"Carry Slee ging voor haar boek Verdacht in gesprek met kinderen wier vader verdacht wordt van een misdrijf".
dat riep een herinnering op;
Als een bom sloeg het in.
In het dorp waar ik destijds werkte en woonde werd een man aangehouden ter zake van een ernstig misdrijf. Hij was een vooraanstaande persoonlijkheid in kerk en samenleving. Hij vervulde met zijn gezin overduidelijk een voorbeeldfunctie in het dorp.
Hij werd daar plotseling uit die samenleving geplukt om daar nooit weer in terug te keren. En ook zijn gezin was binnen enkele dagen weg uit het dorp.
De man bekende schuld. Nooit heb ik iemand gezien die zich zo schuldig en verloren voelde en zo diep in de put zat. Hij kwam tot schuldbesef voor God en zijn slachtoffers en was er van overtuigd dat er voor hem geen hoop meer was.
Hij beseft ook wat hij zijn gezin had aangedaan. Ook zij begrepen er niets van en waren totaal verbouwereerd. Ze werden begeleid. De oudste zoon, een tiener, was zò ontzettend kwaad op zijn vader.
Na enkele dagen cel werd de verdachte voor een kort moment weer even met vrouw en zoon verenigd. Dat was heel heftig en emotioneel. De zoon vloog op zijn vader af en sloeg hem met vuisten op zijn borst en op zijn gezicht. Die liet hem maar begaan. Ineens hield de zoon op met slaan, sloeg zijn armen om zijn nek, knuffelde hem en onder een stortvloed van tranen zei de zoon: "Pa, ik hou jou".
Kinderen houden onvoorwaardelijk van hun ouders. Meestal verloopt dat geruisloos en soms zelfs woordeloos. Maar soms… wordt je als kind wel heel hard met die vraag geconfronteerd.
Dat is echt houden van…..ongeacht ….goed of slecht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten