Nu doemt aan het eind van 't haast vervlogen jaar
zomaar een vraag op: hoe zitten jij en ik nu toch in elkaar.
Ik zoek daarom naar een gelegen en stil moment
om me te verdiepen in mezelf en wie jij voor mij bent;
Ik wil die vraag heel goed en grondig overwegen
naar wat er voor mij nu toch werkelijk toe doet,
wat ik van jou in 't hart en 't hoofd bewaren moet
om dat te koesteren en waarover dient worden gezwegen.
Voor het antwoord op die vraag zoek ik bewust de rust
op mijn geliefde stek, die voor mij geldt als heilige plek
daar waar natuur zich zo puur met 't geluid van vogels verbindt
en ik geheel onbevreesd de kalmte en rust van mijn vrede vind.
En ben ik daar dan eindelijk aangeland om te overwegen
dan barst ik van verbazing, het is niet een noodlot dat tart
maar wel bevrijdend intens geluk, die ik ervaar in mijn hart
want daar …..
kom ik dan jou, gewoon zo maar opnieuw weer onverwachts tegen.
In zo'n hecht harmonieus huwelijk kun je vanzelf wel verwachten
dat we onafhankelijk van elkaar komen tot dezelfde gedachten.
We vinden dan op 't laatst, toch samen die boeiende natuurlijke plaats:
de Engbertsdijksvenen, als een zwakke schaduw van eens de Hof van Eden
althans door ons zo gevoeld alsof dat ook ooit eens zo was bedoeld
in de bijbel, in het verleden, met nog geldingskracht voor nu, het heden.
Zo vinden we dan daar samen die creatieve pracht en praal
bijna zo mooi als het wonder van dat schone scheppingsverhaal,
om je daar zo dicht bij huis vol bewondering aan te verrijken
ga dan maar gauw in de Engbertsdijksvenen kijken.
© Gert Pape
Geen opmerkingen:
Een reactie posten