Na de primaire opleiding te Nijmegen werden we ingedeeld bij een vast onderdeel voor rest van de diensttijd of voor een specialistische opleiding. Ik kreeg te horen dat ik was ingedeeld bij de verbindingen van de Koninklijke Luchtmacht. Ik moest me melden bij de L.E.T.S. ofwel de Luchtmacht Elektronische en Technische School te Schaarsbergen om te worden opgeleid tot "telefonist lijnwerker."
Deze term werd onder de maten uitsluitend gebezigd als "telefonist - lijntrekker". 
Slechts één keer deden we op een late achternamiddag een veldoefeningetje, waarin ik met een groep "verkenners", ons zogenaamd achter de vijandelijke linies begaven en ik sleepte een haspel met een kilometer kabel en een veldtelefoon met me mee voor de verbinding met het commando.
Na ca. 200 meter en wel één woonblok verder waren we zogezegd ver genoeg achter de vijandelijke linies waarna ik doorgaf dat de missie geslaagd was en daarmee was de oefening ten einde en wij waren kennelijk klaar voor de moderne oorlogvoering.
In deze moderne wereld van draadloos internet en versleutelde berichten werkt die toenmalige telefoon lijnwerkerij nu wel erg op de lachspieren. Maar ja, dat kun je niemand kwalijk nemen want zelfs Kennedy, Chroesjtsjov en ik konden dat niet voorzien.
Ik heb het daar in die 7 weken helemaal niet naar mijn zin gehad. Er was geen enkel maatje uit Nijmegen te vinden. Ik lag op een kamer met vier anderen. Ik was daar weggestopt op een troosteloze trieste kamer en sliep in het bovenste deel van een stapelbed.
Als ik 's morgens wakker werd, moest ik voorzichtig overeind komen anders stootte ik mijn hoofd tegen het schuine plafond. Mijn kamergenoten lagen mij niet en ik had geen klik met hen. Ik sprak niet met hen en ik kan mij ook hun namen en gezichten niet meer herinneren. Ook in de vrije avonduren ging ook helemaal niet met hen om. Ze klitten samen als plakkende kauwgum en spraken onderling in een uitheems aandoende taal, van dat kleverige onverstaanbare Limburgs. 's Avonds was ik helemaal op mezelf, liep een beetje doelloos over de kazerne, dronk tegen een uur of 10 één glas bier en ging maar weer pitten. Die zelfopgelegde eenzaamheid hield ik bewust zo vol omdat ik wist dat die ellende nog maar even duurde.
Ik kijk naar foto's van die kazerne op Google afbeeldingen en ik herken helemaal niets. Alles is vreemd, alles uitgebannen en verdrongen. Ik kan me niet één gezicht of één naam herinneren.
Die hele opleiding bij de L.E.T.S. stelde m.i. maar weinig voor. Vaag herinner ik mij, dat we een telefoon moesten ontleden om hem daarna weer in elkaar te zetten. Daar zag ik het nut niet van in.
We werden wat wijzer over de ontwikkeling van de telefoon en van de bestaande militaire lijnverbindingen. Ook een cursus telefoonblokken solderen behoorde tot de cursus. De logica van het waarom ontging mij volkomen en ik vond het ook al even zinloos.
In die specialistische opleiding zaten heel veel lege nutteloze uren. We vulden die al even nutteloos op met toepen en klaverjassen, zittend onder de huif van een lege legervrachtwagen. De regen roffelde onophoudelijk op het doek van de huif. Dat werd nog overstemd door het rauwe stemgeluid John Foggerty van The Creedence Clearwater Revival. Die band was toen enorm populair en dat geluid kwam uit een klein transistorradiootje, dat overal (tot in de klas) werd meegesleept. Muziek uit dat gedateerde apparaatje werkte als een soort verdoving, een fopspeen voor verveelde soldaten. Niemand wist van wie dat ding was en op een dag was ie opeens weg. Dat gaf een redelijk rel maar ook die was na een uur al weer voorbij.
We waren gelegerd in een andere kazerne te Schaarsbergen en moesten 's morgens aantreden om gezamenlijk en onder begeleiding naar de LETS te marcheren. Dat duurde ongeveer 20 minuten en zo ging 't 's avonds ook weer terug. Dat marcheren vond ik eigenlijk het mooiste van de hele dag en die ganse klo.... cursus.
Aan het eind van de opleiding werd ons zelfs een examen afgenomen. Ik begon daar noodzakelijkerwijs en nogal nonchalant aan. Tot mijn verrassing behaalde ik daarvoor een goed resultaat want ik slaagde met 87 van de 100 te behalen punten. Dat zegt meer over het niveau van de cursus dan van mijn brains. De geslaagden kregen een schriftelijke bevestiging op een A-4tje, als een soort certificaat. Er werd destijds beweerd dat het ook erkend werd door de PTT. Dat A4-tje heb ik nog altijd.
Blij was ik toen het eindelijk in Schaarsbergen was afgelopen en ik was erg benieuwd waar ik uiteindelijk geplaatst zou worden. Zelf had ik een logische en voor het leger efficiënte oplossing in gedachten. Vliegveld Twente was voor mij dicht bij huis.
Maar in het leger krijg je bevelen of een papier waar iets opstaat. In beide gevallen wordt je geacht te doen wat je hoort of leest. Een beetje inspraak was er destijds amper in de burgermaatschappij en in het leger was 't nog helemaal taboe. Ruud Lubbers, die het voortschrijdend inzicht introduceerde kwam pas veel later.
Hoogst verbaasd was ik dat het niet Enschede werd maar Hesepe, 2 GGW Luchtmacht te Duitsland.
Een beslissing waarin mijn logica ontbrak.
In het leger geven ze ongemotiveerd en niet nader toegelichte bevelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten