nalatenschap van een dode grove den

 

Voorgoed gevallen is hij,
zonder enig tegenweer
ligt hij daar terneer
krachteloos op zijn zij;
Een stoere boom die ik herken
als eens een stoere grove den.
 
Grillig graaien grote takken
met een laatste zucht in de ijle lucht
om het leven nog vast te pakken 
tevergeefs zoekend naar houvast
wordt hij al beroofd van bijna al zijn bast.
 
Zo wordt deze grote grove houten held
uiteindelijk dan alsnog geheel geveld.
Zijn beeld laat mij nog steeds niet los
’k zie in hem een Zadkine van dit bomenbos.
 
Vorig jaar vertoonde hij al hetzelfde beeld
dat mij echter nog geen ogenblik verveelt.
’t leert mij dat deze dood gewaande boom
als een levend natuurmonument
tijdelijk toch nog enige toekomst kent.
totdat hij door de mens, hoe slecht geluimd
dan uiteindelijk in zijn geheel wordt opgeruimd.