het KONIJN>


Als 't vlammetje dooft in 't hoofd

Hij vecht voor het behoud van zijn memorie, vreest nog meer het verlies van eigen historie, steevast en heel stellig blijft hij ontkennen da...