Wanneer mijn vrouw 's middags werkt, flans ik het voedsel in elkaar en bereid zo het avonddiner. Avonddiner is wel een hele zware titel voor een door mij klaargestoomde warme maaltijd. Ik ben een redelijke kok, daar waar het mijn voorkeur betreft van "de gewone Hollandse pot" met aardappelen, groente en vlees. Een strategische keus want ik loop daarbij maar weinig risico. Gelukkig ben ik nog niet zo'n hopeloos geval als de vrouw van een oud collega, die haar heel typerend classificeerde met: "Mien vrouw kân nich kok'n, die lut 't water nog anbrann'n".
Ik houd mij bij het kokkerellen altijd strikt aan de instructies, die zo minuscuul mogelijk afgedrukt staan ergens op een uithoek van de verpakking. Maar vandaag wijk ik af van de Hollandse pot en ben ik zo waar ook nog culinair creatief en kook ik zelfs buitenlands, macaroni van een gerenommeerd merk, van oorsprong een Italiaans product , afkomstig uit een Duitse fabriek en met teksten in verschillende talen. Dat moet kunnen in het kader van de Europese eenwording en de zucht naar exotische versnaperingen.
En natuurlijk heb ik me weer strak gehouden aan de receptuur, met toegeknepen ogen, zo priemend gelezen, het hoofd gestoken onder de verlichting van de wasemkap.
Na een voldane maximale verorbering van dit behaaglijke goedje volgt een bevrijdende ontknoping van plotseling wel erg sterk krimpende en knellende kleding. En daarna is er dan rust en ruimte voor de gewoonte -getrouwe bezinning : het lezen van een bijbelgedeelte en wordt afgesloten met dankgebed. Het is toch een wonder, dat er iedere dag maar weer een dampende pan met warm eten op tafel staat.
Dat eten koken is er na mijn pensionering met een nog partime werkende vrouw naast mij zo maar logischer wijs als vanzelf ingeslopen. Nu bijna een jaar een AOW - er. Na 47 jaar werken buitenshuis zit je dan ineens thuis. Dan verschuiven er vastgeroeste huishoudelijke panelen. Ik zuig nu het stof, ik kook en ik strijk mijn eigen goed om mijzelf het gevoel te geven van enig nut te zijn in deze tweepersoons samenleving.
AOW is een gelukkige omstandigheid die veel vrije tijd verschaft en mij voortdurend een vakantiegevoel bezorgd, zelfs als het regent. Vrije uren die ik invul naar eigen inzichten en vaak met het ogenschijnlijk "niks doen". Maar mijn gedachten staan nooit stil en in persoonlijke afzondering en in waarneembare fysieke onbeweeglijkheid is mijn brein bruisend en heel gestadig als een radar actief. Voor een stiekeme toeschouwer ben ik dan blijkbaar bezig met "niks doen".
Dat inspannende "niks doen" ervaar ik nu pas als een verworven recht. Het heeft wel even geduurd om zover te komen. Ik voelde mij eerst schuldig om met niks doen zomaar het geld in de schoot geworpen te krijgen. Een verworven recht op basis van solidariteit, verkregen na jaren van vereiste investering. Maar het went wel en ik voel mij inmiddels helemaal ingeburgerd bij het grote en hard groeiende grijze Nederlandse legioen.
In vele wakkere nachten zit deze Parky soms urenlang beneden alleen te wachten, verveelt zich echter geen enkel ogenblik . En gedurende dat ogenschijnlijk zitten niksen komt deze veel- dan wel nietszeggende onzin tot stand wat u nota bene op dit moment zelf zit te lezen.
Bloggen is de vermakelijke toestand om je zelf te uiten!
....maar wat een ander daar nu wel van vindt.....?
