20180327 Gedenkwaardigedagen- 45 jaar getrouwd

Altijd  ben jij voor mij dezelfde gebleven

een warrelende lichte lentewind

eindeloos waaiend door mijn leven

die samen met mij zijn juiste richting vindt.

Een mooi slank meisje met een blond lokje

witte kniekousen en een schattig Schots rokje

en bij 't geluid van Jimmy Hendrix joelende gitaar

raakte jij bij mij onverhoeds een gevoelige snaar.

Altijd ben jij voor mij dezelfde gebleven

door alles heen verweven met heel mijn leven

Liefde en geluk maar mede moeiten en zorgen

zijn in 't diepste van heel ons wezen geborgen.

Daar waar vromen op dromen hopen

maakte jij mij bewust van ongekende hartenlust.

Dromen die onbeheersbaar binnenslopen;

al heb ik  jou toen op die allereerste dag

voorzichtig en maar ene keer gekust.

't Was dankdag voor 't gewas 1969 en vijf november

een immer gedenkwaardige dag, forever to remember

na kerk en daarna cafetaria

werd het uiteindelijk viva victoria.

Op die blijde dag van ons allereerst ontmoeten

 zag ik jou bij de jukebox staan en keek me aan.

Wat luikend oogcontact dan doet of  je wil zeggen

valt onmogelijk in enkele woorden uit te leggen.

In een lange week van gespannen wachten

was jij voortdurend in mijn gedachten.

Zo heeft, alzo door ons ervaren, de voorzienigheid

met wijs beleid er zeker en zo gelukkig toe geleid

dat wij elkaar daar nogmaals mochten ontmoeten.

Van verliefdheid was ik mij wonderwel bewust

en heb jou toen wel vaker dan maar ene keer gekust.

Voor ons was 't al  gauw snel en heel stellig bekeken

nooit en nimmer meer zijn we van elkaars zijde geweken.

Altijd ben jij voor mij dezelfde gebleven

nog immer zwierig waaiend door mijn leven

mooie momenten in de loop der jaren vergaard

blijven voor eeuwig in mijn hart en ziel bewaard.

met jou in mijn leven voel ik mij boven alles verheven.

Bij ons staat jaarlijks de zevenentwintigste maart

als datum heel strikt en stevig op de kaart,

om dat wat nader en duidelijker te verklaren:

dat is de dag, dat namelijk ons huwelijk verjaart.

 Die dag is voor ons echt een gedenkwaardige dag

waarop ik met 'n blijde lach verkondigen mag:

Dit zijn echt van die gewichtige gebeurtenissen

die mag je in je leven absoluut niet missen.

Vandaag zijn we vijfenveertig jaar getrouwd

waarin een 6 persoonsgezin werd opgebouwd.

Begon 't ooit eens, zo bescheiden met ons beiden,

dat heeft gelukkig door Gods gunst alzo geleid

 tot een familie, die naar 20 leden is uitgebreid.

't Is geen kwestie van eigen werk of zelf verworven roem

maar prijs de naam van God, die ik hier dankbaar noem.

Hij schonk ons veel goeds in ons huwelijksleven

wat ons het mindere snel doet vergeten.

Altijd ben jij voor mij dezelfde gebleven

dat riep ik toen en dat zeg ik nu,

en koester dat de rest nog van mijn leven:

een warrelende lichte lentewind

die samen met mij zijn goede richting wel vindt

totdat ooit ……die lentebries is uitgewaaid

en krachteloos en eens voorgoed verwaait.

Met groot verdriet en mank aan het leven

moet de achterblijvende dan verder leven

met  enkel dan nog dierbare herinneringen

om die vertroostend en eindeloos te bezingen

Dankbaar geluk in het  huwelijksleven opgespaard

blijven dan gekoesterd  in dat oude hart bewaard

tot hij of zij ook eens tot de vaderen wordt vergaard

om dan voor eeuwig weer met elkaar te worden  verenigd.

Ook dan nog zeg ik:

Viva Victoria

Soli Deo Gloria

aan God alle eer!

© Gert Pape

20170829 de laatste halte

Ik zag je bij de halte staan
je keek me zo indringend aan
en in jouw oog zag ik een traan.

Ik kende jou helemaal niet
maar ik voelde jouw verdriet
en hoewel ik je dus niet kende
peilde ik onmiskenbaar jouw ellende.

Je keek me aan zo treurig en zo lief
hè, waarom moest ik daar nu net wezen
om dat verdriet op jouw gezicht te lezen.

Kijk liever naar een ander asjeblief
hoe kun je nu van mij verwachten
dat ik jouw pijn zou kunnen verzachten.

Ik spreek niet gauw een onbekende aan
maar kon gewoon niet aan jouw blik ontkomen.
Had ik die blik en mijn eigen gevoel weerstaan
ik zou het me later zeker kwalijk hebben genomen.

Met schroom stapte ik behoedzaam naderbij
en durfde jou nu zelf eens aan te kijken
Jouw ogen die mij geheel doorboorden
zeiden mij meer dan wel duizend woorden.

Ik vroeg: 'Wat is er, wat scheelt eraan"
waarna jij je gewoon liet gaan
jij klampte jou zo aan mij vast
en nooit ben ik meer los van jou gekomen.

Vanaf die halte hebben we samen de bus genomen
en de lange reis van ons hele leven ondernomen.
Verdriet verandert in decennia van intens geluk
ons lieve lange leven kon gewoon niet stuk.

We zijn bij meerdere haltes wel even gestopt
maar samen toch steeds weer doorgereisd
en in een mooie lange tijd met - en in elkaar vergrijsd.

Aan elke mooie reis komt helaas een eind
en bij die laatste halte ben jij nu uitgestapt
ik mis je zo…..en zie hoe de bus uit 't zicht verdwijnt.

Ik sta nu soms nog even bij die halte alleen te wachten
in gedachten denk ik hoe we eens samen lachten,
dan zie ik jouw voor mij met die allereerste blik
en ervaar nog weer heel even …….. een klein beetje schik.

20151224 Ik hou van jou

Eén van de meest mooie maar vaak ook meest moeilijke bekentenissen, die een ieder zijn leven hoopt uit te spreken is wel het:

Ik stond bij de bushalte bij CS Almelo. Steeds meer mensen dromden samen en scholen voor de regen onder het afdak. Komt er een schone en parmantige jongedame trippelend aangestapt. Moedig trotseert ze wind en regen en ze loopt zelfverzekerd, enigszins hooghartig, met het neusje in de wind, al bellend naderbij met een GSM aan het oor. Aldoor luid pratend, nestelt ze zich, zonder enige schroom, tussen de wachtende regenschuwe en zwijgende meute.

Ze geeft de persoon aan de andere kant van de lijn door, dat ze met de bus komt, hoe laat ze thuis is en wat ze van plan is te eten. Ze sluit vervolgens het gesprek af met een luid hoorbaar en overduidelijk: "Ik hou van jou!”

Naast mij staan een paar mensen, die elkaar daarbij eens stilzwijgend aankijken en er verschijnt een brede vermakelijke en begrijpende glimlach op de gezichten. Ik had niet bepaald het idee, dat parmantige Truus met haar moeder belde.

Wat mooi hè ….en eh…. misschien een tikkeltje vreemd, dat je zo onbevangen en onbevreesd je diepste gevoelens kunt uiten en je daarbij van de hele wereld niets aantrekt. Deze publieke uitbundigheid van gevoelens ontbeer ik en ik sta daarin niet alleen, denk ik.

Op werkdagen ga ik om 06.45 uur de deur uit. Voor ik wegga, loop ik even naar boven waar mijn vrouw nog lekker ligt te slapen. Ik geef haar een kus en zeg: “Ik hou van jou”. Dat is iedere keer weer welgemeend en dat geldt al ruim 42 jaar. 

In de stilte van die beslotenheid ben ik daar ineens heel uitbundig en oprecht en voel ik mij zelfs voldaan overmoedig.

Op deze bescheiden en schriftelijke wijze geef ik heden publiekelijk, hier en nu, kennis van dit heuglijke feit, dat voor mij de moed erin houdt.

Een sterk gekoesterde wens en hoop van ons beiden is, dat we nog lang bij elkaar mogen blijven. Zo lang God het ons vergund.

En zoiets moois ........ dat gun je toch iedereen.

Om de ware liefde te leren kennen
moet je wel  op zoek. 
Je moet het zoeken om te vinden 
en je moet zelf wel gevonden willen worden. 
Je kent jezelf
 en je vraagt je misschien af
wie jou nog wil.

Zoek God ten tijde, dat hij zich nog laat vinden.

Hij kent jou en neemt jou zoals je bent!

Omdat Hij je lief heeft!

20140225 Echte schoonheid zit van binnen

Al weer een poos geleden sprak mijn zoon over een ouder persoon, die hij een “mooi mens” noemde . 

Ik kende die persoon, redelijk dichtbij en toch op enige afstand en vooral bij mij bekend vanuit achtergrond geluiden. Mijn eerste gedachte was: “echt niet, oud, klassiek en stug” 

Totdat wij haar en haar man eens tegenkwamen  en er een kort gesprek ontstond. Dat was kort maar heel hartelijk en open en ik keek nog eens goed. Ik zag toen pas wat mijn zoon eerder bedoelde.

Oppervlakkigheid , vooringenomen meningen en snelle conclusies leiden vaak tot verkeerde inzichten. 

Om mensen echt te leren kennen moet je met hen en met jezelf in gesprek.

Echte schoonheid zit van binnen en van je kinderen kun je nog wat leren!