donderdag 3 december 2015

20150212 dr. P.

Op 02-02-2015 werd bij  mij de ziekte Parkinson vastgesteld. In de eerste emotie van deze confronterende ontdekking schreef ik het volgende;
-----------------------

We waren precies op tijd. De wachtkamer was verder leeg.
Het is allemaal snel gegaan.  Eergisteren nog bij de huisarts. Een bezoek dat ik zolang mogelijk had uitgesteld. Hij stuurde mij snel door naar een specialist.
En nu zitten we daar amper of mijn naam wordt genoemd door een vriendelijke statige man.
Een blauwe spijkerbroek met een maagdelijk witte stofjas als boegbeeld voor steriele medische betrouwbaarheid. Daarbovenuit stak een vriendelijk open gezicht met een volle bos grijs haar en geruststellende ogen.
Hij noemde zijn naam en ikke de mijne. We gaven elkaar de hand.

Nadat ik mijn verhaal had gedaan en hij zijn vragen had gesteld, moest ik een paar testjes doen.
Dr. Stofjas had voldoende informatie verzameld en zei: "En nu ga ik je vertellen wat je hebt".

Zijn verhaal was heel herkenbaar. Vele van door mij in de loop van de tijd verzamelde kwartjes vielen op z'n plek en veranderden in keiharde confronterende guldens.
En trouwens, zo zei hij: "Mijn naam is niet dr. Bibber maar ik heet Parkinson".

Dr. P.  wordt mijn ongewilde gezel
en ik raak hem aan de straatstenen niet meer kwijt.
Hij is erbij als ik wankel wandel,
als mijn voet hoorbaar klappert
en mijn hand niet doet wat mijn hoofd wil.

Ik wist natuurlijk al stilgehouden en ontkennend langer, dat er mogelijk iets in mijn bovenkamer niet klopte maar er kwam toch nog een vreemde aap uit de medische mouw.

Misschien wordt ik wel ....
een rillend riet.....
met rammelende ledematen....
en een ieder die het ziet…
heeft het in de gaten
en legt daarmee zijn vinger
op mijn zere plek.

Dat was dus even slikken en na een emotionele eruptie reizen we  breed ademend vrolijk verder in het verwachtingsvolle lieve leven.

Van de tandem stappen we nu over op de driewieler;
mijn vrouw en ik met dr. Parkinson achterop.

Een andere drieƫenheid...
reist parallel en heel gedwee..
in vertrouwen en vertroosting
mee lijdend met ons mee:
de Vader,  Zoon en Heilige Geest.

Want:
iedereen moet het weten en erkennen;

We leven slechts bij de gratie Gods!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Als 't vlammetje dooft in 't hoofd

Hij vecht voor het behoud van zijn memorie, vreest nog meer het verlies van eigen historie, steevast en heel stellig blijft hij ontkennen da...