Posts tonen met het label Parkinson. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Parkinson. Alle posts tonen

dinsdag 12 juni 2018

20180612 over slapeloosheid, Parkinson, tijd en poëzie


's Avonds laat
en net in bed,
spits ik beide oren
of ik het geruis
van de stilte al kan horen.

Ik luister en hoor een zacht gefluister,
dat ik duid als dat herkenbare geluid,
dat weer een wakkere nacht inluidt,
die mij, hoe ongewild, toch wel kan bekoren.

Veel mensen willen het niet kwijt
dat ze lijden aan slapeloosheid,
veroorzaakt door ziekte of door stress;
radeloos grijpt men dan tenslotte naar de fles.

Het bed was vroeger een goede vriend
die lijf en geest de gewenste rust toedient.
Hoe genoeglijk ik toen mijn bed in vlee
en geruisloos een geriefelijke slaap in glee.

De boosaardigheid die de slapeloosheid verwekte
leidde bij menigeen bijna tot een grote gekte.
Des daags zijn zij daarna meest oververmoeid;
werk of gezin, niets is er, wat hen dan nog boeit.

Er was ene meneer en doctor Parkinson
die deed mijn achturige nachtrust op de bon.
tevree zit ik nu soms benee om  in wakkere nachten
de komst van een nieuwe morgen af te wachten.

Duurt de nachtrust slechts een korte duur
van gemiddeld maar zo'n  4 of 5 uur,
kort en krachtig is 't dat ik hier u mededeel
dat ik mij echter geen enkel ogenblik verveel.

Ik eet niet en ik drink geen enkele alcoholische drup
hoogstens een glaasje water, melk of Seven Up.
Nee, ik buig zinloze tijd om ten algemene nutte
en dat doe ik minstens even goed als Mark Rutte,
het is zoals ik het nu zelf onthutsend bezie
slap gelul ombuigen naar een beetje platte poëzie.

Ja, dan pak ik mijn pen
en wat gelinieerd papier
en het resultaat, nou ja…
vooruit….dat leest u nu toch mooi hier!

© Gert Pape

woensdag 16 maart 2016

20160214 Van moeite en van vertroosting en van dr. P.


Een jaar geleden werd ik gediagnosticeerd op de ziekte van Parkinson (dr. P.)  

Een progressieve aandoening waarvoor nog geen genezing mogelijk is. 

 Dr. P. kent vele gezichten en bij iedere patiënt is het weer anders.

Je levert in dat  geeft telkens weer verdriet
maar 't drijft mij niet tot wanhoop of paniek;
"Want het lijden van deze tegenwoordige tijd weegt niet op tegen wat ons in de toekomst geopenbaard zal worden".
Wat hierna volgt is mijn gevoel en beleving bij de 1e verjaardag van die dr. P.
Het is een brei van rijmelarij dat geen nog gedicht mag heten. 

Het gaat mij om de inhoud van het verhaal, 
en waar ik in vertrouwen op kan bouwen
en zaols u leest en ziet
ontbreekt ook een beetje humor niet.


1
Die dr. P. is nu sinds een jaar 
mijn onafscheidelijke partner, 
wij vormen samen een niet passend paar 
een ongewenst en storende relatie. 

Ik ken hem dus nog niet zo lang 
maar dr. P. laat zich geheid al gelden, 
geruisloos dringt hij listiglijk en slim 
steeds meer mijn lijf en leden binnen. 

3.
Hij streeft alzo gericht en progressief, 
naar een groter aandeel in mijn leven. 
Hij openbaart zich in mij op zo menig vlak
wat moet ik toch doen tegen al dat ongemak?

4.
Die dr. P bepaalt met gewisse zekerheid 
zelfs de lengte van mijn dromentijd, 
stelt buitengewoon brutaal en ongepast 
's nacht meerdere plaspauzes voor mij vast.
Mijn dolste dromen zijn ook van een korte duur,
'k slaap meestal onderbroken en niet lang 
bij uitzondering hoogstens maar zes uur.

5.
Na zo'n sporadisch ongestoord slaapmo(nu)ment 
wordt ik blij wakker, en met een voldaan gevoel 
geniet ik daarvan in bed nog even lekker na, 
'k ben dankbaar voor zo'n ongestoorde nacht
die, hoe voldaan, opeens nog is gekomen.

6.
Het lijkt wel haast een feestelijke morgen, 
om even te beginnen, zonder denkbare zorgen.
Ik rek en strek mijn trouwe stramme steunpilaren, 
in bed zo lekker lang en heel bevrijdend uit. 

7.
Die beide benen gaan dan rustig buitenboord
anders raakt mijn hoofd en evenwicht verstoord.
Heel vroeg verlaat ik stilletjes het echtelijk bed
waar Gré nog languit en zo lekker ligt te slapen

8. 
Maar toch, ik voel me goed, een hele vent, 
wel bijna voor de volle tachtig procent. 
Heel zachtjes ga ik dan naar benee,
mijn voeten zet ik heel voorzichtig neer,
en daal de trap af, bedachtzaam, tree voor tree.

9.
En daar, zo halverwege, op die trap, 
schiet mij spontaan een lied te binnen,
daardoor ontdaan, ik ben ook maar een mens,
begin ik geluidloos maar toch zo intens
opeens een haast vergeten lied te zingen.

10.
Dat lied, een psalmvers, ooit eens geleerd, 
op school en dat al weer zo lang geleden, 
ontvouwt zijn diepere betekenis, nu heden,
ik ben verbaasd want 't komt er nu toch zo maar uit

11.
Dat vreed', en aangename rust,
En milde zegen u verblij';
Dat welvaart in uw vesting zij,
In uw paleizen vreugd' en lust.
Om vriend en broed'ren spreek ik nu:
Die vrede zij en blijv' in u;........


12.
Die barstensvolle woorden breken open 
en leggen mij hun diep're dingen in mijn hoofd. 
Ik voel die vrede en die rust van binnen 
ze dringen dieper door in mijn gevoel. 
En 't hart, dat pompt die mooie dromen op 
doorstroomt de fijnste vezels in mijn gemoed. 

13.
Die vrede voel ik aan, vervult me en verblijdt. 
Een vrede van berusting en tevredenheid 
voor 't eigen leven in bijzondere omstandigheden
in dankbaarheid voor alles wat je ongevraagd toch krijgt.

14.
"Liefde" is daarbij een magisch toverwoord, 
die liefde geldt vooreerst mijn vrouw en mijn gezin, 
gekregen als geschenk, geen toevallig gelukkig lot.
maar ware zegen, uit genade, van onze goede God. 

15.
"Vertrouwen en berusting" hebben in de dingen, 
die onverwachts je zo maar overkomen.
De acceptatie van positieve ervaringen,
die vallen heus wel mee en stemmen gauw tevree,
maar dan de acceptatie van die negatieve feiten,
die blijven onbeheersbaar aan je lijf en leven slijten
en dat valt voorwaar soms echt niet mee.

16.
Maar dan zijn er van die ongekende dingen,
die stijgen in het leven boven alles uit,
het besef van zulke bevrijdende ervaringen
van Gods vertroostende genade, ooit eens beloofd, (Joh. 3:16)
dat alles, en ook alles, eens weer goed zal komen
voor wie in Hem, de goede God geloofd.

17.
Zo in gedachten kwam ik 's morgens toen naar benee,
bewust dat er zo al weer een nieuw jaar start
met dr. P …. maar ook de Heer gaat met me mee,
'k vind zo m'n rust en vrede, vertroosting voor 't benarde hart.


donderdag 3 december 2015

20150212 dr. P.

Op 02-02-2015 werd bij  mij de ziekte Parkinson vastgesteld. In de eerste emotie van deze confronterende ontdekking schreef ik het volgende;
-----------------------

We waren precies op tijd. De wachtkamer was verder leeg.
Het is allemaal snel gegaan.  Eergisteren nog bij de huisarts. Een bezoek dat ik zolang mogelijk had uitgesteld. Hij stuurde mij snel door naar een specialist.
En nu zitten we daar amper of mijn naam wordt genoemd door een vriendelijke statige man.
Een blauwe spijkerbroek met een maagdelijk witte stofjas als boegbeeld voor steriele medische betrouwbaarheid. Daarbovenuit stak een vriendelijk open gezicht met een volle bos grijs haar en geruststellende ogen.
Hij noemde zijn naam en ikke de mijne. We gaven elkaar de hand.

Nadat ik mijn verhaal had gedaan en hij zijn vragen had gesteld, moest ik een paar testjes doen.
Dr. Stofjas had voldoende informatie verzameld en zei: "En nu ga ik je vertellen wat je hebt".

Zijn verhaal was heel herkenbaar. Vele van door mij in de loop van de tijd verzamelde kwartjes vielen op z'n plek en veranderden in keiharde confronterende guldens.
En trouwens, zo zei hij: "Mijn naam is niet dr. Bibber maar ik heet Parkinson".

Dr. P.  wordt mijn ongewilde gezel
en ik raak hem aan de straatstenen niet meer kwijt.
Hij is erbij als ik wankel wandel,
als mijn voet hoorbaar klappert
en mijn hand niet doet wat mijn hoofd wil.

Ik wist natuurlijk al stilgehouden en ontkennend langer, dat er mogelijk iets in mijn bovenkamer niet klopte maar er kwam toch nog een vreemde aap uit de medische mouw.

Misschien wordt ik wel ....
een rillend riet.....
met rammelende ledematen....
en een ieder die het ziet…
heeft het in de gaten
en legt daarmee zijn vinger
op mijn zere plek.

Dat was dus even slikken en na een emotionele eruptie reizen we  breed ademend vrolijk verder in het verwachtingsvolle lieve leven.

Van de tandem stappen we nu over op de driewieler;
mijn vrouw en ik met dr. Parkinson achterop.

Een andere drieëenheid...
reist parallel en heel gedwee..
in vertrouwen en vertroosting
mee lijdend met ons mee:
de Vader,  Zoon en Heilige Geest.

Want:
iedereen moet het weten en erkennen;

We leven slechts bij de gratie Gods!