20150809 Het zit wel snor met m'n snor

Sinds vorige eeuw, anno 1970, siert mijn bovenlip een harige begroeiing, algemeen aangeduid als "snor". Die groei is destijds geheel spontaan ontstaan en het tiert sindsdien welig. Enige kunstmatige bemesting is nimmer nodig gebleken. Vanaf mijn 15e was al ik genoodzaakt om mij soms twee keer per dag te moeten scheren. Bovendien groeit er ook nog andere gezichtsbeharing op de kinnebakken en het geheel noemt men een volle baard. Die baard houd ik tegenwoordig, geheel volgens huidige trend, kort. Mijn snor is daarentegen altijd vol en fors geweest, een redelijke respectabele knevel.

stage Ommen 1976

Met die baard en snor,

op gezicht en rond de mond,

loop ik op deze aardbol

dus nu al 46 jaar  in 't rond.

Baard en snor geven mij status, een gevoel van eigenwaarde, het is mijn image, zo ben ik en zo  ben ik te herkennen voor de buitenwereld.  Het is mijn handelsmerk en het wordt op de duur een deel van jezelf.  Zonder dat ding zou ik mij beschaamd en naakt voelen.
Met mijn snor zit het dus wel snor!

Westerhaar 1982

In het verloop van die harige  46 jaar is de baard er echter drie keer af geweest, zij het steeds voor hele korte periodes. De laatste keer dateert alweer van 1983.

Op een dag besloot ik, waarschijnlijk in een moment van psychische onzekerheid, of misschien wel in een vlaag van verstandsverbijstering, om mijn snor en baard af te scheren. Ik was mij helaas op dat moment onvoldoende bewust van de complete vernietiging van mijn gestaag opgebouwde image. Onze vier koters kwamen, onwetend van deze kaalslag, van school thuis, wierpen een verdwaasde blik op de man, die aan tafel zat en vroegen verschrikt aan mama, wie die vreemde kerel daar wel was.  Ja, dat was even schrikken. Oef.....gelukkig ..... enkele weken later zat hij er al weer vol op.  Sindsdien ben ik steevast  veel evenwichtiger geworden; baard en snor bleven erop, ook al deed de tijdgeest haar slopend werk en roestte hij van zwart via peper en zout naar grijs .

Vroomshoop 1975

Als ik over een baard spreek dan bedoel ik een echte baard. Dat geldt nog meer voor de snor. Die snor is dus mijn statussymbool. Het geeft mijns inziens een typische volwassen mannelijke indruk.  Nee, niet zo'n dun vlassig gevalletje, dat zelfs met enige stimulerende middelen nog niet tot volle wasdom wil komen. Die zwak mentale snorremansen halen hun hele zelfbeeld van mannelijkheid naar beneden.

De start van mijn baard en snor in 1970 viel in de tijd  van de Beatlemania. De Beatles hadden een trend gezet met lang(er) haar en dit vervolgens later uitgebreid met een snor, bij het uitkomen van hun wereldberoemde en nog steeds door mij gewaardeerde LP: "Sergeant Peppers Lonely  Hearts  Club Band". De revolutionaire intrede van langer haar en nota bene ook nog een baard ging binnen ons orthodox denkende ouderlijk - gezin bepaald niet geruisloos. Maar algauw volgden er anderen en het fenomeen groeide uit tot een wereldbreed gevestigde cultuur, die jaren heeft voortgeduurd.

Sinds de intrede van het langere haar gingen kappers andere prijzen berekenen. In mijn stiekeme aanloop naar dat langere haar ging mijn opdracht voor de  kapper: "nou, doe d'r mar veur vief en  zeumtig cent òf" ineens niet meer op. Ik vermoedde dat het thuisfront en de kapper zo mogelijk onder één hoedje speelden. Maar toch liet ik mij het bloempot model niet meer aanmeten.

'k Heb weinig gelift in mijn leven maar die eerste keer, ja, dat heugt mij nog steeds. Ik sta in Almelo langs de Rijksweg 36 en steek hoopvol en angstvallig mijn duim omhoog. Stopt er warempel binnen enkele minuten al een auto.  Het raampje van het linkerportier wordt door de overhellende chauffeur open gedraaid en ik kijk hem met een snelkloppend hart verwachtingsvol aan. Hij vraagt: "Woar meuj hèn?".  Ik antwoord: "Noar Vjenne" (Vriezenveen voor niet -Tukkers) "Oh", zegt ie: "ik dache noar de kapper". Daarna rijdt ie weg, met gierende banden en een bulderende lach, die via het nog geopende raam alle andere verkeersgeluiden overstemt en mij in desolate toestand achterlaat. Nee, liften was niet zo mijn ding.

Eens stond ik in Duitsland te liften.(1971) Ik was daar als Nederlands dienstplichtig militair gelegerd. Ik werd daar, zonder enig aanzien des persoons, meegenomen door een vrachtwagenchauffeur, die me meer dan 100 km' s verder op weg hielp. Dat was probleemloos liften, zelfs met baard , snor en lang haar. Ik voelde mij gelukkig, overtuigd, dat de wereld er toch op vooruit gaat.

Thuis waren we met 6 kinderen waarvan vier jongens, pardon mannen, in leeftijd verdeeld over 22 jaren. Er is zelfs een tijdje geweest, dat we alle vier gesierd waren met een baard.

Het zit dus wel snor met mijn snor. 

Ja, waar komt die uitdrukking nu vandaan?  Er zijn geen publicaties die een directe uitleg geven. Aangetoond is, dat deze uitdrukking voor het eerst is verschenen in een publicatie van de Gelderlander in 1948. Het is oorspronkelijk vermoedelijk afkomstig uit de soldatenwereld en het is daarna overgenomen in de volkstaal. Als synoniemen voor de uitdrukking "het zit wel snor" worden voorgesteld: "dat heeft ponum" en "dat heeft smoel". Creatieve geesten snappen dat vermoedelijk wel... maar ja, eh.... ach, u weet dat vast wel.

Eén van de vele toebedeelde betekenissen van "de snor" is de aanduiding voor een "politieagent" of diender. Kijk, dàt vind ik nou leuk. Dit zou zijn voortgekomen uit het clichébeeld van stereotiepe agenten uit oude Hollywoodfilms. Aan de grootte van de snor, opgepimpt tot een stevige indrukwekkende knevel, in combinatie met een uniform, werd gezag ontleend. In Nederlands is daar ook een sprekend  voorbeeld van, ons aller Bromsnor. Van zijn snor hebben ze later een schrobbezem gemaakt, geloof ik.

juli 2015

Hoe het ook zij en wat er ook gebeurd, die snor hoort bij mij  en hij gaat er "never of nooit niet" af!
En als ik deze wereld eens met gestrekte oortjes verlaat dan hoop ik niet dat ze mij stiekem nog van mijn statussymbool: "de snor" beroven.Ik overweeg nog of ik dit ook notarieel vast moet laten leggen.

Tot  snor!