20170608 over ouderenzorg, dementie, en menswaardigheid

helpende handen ouderenzorg

  "Weet je wel dat ik eigenlijk helemaal niet weet waar ik ben?

"In  Ootmuske",  antwoord ik aarzelend , onzeker over hoe ze hierop zal reageren.
Weerbaar maar niet erg overtuigend klinkt haar antwoord, een hardnekkige ontkenning van woekerend geheugenverlies en groeiende vergetelheid:
"Oh ja, natuurlijk, ik weet ik het echt wel hoor. Ik ben hier al zó vaak geweest met mijn Auke".
Ik zeg niks maar weet, dat ze nu in haar eigen wereldje zit, gezellig  in een dromerig restaurant van dit mooie historische stadje,  samen met haar man.  Maar ach, .….hij is ook al 20 jaar dood.

Het zijn de woorden van mijn zus van 83. Klein en gekrompen is zij, amper 1,60 meter maar allerminst met een bekrompen karakter. Vijf minuten later denkt ze dat ze weer thuis is. Dat "thuis" is haar fraai gelegen huis in het pittoreske B. Dat huis staat nu leeg en is voor de verkoop geschikt gemaakt.

Een keurige deftige dame was ze, maar nu oud en kinderloos achtergebleven.  Al jong heeft ze haar plattelands afkomst en moerstaal achter zich gelaten en nu aldoor maar voortkeuvelend koestert zij zo fraai haar koninklijk hoog Haarlemmerdijks, passend bij haar verworven maatschappelijke positie.

Geleidelijk  is zij afgezakt naar een kluizenaarsbestaan, wars van de wakkere wereld leefde zij achter de gesloten gordijnen van een zelf gekozen isolement.

Zonder volledig zelfbesef verzette zij zich tegen de opdringerige avances van heer Alzheimer, die haar toch geheel heeft weten in te palmen en blijvend zijn intrek bij haar heeft genomen.

Dagen bracht ze door in bed, haar beschutte plek. Eigen lichamelijke verzorging  liet zij na en verzorging van anderen liet ze niet toe. Hulpverlening was absoluut onbespreekbaar, ze deed immers alles toch nog zelf.  Ze pareerde eindeloos herhalend haar eigen-bed-verbanning; 
"Want ik ben ziek, ik heb griep en ik moet zo weer naar bed.  Ik weet niet wie me dat heeft aangehoest. Ik moet eerst uitzieken". Dat is het teken,  dat we maar weer moeten vertrekken zodat  zij zich weer kan terug trekken op haar veilige vierkante meters.

Met listige verdichtsels en bewust versuft is zij uiteindelijk overgebracht naar het reeds van tevoren besproken verzorgingshotel te O. Voorgoed verliet zij haar mooie plek waar ze de gelukkigste tijd van haar leven heeft genoten.

Voordat het zover kwam hebben we als naaste familie gedurende een lange tijd een moeizaam overleg gevoerd. Allereerst met haar zelf en vervolgens ook met betrokken instanties.

De toepassing van privacy bij ingrijpende maatregelen in de persoonlijke levenssfeer van een dementerende met de juiste medische indicatie staat soms haaks op een menswaardige verzorging van die dementerende.

Zelfs toen betrokken medici inzagen, dat haar situatie medisch gezien ontoelaatbaar  was en hun medewerking hadden toegezegd voor een gedwongen opname in een verpleegtehuis, bleven ze toch aarzelen en lieten het aan de familie over. Ze zeiden  ja maar deden nee.  In dat overleg met de medici heb ik weleens voorzichtig gerefereerd aan een wetsartikel waarin het "iemand opzettelijk de nodige medische zorg  onthouden" strafbaar wordt gesteld.

Toen ik haar vandaag opzocht, dacht  ik nog even terug aan dat moeizame en tijdverslindend  verloop;
Gedurende dat jaar, heeft ze onverzorgd geleefd, amper gedoucht, tijdenlang in dezelfde kleding ronddolend en een bed beslapen, dat slechts enkele keren werd verschoond, een onnodige mensonwaardige toestand.

Een week na opname in het zorghotel konden we haar weer opzoeken was haar verschijning een ware verrassing: fris gedoucht, keurig geknipt en gekleed, een beetje opgemaakt, naar de pedicure geweest, wat ziet ze zag er goed uit.

Maar wat jammer nou, dit had en jaar eerder gekund. 

Het is onze ervaring dat het overleg tussen patiënt, familie/ mantelzorger en de medische instanties veel beter kan.

Een menswaardige verzorging van de patiënt moet daarbij centraal staan. Daarbij is daadkracht en enig lef van de medische kant voor nodig.  Zij moeten zich niet laten leiden door angst bij de toepassing van gevoelige en kritisch bekeken beslissingen.

© Gert Pape

(een aangepaste versie is gepubliceerd in het ND d.d 20 april 2017)

20170601 oudste bewoner van het Engbertsdijksveen

Eén van de oudste bewoners van het Engbertsdijksveen
is natuurlijk het konijn, een typisch heide- en veen fenomeen.
Hij geniet tegenwoordig echter maar weinig aandacht,
wordt daarom maar eens nadrukkelijker ten tonele gebracht .

Voordat de mens zich op de turf durfde te wagen
had dit dier zich hier al gevestigd en zich ingegraven.
Na de ontdekking van dit dier zag de pionier zijn nut
volgde zijn voorbeeld en groef zich ook maar een plaggenhut.

Voor dag en dauw vroeg op en stilletjes de hei oplopen
met stokken en wat strikken bij zich om konijnen te stropen.
Want ook arme holbewoners willen graag brood op de plank
met een natuurlijk stukkie vlees; het konijn zij daarvoor dank.

Een geoefend stroper oogstte zo ongestraft en met gemak
meerdere konijnen per week weggestopt in een jutezak
en op eenzame hei kon je het soms zien en ook wel ruiken
vleesdampen opsnuiven en rook hing boven de struiken.

Ik ken wel enkele mensen, wil ik u hierbij laten weten,
die hebben in hun leven zelf gestroopt konijnvlees gegeten.
wildstroperij was voor hen een uitdaging en nog meer een sport
stropen zit puur in hun natuur en 't vlees is dan ook niet duur
en ze zeggen: 't ligt zo lekker ín je maag en óp je bord.

Ook persoonlijk heb ik enige ervaring met wildstroperij
zelfs in de Engbertsdijksvenen, daar midden op de hei.
Niet schrikken want 't is toch anders dan u wellicht dacht
als lokale dienders hebben we daar in de 80-er jaren
op de Oude Engbertsdijk zelf notoire stropers opgebracht.

Ik hoop dat heden, stroperij absoluut behoort tot het verleden
Dat is voor de mensheid en het natuurlijk evenwicht heel fijn
En ik hoor hem in de verte al roepen:
 ja….ja ….. ook dank namens het KONIJN>

Patrijzen in Vriezenveen

Patrijzen schuifelen

schoorvoetend over t land

met net opkomend mais, 

verborgen schuilen

in de kleur van t zand,

zich veilig voelend

achter

schitterende schutkleuren. 

Ik had ze al eerder eens gezien, 

ze zijn gelukkig weer daar

en dus ook in dit jaar.

Ze zijn weer present 

en hebben kennelijk een 

……..meerjaren abonnement.

20170530 werk en pensioen, collegialiteit en waardering

Iets wat ik persoonlijk toch maar even opmerk

is het feit, dat in het algemeen, de arbeid, het werk

zorgt voor een goede discipline van een geordend leven.

Maar pensioen is ook goed te doen en zeker niet verkeerd

maar de tijd heeft mij nu intussen toch wel geleerd:

werken wordt zonder meer toch wel wat beter gewaardeerd.

Als werkende functionele eenheid  hoor je er echt bij

sta je geheid heel wezenlijk en midden in de maatschappij

ben je vaak beter georganiseerd en heb je wat meer zekerheid.

In de tijd  lopende tegen mijn eigen leeftijdspensioen

had ik met de gaande reorganisatie zelf niks meer mee van doen

ontwikkelingen, zo traag of dan weer snel, ik geloofde het allemaal wel.

Daarover kwam een massa aan  e-mails,  ja tientallen bij de vleet,

ik propte ze schaamteloos ongelezen en voor de lol,

heel mijn digitale prullenbak tot de rand toe ermee vol.

Ik heb dus tijd en rust en mis het werk op zich niet echt

ik tracht me nu te verdiepen in gans andere dingen

en koester in tussentijd mijn mooiste arbeidsherinneringen.

In eigen werkkring is het destijds wel vaker gezegd en ik weet

dat men al een korte tijd na jouw vertrek en  pensioen,

men het zonder jou ook wel gemakkelijk kan doen;

men nauwelijks over je spreekt en je bijna al weer vergeet.

Maar alhoewel ik het werk dus niet echt mis

is mij wel iets duidelijk, waar ik mij niet in vergis

is mis wel erg die zo gezellige en vertrouwde collegiale omgang.

De meeste collega's waren zo andersdenkend dan ik,

mijn principes en leefgedrag werden wel gerespecteerd

k' had daarin schik en voelde mij gewaardeerd en hogelijk geëerd.

Maar thuis was ik de organisatie eerst volledig kwijt

'k wist niet hoe de dag in te delen en die te vullen

'k zat me maar te vervelen en zinloos vervloog de tijd.

Helaas een forse periode eerder door noodzaak met werken gestopt

vanwege klachten van niet te vermijden gezondsheidsperikelen

van zwarte hersencellen en daarover lees ik nu Parkinson-artikelen.

Maar er is  één ding………,  wat mij nu nog met het werk verbindt;

de eindevaluatie van 't laatste grootschalig recherche - onderzoek

waarvan het fundament van 't financiële ver(h)baal door mij is gelegd

dat zit nu in haar eindstadium,  zo is mij dat onlangs nog gezegd. 

Een evaluatie met aan 't eind een niet te versmaden hapje en een drankje
praten met je oud collega's geeft je nou net dat speciale gevoel
wat ik hier met dit alles juist bedoel, al is het ook maar een sprankje.

De gebruikelijke evaluatie  geeft mij zo mooi de verheugende gelegenheid

om jullie nog weer eens weer te mogen ontmoeten

………..en tot zover dan maar

 de allerbeste groeten.<

Lieveheersbeest zonder ook maar ene stip

Dat blozend beessie op dat blaadje
dat lijkt nu wel een heel mooi plaatje
maar zonder zelfs maar een ene stip
staat hij schand'lijk naakt daar  op dat plaatje.

Dat vliegend kevertje op dat prentje
is een eigenlijk een heel onoog'lijk ventje
hij heeft eerlijk waar, jawel verhip,
zelfs nog geen enkele zwarte stip.

Hij is dus in 't geheel niet gedecoreerd
wordt dan ook door niemand geëerd
hij zit nu echter wel aan de blaadjes - bovenkant
maar d' onderkant is eigenlijk zijn thuis - en achterland.

Dit mooie schepsel, dat fraaie maar zo kale creatuur
is ook een beessie van onze - Lieve Heer, zo puur
en zonder stip is hij toch zeker ook van waarde
voor 't aandoenlijk oog van menig mens op aarde.

Elk beest en elk mens kan worden gewaardeerd
op zichtbare kwaliteiten, zo wordt beweerd,
afhankelijk van wat en hoeveel hij heeft geleerd,
getoond in stippen, dat in aantal nogal varieert.

Dit vreemde exemplaar, dat is wel raar,
dat zelfs een enkele zwarte stip ontbeert ,
is weigerachtig en heeft totaal nog niks geleerd.
aan leren heeft en had hij 'altijd al het land,
en zit daarom aan de maatschappelijke onderkant.

Stiploze mensen zijn meestal meningsloos
reageren negatief en zijn heel vaak boos
op iedereen leveren ze altijd commentaar
maar maken zelf nog geen ene meter klaar.

De hele wereld is met mensen gevuld
die zijn zo verschillend en in raadselen gehuld,
allen voorzien van één of meerdere stippen
die net als bij een wel bestipt Lieveheersbeest
varieert in aantal van één tot wel negen,
stippen op basis van kennis en ervaring,
dat valt meestal mee maar ook wel eens tegen;
Zo vormen we samen allen met elkaar
die zogeheten pluriforme samenleving.

Leven in vrede

hoe verschillend ook
samen doen en met elkaar
maken we dat vast en zeker klaar
want de geschiedenis heeft al bewezen,
dat duurt nog maar een jaar of……..zzzzz…zz..

Wandelen op de historie van 't veen

Op woensdagmorgen 24 mei waren wij al weer vroeg uit de veren en  in de Engbertsdijksvenen.  Wij werden hartelijk verwelkomd door zwermen bloedbeluste muggen. Maar naarmate de zon hoger klom werden de muggen minder.

Deze ochtend werd ik blij verrast door de vele vogels die het geduld opbrachten om tijdens die wandeling (ca. 4 uur ) toch nog voor een kort moment voor mijn lens te parkeren.

Een tjiftjaf poetste zijn blazoen nog een beetje op.

Een fitis keek mij vanuit de boom heel indringend aan en zei me zowaar goede morgen.




De blauwborst is prachtvogel en een gewild object voor vele vogelspotters.
Voor mij dit voorjaar al weer derde keer dat hij zijn opwachting kwam maken.



Ik heb het vogeltje links wel eens eerder genoemd en van een verkeerde naam voorzien. Een ware vogelkenner wist te vertellen dat dit een grasmus is. 

Dus toch maar even nagecheckt. Dit mooie vogeltje is duidelijk te herkennen aan zijn witte vlek onder de kin. Hij maakt een beetje krasserig geluid. 

En dan was er nog een wat moeilijk te definiëren vogel. Maar met hulp van anderen zijn we er wel uit gekomen. Dit een boompieper.



En de moraal van dit verhaal is:

In de Engbertsdijksvenen, daar kun je nog heel veel van de natuur leren!