20140730 Strammigheid der lendenen.

In maart 1973 zijn we getrouwd en kwamen te wonen in Vroomshoop. Dat was mogelijk omdat mijn vrouw daar een economische binding mee had. Ze werkte bij een lokale fotograaf annex slijterij. Dat is een vreemde combinatie, die zich laat verklaren uit de zakelijk verwezenlijkte hobby van de fotograaf en de oorspronkelijke zaak van zijn vader.

In 1974 ging de fotograaf op vakantie en zaten wij gedurende die tijd “op de zaak.” De toenmalige tijd was de stilzwijgende voortzetting van de flower – power periode en werd o.a. gekenmerkt door de Beatles, baarden, bier en Beerenburg. Dat laatste werd door mij en maten matig, echter wel regelmatig genuttigd en dat werd in het algemeen als zeer heilzaam ervaren voor lichaam en geest.

In de slijterij achter het schap zat een luik, dat toegang gaf tot een kelder. In dit onderaards gewelf stond een groot vat waarin “eigen” Beerenburg werd getrokken. Dit ging op basis van jenever met 35% alcohol waaraan Beerenburg kruiden werden toegevoegd. De tijd deed de rest.

Deze kruiden waren strak en luchtdicht verpakt in papieren zakken. Deze zakken waren wit van kleur en geheel bedrukt met Oud - Hollandse gekalligrafeerde blauwe letters, net een Delftsblauw tegeltje. Er stond beschreven welke kruiden erin zaten en er werd een lethargische opsomming gegeven voor welke klassieke kwalen en enge ziektes dit goedje een probaat bestrijdingsmiddel was. Daarvan is mij slechts één aansprekende kwaal bij gebleven, namelijk: “strammigheid der lendenen”. Deze intrigerende term speelt nu al 40 jaar door mijn hoofd. Ik weet niet wat het is en toch meen ik het soms te voelen.

Toen ik vanmorgen wakker werd had ik een onbestemd gevoel en ik dacht…… het zal toch geen strammigheid der lendenen zijn?

Na 40 jaar heb ik dus nu besloten om het geheimenis te ontcijferen en daarvoor klim ik nu in de wondere wereld van World Wide Web en goochel ik wat met Google. Er blijken zelfs meerdere oudere geschriften te zijn die de term strammigheid en lendenen kennen. Eén toepasselijke wil ik u niet onthouden. Daarin staat de term prikkelende term “verlustigen” centraal.

“Het kind wil als jongeling zich in wijderen kring, de man in het bezit ener gade en geliefde kinderen, de grijsaard in de bloei zijner zonen, die zijnen plaats bekleden, verlustigen; al krommen zich de lendenen, al weigeren de stram geworden leden hun dienst, nog vormen zich de plannen voor de toekomst.”

Deze cryptisch dan wel komische tekst betekent m.i. zoveel als: of je nou jong of oud bent en stijf en stram, je hebt er nog zin in… in eh… oh sorry, de toekomst.

Deze beschrijving voldoet niet aan mijn onbestemde gevoel van vanmorgen en daarom ban ik, na 40 jaar, per heden de term “strammigheid der lendenen” uit mijn hoofd en ik vervang mijn onbestemd gevoel door het Twentse “sloerig in de rakkert”. En wat dat is…? ja, dat is weer een lang verhaal maar ja, dat mag u nu zelf uitzoeken.

Ik neem vanavond toch maar even weer één heilzaam medicijntje: ……….een Beerenburgie.

20140225 Echte schoonheid zit van binnen

Al weer een poos geleden sprak mijn zoon over een ouder persoon, die hij een “mooi mens” noemde . 

Ik kende die persoon, redelijk dichtbij en toch op enige afstand en vooral bij mij bekend vanuit achtergrond geluiden. Mijn eerste gedachte was: “echt niet, oud, klassiek en stug” 

Totdat wij haar en haar man eens tegenkwamen  en er een kort gesprek ontstond. Dat was kort maar heel hartelijk en open en ik keek nog eens goed. Ik zag toen pas wat mijn zoon eerder bedoelde.

Oppervlakkigheid , vooringenomen meningen en snelle conclusies leiden vaak tot verkeerde inzichten. 

Om mensen echt te leren kennen moet je met hen en met jezelf in gesprek.

Echte schoonheid zit van binnen en van je kinderen kun je nog wat leren!

12,5 jaar getrouwd

Op 27 september 1985 waren we 12,5 jaar getrouwd. 

Om er samen, met onze 4 kinderen een mooie dag van te maken, hadden we een dagje Rotterdam gepland. 

De Euromast was zowel in figuurlijke als letterlijke zin het hoogtepunt van de dag. 

Voor ons, nuchtere plattelanders uit het oosten, was die toren, daar in het onbekende westen, een uitdaging en had zo' n grote uitstraling alsof 't wel het Empire State building van Nederlands New York was, het Manhattan aan de Maas.

   

In etappes naar 't toppie van de toren,
de liftboy bracht ons naar behoren
in zo'n doorkijk bakkie, achter heel dun glas
naar de grote hoogte van z'n absolute top,
de praatjes waren nu wel over,

en al onze overmoed was op
want hij vergat ons van tevoren
te zeggen hoe spannend dat wel was.
Bangig vroeg ik: hoe hoog, 75 meter?
Ja zei hij, HONDERD 75 meter! dat wist hij beter.
Oeps.., zo'n domme vraag, als die keer
stel ik hopelijk nu nooit meer.

De Mol is dood

20140405        Mol (1)

 “Wie is de mol” is een programma, dat grote populariteit geniet. Daar zoeken vermeende mollen in idyllische oorden naar de mol in eigen gelederen.

Ik was ook op zoek naar een mol. Die zoektocht beperkte zich echter tot de sierlijke  zode van ca 50 m² achter mijn woning, die algemeen wordt aangeduid als gazon. Ieder jaar proberen we daar weer iets moois van de maken.

Nu had een onzichtbare onverlaat, een mol (Talpa Europaea) mijn gazon ontsiert. Dus bond ik een strijd aan, die 3 weken heeft geduurd. Gedurende die periode heeft hij onzichtbaar een heel metrostelsel van jaaggangen en mollenritten aangelegd in een tempo waar ze in Amsterdam en Rotterdam jaloers op zijn. Het is onvoorstelbaar hoe zo’n nietig dier van maximaal 145 gram zulke grote hopen kan produceren. In no time zaten er zeker 20 molshopen in mijn tuin. 

Na slechte ervaringen met een mollenklem (klemde geen mol maar wel een vinger) ben ik overgegaan tot drastische maatregelen, uitroken en verdrijven. Na elke productie van een molshoop drukte ik er een flink stuk carbid in met een kwak water en voerde ik, op een laag-bij-de-grondse-manier, mijn eigen chemische oorlogsvoering. Uiteindelijk koos de mol het hazenpad omdat ik zijn territorium vergaste. 

Ik denk, dat mijn buurman nu de strijd mag aanbinden. Alvast succes gewenst. Ik prijs mezelf om mijn diervriendelijke bestrijding al heb ik ‘m wel eens dood gewenst.

De vraag die ik me gedurende die periode stelde: “wie is mijn mol?” kan ik niet beantwoorden. Ik heb hem nóóóóit gezien!

20140515        Mol (2)

Mijn ontsteltenis is groot . De Talpa is terug.

20140522 Hoeree… de mol is dood. (3)

Eindelijk… is het dan zover.

De mol,

die wekenlang ongenood ronddoolde in mijn tuin,

mijn gazon perforeerde

mijn humeur ondergroef,

grote hopen produceerde  en

zo’ n 20 zwarte gaten achterliet

…….hij is niet meer!

De mol is nu het haasje,

hij heeft het loodje gelegd,

ik heb hem “klem” gezet.

Ik weet niet of het een pa-mol dan wel een moe-mol is.

Ik zou niet weten wat het verschil is.

Ik heb me er alleen van vergewist dat ie echt dood is.

Een 2e klem heb ik nog even laten staan,

je kunt het nooit zeker weten

 …...want mollen zijn net konijnen.

20150924 Engbertsdijksvenen. In internationale belangstelling

Sinds anderhalf jaar zijn mijn vrouw en ik verslingerd en verslaafd aan wandelen. Bevrijdend bewegen in puur natuur en breeduit snoevend snuiven, laten we ons breeduit ademend graag bedwelmen door zware bosluchten en  moeras -  en veendampen. Bossen en heuvels van laatglaciale stuwwallen, benoemd als bergen, worden bevochten en beklommen. 

Iedere week ergens wandelen in Twente of Salland en we gaan gretig op in de natuur van gratis wandelroutes, uitgezet in aangewezen natuurgebieden onder beheer van erkende natuurorganisaties als Natuurmonumenten, Staatsbosbeheer en Landschap Overijssel en nog andere geroemde landsschappen die onze regio rijk is, zoals Landschap Twente en - Twickel.

In onze "looptijd" ontdekten we de schoonheid van de vele mooie natuurgebieden. Daar hadden we eerder minder notie van. Onze kennis van de voorkomende flora en de fauna is fors verbreed. We kennen de hoogtepunten der seizoenen, de tijden van adders, kikkers, broedvogels en doortrekkers, vlinders en paddenstoelen. En alles wordt fanatiek vastgelegd op de gevoelige plaat, bestudeerd en gedefinieerd.

En aan één van die gebieden hebben we ons hart verloren. Daar zijn we regelmatig te vinden. Het is onze thuisbasis op natuurgebied en we zijn er zeer regelmatig te vinden.

De Engbertsdijksvenen, nagenoeg geheel gelegen binnen onze eigen gemeente Twenterand. Het is een uniek natuurgebied van ca. 1000 ha groot, dat ingeklemd ligt tussen de plaatsen Kloosterhaar, Bruinehaar, De Pollen, Sibculo  en Westerhaar - Vriezenveensewijk. Plaatsen die de historie van veen en de ontginning in zich dragen. Dat deden mannen, in blauwe kielen en zwarte manchester broeken, op klompen met de pijp in de mond of een pruim achter de kiezen, die zuchtend zwaar werk verrichten voor schamel loon en turf staken, dat werd weggevoerd in zompen over veenkanalen.

"De Engbertsdijksvenen" is een groot afgegraven veengebied met heideterreinen en moerasssen en grote veenplassen. Het kent ook hogere zanddelen en is één van de weinige plaatsen in Nederland waar nog actief hoogveen is. Het wordt genoemd in het Europees netwerk van natuurgebieden: Natura 2000.  Op internet is veel informatie te vinden over dit zo unieke gebied.

Op enkele plaatsen langs de randen van dit grote gebied zijn wandelroutes van verschillende lengtes uitgezet. Het hart wordt beschermd en daar vinden plant en dier rust in hun natuurlijke habitat.

In onze omgangen zijn de steeds weer terugkerende en seizoengebonden natuurtaferelen op foto en film vastgelegd. Adders; die zich in de ontluikende lente lekker laten opwarmen op schuine walkanten onder loodrechte zonnestralen. Of heidekikkers die zich gedurende enkele dagen onder luid gekwaak massaal en ongegeneerd en niet zo nauw kijkend in paringsdrift de liefde bedrijven. Ze krijgen daarvan niet het schaamrood op hun kwakende kaken maar kleuren wel van opwinding gedurende die dagen helder blauw.

Bij onze wandelingen in dit unieke gebied en bij die zo bijzondere gebeurtenissen komen we vaker mensen tegen met dure camera's en grote telelenzen. Ze komen van heinde en verre en zijn bekend met het unieke van de Engbertsdijksvenen. Zo spraken we veel mede - amateur fotografen maar ook professionele - die werken voor tijdschriften of kranten. Mensen uit alle streken van Nederland, maar ook uit Duitsland en België.

Vorige week troffen we een vrouw, die op hurken gezeten en  gewapend met een niet goedkope camera, laag bij de grond prachtige plaatjes maakte van heide en zwarte zandgronden. Het was een keurig geklede nette vrouw van ca. 35 -40 jaar. Ze was een Poolse en sprak goed Nederlands met een vreemd accent. Ze werkte voor een internationale Pools toeristisch  maandblad. Ze was een poosje in Frankrijk en België geweest voor natuurfotografie. Ze was nu twee dagen in Nederland en ze bleef nog een week. Ze kwam nu naar de Engbertsdijksvenen omdat ze had vernomen van dit unieke natuurgebied in Nederland. We hebben daar ruim met haar over doorgesproken.

In haar werk bezocht ze alleen de meest bekende natuurgebieden van die andere landen. Ze was verder erg onder de indruk over de goede staat van onderhoud van die gebieden. Ze zei nadrukkelijk, dat de mensen in Nederland veel zuiniger met de natuur omgaan dan de Polen.

De Engbertsdijksvenen is inderdaad uniek in zijn soort. Ja, wij wisten dat al.

Maar nu is het ook internationaal bekend en tot in Polen doorgedrongen.