Op 27 september 1985 waren we 12,5 jaar getrouwd.
Om er samen, met onze 4 kinderen een mooie dag van te maken, hadden we een
dagje Rotterdam gepland.
De Euromast was zowel in figuurlijke als letterlijke zin het
hoogtepunt van de dag.
Voor ons, nuchtere plattelanders uit het oosten, was die
toren, daar in het onbekende westen, een uitdaging en had zo' n grote
uitstraling alsof 't wel het Empire State building van Nederlands New York was, het Manhattan aan de Maas.
In etappes naar 't toppie van de toren,
de liftboy bracht ons naar behoren
in zo'n doorkijk bakkie, achter heel dun glas
naar de grote hoogte van z'n absolute top,
de praatjes waren nu wel over,
de liftboy bracht ons naar behoren
in zo'n doorkijk bakkie, achter heel dun glas
naar de grote hoogte van z'n absolute top,
de praatjes waren nu wel over,
en al onze overmoed was op
want hij vergat ons van tevoren
te zeggen hoe spannend dat wel was.
Bangig vroeg ik: hoe hoog, 75 meter?
Ja zei hij, HONDERD 75 meter! dat wist hij beter.
Oeps.., zo'n domme vraag, als die keer
stel ik hopelijk nu nooit meer.
want hij vergat ons van tevoren
te zeggen hoe spannend dat wel was.
Bangig vroeg ik: hoe hoog, 75 meter?
Ja zei hij, HONDERD 75 meter! dat wist hij beter.
Oeps.., zo'n domme vraag, als die keer
stel ik hopelijk nu nooit meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten