Mijn vereiste activiteit
als bijdrage aan huiselijke vlijt
is altijd een gespannen arbeid
en dat gedijt natuurlijk niet altijd.
Met beroep op mijn zelf
zo hoog geprezen kennis en kracht
krijg ik van haar dan
al weer een volgende opdracht.
Ik heb daarin echt geen zin
maar ik maak toch al een begin.
Ik begin en zij geeft commentaar
dat houdt pas op
als ik die klus compleet klaar.
Soms weet ik echt niet
of het mij dit keer wel lukt;
Met wat gebrekkig gereedschap
en mijn vermeende vakmanschap
creëer ik dan mogelijk
alsnog een acceptabel product.
Als apparaten hun normaal gebruik
uiteindelijk besluiten te staken
vraagt zij mij terstond
om het direct eventjes te maken.
Ik denk even heel diep na
maar voorzie al in gedachten
welk een zo'n grandioos
goed gerepareerd apparaat
zij aanstonds van mijn hand
wel mag verwachten.
Ach nee, oh pardon, het is niet,
dat ik nu zo technisch ben
maar meer, dat ik het doe
omdat ik haar zo graag verwen,
dat zij mij prijst om
wat ik weer heb klaar gebrouwd
maar stiekem wel verzwijg,
al de schroefjes die ik overhoud.
Dat apparaat doet het dan weer,
jazeker (al is het maar voor even)
maar is daarna volstrekt
geen lang leven meer gegeven.
Na een poos, echt hopeloos,
na die foute-flut-fabricage,
zie ik aan 't rokend apparaat
meer onherstelbare slijtage.
Mijn verrichte klus verdient
geen uitmuntende kwalificatie
maar wordt, hoe goed bedoeld,
na zorgvuldige evaluatie,
beoordeeld als ernstige vorm
van een bedroevende wanprestatie
Als er nu weer moet worden
geklust of worden verbouwd
worden er buiten mij om plannen ontvouwt,
kom ik er dus niet meer aan te pas,
ik ben niet blij, bepaald niet in mijn sas.
Voor die klus wordt helaas
dan iemand anders ingehuurd,
een vakman, Beun de Haas,
hier of ergens anders uit de buurt.
Zijn arbeidsverrichtingen
sla ik nauwlettend op,
zo leer ik dan van deze heer
hoe ik een dergelijke volgende klus,
die echt zelf wel weer .....
denk te kunnen coördineren.
