20200418 Over kachelwarmte en oorlogsverhalen

"Ach moe, vertel nog 's wat waver 'n oorlog"  

Begin 60 - er jaren van de vorig eeuw zaten we bij streng winterweer 's ochtends vroeg om een loeiende en gloeiende kachel. Mijn broer en ik waren net uit het bed gestapt op onze niet verwarmde slaapkamer. Het had die nacht hard gevroren en de rijp zat op de dekens. We trokken onze voeten af van de verchroomde  kruik die ma ons 's  avonds daarvoor had meegegeven. Die warmwaterkruik was netjes verpakt in een zelf door ma gehaakte kruukezak, van boven dicht gestrikt was met een soortgelijk koordje.

Op onze slaapsokken haastten wij ons naar beneden. We schaarden ons aan weerszijden van dat  loeiende apparaat van meneer Pelgrim.  Die kachel was door ma al lekker opgestookt met aanmaakturf  en ze had er ook wat hout bijgegooid. Dat knetterde dan zo gezellig met af en toe een harde  knal. Dat hout  kwam van sinaasappelkistjes uit de kruidenierszaak van pa. Die had ik eerder in 't tjörfhôk op het houtblok met de biele al fien-e-maakt. Ma deed er eierkolen bovenop die roodgloeiend de keuken wat langer verwarmden.

Die kachel liep aan de bovenkant uit in een brede rechthoekige zwarte plaat. Die plaat had enkele mogelijke ronde openingen. Die rondingen (deksels) konden worden verwijderd met behulp van de punt van de pook. Zo kon er dan direct op open vuur worden gekookt. De rookgassen werden afgevoerd via zwarte glimmende kachelpijp die in een opening van de schouw verdween. Die kachel gaf een enorme stralingswarmte. Aan de voorzijde werd je lekker warm en aan de achterzijde voelde je soms nog koude rillingen op de rug.

Van ma kregen we allebei een lekker warme beker thee. En terwijl we daar zo gezellig bij elkaar zaten, werd er wel eens gevraagd: 

"Ach moe, vertel nog 's wat waver 'n oorlog".

En ma vertelde:
Het was half april 1945 en het was oorlog. Mijn ouders woonden in een oude boerderij. Aan de voorzijde had mijn vader een kamer ingericht als winkel, een kruidenierszaak die hij had opgestart na zijn ontslag in de crisistijd van de beginjaren 30 . Naast de gewone grutterswaren verkocht hij ook klompen, in Vriezenveen destijds een zeer gangbaar artikel. Mijn moeder had bij de klompenmaker te Enter een nieuwe voorraad gehaald en die hingen aan weerszijden aan het stuur van haar fiets.

Toen ze bij Wierden was kwam er een geüniformeerde Duitser naast haar fietsen, die samen met haar op fietste en gewoon om een praatje verlegen zat. Ma voelde zich erg ongemakkelijk om met de vijand te worden gezien maar ze durfde niet wat te zeggen. Ze hoopte dat hij weg zou gaan maar dat deed hij niet, vertelde zij. Hij was wel een heel aardige man. Hij vertelde over zijn leven in Duitsland en hoe hij soldaat werd in een oorlog , die hij ook niet gewild had. Al pratend waren zij doorgefietst tot aan ons huis.  Maar toen ze dacht eindelijk van hem verlost te zijn nodigde hij zichzelf uit voor een bakkie koffie bij haar thuis. Ma voelde zich daardoor nog meer opgelaten maar ze durfde niet te weigeren.

"Maar ik heb nog wal tieg'n hum e-zegd, datte  de fietse mar achter 't huus neer mos zett'n, uut 't zicht.  Jao...., wat  soll'n de  luie d'r wal neit van dèènk'n. Och, ik was toch wa zo bliede, dat veertien later 'n oorlog was af-e-loop'n.".

Mijn moeder zat toen heel wat minder gezellig en o zo gespannen bij diezelfde kachel. Die kachel was trouwens koud, hij brandde niet. Er klonken dus ook geen knallen van  vuurspattend hout. Maar als die Duutser goed luisterde, kon hij toen, daar bij ons in de keuken, het kanonnengebulder al horen van het steeds verder oprukkende geallieerde front . 

Mijn moeder heeft die Duitser nooit meer gezien en ook zijn fiets niet. Die fiets heeft hij waarschijnlijk nog een keer gebruikt voor zijn volgende reis, naar de Heimat, terug naar waar hij hoort.

Dit simpele verhaal symboliseert wel duidelijk wat de oorlog met je doet. Het ontnam mijn moeder de vrijheid om te zeggen wat ze werkelijk dacht en de angst overheerste. Toen ik dat verhaal hoorde was ik 12 jaar en begreep dat nog niet ten volle.

Toen ik 19 jaar was moest ik in militaire dienst, vier maanden in Nederland en veertien in Duitsland. Een regelrecht gevolg van het feit dat die Duitsers ooit de oorlog zijn begonnen. Wat heeft het hen en ons gebracht? Niets anders dan ellende.
Oorlog kent alleen maar verliezers. Daarom ik koester onze vrijheid en streef voortdurend om moeilijkheden in vrede op te lossen.

OVER DE MANITOBA DRAGOONS, VRIJHEID EN CORONA.

Op 5 april 1945 omstreeks 11.00 uur zag Herman Jansen (Miet'n Hermån) thuis aan de Almeloseweg, hoe militaire voertuigen Vriezenveen binnenreden. Dat indrukwekkende feit noteerde hij 's avonds in zijn dagboek en hij schreef bovendien: 

"Mochten latere geslachten dit nog eens lezen en de vrijheid van ons Holland bezitten, laten ze dezen waarderen en er voor vechten. Wij, die thans leven, weten wat onafhankelijkheid en vrijheid waard is".

Op het Midden dromden de mensen samen rondom de daar opgestelde militaire voertuigen. De bevrijders werden verwelkomd  met een ongekende uitbundigheid van blijdschap en diepe dankbaarheid. Die voertuigen behoorden toe aan de manschappen van het B squadron van het 12e regiment van Manitoba Dragoons uit Canada. Zij zijn als de bevrijders voor altijd verankerd  in de Vjeanse historie.

Door het Japanse bombardement op Pearl Harbour op 7 december 1941 werden de Manitoba Dragoons de WOII ingezogen en hebben zij gestreden in verschillende werelddelen. En zij waren er ook bij op 8 juli 1944, toen ze landden op Juno Beach en zij bij Courseulles -sur-Mer in Normansië vaste voet zetten op West-Europese bodem.  Ze vochten zich door Frankrijk, leverden felle strijd bij Oostende, werden ingezet in Vlaanderen, Zuid Beveland en Brabant en de Moerdijk. Na de winter werden ze op 2 maart 1945 ingezet bij het Rijn offensief. Ze staken op 31 maart de Rijn over. De squadrons  A, B, C, en D werden van hieruit opgesplitst . Het B squadron kreeg het gebied ten oosten van het kanaal Almelo Coevorden toegewezen. Het D squadron naderde van de westzijde.

En zo kon het dan gebeuren dat Miet'n Hermån op 5 april '45 de lang verbeide Canadese bevrijders 't Vjenne zag binnenrijden. Ongekende vreugde …. eindelijk vrij. Maar Nederland likte ook zijn wonden. Velen doden waren te betreuren.  En onderweg van Juno Beach  naar Vriezenveen  hebben de Manitoba Dragoons ook hun verliezen wel gekend.  Daar viel er één en op een andere plek weer drie. In de bossen van Eerde liepen ze in een hinderlaag  en werden er drie gedood en in Ommen zelf weer twee man. Maar steeds gingen ze door voor onze zo zwaar bevochten vrijheid.
Miet'n Herman wist het toen al en heeft het voor ons, de latere geslachten, opgeschreven. We moeten de vrijheid waarderen en bereid zijn om ervoor te vechten. 

En voor het eerst sinds WOII wordt nu de wereld, Nederland en de Vjenneluie bedreigd door een onzichtbare vijand. Een vijand die het openbare leven verlamt en die de wereldeconomie verstoort  en waarvoor ook de geplande  festiviteiten rond de herdenking van 75 jaar vrij Nederland moeten wijken. Het Corona  virus maakt wereldwijd heel naar zijn slachtoffers. Laten we gehoor geven aan de oproep van de minister president  waarin we worden opgeroepen om zoveel mogelijk binnen te blijven om verspreiding van het virus tegen te gaan. Dat is ook vechten tegen de vijand.

Als Corona uiteindelijk is uitgeraasd krijgen we een nieuwe vrijheid, eentje die heel kwetsbaar blijkt te zijn.