De boer schoot een kogel door de trouwe kop van zijn koe

We kijken op tv naar de rijke, ruwe natuur van ver afgelegen eenzame gebieden van het Noord -Amerikaanse Alaska. Te zien is een familie die geheel in haar eerste levensbehoeften voorziet. Het is een doorgaande kringloop van zaaien, telen, fokken, kweken, bemesten en bewerken, oogsten, verwerken, slachten en ten slotte eten.

De boer heeft een lichte snik in zijn stem. In zijn oog pinkte een traantje. Hij zegt:
‘Als je ouder wordt, heb je meer respect voor het leven.’

Even later zit het hele gezin smaakvol te eten. Allen doen zich te goed aan een nog dampende schaal met veel bruin gebraden vlees. En de boer hij vertelt nog steeds aangedaan verder: ‘Ik heb deze koe negentien jaar gehad en ik heb haar een derde van mijn leven gekend. Ze kreeg ieder jaar wel een kalf.’

Maar toen de boer merkte dat de koe niet meer in staat was om haar laatste kalf goed te voeden, zette hij haar apart. Hij gunde haar rust en ze kreeg heel goed te eten. Hij mestte haar vet. En toen de koe er weer echt lekker bij zat, schoot diezelfde boer zijn koe, waar hij toch zo veel van hield, eigenhandig een kogel door haar trouwe kop. Hij slachtte haar, verwerkte haar tot diverse soorten vlees en draaide er gehakt en worsten van.

En dat hele gezin wist ervan en ze aten het ongeremd en met smaak en in gedachten eerden ze woordeloos hun allerbeste koe.

En terwijl we naar dit tafereel zitten te kijken, hoor ik iemand met afgrijzen zeggen: 

‘Ach, ach, hoe krijgen ze het in vredesnaam door hun strot.’

Is dit nu echte dierenliefde? Of overheerst hier de nuchtere gedachte van het recht op consumptief gebruik van eigen economisch bezit in de omgang van de mens met zijn dier?

Pas stond in de krant dat de consumptie van vlees per hoofd van de bevolking fors terugloopt. Enkele (doorgeschoten) optimistische wetenschappelijke natuurfreaks voorspellen zelfs dat in de toekomst het vlees verdwijnt en geheel wordt vervangen door vleesvervangers waaraan verschillende vleessmaken kunstmatig zijn toegevoegd. Als basisgrondstoffen worden de algen genoemd en wat minder verlokkende enge dieren.

Hoe ga je nu als mens met de dieren om? Behandel de dieren met zachtheid en koester ze. Ga evenwichtig en gewetensvol om met wat de natuur ons te bieden heeft.

Maar wees daarin ook vooral nuchter en neem ook eens een mooi stukje rundvlees.

Is erg lekker! En het beeld van grazende koeien in een groene wei kan mij nog altijd bekoren.

En zo is de kringloop weer rond.

2050609 Temperatuur

Op de voorpagina van mijn krant (ND) prijkt vandaag een grote foto van de leiders van de grote industrielanden, de G7. Ze poseren in de tuin van Schloss Elnau waar ze bijeen zijn om zich te beraden op het welzijn van de wereld. Prominent in het midden zit president Obama en hij wordt in volgorde van belangrijkheid geflankeerd  door Merkel en Cameron.

In het bijschrijft staat ze (G7) hebben besloten oom de temperatuur  niet meer dan  2 graden te laten stijgen ten opzichte van 19900. Ja...ja... Als ons de themperatuur te heet onder de voeten wordt, komt grote baas en dan zet hij zijn grote duim op de thermometer.

Volgens mijn gaat daar toch IEMAND anders over!

de statige status van het strakke stroppie

Op Facebook heb ik mijn profielfoto vervangen door een hedendaagse foto van mijn vrouw en mijzelf. Het is een soort ontspannen staatsieportret geworden. De foto is afgelopen zondag genomen en we staan er netjes op. Beiden keurig gekleed en ik draag een wit overhemd en de traditionele stropdas.

Dat statige strakke stroppie draag ik iedere zondag. Het behoort tot mijn standaarduitrusting op de dag des Heren. Achter de dracht van dat strakke stroppie, zit heel verholen, meer status dan enkel de knellende en benauwende band, zoals die door naar meer lucht en vrijheid happende personen, wordt ervaren.

De stropdas en de klassieke zondagse kledij heeft onder het onder de liturgische vernieuwing van welluidend en welgemeend halleluja geroep, afgedaan en is vervangen door de open boord en een reeds bij aankoop opzettelijk versleten spijkerbroek.

Jarenlang was ik ouderling  in de kerk en dan zat je, als toonbeeld van gezag en respect, voor het oog der gemeente, keurig gekleed vooraan in de kerkbank. Ik stam nog uit de tijd, dat het ouderlingschap inherent was aan de aanschaf van een zwart pak met wit overhemd en een stemmige stropdas. Zo werd de bevestiging in het ouderlingschap voor velen ook nog een redelijke financiële inspanning.

Maar ik hoor u nu al denken: "Maar dat is toch vreselijk ouderwets. De tijden en inzichten zijn veranderd en het hoeft nu allemaal niet zo formeel. Het gaat niet om de vorm, de buitenkant maar om de binnenkant, het hart."

Ja, dat is zo en het mag nu van mij ook best wel een beetje luchtiger maar ondanks al die  vernieuwing van visie op geloof, cultuur, traditie en beleving, zeg ik: "mijn statige strakke stroppie......die blijft er, wat mij betreft, wel in."

Maar ....hoe zit dat dan nu toch met dat strakke stroppie;

Uit onderzoek in openbare bronnen op het internet blijkt, dat de senatoren van het oude Rome al een soort halsdoek droegen, de Fascali genaamd. Een das om hun nek om hun stembanden warm te houden tijdens de lange redevoeringen. Dat dragen van de Fascali groeide uit tot een symbool van status en macht. Dat gebruik werd door anderen overgenomen. Weer later zijn er in landen als Duitsland en Engeland zelfs wetenschappelijke studies op universitair niveau uitgevoerd waarin de status van de stropdas onderwerp van onderzoek was.

Een man met een stropdas werd maatschappelijk hoger gewaardeerd en zo kreeg hij een betere baan en een hoger salaris. De stropdas ging behoren tot de standaarduitrusting van uniformen van gezagsdragers, zoals politie en militairen. Het werd een traditioneel kledingstuk bij officiële gelegenheden en bij sollicitatiegesprekken. De stropdas kreeg zo status en macht. Die status en macht staan nu ter discussie en men hunkert naar de bevrijding van de knellende band.

Heel toepasselijk en bekend is de toespraak van Prins Claus uit 1998 bij de uitreiking van de Prins Claus Prijzen. Hij zei daar:

"Stropdassen aller landen verenigt u; werpt het touw af dat u hindert.

Bevrijdt u zelf en waag de reis naar het paradijs.

Het paradijs van het open boord".

Daarna ontdeed hij zich demonstratief van zijn knellende stropdas en wierp die van zich af.

Zijn toespraak is de geschiedenis ingegaan als de:  "Declaration of the tie"

Sinds die toespraak heeft de stropdas alom aan gezag en allure ingeboet.

Maar gezegd moet worden, dat Prins Claus daarna bij officiële gelegenheden,  als prins gemaal van onze toenmalige koningin Beatrix weer getrouw verscheen in degelijk kostuum en met de onvermijdelijke stropdas.