Als 't vlammetje dooft in 't hoofd

Hij vecht voor het behoud van zijn memorie,
vreest nog meer het verlies van eigen historie,
steevast en heel stellig blijft hij ontkennen
dat het wakkerende vlammetje in zijn hoofd,
nog na walmt maar uiteindelijk wel langzaam dooft.

Keer op keer kijkt hij weer naar mooie plaatjes,
daarop staan zijn geliefde en trouwe maatjes,
vrienden zijn voor hem de levende verbinding
tussen het “momenteel nog zeker weten”
en het “haast bijna allemaal vergeten”

Hij ervaart daarbij een gevoel van onbehagen,
het slijtend besef dat zijn herinneringen vervagen,
en voelt dat zijn leven verschiet van kleur
‘t verandert in een matte dagelijkse sleur
levenstijd verliest meer en meer zijn fleur.

Zijn trouwe maatjes, allen ook al oud en grijs,
kunnen het niet aan zo naar hem te kijken
en zeggen: ach... hij is niet goed, hij is niet meer wijs
en zelf zijn zij ook bang om op hem te gaan lijken
en gaan hem daarom bewust meer ontwijken.

Als zijn vlam dan voorgoed is uitgegaan,
klaagt het geweten die vrienden aan
en geeft hen heel duidelijk te verstaan
wat zij schuldbewust zelf al wisten
en jammerlijk die vriendschap verkwisten.

Wat je minimaal voor een vriend moet doen
uit wenselijk en meest menselijk fatsoen
dat is wel dit: dat je oprecht voor een vriend bid.

Mogelijk breekt voor u ook het moment eens aan
om dezelfde weg als jouw vriend te moeten gaan.
Stel je vertrouwen daarom op een echte Vriend,
een vriend van nu, van later en van weleer
op Jezus Christus, de Verlosser, Hij is de Heer.

Hij laat jou nooit alleen.

20170908 Over echte vriendschap, kameraden voor het leven

Ik keek naar het programma:"Hello Goodbye", een programma dat kan bogen op een vaste kern kijkers, met zulke aanvaardbare kijkcijfers , dat het vanaf 2005 zich al weet te handhaven op de Nederlandse buis.  Een typisch Joris Linssen programma zoals wij die wel meer van hem kennen:  met mensen in bijzondere omstandigheden op cruciale momenten van hun leven en met een altijd zo kenmerkende hoge dosis aan menselijkheid.

Een sympathieke programmamaker, die zo gemakkelijk tot de mensen doordringt en hen tot alle openhartigheid  van hun diepste gevoelens weet te bewegen.

En dan komen er hele mooie menselijke verhalen.

Dit keer is dat het weerzien van twee oude mannen, beiden 86 jaar oud. Ze zijn vanaf het moment  dat ze konden lopen al vrienden. Vrienden voor het hele leven en dat door dik en dun.

In de jaren van opbouw na de Tweede Wereldoorlog zochten veel mensen uitdagend naar een nieuw bestaan elders in de wereld.

De ene is in 1951 geëmigreerd naar Canada. De andere, die ook mee zou gaan, was op het laatste moment  door dringende omstandigheden genoodzaakt in Nederland te blijven.

En ver van elkaar verwijderd  is die vriendschap altijd heel close en zo dichtbij gebleven.

Vriendschap die zeer regelmatig werd onderhouden, aanvankelijk via schrift en daarna meegegroeid is met de ontwikkelingen van nieuwe communicatie middelen.

Deze 86 jarigen weten niets van Skype of van e-mail maar ze gebruiken het wel, dat voor hen, aan weerszijden van de grote plas, door kinderen of kleinkinderen, zorgvuldig voor pa of opa geïnstalleerd is.

Een oude man van 86 jaar staat daar nu te wachten op zijn maat, als een kind zo blij, te popelen van ongeduld en spanning. En hij vertelt het verhaal van wat echte vriendschap nu werkelijk is. Het is onmogelijk om dat te vertellen en er inhoud aan te geven. Dat moet je zelf zien, horen en voelen. Ik kan het slechts samenvatten: Vrienden die alles met elkaar kunnen delen, alles voor elkaar over hebben en elkaar in alles vertrouwen, vriendschap die ook een stootje kan velen en waar ieders eigen mening wordt gerespecteerd. "Kameraadschap".

Nu zien ze elkaar, na een lange periode weer terug in de wetenschap,  dat het de laatste keer zal zijn. Het is een uiterst roerend weerzien, twee vrienden die elkaar omhelzen en knuffelen en een traantje laten. En ik moet u eerlijk bekennen, ik houd het dan ook niet altijd droog.

Dit soort programma's wordt door sommigen al bij voorbaat en ongezien afgedaan als EMO teevee , een mening die met veel bravoure wordt uitgesproken. Ik denk dat ze zich niet willen laten raken en dat ze het tonen van emotie als een vorm van menselijke zwakheid zien.

Het was roerend om te zien en heel mooi in beeld gebracht, de aankomst  - maar ook vier weken later weer het vertrek.  Daar staan dan weer die oude mannen, de ene houdt de andere, behebt met een ouderdomsziekte, zo krampachtig vast. Het is de moeite van het loslaten en het nooit meer elkaar terugzien.

Op de vraag aan de in Nederland achterblijvende vriend wat die vriendschap voor hem inhield kwam misschien een vreemd en verbluffend antwoord: 

"Als hij een vrouw was geweest, dan was ik met hem getrouwd".

Het werd wat lachend gezegd maar ik meen te weten hoe bedoeld werd. U ook?

Eigenlijk moeten we ons de vraag stellen hoe wij zelf vriendschap invullen en ervaren.

Dat is heel persoonlijk en afhankelijk van eigen karakter en toegankelijkheid.

Van één ding ben ik wel overtuigd, dat iedereen, maar dan ook iedereen hunkert naar  vriendschap, naar kameraadschap voor het leven. Ook degenen die zo hard roepen, dat ze het wel zonder kunnen.

In de bijbel staat ook nog zo'n prachtig mooi verhaal over kameraadschap van David met Jonathan en met een soortgelijke uitspraak

Als David hoort van de dood van Jonathan bezingt hij de kameraadschap in het "Lied van de boog" (2 Samuel 19-27)

met onder andere:

"Jonathan ligt gesneuveld op heuvels

het verdriet verstikt mij

Jonathan,

je was mijn broeder, mijn beste vriend

jouw liefde was mij dierbaar, meer dan die van vrouwen"

(25-26)

Ik heb mijn maatje wel gevonden. Na jaren kwam ik er steeds meer achter dat ik er mee getrouwd ben. En dat al bijna 45 jaren lang.

20170820 Onbevooroordeeld vrienden maken - Doorgrond mij, ken mijn hart o Heer

Enig onderzoek in de psyche van een ander mens
voldoet nooit aan des onderzoekers verwachte wens
geeft meestal blijk van een haast onmogelijke zaak
stelt wel helaas en vaak wat verborgen feiten aan de kaak.

Op zoek naar wat je nu van iemand anders vindt
is speuren in de kronkels van een lastig labyrint.
't Is gecompliceerd echt iemand te doorgronden
niemand is volmaakt, ieder heeft zijn verborgen zonden

Over een ander heb jij op voorhand wel jouw gedachten
wat jij van hem wilt of denkt te kunnen verwachten,
en meestal is dat als ik mij in jou niet heb vergist
nou juist datgene, wat je zelf zo erg ontbeert en mist.

Iemand echt leren kennen in een nieuwe relatie,
is maar beperkt en dat leidt soms tot eigen frustratie
Stel jezelf dan eerst de vraag wie jijzelf nu wel bent
om te beseffen dat jij jezelf nog onvoldoende kent.

De ander niet direct met lastige listige vragen bestormen
om geforceerd een afkeurende mening over hem te vormen
maar hem gewoon als je naaste in zijn eigen waarde laten
en niet zo snel oordelen, zoals helaas al zo velen.

Maar ga eerst eens bij jezelf heel intensief te rade
en wordt ontdekt aan dat jouw eigen stiekeme kwade
dat je nooit openlijk beleed maar waarvan je wel weet
dat God die in 't verborgen ziet, Hij vergeet dat zeker niet.

"Doorgrond mij, ken mijn hart, o Heer.
Zijn mijn gedachten tot uw eer?
Zie of mijn wegen heilig zijn,
mijn paden recht,mijn daden rein.
En doe mij toch met vaste schreden
de weg van eeuwig heil betreden".
(psalm 139:6)

Van zijn stiekeme bedreven zo zondige gedoe
was hij oprecht en gewetensvol zo hopeloos moe
kon die ongerechtigheid niet langer meer verdragen
schepte in God's liefde het grootste behagen.

Achtte verzoening door 't offer van Jezus dood zo groot
verachtte wat de zonde van de wereld hem bood.
Hij heeft voor God oprecht zijn zonden benoemd en beleden
Mag weten dat die genadig hem zijn vergeven en vergeten.

Hij koestert nu sterk het verlangen
nu onbevooroordeeld en geheel onbevangen
nieuwe vrienden in liefde tegemoet te treden.

Hij maakt nu zijn eerder afgewezen mensen uit het verleden
tot gewaardeerde vrienden als naasten in de wereld van heden
en vertelt ze hartstochtelijk en toegewijd, hoe dan
Jezus ook hun lot ten goede keren kan.