de statige status van het strakke stroppie

Op Facebook heb ik mijn profielfoto vervangen door een hedendaagse foto van mijn vrouw en mijzelf. Het is een soort ontspannen staatsieportret geworden. De foto is afgelopen zondag genomen en we staan er netjes op. Beiden keurig gekleed en ik draag een wit overhemd en de traditionele stropdas.

Dat statige strakke stroppie draag ik iedere zondag. Het behoort tot mijn standaarduitrusting op de dag des Heren. Achter de dracht van dat strakke stroppie, zit heel verholen, meer status dan enkel de knellende en benauwende band, zoals die door naar meer lucht en vrijheid happende personen, wordt ervaren.

De stropdas en de klassieke zondagse kledij heeft onder het onder de liturgische vernieuwing van welluidend en welgemeend halleluja geroep, afgedaan en is vervangen door de open boord en een reeds bij aankoop opzettelijk versleten spijkerbroek.

Jarenlang was ik ouderling  in de kerk en dan zat je, als toonbeeld van gezag en respect, voor het oog der gemeente, keurig gekleed vooraan in de kerkbank. Ik stam nog uit de tijd, dat het ouderlingschap inherent was aan de aanschaf van een zwart pak met wit overhemd en een stemmige stropdas. Zo werd de bevestiging in het ouderlingschap voor velen ook nog een redelijke financiële inspanning.

Maar ik hoor u nu al denken: "Maar dat is toch vreselijk ouderwets. De tijden en inzichten zijn veranderd en het hoeft nu allemaal niet zo formeel. Het gaat niet om de vorm, de buitenkant maar om de binnenkant, het hart."

Ja, dat is zo en het mag nu van mij ook best wel een beetje luchtiger maar ondanks al die  vernieuwing van visie op geloof, cultuur, traditie en beleving, zeg ik: "mijn statige strakke stroppie......die blijft er, wat mij betreft, wel in."

Maar ....hoe zit dat dan nu toch met dat strakke stroppie;

Uit onderzoek in openbare bronnen op het internet blijkt, dat de senatoren van het oude Rome al een soort halsdoek droegen, de Fascali genaamd. Een das om hun nek om hun stembanden warm te houden tijdens de lange redevoeringen. Dat dragen van de Fascali groeide uit tot een symbool van status en macht. Dat gebruik werd door anderen overgenomen. Weer later zijn er in landen als Duitsland en Engeland zelfs wetenschappelijke studies op universitair niveau uitgevoerd waarin de status van de stropdas onderwerp van onderzoek was.

Een man met een stropdas werd maatschappelijk hoger gewaardeerd en zo kreeg hij een betere baan en een hoger salaris. De stropdas ging behoren tot de standaarduitrusting van uniformen van gezagsdragers, zoals politie en militairen. Het werd een traditioneel kledingstuk bij officiële gelegenheden en bij sollicitatiegesprekken. De stropdas kreeg zo status en macht. Die status en macht staan nu ter discussie en men hunkert naar de bevrijding van de knellende band.

Heel toepasselijk en bekend is de toespraak van Prins Claus uit 1998 bij de uitreiking van de Prins Claus Prijzen. Hij zei daar:

"Stropdassen aller landen verenigt u; werpt het touw af dat u hindert.

Bevrijdt u zelf en waag de reis naar het paradijs.

Het paradijs van het open boord".

Daarna ontdeed hij zich demonstratief van zijn knellende stropdas en wierp die van zich af.

Zijn toespraak is de geschiedenis ingegaan als de:  "Declaration of the tie"

Sinds die toespraak heeft de stropdas alom aan gezag en allure ingeboet.

Maar gezegd moet worden, dat Prins Claus daarna bij officiële gelegenheden,  als prins gemaal van onze toenmalige koningin Beatrix weer getrouw verscheen in degelijk kostuum en met de onvermijdelijke stropdas.

Ik waardeer nog steeds de status van de stropdas. Het is een toonbeeld van respect voor hogere instanties en functies.  In de kerk verdient de dominee, als een instituut, respect, evenals ambtsdragers die leiding geven aan de lokale kerkgemeenschap.

Op zondag trekken we onze feestkleding aan voor een ontmoeting met God, als onze hoogste instantie.  Daar hoort mijns inziens ook het nodige respect bij, symbolisch vertolkt in een gedragen stropdas. Dat statige strakke stroppie vind ik op zondag een versiersel en eerbewijs en ik draag het met genoegen. En mijns inziens doen ambtsdragers er goed aan om zelf het goede voorbeeld te geven.

Iets anders dan prins Claus zeg ik dan:

"Gezagsgetrouwe Christenen aller landen, verenigt u, vier uw bevrijding op zondag. Toon respect en laat 't zien. Draag het stroppie".