20161113 De koning met zijn eksteroog

In 1967 deed ik examen voor de ULO.

Voor het vak Frans hadden wij een gedicht ingestudeerd,

dat begon met: "Un roi d'Espangna ou bien de France" enz… ….

over een koning met een eksteroog.

 Vanochtend heel vroeg, al bij 't krakend krieken van de dag

sprong geheel ongevraagd dat reeds meer dan half vervaagde

maar o zo geinige gedicht spontaan in mijn gedachten.;

dat overdenkend en daaraan enige aandacht schenkend,

mag u dan hierna het volgende verwarde verhaal verwachten.

20161113 De koning met zijn eksteroog

Een Spaanse of misschien wel een Franse koning

zit op zijn zelf ingebeelde en zo hoogverheven troon:

't is werkelijk een knullige en kostelijke vertoning.

De koning zit daar maar wat grappig en zo hoog omhoog

in 't volle licht met een verbeten grimas op z'n gezicht

vanwege een gemeen en sterk stekend eksteroog.

In zijn paleis loopt hij nu overdreven en opzettelijk mank

om enig meelij bij bevolking en bedienden op te wekken

maar heel het land kan daar echt niks zieligs in ontdekken.

Hij laat zich gaan, stelt zich daarbij zo lachwekkend aan

loopt mank, soms links en dan weer rechts, omdat hij zich vergist

en in zijn statelijke gang, heel stom, dan net een wankel stapje mist.

Zoals dat dan meestal gaat, heeft hij door deze oliedomme daad

bij volk en vaderland daar geen enkel respect mee opgewekt

maar bereikt zo onbedoeld toch een eenheid van samenhorigheid.

't Is echt te dol want nu liep heel het volk, ja, dat voor de lol

voor hem als dank, allemaal opzettelijk een beetje mank;

en dat was zodoende aanleiding tot grote landelijke hilariteit.

20161109 Is God nog in ons midden?

Is God nog in ons midden?
Is dat nu een wezenlijke of toch weer zo'n softe vraag,
die in 't verborgen daagt in veel verwarde harten.
Die vraag speelt ook een "goedgelovig" christen,
echt ongewild maar toch wel eens danig parten.

We leven in een vrijdenkende moderne tijd
van no-nonsense en van concrete werkelijkheid.
De moderne mens wil geen zinloze tijd meer verknoeien
om zich met de abstractie van 't christelijk geloof te vermoeien.

Die vraag werd ons wel heel concreet gesteld
in een preek, die ons afgelopen zondag werd verteld
voor dat thema moeten we nu ook nog zelf aan het werk
voor 't vervolg aanstaande zondag, weer in onze kerk

De vraag: of God nog in ons midden is
is voor menig christen, onbetwist en heel gewis
een zekerheid van dingen waarop zij hopen
en waarvan het bewijs te vinden is
in de bijbel en in 's mensen levenslopen
als een vast en onvervalst getuigenis.

Is God nog in mijn midden?
als ik hem niet zie en ook niet hoor
als ik Hem nu aanroep in mijn bidden
of met mijn leven Hem misschien niet bekoor.

Is Hij dan al die tijd, mij onwetend nabij geweest?
Verbazingwekkend en toch weer zo verblijdend
mag ik zeker weten: Hij is en was er met zijn Heilige Geest.

De werking van Gods Geest in u en mij
is niet afhankelijk van ons denken of ervaren.
Die Geest laat ons niet achter in een onzeker lot
en brengt benarde of verwarde mensen tot bedaren
en maakt de menselijke wil weer stil …. tot God.

De genade van Vader, Zoon en Heilige Geest,
werkt voortdurend onvermoeibaar door ons en alles heen
dat houdt ons als wankele christenen
in dit aardse leven nog stevig op de been.

Wie op de Heer vertrouwt
heeft zeker niet zand gebouwd
en Gods vertrouw' lijk omgang vindt
nog steeds de ziel waar zijn vrees in woont.

© Gert Pape

20161027 Pimpeltje en een blaadje

Op ons kleurig klinkerpaadje
pleegt pimpeltje enig gestoei
met een herfstig eikenblaadje
dat gevallen……
net even voorbij woei.

20161101 Katerjanspad te Vriezenveen

De tijd van herfst, ...alles vervalt en nog meer verdort
maar mijn innerlijk gevoel komt nimmer niets tekort
'k betreur echter de mens, die in een droef herfstig dippie stort
'k spreek uit de wens om hen weer op te fleuren:
"kijk naar dat gouden gras met die diepgele kleuren".


Die ranke stengels blijven de gele kleur behouden
al worden ze vertrapt, vertreden en wordt erover gelopen
houd toch je eigen kleur vast en wordt daarna dan blij verrast
straks in de lente wordt alles zo gewoon weer fris en groen
heb vertrouwen en daarmee zul je het nu moeten doen,

20161026 van een winterkoninkje en geduld

Hij was al dagen lang te horen
met zijn hoge harde korte tonen
die zich diep in je oren boren.

Dat maakt natuurlijk wel nieuwsgierig
en 't kost lang wachten en veel geduld
maar 't geluid werd uiteindelijk toch onthuld

Hij is heel beweeglijk en zo vliegensvlug
en zit ook nog geen enkel ogenblik stil,
maar was toch slechts kort van goede wil.

Een winterkoning maakte z'n opwachting
hij poseerde voor een korte vertoning
zo kreeg 't geduld uiteindelijk nog z'n beloning.

20160915 Een belastingfraudeur bekent kleur

De politiek wilde ons destijds met sociale wetgeving goedbedoeld beloven

een staatsverzorging, onbekommerd leven van de wieg tot aan het graf, 

die regeling staat onder druk, de beloofde financiële glans is er nu van af,

althans dat willen slimme financiële jongens ons wel doen geloven.
Allerlei wetten, financiële regelingen, al dat ondoorzichtig gegoochel met geld
vallen nu anders uit en zijn nu niet meer zoals dat eerder werd voorgesteld.

In deze verzorgingsmaatschappij denkt een uitgekookte kiene slimme man
zijn opgebouwde sociale rechten te verzilveren; zo trekt hij dan sluw zijn plan,
zijn leven listiglijk, naar eigen inzichten zo probleemloos in te kunnen richten.
Hij benut daarbij maximaal zijn rechten en verzuimt hem opgelegde plichten,
leeft voor zichzelf, is dwars en wars van algemene aanvaarde solidariteit;
die egoïst heeft zich in zijn fiscale verantwoordelijkheid opzettelijk vergist.

Maar dan……

De belastingdienst kwam hem op 't spoor en had de stiekemerd al heel snel door
de inspecteur nam cynisch met een lach zijn hele hebben en houden in beslag
zo had die eigenzinnige stinkende rijke, intriest, alsnog mooi het nakijken
hij raakte alles kwijt en achteraf had hij natuurlijk ook nog vreselijke spijt,
hij gaat er nu onder gebukt, z'n frauduleus plannetje is helaas net niet gelukt.
en nu denkt hij: "net deze ene keer, dat was eens, maar dat doe ik nòòòòit weer".

Die ogenschijnlijk kiene en zakelijke man heeft God niet nodig
maar bij die onverwachte rampspoed raakt hij al gauw wanhopig,
moppert machteloos en roept het tenslotte luid en geheel ontdaan:
"o God, waarom doet U mij dit aan en overkomt mij al die ellende",
zo maakt hij God direct al een verwijt, die hij voorheen altijd ontkende.

Ik heb die troosteloze kreet uit hopeloze kelen wel vaker gehoord
en door die machteloze dan zo akelig en snoeihard verwoord:
"en als er dan een God is, waar is Hij dan, dat Hij dit laat gebeuren?"
dat zegt die in zijn leven zo uitermate maatschappelijke verwende
op die nogal ingrijpende en hem persoonlijk overkomen ellende,
vol boosheid, angst en wrok, maakt hij God tot zijn persoonlijke zondeboek,
nou net de Enige die troosten kan en juist zijn leven weer op kan beuren.

ach ach ….en nu .... wat dan…?

terneergeslagen zit hij nu daar
hopeloos met beide handen in z'n haar
hij kan 't toch weten en zal 't moeten erkennen,
hij overdenkt en peinst, komt tot de conclusie:
ik ben een fiasco, mijn leven is een illusie
ik alleen, ik kom hier zelf nooit meer doorheen
hulp van Iemand anders heb ik hoognodig,
oh, God, ik erken U nu, U bent niet overbodig,
och, heb met mij geduld, ik beken U nu mijn schuld
ontferm U over mij, ik…. ik heb U nu zo hard nodig!

berouw komt na de zonde en…… er is vergeving…..

Twee andere handen staan er voor hem klaar
twee wreed doorboorde maar toch zo open handen
die als een vriendelijk en uitnodigend gebaar
zich tot hem wendt en hem zo liefdevol wil zeggen;
je mag nu alles wat je oprecht berouwt en bezwaart
in mijn vertrouwde en vergevingsvolle handen leggen,
die handen …….dat zijn de handen van Jezus!

"komt allen tot mij,
die vermoeid en belast zijn
en ik zal u rust geven".
(Mattheus 28:11)

© Gert Pape

20160810 Levenslang achter 't gaas (zij en wij)

 Met deze dieren voel ik mij verwant

hoe rustig  en zo schijnbaar nonchalant

ze daar lekker liggen te herkauwen.

Want  de onverteerde  wereldproblematiek ,

elke dag weer onbegrepen en zo ziek ,

is nog steeds zo moeizaam te verstouwen.

Maar voor hen geldt ook….. ja helaas,

hoezeer ze ook naar innerlijke rust verlangen,

zitten ook zij, net als wij,  achter 't gaas 

in  't park van de regering en Europa gevangen.

(damherten in het Herman Jansenpark te Vriezenveen)