Toeval of wonder

Mijn oudste dochter gaat met haar beide dochters vanuit onze Twentse woonstek een dagje uit in Utrecht. Tot ieders grote verbazing komt ze daar onze jongste dochter tegen, die in Huizen woont. Zij typeert dit als een toeval met een kans van één op de zeventien miljoen.

We keken op TV naar het programma Spoorloos. Het is één van de favoriete programma’s van mijn vrouw en ik ben daarin meegegroeid. Het zijn vaak emotioneel beladen afleveringen van mensen op zoek naar hun roots. Iedere keer raak ik weer onder de indruk van de intense liefde en het verlangen van mensen naar hun onbekende ouders en verdere familie.

Deze week het verhaal van een van oorsprong Vietnamese vrouw. In de Vietnamese oorlog ontvluchtte haar familie het zuiden en ze gaan naar Cambodja. Daar hebben ze later te lijden onder het regiem van Polpot en diens Rode Khmer. Ze slaan wederom op de vlucht naar het buurland en onderweg maken ze verschrikkelijke dingen mee. Daar raakt het toenmalig meisje haar moeder, zus en broer kwijt. Uiteindelijk komt het meisje via adoptie terecht in Nederland. Daar groeit ze verder op, trouwt en wordt ook moeder.

En al die jarenlang is er dat sterke verlangen naar haar familie. Een wakkerend vlammetje dat aanzwelt tot een laaiend vuur, dat alleen gedoofd kan worden door het wonder van de waarheid: de vervulling.

De vrouw ontmoet in Amsterdam een man, een mede - Aziaat, wonende in Amerika. Ze komt met hem aan de praat en ze vertelt hem haar levensverhaal. Wanneer ze over de verschrikkelijke vlucht voor Polpot en over haar zusje vertelt herkent de man dat verhaal als eenzelfde verhaal van een familielid van hem in New York. En zo wordt de naar Amerika uitgeweken familie, uiteindelijk na vele, vele jaren weer met hun verloren dochter herenigd.
Is dit een toeval met een kans van één op de zeven miljard?

Derk Bolt noemt het een bizarre speling van het lot. Deze goede programmamaker en vasthoudende prima rechercheur blijft hier steken bij de reikwijdte van zijn eigen verstandelijke vermogen, van wat hij zelf kent en weet en verklaarbaar is. Daarmee doet hij zichzelf en de wereld te kort.

In wat Bolt een bizarre speling van het lot noemt staat voor mij een ding vast. God, die in het verborgen ziet, heeft omgezien naar het verlangen van de vrouw. Hij was het die dat wonder voltooide, dat niet in cijfers van een kansberekening valt te vatten.

Hoe moeilijk is het vaak voor de mens om te geloven dat er meer is onder de zon, dan dat hijzelf ooit kan bevroeden. God weet nog steeds mensen te vinden. Het zou mooi zijn als mensen zich open stellen en zelf ook gevonden willen worden.

20180914 In balans met God en onze naaste

Op een leven in absolute balans  
maakt men maar bijzonder weinig kans
dagelijks leiden allerlei situaties  
tot persoonlijke frustraties.
Om die moeiten te willen vermijden 
moet men wel een eenzaam leven willen leiden.

In die rust van stilte en eenzaamheid 
voelt men zich dan van dagelijkse druk bevrijd.
Ver weg van al die drukte en melee 
voelt men zich dan een poosje wel tevree
Maar na lange tijd zo helemaal alleen 
mist men toch weer de mensen om zich heen.

Je kunt problemen nu eenmaal niet ontvluchten;
Krijg jij veel zorg en moeiten te verzuchten
dan moet  jij gewoon wat vaker jouw hart luchten;
en als jij in gesprek met iemand anders gaat
gewoon zeggen waar het volgens jou op staat.
discussiëren kan jijzelf wel door ervaring leren.

De mens is een sociaal dier
vindt in en bij elkaar zijn levensplezier;
ongedwongen omgang voelt 't meest vertrouwd
met  zijn naasten waar hij toch zoveel van houdt.

Moeiten zijn ook dan niet altijd te voorkomen
en heeft 't leven een zware vlucht genomen
kan hij zijn naaste vragen mede zijn last te dragen
maar bovenal  heeft hij zich te schikken in zijn lot
hem ongevraagd zo maar toebedeeld door God.

God gaf Jezus, zijn eniggeboren Zoon
aan de zondige mens onverdiend  tot loon
door zijn smadelijke dood aan 't kruis
haalt Hij de zondaar uit genade voor eeuwig thuis.

Als we 't goede en 't kwade leren te accepteren 
lopen we in ons leven met Jezus de meeste kans
op een leven hier nu al enigszins in balans.

20171031 Lutherdag

Ik sla mijn ogen op en ik ontwaak

en weet dat ik al weer een nieuwe dag genaak.

Zo koester ik en kus dus deze mooie Lutherdag
voor 't genadige feit dat ik nog leven mag
in 't besef dat Gods gunst en goedertierenheid
ook voor deze zondige ziel is toebereid.

Zo weet ik dan op deze ochtend al heel vroeg
van die genade krijg ik nooit genoeg.

Ja, 't is waar, ik ben gewoon een mens, een zondaar

niet slechter en zeker ook niet beter dan u wellicht
maar never nooit goed genoeg om in 't fel verblindend licht
van Gods aangezicht te verschijnen zonder te verschroeien.

In heel mijn leven liepen stromen van levend water
(ongemerkt) voortdurend als een kabbelend en stil geklater.

Luther ging diep en zwaar gebukt onder zijn zondelast
hij merkte, dat het niet lukt, hoe hard je ook werkt of vast
je kunt je eigen heil zelf niet verdienen of bewerken
al dat eigen gezwoeg is niet genoeg en zelfs ongepast.

Alleen als wij ons geheel en al op Jezus verlaten
kan zijn kruis en offer ons in genade baten.

In de hoop van de doop in Christus begraven
blijf ik mij daarom niet altoos afvragen
of het wel genoeg is wat ik hier allemaal doe,
maar vertrouw op Jezus de rots waarop ik bouw.

U vraagt hoe ik dit alles durf te zeggen
ja dat kan ik u zelf allemaal niet uitleggen
maar lees daarvoor je bijbel en bidt elke dag
en vraag of jij die genade ook zelf ervaren mag.

Het begin er wijsheid is de kennis van God. (Spreuken 1:7)

© Gert Pape

20170820 Onbevooroordeeld vrienden maken - Doorgrond mij, ken mijn hart o Heer

Enig onderzoek in de psyche van een ander mens
voldoet nooit aan des onderzoekers verwachte wens
geeft meestal blijk van een haast onmogelijke zaak
stelt wel helaas en vaak wat verborgen feiten aan de kaak.

Op zoek naar wat je nu van iemand anders vindt
is speuren in de kronkels van een lastig labyrint.
't Is gecompliceerd echt iemand te doorgronden
niemand is volmaakt, ieder heeft zijn verborgen zonden

Over een ander heb jij op voorhand wel jouw gedachten
wat jij van hem wilt of denkt te kunnen verwachten,
en meestal is dat als ik mij in jou niet heb vergist
nou juist datgene, wat je zelf zo erg ontbeert en mist.

Iemand echt leren kennen in een nieuwe relatie,
is maar beperkt en dat leidt soms tot eigen frustratie
Stel jezelf dan eerst de vraag wie jijzelf nu wel bent
om te beseffen dat jij jezelf nog onvoldoende kent.

De ander niet direct met lastige listige vragen bestormen
om geforceerd een afkeurende mening over hem te vormen
maar hem gewoon als je naaste in zijn eigen waarde laten
en niet zo snel oordelen, zoals helaas al zo velen.

Maar ga eerst eens bij jezelf heel intensief te rade
en wordt ontdekt aan dat jouw eigen stiekeme kwade
dat je nooit openlijk beleed maar waarvan je wel weet
dat God die in 't verborgen ziet, Hij vergeet dat zeker niet.

"Doorgrond mij, ken mijn hart, o Heer.
Zijn mijn gedachten tot uw eer?
Zie of mijn wegen heilig zijn,
mijn paden recht,mijn daden rein.
En doe mij toch met vaste schreden
de weg van eeuwig heil betreden".
(psalm 139:6)

Van zijn stiekeme bedreven zo zondige gedoe
was hij oprecht en gewetensvol zo hopeloos moe
kon die ongerechtigheid niet langer meer verdragen
schepte in God's liefde het grootste behagen.

Achtte verzoening door 't offer van Jezus dood zo groot
verachtte wat de zonde van de wereld hem bood.
Hij heeft voor God oprecht zijn zonden benoemd en beleden
Mag weten dat die genadig hem zijn vergeven en vergeten.

Hij koestert nu sterk het verlangen
nu onbevooroordeeld en geheel onbevangen
nieuwe vrienden in liefde tegemoet te treden.

Hij maakt nu zijn eerder afgewezen mensen uit het verleden
tot gewaardeerde vrienden als naasten in de wereld van heden
en vertelt ze hartstochtelijk en toegewijd, hoe dan
Jezus ook hun lot ten goede keren kan.

20170503 De kerkelijke gemeente en talenten (samen bouwen aan de kerk)

Een ouderling wordt zogezegd: "geroepen tot het ambt"

zo'n  oude vaste ferme term, die in een sluier is gehuld

waarvan de waarde pas in ambtsjaren wordt onthuld.

Voor de kerkenraad is het vaak een worsteling,

mensen te vinden voor het ambt van ouderling,

weinig mensen voelen zich nog tot het ambt geroepen.

Een beroepen man pleegt diepzinnig beraad,

praat met God en zijn gezin hoe het nu verder gaat

en overweegt wat hem persoonlijk tot die roep beweegt.

Met God en zijn gemeente is hij hecht begaan

ervaart beroep als opdracht, die van hem wordt verwacht

en neemt uiteindelijk in overtuiging zijn benoeming aan.

Een ouderling is ook maar een mens van vlees en bloed

en doet het voor de buitenwacht zo vaak niet goed.

En 't is waar: men staat ook wel gauw met kritiek klaar.

Maar als men eerst de hoge muren 

van het verstarde hart afbreekt,

en wijd de eigen poorten openzet,

zich over God en 't geloof uitspreekt,

zo kwetsbaar opstelt en de schroom verbleekt;

geeft dat in alle oprechte eerlijkheid

ruimte voor wederzijdse openhartigheid.

En wat u in stilte dan nog steekt of verontrust,

bespreek dat met uw ouderling in afzondering en rust,

wees niet bezorgd  uw vertrouwen is wel geborgd

We leven in een vrije tijd, ieder doet gewoon wat hij zelf wil

wat God daarvan vindt daar staat men niet direct bij stil

maar Gods Woord is voor ons toch zeker niet ijdel,

ons richtsnoer is en blijft onverminderd de Bijbel?

De wereld is in beweging en de kerk beweegt mee

decennia van stugge starheid zijn voorgoed voorbij

de Geest is werkzaam in de kerk 

en blijft ook ons voortdurend verhelderend vernieuwen.

Bent u met God en zijn gemeente oprecht begaan

er van harte toe genegen om in vol vertrouwen 

aan de Kerk van Christus mee te bouwen

meldt u zich dan spontaan voor 't kerkenwerk aan

en blijf niet steeds halsstarrig en weerbarstig

en zo kritisch aan de kanten staan.

Een ieder heeft wel een stilletjes verzwegen talent,

't is hoog tijd dat u uw eigen talent nu onderkend

en die met anderen voor de gemeente aanwendt;

Dan wordt gemeente gebouwd,  oprecht en hecht

en dan is God in ons midden!

(Waar liefde woont gebiedt de Heer zijn zegen)

De hemeltent gespreid - het ruime firmament

's Avonds voordat wij de bedstee beklimmen  kijk ik in de avondstilte buiten nog even omhoog naar de sterrenhemel. Ik laat mij daarbij telkens weer graag verrassen door datgene wat mij dan letterlijk boven het hoofd hangt.
Bij een bewolkte hemel is er geen sterretje te zien;  - een andere keer schijnen slechts een paar sterretjes tussen de wolken door;  - en soms, bij een heldere hemel en de vol verlichte nachtlamp "Maan" aan, is de lucht barstensvol gesierd met een onvoorstelbare en ontelbare hoeveelheid  van die pinkelende sterretjes. 

Ik raak onder indruk van die immense sterrenkoepel, die veel verder dan mijn blikveld de hele aarde omspant en bij het zien van dat grootse gebeuren zoemt er dan zo maar zachtjes in die late avondstilte ineens heel toepasselijke muziek in mijn oren.

"O Heer, die daar des hemels tente spreidt, en wat op aard is, hebt alleen bereid,
het schuimig, woedig meer kunt maken stille, en alles doet naar uwen lieven wille,
wij slaan het oog tot U omhoog,die ons in angst en nood,verlossen kondt,
tot aller stond, ja zelfs ook van den dood."

De woorden van dat lied werden opgetekend door de met een vaardige veer schrijvende heer Valerius. Een schrijver en dichter, die leefde van 1575 tot 1625 in het Zeeuwse Veere.  Valerius leefde ten tijde van de 80 jarige oorlog en schreef (geuzen)liederen. Van zijn werken werd  al in 1623, nog tijdens zijn leven, de Valerius gedenck - clanck samengesteld.  Enkele vaderlandse liederen van zijn hand zijn opgenomen in het Liedboek voor kerken. 

Deze heer Valerius keek destijds in 1585,  onder dreigende oorlogsomstandigheden, ook omhoog en was ondanks angst en nood, evenals ik, ook zo onder de indruk van die flonkerende sterretjes.

Hij zag dat en verbond daar zijn conclusies aan. Namelijk daar hoog boven die breeduit gespannen hemeltent, ver boven onze voetbank, door Valerius  aangeduid als de "bereide aarde",  heerst een macht die hij "Heer" noemt.  Die stellige overtuiging gaf hem berusting en vertrouwen  in een tijd van bedreigingen , ongeacht de afloop. 
En met die overtuiging en gedachte zitten de heer Valerius en ik op dezelfde lijn. Een zekere overtuiging, dat achter die zon, maan en sterretjes, als ook de planeet die aarde heet,  er een hogere macht is, die alles bestuurt en in zijn hand houdt. 

Als ik dan zo vol bewondering naar die sterren kijk dan weet ik weer dat de aarde rond is en een omtrek heeft van 40.000 km waarop er naast mij nog zo'n  7 miljard lotgenoten rondhuppelen.  De mens is een eenling in zijn soort op een krappe bol in een onmetelijke ruimte. Bij die gewaarwording word ik wel eens  door andere spontane gedachten overvallen.  

Vragen die zich aan mij als bezorgde bewoner van onze al reeds ruim gesoupeerde woonbol zomaar opdringen en nog meer worden aangewakkerd door verhitte globale milieudiscussies rond de opwarming van de aarde, de CO2 uitstoot, smeltende ijskappen op noord- en Zuidpool en Groenland, de honderden kilometers terugwijkende grens van het poolijs, de stijging van het zeewaterspiegel en de toename van stormen met overvloedige regen en overstromingen. 
Dat zijn dan wel andere bedreigingen waar de heer Valerius destijds mee worstelde.

Ik zie met lede ogen de laksheid aan van gevestigde wereldeconomieën  v.w.b.  hun rentmeesterschap .  Ze willen  allereerst hun eigen "tent" draaiende houden en moeizaam door hun gedane beloften leggen ze gewoon naast zich neer en voeren ze niet uit.

Met mijn hoofd in de nek kijk ik dan 's avonds omhoog en ik houd mij angstvallig vast aan de muur vanwege de duizelingwekkende vaart van de dagelijkse aardrotatie met een maximale snelheid van  1.666 km' s per uur op de evenaar. En warempel ik blijf nog gewoon moeiteloos staan. Zo haast de wereld zich al wentelend en amper opgemerkt naar de volgende dag.

Ik zie de Melkweg aan de hemel als één grote lichte vlek, bestaande uit een niet te tellen hoeveelheid hemellichamen en dan komt de rest van de sterren daar ook nog eens bij……. dat gaat over afstanden waar wij helemaal geen benul van hebben en aanduiden als  lichtjaren.
En dan vraag ik mij af: Als er nu eens geen aarde was waarop wij onze menselijke levensvorm       …… DAN IS ER TOCH EIGENLIJK HELEMAAL NIKS? ..niks en nergens…buiten ons……??

En dat, beste mensen,  kan ik niet begrijpen. Dat is groter dan het verstandelijk bevattingsvermogen van mijn kennelijk zo benepen brein.
En toch geloof ik…. weet ik zeker …..dat er een macht, die dit alles gemaakt heeft en beheerst en in stand houdt.
Dat wordt ons precies verteld in "het  begin" of Genesis. Hoe alles geformeerd is en met welk doel:  het uitspansel , de hemellichamen, de aarde en ten slotte de mens, hoe hij daarop is geplant als kroon op de schepping.
Dat is mogelijk met uitsluitend goddelijk vermogen gefaseerd ingevoerd in perioden, symbolisch aangeduid met "dagen" voor ons tot een beter begrip van wat wij "tijd noemen. Tijd is echter alleen maar een menselijk begrip.

En als nietig en vergankelijk stofje op deze aardbol, onmerkbaar duizelingwekkend voortjagende in een onmetelijke ruimte, houd ik mij stevig vast aan dat aan dat "Scheppingsverhaal" om niet te verdwalen in de duizelingwekkende vaart van  allerlei ontstaansvarianten of wetenschappen. 
Het scheppingsverhaal acht ik van een veelvoudig grotere orde dan dat de heer Darwin  ons aan het verstand tracht te peuteren. 

En als bevestiging van die overtuiging en met dank aan de Heer van de schepping ga ik maar weer eens een mooi en toepasselijk liedje zingen:

"Het ruime firmament maakt wijd en zijd bekend Gods werk en grote macht.
De dag meldt aan de dag al wat Gods hand vermag; de nacht zegt dit de nacht. 
Dit wonderschoon verhaal klinkt niet in mensentaal, verbreidt zich zonder woorden.
Toch gaat, naar Gods besluit, daarvan een boodschap uit tot in de verste oorden."

20170207 De zin van het leven

Ooit  uitte een collega  zijn vraag over wat nu de zin van het leven is en dat  was nogal cru;

Dat was toen aanleiding tot een discussie.
Die vraag schoot mij op een zondagmorgen zo maar te binnen.

“Wat is de zin van het leven,  je gaat toch allemaal dood?”

Is dat nu zin of onzin of een gewoon een onmogelijke vraag, 
die zich in alle vroegte van deze zondag vandaag,
aan mij haast hoorbaar opdringt als was ik doof 
en toch stiekem wat knaagt aan wat ik geloof.

Ik kan me nu wel  tegen die vraag verzetten,
hem negeren door er gewoon niet op te letten,
maar ‘t is zo zinloos om je daar tegen te verweren
omdat ik weet, dat hij toch weer bij mij terug zal keren.

Dit bovenal gezegend, geliefd en ook wat gepijnigd leven
mag ik elke dag weer bruisend en bewonderend beleven. 
Als u mij vraagt hoe ik over nu over het leven denk
dan zeg ik u: ik ervaar het als een waar godsgeschenk.

Maar naarmate ik toch ouder raak wat denk ik wel vaak 
en wat dieper na over ‘t leven,….het leven na onze dood 
mede gedreven door ervaringen van persoonlijke nood

Ik ontvang  steeds weer en meer van die berichten
van kerkleden, collega’s of van verre neven en nichten 
die in de weg van dit slechts tijdelijke aardse bestaan 
voor ons als  ontijdig maar toch nu al  zijn voorgegaan.

Wat kan ik dan op deze mooie dag des Heren
 met verlichtend geestelijk inzicht daar dan nu nog van leren
 Het antwoord daarop is door Jezus volledig vervuld 
en wordt ons door zijn Geest in dat Grote Boek onthuld
.
Dat boek:  de Bijbel, algemeen en alom bekend
 liet Hij voor heel de wereld na als zijn bevrijdend testament.
 Jezus worstelde als mens ook met menselijke levensvragen; 
maar bleef gehoorzaam in liefde en trouw aan zijn Vaders wens 
Hij gaf zijn leven als zondoffer voor ons: “ de lijdende mens”.

Aan het einde van ons leven, worden we voor Gods troon gedaagd, 
staan daar met ons leven naakt en broos en worden aangeklaagd 
en hebben God helemaal niets aan te bieden, 
we kunnen alleen maar naar Jezus vlieden.

Nu zijn er steeds meer mensen, die God ontkennen en verwensen
die van Hem, noch zijn volgelingen ook maar  iets christelijks willen horen,
daardoor voelen christenen zich steeds meer in deze wereld verloren.

Jezus werd als de Verlosser der wereld als zodanig  niet herkend 
en als Zoon van God, nog minder, ja geheel niet erkend, 
Gedurende 40 dagen lang werd Hij  door de Duivel bezocht
 met grote verleidingen van wereldmacht werd Hij verzocht
 maar Hij hield stand en wees de duivel gemotiveerd van de hand.

In deze ontkerstenende maatschappij is er nog veel te leren, 
hoe  een ware christen zich in deze wereld dient  te manifesteren, 
en in kracht van zijn Woord en Geest, Gods naam  hooghouden en eren.

Dat is vandaag de dag wel moeilijk maar kruip daarbij niet  in je schulp 
maar spreek vrij uit  en getuig en bid God daarbij om zijn onmisbare hulp
 blijf dan zo  standvastig in je christelijk geloof  en hoedt je voor religiestress
 anders raakt, ook bij  jou , de geest snel uit de fles.

20161109 Is God nog in ons midden?

Is God nog in ons midden?
Is dat nu een wezenlijke of toch weer zo'n softe vraag,
die in 't verborgen daagt in veel verwarde harten.
Die vraag speelt ook een "goedgelovig" christen,
echt ongewild maar toch wel eens danig parten.

We leven in een vrijdenkende moderne tijd
van no-nonsense en van concrete werkelijkheid.
De moderne mens wil geen zinloze tijd meer verknoeien
om zich met de abstractie van 't christelijk geloof te vermoeien.

Die vraag werd ons wel heel concreet gesteld
in een preek, die ons afgelopen zondag werd verteld
voor dat thema moeten we nu ook nog zelf aan het werk
voor 't vervolg aanstaande zondag, weer in onze kerk

De vraag: of God nog in ons midden is
is voor menig christen, onbetwist en heel gewis
een zekerheid van dingen waarop zij hopen
en waarvan het bewijs te vinden is
in de bijbel en in 's mensen levenslopen
als een vast en onvervalst getuigenis.

Is God nog in mijn midden?
als ik hem niet zie en ook niet hoor
als ik Hem nu aanroep in mijn bidden
of met mijn leven Hem misschien niet bekoor.

Is Hij dan al die tijd, mij onwetend nabij geweest?
Verbazingwekkend en toch weer zo verblijdend
mag ik zeker weten: Hij is en was er met zijn Heilige Geest.

De werking van Gods Geest in u en mij
is niet afhankelijk van ons denken of ervaren.
Die Geest laat ons niet achter in een onzeker lot
en brengt benarde of verwarde mensen tot bedaren
en maakt de menselijke wil weer stil …. tot God.

De genade van Vader, Zoon en Heilige Geest,
werkt voortdurend onvermoeibaar door ons en alles heen
dat houdt ons als wankele christenen
in dit aardse leven nog stevig op de been.

Wie op de Heer vertrouwt
heeft zeker niet zand gebouwd
en Gods vertrouw' lijk omgang vindt
nog steeds de ziel waar zijn vrees in woont.

© Gert Pape

20160915 Een belastingfraudeur bekent kleur

De politiek wilde ons destijds met sociale wetgeving goedbedoeld beloven

een staatsverzorging, onbekommerd leven van de wieg tot aan het graf, 

die regeling staat onder druk, de beloofde financiële glans is er nu van af,

althans dat willen slimme financiële jongens ons wel doen geloven.
Allerlei wetten, financiële regelingen, al dat ondoorzichtig gegoochel met geld
vallen nu anders uit en zijn nu niet meer zoals dat eerder werd voorgesteld.

In deze verzorgingsmaatschappij denkt een uitgekookte kiene slimme man
zijn opgebouwde sociale rechten te verzilveren; zo trekt hij dan sluw zijn plan,
zijn leven listiglijk, naar eigen inzichten zo probleemloos in te kunnen richten.
Hij benut daarbij maximaal zijn rechten en verzuimt hem opgelegde plichten,
leeft voor zichzelf, is dwars en wars van algemene aanvaarde solidariteit;
die egoïst heeft zich in zijn fiscale verantwoordelijkheid opzettelijk vergist.

Maar dan……

De belastingdienst kwam hem op 't spoor en had de stiekemerd al heel snel door
de inspecteur nam cynisch met een lach zijn hele hebben en houden in beslag
zo had die eigenzinnige stinkende rijke, intriest, alsnog mooi het nakijken
hij raakte alles kwijt en achteraf had hij natuurlijk ook nog vreselijke spijt,
hij gaat er nu onder gebukt, z'n frauduleus plannetje is helaas net niet gelukt.
en nu denkt hij: "net deze ene keer, dat was eens, maar dat doe ik nòòòòit weer".

Die ogenschijnlijk kiene en zakelijke man heeft God niet nodig
maar bij die onverwachte rampspoed raakt hij al gauw wanhopig,
moppert machteloos en roept het tenslotte luid en geheel ontdaan:
"o God, waarom doet U mij dit aan en overkomt mij al die ellende",
zo maakt hij God direct al een verwijt, die hij voorheen altijd ontkende.

Ik heb die troosteloze kreet uit hopeloze kelen wel vaker gehoord
en door die machteloze dan zo akelig en snoeihard verwoord:
"en als er dan een God is, waar is Hij dan, dat Hij dit laat gebeuren?"
dat zegt die in zijn leven zo uitermate maatschappelijke verwende
op die nogal ingrijpende en hem persoonlijk overkomen ellende,
vol boosheid, angst en wrok, maakt hij God tot zijn persoonlijke zondeboek,
nou net de Enige die troosten kan en juist zijn leven weer op kan beuren.

ach ach ….en nu .... wat dan…?

terneergeslagen zit hij nu daar
hopeloos met beide handen in z'n haar
hij kan 't toch weten en zal 't moeten erkennen,
hij overdenkt en peinst, komt tot de conclusie:
ik ben een fiasco, mijn leven is een illusie
ik alleen, ik kom hier zelf nooit meer doorheen
hulp van Iemand anders heb ik hoognodig,
oh, God, ik erken U nu, U bent niet overbodig,
och, heb met mij geduld, ik beken U nu mijn schuld
ontferm U over mij, ik…. ik heb U nu zo hard nodig!

berouw komt na de zonde en…… er is vergeving…..

Twee andere handen staan er voor hem klaar
twee wreed doorboorde maar toch zo open handen
die als een vriendelijk en uitnodigend gebaar
zich tot hem wendt en hem zo liefdevol wil zeggen;
je mag nu alles wat je oprecht berouwt en bezwaart
in mijn vertrouwde en vergevingsvolle handen leggen,
die handen …….dat zijn de handen van Jezus!

"komt allen tot mij,
die vermoeid en belast zijn
en ik zal u rust geven".
(Mattheus 28:11)

© Gert Pape

20160925 God in de schepping

Natuurlijke pracht en praal als bovenmenselijk verhaal,
verbeeldt verbluffend duidelijk Gods scheppende taal
om dat aan alle nog onwetende mensen te leren.
De schepping is zo groots en ingenieus geconstrueerd,
ver boven het beredenerend menselijk verstand verheven,
dat slechts reikt tot wat in loop van jaren is aangeleerd.

Een ontboezeming van welgemeende bewondering
wordt dan onoverdacht spontaan tot uiting gebracht
als bij 't zien van al die wonderlijke natuurlijke pracht
iemand ineens verbaasd en toch zo oprecht zegt:
"oh….. wat mooi, zoiets kan toch geen mens bedenken,"
zo leert de natuur ons God als Schepper te gedenken.

© Gert Pape

20160402 Van kinderlijke dromen en het lange wachten tot aan de wederkomst

Het voelde zo gewoon, dat in mijn kinderjaren
ik veel liefde, zorg en vreugde mocht ervaren.
Onbevangen, zorgeloos en voldaan ontspannen
keek ik halsreikend uit met grenzeloos verlangen,
naar nog verborgen wensen, liggend in 't verschiet
of naar iets anders wat de toekomst mij dan biedt.


Zonnige zomervakanties leken wel een eeuwigheid,
doldrieste dagen voelden aan als tijdloze maanden,
leken zelfs onbeperkt, al werd dat amper door mij opgemerkt.
't Kind in mij koesterde verwachtingsvolle mooie dromen
die in mijn leven ooit eens werkelijk zouden komen,
ik twijfelde niet, 'k had immers toch nog zeeën van tijd.


Stilletjes droomde ik dan, van nooit geziene dingen,
die waren nog heel ver weg, voorbij mijn laatste horizon,
En stil bleef ik maar hopen, of iemand ze eens waarmaken kon.
Nu jaren ouder, wijzer en met gans andere ervaringen
koester ik, van kindsbeen aan, mijn onvervulde mijmeringen.
Als tijdgebonden mensen, heeft een ieder zo zijn hemelhoge wensen.


          Deze week hoorde ik een preek
          over het lange wachten
          op Jezus wederkomst
          sommigen zien er naar uit
          en anderen maakt het bang
          we wachten nu al 2000 jaren lang.

          Ik ben niet ontmoedigd
          en zeker ook niet bang
          zo blijven dan die verborgen dingen,
          van al mijn kinderlijke mijmeringen
          ook voor de komende 2000 jaren lang
          zich aan de toekomst opdringen.

"Ik blijf de Heer verwachten en hopen op zijn woord.
Ik wacht in al mijn klachten op Hem, tot Hij mij hoort
Mijn ziel vervuld van zorgen, wacht sterker op de Heer,
dan wachters op de morgen- de morgen, o wanneer."

….en van alle ongerechtigheden, maakt Hij zijn volk weer vrij!
(psalm 130)

20160214 Van moeite en van vertroosting en van dr. P.

Een jaar geleden werd ik gediagnosticeerd op de ziekte van Parkinson (dr. P.)  

Een progressieve aandoening waarvoor nog geen genezing mogelijk is. 

 Dr. P. kent vele gezichten en bij iedere patiënt is het weer anders.

Je levert in dat  geeft telkens weer verdriet
maar 't drijft mij niet tot wanhoop of paniek;
"Want het lijden van deze tegenwoordige tijd weegt niet op tegen wat ons in de toekomst geopenbaard zal worden".
Wat hierna volgt is mijn gevoel en beleving bij de 1e verjaardag van die dr. P.
Het is een brei van rijmelarij dat geen nog gedicht mag heten. 

Het gaat mij om de inhoud van het verhaal, 
en waar ik in vertrouwen op kan bouwen
en zaols u leest en ziet
ontbreekt ook een beetje humor niet.

1

Die dr. P. is nu sinds een jaar 

mijn onafscheidelijke partner, 

wij vormen samen een niet passend paar 

een ongewenst en storende relatie. 

2 

Ik ken hem dus nog niet zo lang 

maar dr. P. laat zich geheid al gelden, 

geruisloos dringt hij listiglijk en slim 

steeds meer mijn lijf en leden binnen. 

3.

Hij streeft alzo gericht en progressief, 

naar een groter aandeel in mijn leven. 

Hij openbaart zich in mij op zo menig vlak

wat moet ik toch doen tegen al dat ongemak?

4.

Die dr. P bepaalt met gewisse zekerheid 

zelfs de lengte van mijn dromentijd, 

stelt buitengewoon brutaal en ongepast 

's nacht meerdere plaspauzes voor mij vast.

Mijn dolste dromen zijn ook van een korte duur,

'k slaap meestal onderbroken en niet lang 

bij uitzondering hoogstens maar zes uur.

5.

Na zo'n sporadisch ongestoord slaapmo(nu)ment 

wordt ik blij wakker, en met een voldaan gevoel 

geniet ik daarvan in bed nog even lekker na, 

'k ben dankbaar voor zo'n ongestoorde nacht

die, hoe voldaan, opeens nog is gekomen.

6.

Het lijkt wel haast een feestelijke morgen, 

om even te beginnen, zonder denkbare zorgen.

Ik rek en strek mijn trouwe stramme steunpilaren, 

in bed zo lekker lang en heel bevrijdend uit. 

7.

Die beide benen gaan dan rustig buitenboord

anders raakt mijn hoofd en evenwicht verstoord.

Heel vroeg verlaat ik stilletjes het echtelijk bed

waar Gré nog languit en zo lekker ligt te slapen

8. 

Maar toch, ik voel me goed, een hele vent, 

wel bijna voor de volle tachtig procent. 

Heel zachtjes ga ik dan naar benee,

mijn voeten zet ik heel voorzichtig neer,

en daal de trap af, bedachtzaam, tree voor tree.

9.

En daar, zo halverwege, op die trap, 

schiet mij spontaan een lied te binnen,

daardoor ontdaan, ik ben ook maar een mens,

begin ik geluidloos maar toch zo intens

opeens een haast vergeten lied te zingen.

10.

Dat lied, een psalmvers, ooit eens geleerd, 

op school en dat al weer zo lang geleden, 

ontvouwt zijn diepere betekenis, nu heden,

ik ben verbaasd want 't komt er nu toch zo maar uit

11.

Dat vreed', en aangename rust,

En milde zegen u verblij';

Dat welvaart in uw vesting zij,

In uw paleizen vreugd' en lust.

Om vriend en broed'ren spreek ik nu:

Die vrede zij en blijv' in u;........

12.

Die barstensvolle woorden breken open 

en leggen mij hun diep're dingen in mijn hoofd. 

Ik voel die vrede en die rust van binnen 

ze dringen dieper door in mijn gevoel. 

En 't hart, dat pompt die mooie dromen op 

doorstroomt de fijnste vezels in mijn gemoed. 

13.

Die vrede voel ik aan, vervult me en verblijdt. 

Een vrede van berusting en tevredenheid 

voor 't eigen leven in bijzondere omstandigheden

in dankbaarheid voor alles wat je ongevraagd toch krijgt.

14.

"Liefde" is daarbij een magisch toverwoord, 

die liefde geldt vooreerst mijn vrouw en mijn gezin, 

gekregen als geschenk, geen toevallig gelukkig lot.

maar ware zegen, uit genade, van onze goede God. 

15.

"Vertrouwen en berusting" hebben in de dingen, 

die onverwachts je zo maar overkomen.

De acceptatie van positieve ervaringen,

die vallen heus wel mee en stemmen gauw tevree,

maar dan de acceptatie van die negatieve feiten,

die blijven onbeheersbaar aan je lijf en leven slijten

en dat valt voorwaar soms echt niet mee.

16.

Maar dan zijn er van die ongekende dingen,

die stijgen in het leven boven alles uit,

het besef van zulke bevrijdende ervaringen

van Gods vertroostende genade, ooit eens beloofd, (Joh. 3:16)

dat alles, en ook alles, eens weer goed zal komen

voor wie in Hem, de goede God geloofd.

17.

Zo in gedachten kwam ik 's morgens toen naar benee,

bewust dat er zo al weer een nieuw jaar start

met dr. P …. maar ook de Heer gaat met me mee,

'k vind zo m'n rust en vrede, vertroosting voor 't benarde hart.

20160204 de blinkende Morgenster

Facebook haalde een herinnering op van twee jaar geleden. 

Dat was ruim voor de start van dit blog.

Vanmorgen onderweg naar ‘t werk met de bus.
Vanachter het warme raam keek ik de koude wereld in.
De ochtendschemer werd langzaamaan 

verdreven door opkomend licht. 

De meeste sterren al waren verdwenen 

in hun onzichtbare aanwezigheid.

Echter met één uitzondering. 

In het zuiden prijkte in de ontluikende dag 

een felle schitterende en flonkerende ster. 

Ja, ik zag hem en dan weet ik het weer! 

Dat is de “blinkende Morgenster”,

die de komst van de nieuwe dag aankondigt. 

Een fenomeen en iedere keer weer een bijzonder verschijnsel. 

Sterren worden vaak gebruikt als symbool voor tradities 

en over hun betekenis wordt veel gespeculeerd.

Die Morgenster staat bijvoorbeeld in de bijbel als symbool voor Christus.

Zo staat in Openbaringen 22:16 opgetekend: 

‘Ik, Jezus, heb mijn engel gestuurd om jullie deze dingen bekend te maken voor de gemeenten Ik ben de telg van David, zijn nakomeling, de blinkende Morgenster.’ 

Zoals de Morgenster symbool staat voor de Nieuwe dag 

zo is de blinkende ster “Jezus” de herschepper 

van een nieuwe, onberispelijke en onkreukbare wereld. 

Nog even hoopvol doorgaan dus.

De Morgenster is ook een bloem in meerdere kleuren.

20150212 dr. P.

Op 02-02-2015 werd bij  mij de ziekte Parkinson vastgesteld. In de eerste emotie van deze confronterende ontdekking schreef ik het volgende;

-----------------------

We waren precies op tijd. De wachtkamer was verder leeg.

Het is allemaal snel gegaan.  Eergisteren nog bij de huisarts. Een bezoek dat ik zolang mogelijk had uitgesteld. Hij stuurde mij snel door naar een specialist.

En nu zitten we daar amper of mijn naam wordt genoemd door een vriendelijke statige man.

Een blauwe spijkerbroek met een maagdelijk witte stofjas als boegbeeld voor steriele medische betrouwbaarheid. Daarbovenuit stak een vriendelijk open gezicht met een volle bos grijs haar en geruststellende ogen.

Hij noemde zijn naam en ikke de mijne. We gaven elkaar de hand.

Nadat ik mijn verhaal had gedaan en hij zijn vragen had gesteld, moest ik een paar testjes doen.

Dr. Stofjas had voldoende informatie verzameld en zei: "En nu ga ik je vertellen wat je hebt".

Zijn verhaal was heel herkenbaar. Vele van door mij in de loop van de tijd verzamelde kwartjes vielen op z'n plek en veranderden in keiharde confronterende guldens.

En trouwens, zo zei hij: "Mijn naam is niet dr. Bibber maar ik heet Parkinson".

Dr. P.  wordt mijn ongewilde gezel

en ik raak hem aan de straatstenen niet meer kwijt.

Hij is erbij als ik wankel wandel,

als mijn voet hoorbaar klappert

en mijn hand niet doet wat mijn hoofd wil.

Ik wist natuurlijk al stilgehouden en ontkennend langer, dat er mogelijk iets in mijn bovenkamer niet klopte maar er kwam toch nog een vreemde aap uit de medische mouw.

Misschien wordt ik wel ....

een rillend riet.....

met rammelende ledematen....

en een ieder die het ziet…

heeft het in de gaten

en legt daarmee zijn vinger

op mijn zere plek.

Dat was dus even slikken en na een emotionele eruptie reizen we  breed ademend vrolijk verder in het verwachtingsvolle lieve leven.

Van de tandem stappen we nu over op de driewieler;

mijn vrouw en ik met dr. Parkinson achterop.

Een andere drieëenheid...

reist parallel en heel gedwee..

in vertrouwen en vertroosting

mee lijdend met ons mee:

de Vader,  Zoon en Heilige Geest.

Want:

iedereen moet het weten en erkennen;

We leven slechts bij de gratie Gods!

20130321 Een toren van kracht!

 Met verbazing stelden we verschrikt vast, dat we al weer 14 jaar wonen in ons “nieuwe” huis.

Dat huis ligt in een rechthoekig hofje, waarin je rond kunt rijden, strak ingeklemd tussen Koningsweg, Bouwmeesterstraat, het kerkhof en een watertje, dat de naam Lindebeek meekreeg.

Er staan 58 woningen van 3 verschillende types  en grootte,  gebouwd door een lokale bouwonderneming.

Destijds is het plan in de markt gebracht als de “Torenhof “ en dat niet zonder reden.

We leven namelijk onder de rook en de slagschaduw van de watertoren en dat doen we overigens met veel plezier. Vanuit onze  woonkamer zien we de watertoren prominent uitsteken boven de andere woningen.

Het is een robuust gebouw, een betonnen kolos,  van bakstenen opgetrokken. Hij straalt kracht uit.

Met zijn lengte van 40,80 meter is hij het grootste gebouw van Vriezenveen. Dat is nog altijd ruim meer dan de torenspits van de Grote Kerk. De drempel van de watertoren ligt exact op 10 meter boven NAP.

Die betonnen kolos is ons oriëntatiepunt als we van elders weer naar huis rijden. Bij het naderen van Vriezenveen uit verschillende windstreken is het altijd de wateroren die het eerst op de horizon duidelijk zichtbaar vanuit de aardbodem omhoog priemt, een blikvanger. Als we de toren zien dan weten we, we zijn bijna thuis.

Iedereen denkt dat ie rond is maar een aandachtige beschouwing maakt duidelijk, dat hij eigenlijk achthoekig is. Zijn eigenlijke vorm is moeilijk te beschrijven. Hij is gesierd met een glad gestreken  mantel aan de bovenzijde. Uit eigen bevinding weet ik, dat achter deze mantel, op grote hoogte een betonnen, met water gevulde, bak zit. Die waterbak heeft een volume van 295 m³.  Dit hoge water heeft vanaf 1934 decennia lang gezorgd voor de druk op de kraan. Om deze bak heen ligt een smal gangpad waar je rond kunt lopen. Vanaf dit pad kun je via ramen, rondom gans Vriezenveen van alle kanten en van grote hoogte bekijken. Een mooier uitzicht  is er niet.

De functionaliteit van de toren is aan de ontwikkeling van de techniek, moderne drukstations en – pompen, ten onder gegaan. Nutteloos staat hij nu daar. Verkocht aan een buurman, die op deze manier, met instemming van de hele buurt, wil voorkomen, dat hij ten prooi valt aan geldbeluste ontwikkelaars voor (niet gewenste) commerciële activiteiten.

Maar ondanks zijn nutteloosheid staat hij daar, pal en onbeweeglijk,  alle seizoenen,  en trotseert wind en water in allerlei vormen en krachten.

Nog steeds het grootste gebouw van ons dorp, een markant gebouw, afgedankt en zonder enige functie, toonbeeld van  vergane glorie, een historisch document.

Bijna mijn hele leven heb ik in Vriezenveen gewoond. Ik ben er geboren en getogen. Geboren uit gelovige ouders, christelijk opgevoed in huis, kerk en school. Van het begin van mijn conceptie was God er al in mijn leven, eerst onbewust daarna kinderlijk bewust en gegroeid naar enige christelijke volwassenheid. Altijd bewust van Gods aanwezigheid in de wereld en mijn persoonlijke leven. Altijd was Hij daar, sterk als een toren. Hij is als een muur om mij heen, een vast gebouw waarin het goed wonen is. In moeiten en zorgen kun je altijd blijven hopen en bidden tot die Rots, die toren van kracht en trouw, al lijkt de hemel, wanneer moeiten en zorgen zich opstapelen, soms ook van koper. Uiteindelijk komt toch alles goed.

Mijn favoriete gospelartiest Matthew Ward heeft  een eigen muzikale versie van psalm 61 op CD gezet. In het refrein bezingt hij God: “A tower of strength against the enemy. And let me dwell in thy tent forever.”

Op z’n Nederlands: Een toren van kracht tegen de vijand. En laat mij altijd in uw tent mogen verblijven.

Vanuit zijn hoge toren stort God stromen van levend water over ons heen. Tel uw zegeningen dag aan dag.

Dat is mooi, niet waar? Dat alles geeft rust en zekerheid in deze toch al zo gecompliceerde en geseculariseerde wereld.