20130321 Een toren van kracht!

 Met verbazing stelden we verschrikt vast, dat we al weer 14 jaar wonen in ons “nieuwe” huis.

Dat huis ligt in een rechthoekig hofje, waarin je rond kunt rijden, strak ingeklemd tussen Koningsweg, Bouwmeesterstraat, het kerkhof en een watertje, dat de naam Lindebeek meekreeg.

Er staan 58 woningen van 3 verschillende types  en grootte,  gebouwd door een lokale bouwonderneming.

Destijds is het plan in de markt gebracht als de “Torenhof “ en dat niet zonder reden.

We leven namelijk onder de rook en de slagschaduw van de watertoren en dat doen we overigens met veel plezier. Vanuit onze  woonkamer zien we de watertoren prominent uitsteken boven de andere woningen.

Het is een robuust gebouw, een betonnen kolos,  van bakstenen opgetrokken. Hij straalt kracht uit.

Met zijn lengte van 40,80 meter is hij het grootste gebouw van Vriezenveen. Dat is nog altijd ruim meer dan de torenspits van de Grote Kerk. De drempel van de watertoren ligt exact op 10 meter boven NAP.

Die betonnen kolos is ons oriëntatiepunt als we van elders weer naar huis rijden. Bij het naderen van Vriezenveen uit verschillende windstreken is het altijd de wateroren die het eerst op de horizon duidelijk zichtbaar vanuit de aardbodem omhoog priemt, een blikvanger. Als we de toren zien dan weten we, we zijn bijna thuis.

Iedereen denkt dat ie rond is maar een aandachtige beschouwing maakt duidelijk, dat hij eigenlijk achthoekig is. Zijn eigenlijke vorm is moeilijk te beschrijven. Hij is gesierd met een glad gestreken  mantel aan de bovenzijde. Uit eigen bevinding weet ik, dat achter deze mantel, op grote hoogte een betonnen, met water gevulde, bak zit. Die waterbak heeft een volume van 295 m³.  Dit hoge water heeft vanaf 1934 decennia lang gezorgd voor de druk op de kraan. Om deze bak heen ligt een smal gangpad waar je rond kunt lopen. Vanaf dit pad kun je via ramen, rondom gans Vriezenveen van alle kanten en van grote hoogte bekijken. Een mooier uitzicht  is er niet.

De functionaliteit van de toren is aan de ontwikkeling van de techniek, moderne drukstations en – pompen, ten onder gegaan. Nutteloos staat hij nu daar. Verkocht aan een buurman, die op deze manier, met instemming van de hele buurt, wil voorkomen, dat hij ten prooi valt aan geldbeluste ontwikkelaars voor (niet gewenste) commerciële activiteiten.

Maar ondanks zijn nutteloosheid staat hij daar, pal en onbeweeglijk,  alle seizoenen,  en trotseert wind en water in allerlei vormen en krachten.

Nog steeds het grootste gebouw van ons dorp, een markant gebouw, afgedankt en zonder enige functie, toonbeeld van  vergane glorie, een historisch document.

Bijna mijn hele leven heb ik in Vriezenveen gewoond. Ik ben er geboren en getogen. Geboren uit gelovige ouders, christelijk opgevoed in huis, kerk en school. Van het begin van mijn conceptie was God er al in mijn leven, eerst onbewust daarna kinderlijk bewust en gegroeid naar enige christelijke volwassenheid. Altijd bewust van Gods aanwezigheid in de wereld en mijn persoonlijke leven. Altijd was Hij daar, sterk als een toren. Hij is als een muur om mij heen, een vast gebouw waarin het goed wonen is. In moeiten en zorgen kun je altijd blijven hopen en bidden tot die Rots, die toren van kracht en trouw, al lijkt de hemel, wanneer moeiten en zorgen zich opstapelen, soms ook van koper. Uiteindelijk komt toch alles goed.

Mijn favoriete gospelartiest Matthew Ward heeft  een eigen muzikale versie van psalm 61 op CD gezet. In het refrein bezingt hij God: “A tower of strength against the enemy. And let me dwell in thy tent forever.”

Op z’n Nederlands: Een toren van kracht tegen de vijand. En laat mij altijd in uw tent mogen verblijven.

Vanuit zijn hoge toren stort God stromen van levend water over ons heen. Tel uw zegeningen dag aan dag.

Dat is mooi, niet waar? Dat alles geeft rust en zekerheid in deze toch al zo gecompliceerde en geseculariseerde wereld.