20170530 werk en pensioen, collegialiteit en waardering

Iets wat ik persoonlijk toch maar even opmerk

is het feit, dat in het algemeen, de arbeid, het werk

zorgt voor een goede discipline van een geordend leven.

Maar pensioen is ook goed te doen en zeker niet verkeerd

maar de tijd heeft mij nu intussen toch wel geleerd:

werken wordt zonder meer toch wel wat beter gewaardeerd.

Als werkende functionele eenheid  hoor je er echt bij

sta je geheid heel wezenlijk en midden in de maatschappij

ben je vaak beter georganiseerd en heb je wat meer zekerheid.

In de tijd  lopende tegen mijn eigen leeftijdspensioen

had ik met de gaande reorganisatie zelf niks meer mee van doen

ontwikkelingen, zo traag of dan weer snel, ik geloofde het allemaal wel.

Daarover kwam een massa aan  e-mails,  ja tientallen bij de vleet,

ik propte ze schaamteloos ongelezen en voor de lol,

heel mijn digitale prullenbak tot de rand toe ermee vol.

Ik heb dus tijd en rust en mis het werk op zich niet echt

ik tracht me nu te verdiepen in gans andere dingen

en koester in tussentijd mijn mooiste arbeidsherinneringen.

In eigen werkkring is het destijds wel vaker gezegd en ik weet

dat men al een korte tijd na jouw vertrek en  pensioen,

men het zonder jou ook wel gemakkelijk kan doen;

men nauwelijks over je spreekt en je bijna al weer vergeet.

Maar alhoewel ik het werk dus niet echt mis

is mij wel iets duidelijk, waar ik mij niet in vergis

is mis wel erg die zo gezellige en vertrouwde collegiale omgang.

De meeste collega's waren zo andersdenkend dan ik,

mijn principes en leefgedrag werden wel gerespecteerd

k' had daarin schik en voelde mij gewaardeerd en hogelijk geëerd.

Maar thuis was ik de organisatie eerst volledig kwijt

'k wist niet hoe de dag in te delen en die te vullen

'k zat me maar te vervelen en zinloos vervloog de tijd.

Helaas een forse periode eerder door noodzaak met werken gestopt

vanwege klachten van niet te vermijden gezondsheidsperikelen

van zwarte hersencellen en daarover lees ik nu Parkinson-artikelen.

Maar er is  één ding………,  wat mij nu nog met het werk verbindt;

de eindevaluatie van 't laatste grootschalig recherche - onderzoek

waarvan het fundament van 't financiële ver(h)baal door mij is gelegd

dat zit nu in haar eindstadium,  zo is mij dat onlangs nog gezegd. 

Een evaluatie met aan 't eind een niet te versmaden hapje en een drankje
praten met je oud collega's geeft je nou net dat speciale gevoel
wat ik hier met dit alles juist bedoel, al is het ook maar een sprankje.

De gebruikelijke evaluatie  geeft mij zo mooi de verheugende gelegenheid

om jullie nog weer eens weer te mogen ontmoeten

………..en tot zover dan maar

 de allerbeste groeten.<

Biologisch klokje

nederlands dagblad

Hoe zou het met mijn biologische klok gaan als ik met pensioen ga?

09 september 2016, 03:00

Gert Pape • lezer te Vriezenveen

OPINIE

Er zit een klokje in mijn hoofd. Dat tikt de tijd van mijn leven weg.

Dat klokje heeft niet de exacte nauwkeurigheid van de Europese atoomklok, die, ontbloot van menselijk gevoel, de tijd koud en technisch wegtikt.

Dat klokje in mijn hoofd kent mijn gevoel en omstandigheden, voelt feilloos onderhuidse en nog niet erkende spanningen aan.

Dat klokje kent geen klepel en wordt niet aangedreven door een minuscuul en tijdgebonden batterijtje, maar ontvangt stille stroompjes uit mijn bruisend brein. Het klokje in mijn hoofd is van mij, maar het werkt als een onwillekeurige spier, waarop ik geen directe invloed kan uitoefenen. Het steekt de atoomklok naar de loef.

Iedere werkdag zette ik de elektrische wekker, maar aflopen deed-ie eigenlijk nooit.

Het klokje in mijn hoofd deed mij dagelijks tussen een kwartier tot een minuut voor de ingestelde tijd ontwaken.

Dat klokje in mijn hoofd heet een biologische klok te zijn. Het is een aangeboren mechanisme, dat periodegevoelige functies regelt. Het regelt bij mij het dag- en nachtritme en bij vrouwen doet het ook nog andere dingen. Dat klokje voelt mij aan; het schiet in de stress bij spanningen en dan raakt het mechaniek verstoord. Het klokje huist in mijn hersenen en zetelt in de hypothalamus en controleert mijn autonome zenuwstelsel en regelt ook mijn temperatuur.

Nog even, op 19 september, en dan is er voor mij na 47 jaar werken de AOW. En nu maar hopen dat het klokje zich aanpast en de komende jaren de juiste, pensioengevoelige temperatuur aangeeft, zodat ik niet iedere dag automatisch om een minuut voor zes wakker word.

20151231 en dan .... pensioen

Vandaag is het oudejaarsdag. Dan sluiten we weer een jaar af.

We zwaaien met de pet het jaar uit, nemen de hoed af voor al het goede dat ons mocht overrompelen en treden goedgemutst en enthousiast een nieuw jaar tegemoet.

Op deze dag sluit ik niet alleen het jaar af maar neem ik afscheid van het arbeidsproces.

Morgen Nieuwjaar, dan begint er een nieuwe periode, die van rustend ambtenaar.

Voorlopig vredig vutten voor 9 maanden en dan rechtmatig en reikhalzend rusten op de lekkere lauweren van de AOW.

Na een werkperiode van 47 jaar is het goed geweest.

In het begin twee burgerbazen gediend voor een periode van 5 jaar.

Nu bijna 42 jaar in overheidsdienst, inclusief 1,5 jaar militaire dienst.

Op 25 jarige leeftijd in dienst gekomen bij de nu geheten Nationale Politie.

In die job veel meegemaakt, veel om te vertellen en nog meer om over te zwijgen.

In heel die arbeidzame periode stond Gré naast mij, waren en zijn we nog steeds heel gelukkig met elkaar en kregen 4 kinderen en 10 kleinkinderen.

Blij en dankbaar kijken we terug op het verleden en zien met goede moed de toekomst tegemoet.

Rest ons te zeggen:

Soli Deo Gloria.... 

aan God alleen de eer, die dit alles mogelijk maakte.

20151216 ‘t Klokje

Er zit een klokje, een klokje in mijn hoofd. 

Dat klokje tikt de tijd van mijn leven weg.
Dat klokje heeft niet de exacte nauwkeurigheid van de Europese atoomklok die, ontbloot van menselijk gevoel, 

de tijd koud en technisch wegtikt.

Dat klokje in mijn hoofd kent mijn gevoel en omstandigheden, voelt feilloos onderhuidse en nog niet erkende spanningen aan.

Dat klokje in mijn hoofd kent geen klepel of weet niet waar die hangt en wordt niet aangedreven door een minuscuul en tijdgebonden batterijtje maar ontvangt stille stroompjes uit mijn bruisend brein.

Het klokje in mij, is van mij….. maar werkt als een onwillekeurige spier waar ik geen directe invloed op kan uitoefenen.

Dat klokje in mijn hoofd steekt de atoomklok naar de loef en doet diens digitale wijzerplaat van jalousie kromtrekken.

Iedere werkdag zet ik de elektrische wekker maar aflopen doet ie eigenlijk nooit.

Het klokje in mijn hoofd doet mij dagelijks tussen een kwartier tot één minuut voor de ingestelde tijd ontwaken.

Dat klokje in mijn hoofd heet een biologische klok te zijn. Het is een aangeboren mechanisme die periode - gevoelige functies regelt. Het regelt bij mij het dag - en nachtritme en bij vrouwen doet het ook nog andere dingen.

Dat klokje voelt mij aan en schiet in de stress bij spanningen en dan raakt het mechaniek verstoord. Dat klokje in mijn hoofd huist in mijn hersenen en zetelt in de hypothalamus en controleert mijn autonome zenuwstelsel en regelt ook mijn temperatuur.

Nu maar hopen, dat het klokje "Hypo" zich aanpast en komend jaar de juiste pensioengevoelige temperatuur aangeeft zodat ik dan niet iedere dag automatisch om één voor zes wakker wordt.

Nog maar even doorbijten.

Nog effe pokkelen dus!

(eind december pensioen)