God leren (er)kennen door de schepping .....................................................................

Natuurlijke pracht en praal als bovenmenselijk verhaal, 
verbeeldt verbluffend duidelijk Gods scheppende taal  
om dat aan alle nog onwetende mensen te leren. 
De schepping is zo groots en ingenieus geconstrueerd, 
ver boven het beredenerend menselijk verstand verheven, 
dat slechts reikt tot wat in loop van jaren is aangeleerd.  

Een ontboezeming van welgemeende  bewondering  
wordt dan spontaan onoverdacht tot uiting gebracht 
als bij 't zien van al die wonderlijke natuurlijke pracht  
iemand ineens verbaasd maar toch zo oprecht zegt: 
"oh….. wat mooi, zoiets kan toch geen mens bedenken", 
zo leert de natuur ons God als Schepper te gedenken. 

Geleide herinneringen aan vroeger, toen was alles beter

Sluipend komen oude herinneringen bij vlagen 
schoorvoetend mijn overvolle brein opjagen.
Als ik mij daarop dan diep denkend concentreer 
ben ik vreemd verrast, wat ik dan nog weet van weleer.

Mijn gedachten worden aldus heel gericht geleid, 
naar welhaast vergeten, reeds lang vervlogen tijd.
Het is gewoon werkelijk niet voor te stellen 
wat men van vroeger dan nog weer weet te vertellen 
en uitroept: Oh ja, wat mooi, nu ik weet ‘t weer!

Na een voltooid werkzaam leven voel ik mij vereerd
met ‘t genoeglijk feit: ik ben met recht gepensioneerd.
Werk en tijd, eerder door baas en kerkenraad bepaald
zijn uit mijn minder drukke agenda voorgoed gehaald.
Schuldloos wandel ik nu dankbaar, vrolijk, vrij en blij
in bossen, veenschappen of op de Kloosterhaarse hei.

In die nu zo vrije en verlichte tijd, denk ik met vreugd
aan die vroegere  jaren van mijn zorgeloze jeugd
aan die onbevangen omgang met mijn klasgenoten
zo ongecompliceerd, wat heb ik daar als kind toch van genoten.

En gedachten komen dan, hoe het vroeger eens was
in de vijftiger jaren ten tijde van de laag’re schoolse klas,
en daarbij  komt ook “Ken uw dorp en heb het lief” mij wel zeer van pas.

Ik schrik bij het vergelijk van het heden met het verleden
verfoei wat op ‘t Westeinde onder mom van modernisering 
uit het oude Vjèènse straatbeeld voorgoed is verdwenen
en bewonder nu het zo fraai gerestaureerde Oosteinde
waar historie meer is bewaard; dat vind ik nu toch wel het einde.

Maar onder druk van groeiende verantwoordelijkheid
was het onze jeugd, die ongemerkt met de tijd verglijdt.
De strijd om werk, naar erkenning, roem of ik enig vermogen
heeft bij menigeen ongewild de bloeddruk wel doen verhogen.
en als wij zelf niet goed op onze leefwijze letten
zijn we dan ineens beperkt, en zitten wij zo ongemerkt 
zomaar aan de hoge boeddruktabetten.

Vergane jaren hebben onder oud-klasgenoten al slachtoffers gemaakt
na tien of twaalf doden ben ik dan toch echt de tel wel kwijtgeraakt.
Van de 35 hebben velen nog de levensstrijd doorstaan,
verbouwereerd danwel vereerd, allen zijn nu mooi gepensioneerd.
Van het gewicht van de daag’lijkse werkplicht ontslaan,
met enkele mankementjes, voer ik toch welhaast een stressloos bestaan.

Ik steek nu veel tijd in herbeleving van die goeie ouwe tijd
want vroeger, ja ja, in die goeie vroeg're ouwe tijd van vroeger, 
was ik nooit bang, want toen ook was al generaties lang
...altijd.....alles voortreffelijk en vééél beter.

The souls of the rightheous are in the hand of God

De Holterberg is een prachtig natuurgebied op de Sallandse Heuvelrug.
Op deze plaats is ook de Canadese Oorlog Begraafplaats gevestigd.
Daar ligt een Canadese naamgenoot begraven:

 John Charles Pape

In de overgang van april naar mei kent Nederland een aantal vlagdagen. Gedurende die tijd blijft bij ons de vlag stand-by voor de volgende publieke vertoning. Op Koningsdag hangt hij de ganse dag, rijk gedrapeerd met wimpel. Zo vertolkt hij ons nationaal gevoel van saamhorigheid en liefde voor het Koningshuis en de historie van ons land.

Op 5 mei hangt hij weer de ganse dag,  nu zonder wimpel. Op die manier geven wij uiting aan onze blijdschap, dat we nu al weer 70 jaar in vrede mogen leven.

Tussen beide dagen in hangt hij slechts enkele magere maar gedenkwaardige uurtjes halfstok op de avond van de 4e mei ter herdenking aan hen die hun leven lieten zodat wij nu in vrijheid en vrede kunnen leven. Dat herdenken is een absolute must om tot het besef te komen van de waarde van de vrijheid. Dat vieren gaat nu eenmaal niet zonder “herdenken”.

Dat herdenken gebeurt in alle gemeenten in Nederland en op militaire begraafplaatsen. Dan worden er kransen en bloemen gelegd. Zo ook op de voor ons dichtstbijzijnde Canadese militaire begraafplaats te Holten. We hebben die plaats in de loop van de jaren meerdere malen bezocht. Op deze plek van bezinning liggen maar liefst 1394 militairen begraven.

In grafnummer IV.H.8 ligt een Canadese naamgenoot begraven: luitenant John Charles Pape, oud 25 jaar, afkomstig uit Edmonton (Alberta) zoon van John Andrew en Frances Pape en hij was getrouwd met Velma. In de strijd voor onze vrijheid liet hij op 7 april 1945 het leven. Nog geen maand later waren we bevrijd. Hij is voor mij symbool geworden om het herdenken persoonlijk vorm te geven.

Destijds toen de kinderen nog klein waren hebben dat graf ook opgezocht. We hadden geen bloemen bij ons. De kinderen zochten kleine madeliefjes in het gras en legden die op de steen.

De site "Commonwealth War Graves Commission" geeft informatie over gevallen militairen. Na enig onderzoek hierin valt af te lezen, dat er wereldwijd 41 militairen met de naam Pape zijn omgekomen en het geeft verder aan waar ze met eer zijn begraven.

John Charles Pape,

John was officier bij The Royal Canadian Infantry Corps en diende als vrijwilliger onder de Canloan  - regeling tijdens de Tweede Wereldoorlog. Tegen het einde van 1943 had de oorlogsstrijd zoveel slachtoffers geëist waardoor dit had geleid tot een tekort aan jonge officieren in het Britse leger.

De Britten sloten toen een overeenkomst met het Canadese leger om te helpen bij het opvullen van deze leemte. Onder die regeling hebben 673 Canadese officieren op vrijwillige basis gediend in het Britse leger.  Zij dienden in infanterie regimenten, maar ook enkele bij de Luchtmacht (Airborne)

John was ingedeeld bij het Parachutisten Bataljon. Hij nam  op 3 juli 1944 in Normandië tijdelijk het bevel over van de pelotonscommandant van de B Coy, van majoor Keene, nadat deze gewond was geraakt bij de aanval op een door de Duitsers bezette boerderij (Bob's Farm) in Le Bois de Bavent. (Normandië)

Een maand later keerde het bataljon terug naar het Verenigd Koninkrijk en John werd vervolgens als parachutist ingedeeld bij de Britse Royal Airforce vanaf oktober 1944.

Hij vocht met het bataljon in de Ardennen en nam later op 24 maart 1945  als commandant van 4 Platoon B Coy deel aan de laatste grote geallieerde parachute - en zweefvliegtuigaanval van de Operation Varsity en ze staken de Rijn over.

Een paar dagen later op de avond van 27e maart werd de brigade opgehouden door licht geweervuur van vijandelijke troepen. Een patrouille onder  bevel van John werd er door de commandant heen gestuurd om te helpen bij het opruimen van de vijandelijke geweerposities .

Het bataljon zette zijn opmars voort naar het oosten en zij bereikten op 7 april Petershagen, gelegen tussen Osnabrück en Hannover. Ze trokken  met gemotoriseerd  vervoer verder naar het oosten en stuitten om ongeveer 14:30 uur plotseling op vijandelijke troepen, die het vliegveld van Wunstorf verdedigden, hoewel eerdere verkenning had gerapporteerd dat dit was verlaten.

John werd daarbij in een hinderlaag gedood, als één van de belangrijkste personen van het B Coy. Tijdens het gevecht, waarbij ook het 13e en het 7e Bataljon waren betrokken, verloren 6 mensen hun leven en raakten er 21 gewond. Deze mensen zaten bij die hinderlaag bijna allemaal in de eerste vier trucks van de B Coy.

Luitenant John Pape overleed op 7 april 1945, 25 jaar oud, en is hij nu begraven op de Oorlog Begraafplaats te Holten in Nederland.

Op zijn grafsteen staat de tekst: "The rightheous  are in the hand of  God."

20140430 Koninklijk verkouden

Een herinnering aan oud Koninginnedag

Op de 30e april 2014 om 07.13 uur stap ik in de trein van Almelo naar Enschede.

Schuin tegenover mij aan de andere kant van het looppad zit een man voorovergebogen op z’n laptop te staren. Een zakdoek in zijn hand en hij begint luidruchtig te snotteren.

Na gedane arbeid bestudeert hij aandachtig het resultaat alsof hij daar de meteorologische verwachting van vandaag in af kan lezen. Hij kijkt waterig uit zijn ogen en zijn neusvleugels zijn rood gekleurd.

In Hengelo stapt er een andere jongeman in en neemt plaats tegenover Hans  Snotterjans.
Het eerste wat hij doet is een wel hééééle lange papieren zakdoek uit zijn rugtas pakken, juist…. een rol closetpapier. Ook hij begint te toeteren en samen spelen ze Opus 13 van de componist S. Verkouden. Ik kijk om me heen, het treinstel rond, om ronddwarrelende bacillen of pollen te ontwaren.

Even later zit ik op mijn werk achter mijn bureau en komt mijn collega binnen. Nog voordat zij mij een goede en vooral een gezonde goedemorgen heeft gewenst, pakt zij een zakdoek en blaast erin als was het een tuba.

"Wat zit er vandaag toch in de lucht?" vraag ik mij af.

Ohh…… ja, het is vandaag 30 april, oud Koninginnedag.

De verjaardag van Prinses Juliana en ook Koninginnedag onder Beatrix.

Ik denk in stilte nog even aan onze geliefde oud -koningin Beatrix.

Ik vraag me af wat ze nu zal doen?

Oh… ik denk waarschijnlijk niks want ze zal ook wel dik verkouden zijn.

In  gedachten zie ik haar voor mij,

met een zakdoek in haar hand,

voorzien van een oranje geborduurd kroontje,

en zachtjes blaast zij het Wilhelmus.

Gert Pape

20180408 Over de puzzel van het leven

Het leven lijkt een puzzel waarin je voortdurend op zoek bent naar het ontbrekende stukje.

Net wanneer je denkt het gevonden te hebben ben je er aan andere kant weer eentje kwijtgeraakt.

Het leven is een uitdaging waarin wij tal van kansen en keuzes voorgeschoteld krijgen . Maar hetgeen  soms zo aantrekkelijk lijkt  te zijn is maar erg moeilijk te verwezenlijken.  Twijfel en onzekerheid moeten worden overwonnen en moed getoond worden om haast onmogelijke zaken aan te durven pakken.  

Het is zo triest om aan het eind te moeten constateren dat je niet echt geleefd hebt of dat je kansen hebt laten liggen. Om aan het eind te moeten verzuchten: "Ach had ik dat maar anders of eerder gedaan". 

Jaag  je dromen na en maak ze waar, zei ik onlangs nog tegen een kennis, die met haar gezin geëmigreerd  is naar een uithoek in Noorwegen.  Op zoek, ja..naar wat?  Ja, onthaasten en op zoek naar rust en een leven in de ruimte van een vredige omgeving.

Ik had ook mijn dromen van mooie oorden. Boeken gelezen over Canada en Amerika. Boeiende beschrijvingen van New England over de oostkust van Amerika met de staten Maine, New Hampshire en Vermont en andere. Ik heb mij maar al te graag mee laten slepen in het boek van James Mitchener,  in een eigen beleving  van  de Chesapeak Bay.

Maar heb nooit dat avontuur aangedurfd omdat ik zo aan de familie hang en bang was, dat ik straks een puzzelstukje mis terwijl ik elders net dat ontbrekende stukje gevonden dacht te hebben. 

Ik heb ook zeker kansen en mogelijkheden laten liggen maar ja …….ik eh… , ik droom, …… droom  dan ook zo graag. 

……er is nu al zo veel tijd verstreken 

die kansen en mogelijkheden doen verbleken.

Toch kom ik tot een verhelderende conclusie, 

dat het koesteren van een schone droom 

niet alleen iets is voor een uitgekiende econoom,

voor mij althans, is het zeker geen illusie.

De tijd schrijdt voort en kansen verkwijnen

maar nooit zal dat mijn grote droom doen verdwijnen

nog immer droom ik van een verre Horizon,

en verzucht: 

"och,….dat ik daar toch nog eens komen kon."

In dat land met ongekende mogelijkheden 

waar twijfel behoort tot het verleden

waar verborgen sluiers zijn onthuld

waar de droom van de mens

dan naar wens is  ingevuld

waar alleen de vrede wordt beleden

en 't verleden voor eeuwig 

is gekeerd  naar heden;

daar in dat land 

daar is iedereen 
volmaakt en.....
tevreden!

 Op TV keek ik naar de Passion. Duizenden liepen door de Bijlmer achter het verlichtend kruis van Christus aan. Mensen van allerlei pluimage, gelovig of ongelovig, voor sommigen was het een bevestiging van wat ze geloven, voor anderen het zoeken naar het ontbrekende stukje puzzel in hun leven. Dat zoeken is een bevestiging van hun gemis. Maar allen op zoek naar dat land van  vrede.

Jezus roept ons toe: Ik ben de weg de waarheid en leven. Niemand komt tot de Vader dan door mij. Dus achter Christus aan, door de Bijlmer, door de wereld en door jouw eigen leven. Hij is de voltooier van het leven. Die onze tijd ombuigt in eeuwigdurende vrede.Jezus!  Wie in Hem gelooft zal eeuwig leven hebben. 

In dat land loop je onbevreesd met open ogen in een landschap dat duizend keer mooier dan is dan de Bijlmer, Nederland of Baxter State Park in Maine of in mijn zo geliefde Engbertsdijksvenen.

Als je Christus echt leert kennen dan heb je het ontbrekende stukje gevonden ..........dan is de puzzel van jouw leven compleet. 

De blauwe heikikker (in paartijd)

De heikikker (Rana arvalis) is een middelgrote kikker en ze kunnnen 8 cm groot worden.
In de paartijd (eind februari, tot uiterlijk begin april met een piek in kooractiviteit in maart) kleuren mannetjes licht- tot fel blauw. Deze kleur is maar enkele dagen aanwezig. 
Dit is een interessant natuurverschijnsel dat vele mensen van heinde en verre lokt om dat op de gevoelige plaat vast te leggen. 
Gewoon opstellen in rijen van drie maar vooral ....kalm an.