Ik keek naar het
programma:"Hello Goodbye", een programma dat kan bogen op een vaste
kern kijkers, met zulke aanvaardbare kijkcijfers , dat het vanaf 2005 zich al weet
te handhaven op de Nederlandse buis. Een
typisch Joris Linssen programma zoals wij die wel meer van hem kennen: met mensen in bijzondere omstandigheden op
cruciale momenten van hun leven en met een altijd zo kenmerkende hoge dosis aan
menselijkheid.
Een sympathieke
programmamaker, die zo gemakkelijk tot de mensen doordringt en hen tot alle openhartigheid
van hun diepste gevoelens weet te
bewegen.
En dan komen
er hele mooie menselijke verhalen.
Dit keer is
dat het weerzien van twee oude mannen, beiden 86 jaar oud. Ze zijn vanaf het
moment dat ze konden lopen al vrienden.
Vrienden voor het hele leven en dat door dik en dun.
In de jaren
van opbouw na de Tweede Wereldoorlog zochten veel mensen uitdagend naar een
nieuw bestaan elders in de wereld.
De ene is in 1951 geëmigreerd naar Canada. De andere, die ook mee zou gaan, was
op het laatste moment door dringende omstandigheden
genoodzaakt in Nederland te blijven.
En ver van elkaar
verwijderd is die vriendschap altijd
heel close en zo dichtbij gebleven.
Vriendschap die
zeer regelmatig werd onderhouden, aanvankelijk via schrift en daarna meegegroeid
is met de ontwikkelingen van nieuwe communicatie middelen.
Deze 86
jarigen weten niets van Skype of van e-mail maar ze gebruiken het wel, dat voor
hen, aan weerszijden van de grote plas, door kinderen of kleinkinderen,
zorgvuldig voor pa of opa geïnstalleerd is.
Een oude man
van 86 jaar staat daar nu te wachten op zijn maat, als een kind zo blij, te
popelen van ongeduld en spanning. En hij vertelt het verhaal van wat echte vriendschap
nu werkelijk is. Het is onmogelijk om dat te vertellen en er inhoud aan te
geven. Dat moet je zelf zien, horen en voelen. Ik kan het slechts samenvatten:
Vrienden die alles met elkaar kunnen delen, alles voor elkaar over hebben en
elkaar in alles vertrouwen, vriendschap die ook een stootje kan velen en waar
ieders eigen mening wordt gerespecteerd. "Kameraadschap".
Nu zien ze
elkaar, na een lange periode weer terug in de wetenschap, dat het de laatste keer zal zijn. Het is een
uiterst roerend weerzien, twee vrienden die elkaar omhelzen en knuffelen en een
traantje laten. En ik moet u eerlijk bekennen, ik houd het dan ook niet altijd droog.
Dit soort
programma's wordt door sommigen al bij voorbaat en ongezien afgedaan als EMO
teevee , een mening die met veel bravoure wordt uitgesproken. Ik denk dat ze
zich niet willen laten raken en dat ze het tonen van emotie als een vorm van menselijke
zwakheid zien.
Het was roerend
om te zien en heel mooi in beeld gebracht, de aankomst - maar ook vier weken later weer het vertrek. Daar staan dan weer die oude mannen, de ene
houdt de andere, behebt met een ouderdomsziekte, zo krampachtig vast. Het is de
moeite van het loslaten en het nooit meer elkaar terugzien.
Op de vraag
aan de in Nederland achterblijvende vriend wat die vriendschap voor hem inhield
kwam misschien een vreemd en verbluffend antwoord:
"Als hij een vrouw was geweest, dan was ik met hem getrouwd".
Het werd wat
lachend gezegd maar ik meen te weten hoe bedoeld werd. U ook?
Eigenlijk
moeten we ons de vraag stellen hoe wij zelf vriendschap invullen en ervaren.
Dat is heel persoonlijk
en afhankelijk van eigen karakter en toegankelijkheid.
Van één ding
ben ik wel overtuigd, dat iedereen, maar dan ook iedereen hunkert naar vriendschap, naar kameraadschap voor het leven.
Ook degenen die zo hard roepen, dat ze het wel zonder kunnen.
In de bijbel
staat ook nog zo'n prachtig mooi verhaal over kameraadschap van David met
Jonathan en met een soortgelijke uitspraak
Als David
hoort van de dood van Jonathan bezingt hij de kameraadschap in het "Lied
van de boog" (2 Samuel 19-27)
met onder
andere:
"Jonathan
ligt gesneuveld op heuvels
het verdriet
verstikt mij
Jonathan,
je was mijn
broeder, mijn beste vriend
jouw liefde
was mij dierbaar, meer dan die van vrouwen"
(25-26)
Ik heb mijn maatje
wel gevonden. Na jaren kwam ik er steeds meer achter dat ik er mee getrouwd
ben. En dat al bijna 45 jaren lang.
