zaterdag 10 februari 2018

Nazaat Rusluie wint Honya-Taisho literatuurprijs


In mijn krant van zaterdag 13 januari 2018 staat een berichtje, waarin de naam Toon Tellegen voorkomt. “Hé, waar heb ik die naam toch eerder gehoord?” vraag ik mij af. Het Historisch Museum Vriezenveen en het kwartaalblad Waver 't Vjenne van de Vereniging Oud Vriezenveen verschaffen mij het antwoord.

Toon Tellegen, de kinderboekenschrijver, heeft in het verre Japan, met het boek Het verlangen van de egel de Honya Taisho prijs gewonnen, het beste boek in de categorie buitenlandse literatuur. Hij is de eerste Nederlander die in dat land van de rijzende zon zoveel eer krijgt toebedeeld. Het boek is daar een regelrechte bestseller. Het is een kinderboek waarvan er in Japan in korte tijd al meer dan 135000 zijn verkocht. Toon is echter ook nazaat van de Vriezenveense ondernemer en koopman G.J. Egbert Engberts, die in 1865 naar St. Petersburg vertrok.

Toon Tellegen studeerde geneeskunde te Utrecht, was drie jaar arts in Kenia en vestigde zich daarna als huisarts te Amsterdam. Hij schreef gedichten en ging later verhalen schrijven voor kinderen. In 1984 verscheen zijn eerste kinderboek. Vooral zijn dierenverhalen rond de mier en de eekhoorn zijn erg geliefd en worden ook door volwassenen graag gelezen vanwege de amusante, bizarre situaties en filosofische diepgang. Een gevierd en gelauwerd schrijver met meerdere bekroonde boeken.

Toon Tellegen en zus Adinka, zijn de samenstellers van een boek met memoires van hun grootvader Egbert Engberts.
Egbert’s dochter, Nina Tellegen-Engberts, heeft nog net op tijd die aantekeningen van haar vader Egbert uit 1929 weten te redden. Haar zoon Toon - en dochter Adinka Tellegen hebben in 2004 de aantekeningen uitgewerkt en gebundeld in een boek onder de titel: Herinneringen aan Rusland. Een waardevolle bijdrage aan de geschiedenis van het wel en wee van de Vriezenveense Rusluie.

Het boek is nog steeds te koop. In het Historisch Museum Vriezenveen is bovendien meer informatie over de handel met Sint Petersburg en het geslacht Engberts aanwezig en dat wordt daar met mooie foto's ondersteund.

De lijn van succesvol ondernemer naar succesvol schrijver is te volgen via http://www.vriezenveners.nl/genealogie, en verloopt als volgt: Gerhardus Johannes Egbert Engberts geboren in 1835 te Vriezenveen krijgt in 1875 in St. Petersburg onder andere zoon Egbert Engberts, die na de Russische revolutie in 1917 vluchtte, nog kort in Mon Repos te Vriezenveen woonde (naast de Hema), vervolgens naar Leiden vertrok en daar in zijn notities de basis legde voor het boek “Herinneringen aan Rusland”. Zijn dochter Nina trouwde met de arts Adrianus Antonius Otto Tellegen. Nina en Adrianus kregen twee kinderen, Adinka en Toon. Toon de arts en kinderboekenschrijver.

Gert Pape, Historisch Museum Vriezenveen.

vrijdag 9 februari 2018

20180210 Thierry Baudet - Forum voor democratie…..?



Demos is volk en Cratos is macht
die twee tot één macht samengebracht
onder één dak, dat levert met enig gemak
voor heel ons volk en vaderland,
een gerespecteerde heersende macht
waarmee we zo maar zijn beland
in ons politiek zo democratisch mogelijk Nederland.

Fraai formulerend lullend fenomeen Thiery Baudet
heeft gisteren in verbaal verwoord gedrag,
gemerkt , dat hij nog wel heel veel leren mag
en zichzelf zodoende mooi te kakken heeft gezet
in het eerste grote verkiezingsdebat. 



Door anderen zo listiglijk bewust uitgelokt
werd hij tot het uiterste opgefokt.
Dat trucje had hij nog niet verstaan
maar is toen helemaal uit zijn plaat gegaan. 

Wat was er dan eigenlijk aan de hand?
In heftig, en nu in on - geaffecteerd gebral
gaf hij de aanzet tot eigen politiek verval.
Erg heftig en geëmotioneerd heeft hij gereageerd
op valse uitspraken, althans door hem beweerd.

Je mag je toch verzetten
als je (vals) wordt beschuldigd?
Dat maakt politiek helemaal niets uit,
hij heeft politiek gezien gans incorrect gereageerd
waardoor de kiezer zich nu tegen hem keert.
Nu wordt een ander politiek kopstuk
in plaats van hem, als winnaar
van dat debat gehuldigd.

En dat Forum voor Democratie……
nou ja......

dat komt er volgens mij ook nie……!

zondag 4 februari 2018

De oude smederij Schoenmaker






In het centrum van Vriezenveen staat een markant en fraai gerestaureerd pand, Westeinde 26, nu in gebruik als woning.  Eens was in dit nu 152 jaar oude pand, gedurende een periode van 105 jaar, een smederij en wagenmakerij gevestigd.


In 1865 liet Frederik Derks een smederij bouwen. In 1923 is Egbert Schoenmaker tot dit bedrijf toegetreden. Frederik Derks wilde stoppen met de smederij en overschakelen naar een winkelbedrijf, samen met zijn zoon Hendrik, in een pand even verderop. Frederik Derks en Egbert Schoenmaker trokken samen een tijdje zakelijk op totdat de winkel van Derks in 1924 of 1925 gereed was. De smederij werd vanaf dat moment voortgezet door Egbert Schoenmaker. In 1923 werd de houten wagenmakerij afgebroken en gebruikt voor een stenen uitbreiding van de smederij.


In de smederij werden paarden verlegd, hoepels getrokken, zeisen gehaard, enz.

Een nota uit 1941 vermeldt: een paard voor en achter verlegd Fl. 2,55. Daarbij paste men roodgloeiende ijzers op de paardenhoef waarbij een indringende rook vrijkwam en vervolgens werden die op de hoef gespijkerd. Het is meerdere keren voorgekomen, dat 's nachts uitgebroken paarden 's ochtends al bij de smederij stonden te wachten. Ze hadden last van doorgegroeide hoeven en wisten zelf de weg naar hun dokter wel te vinden.

Eikenhouten wagenwielen werden voorzien van een ijzeren band, een hoepel. Een hoepel mocht tot 2,5 cm krapper zijn dan de omtrek van het wiel. De hoepel werd onder dubbel vuur roodgloeiend gemaakt waarna hij om het wiel werd gelegd en met water werd afgekoeld en aldus vast om het wiel trok.
Een zeis werd uitgeklopt met een hamer om hem scherp te krijgen.

Tot in de late jaren '60 sierden nabij de smederij landbouwwerktuigen als hooischudders, maaibalken en gierketels soms nog het straatbeeld.

Van Smederij tot dierenspeciaalzaak.
Egberts zoon Henk Schoenmaker (*1923) kwam na het behalen van zijn diploma van rijks - gediplomeerd hoefsmid bij zijn vader in de zaak. De bedrijfsnaam veranderde daarbij in firma E. Schoenmaker en Zoon. Lange tijd werkten vader en zoon samen, tot in 1965, toen eerst vader Egbert op 8 september overleed en enkele weken later zoon Henk op 10 oktober.

De smederij werd door mevr. Schoenmaker - Heitink voortgezet met hulp van de personeelsleden Gerrit Jonker en Henk Eshuis en in 1968 definitief beëindigd.

Vader Egbert en zoon Henk waren in 1954 in een nieuw winkelpand annex woning aan de Almeloseweg 2 gestart met de verkoop van ijzerwaren en gereedschappen. Deze winkel nam mevr. J.H. schoenmaker - Schipper in 1965 onder haar hoede.

De 3e generatie Schoenmaker, zoon Dirk, heeft er in 1972 de huidige dierenspeciaalzaak van gemaakt onder de oude naam: firma E. Schoenmaker & Zoon.


January 25, 2018
|
Historisch Museum - Gert Pape  

woensdag 31 januari 2018

20180201 knipoog naar kakofonie van meningen en communicatie

Ja, er is tegenwoordig wel enige moed voor nodig
om te zeggen wat je oprecht en werkelijk denkt
terwijl je merkt, dat daaraan bijna niemand 
ook nog enige serieuze aandacht schenkt.

Bijna niemand is er, die jouw standpunt deelt
en jouw mening die ander al gauw verveelt.
Jij voelt je dan genegeerd en wat geïsoleerd
alleen met maar weinig medestanders om je heen.

En in een wereld van meningen  overvol
raak ik verward, ja word ik horende dol!
Wijs geachte heren gaan tegen elkaar te keer
creëren onparlementair een politiek geladen sfeer.

Wij mensen, moeten toch maar eens leren
een ander om zijn mening beter te respecteren.
Die ander kan met zijn visie jou verrijken
nog eens kritisch naar je eigen standpunt te kijken.

Wederzijds respect, jouw mening en een anders tegenweer
vormen samen de publieke communicatieve relativiteitsleer.
Communiceren  is meer dan alleen mooie woorden produceren
om zodoende een ander in te pakken en te imponeren.

Ik heb een eigen mening maar luister graag naar een ander
houd daarmee open, dat ik mogelijk alsnog van mening verander;
persoonlijke meningen houden in dit open communicatieve land
nu eenmaal niet voor altoos stand, leve het praatgraag Nederland.

Straks zijn er verkiezingen voor de gemeenteraad
't zal mij benieuwen hoe de communicatie dan gaat.
Men drukt een gemaakte keus 
als de verkoren politieke leus 
op een pamflet 
van minstens één A-viertje
bedrijft alzo dan politiek 
in een stief kwartiertje,
ach, een kniesoor die daar nog op let.

maandag 29 januari 2018

20180124 tuinfluiter Chatrou van wereldformaat

Voor wie van fluiten houdt. Ik heb een nieuwe tuinfluiter ontdekt; en wel enig in zijn soort. 

Het buitenfluiten is uit. Fluiten op straat hoor je nog amper. Ik lees dat er een maatschappelijke afkeuring bestaat tegen het fluiten op straat. Men associeert dat met een vrouw- onvriendelijke bejegening. Een onzinnige bewering van vermeende kenners die  hun eigen haantjesgedrag niet kennen. Als ik mijn "Badinerie" al fietsende fluit heb ik geen andere bedoeling dan de muziek te eren en vrouwen kunnen veilig over straat.

Ik lees dat Geert Chatrou uit Rotterdam wereldkampioen kunstfluiten is. Alles wat er uit zijn mond komt is fenomenaal.  Ik wist dat niet, ik ken hem niet en heb hem nog nooit horen fluiten. Dus maar even in het internet gedoken en even aan dat fluiten geroken. Niets teveel gezegd.  Ik adviseer deze tomeloze tuinfluiter om toch maar niet buiten te gaan fluiten omdat hij daarmee al het verkeer van verbazing ontregelt.

Hij heet een kunstfluiter te zijn. Een woord waaraan verschillende betekenissen zijn te ontlenen. Kunst als  nep om het van echt te onderscheiden of de Kunst van een bovenmatige muzikale prestatie. 
Hij concerteert met orkesten en brengt met frivole klanken van Hongaarse Csardas het publiek tot verbazing. Geen klassiek stuk zo moeilijk of hij kan het wel aan. Hij was te gast in het programma podium Witteman . Hij vertelde dat hij een aangeboren talent heeft waardoor hij anders fluit dan de meeste mensen.  Hij gebruikt amper zijn tong maar hoofdzakelijk zijn keel om die veelheid  aan klinkende klanken te kunnen produceren. Hij vergeleek dat met een merel bij wie je de keel zo ziet bewegen als hij zo uitbundig fluit.

Wereldkampioen of niet hij kan er alleen niet van leven en heeft er wel een baan naast. 
Het is wel kunst met een hoofdletter K met een lokaal bereik aangeduid een L , namelijk die van liefhebber,  je moet er wel  van houden . Het blijft uiteindelijk dan toch maar ……..gewoon Kunstfluiten.

Als 't vlammetje dooft in 't hoofd

Hij vecht voor het behoud van zijn memorie, vreest nog meer het verlies van eigen historie, steevast en heel stellig blijft hij ontkennen da...