Theïstische evolutie en/of Evolutie Theorie

Tyrannosaurus rex

Vroeger speelden we voetbal op straat. Nu zitten jongeren achter hun PC's  en spelen ze in een virtuele jungle waar ze met zware wapens schieten op dino' s, die mensen verslinden als hapklare brokken.

Vorig jaar werd al aangekondigd, dat er dit jaar vanuit Amerika een Thyrannosaurus rex naar Nederland komt. Ho, ho, geen paniek, het gaat hier slechts om gevonden en in elkaar gesleuteld geraamte.

Ook las ik een bericht, dat ze in Argentinië botten hebben gevonden waarvan ze menen, dat die afkomstig zijn van een Tyrannosaurus. Dat is de grootste dinosaurussoort. Goed voor een lengte van 40 meter, van kop tot staart, met een hoogte van 20 meter. Zo wordt beredeneerd, dat zijn gewicht ca. 77 ton moet zijn geweest, evenveel als dat van 14 olifanten. Het dier leefde 90 tot 100 miljoen jaar geleden.

Creatieve archeologie staat garant voor sappige verhalen en vindt gemakkelijk gehoor bij goedgelovige of overtuigde evolutionisten. Oh… ik ontken heus niet, dat er dinosaurussen, mammoeten en nog andere onbekende giganten hebben bestaan. Maar het verhaal achter die Argentijnse botjes is haast nog groter dan het beoogde object zelf. De archeologie heeft al vele  dinosaurussoorten weten te definiëren en allemaal krijgen ze hun eigen verhaal mee.  Alleen…., niemand heeft er ooit één gezien. Alleen wat resten, botten en tanden.

Op basis van dit opgesmukte verhaal concludeert deze ongeletterde archeoloog, dat de grootste rugwervel van die tyrannosaurus een doorsnee moet hebben gehad van een wiel van een Jumbo 747. Tot zover mijn bijdrage aan de archeologie.
En mocht het verhaal niet - of niet helemaal waar zijn, dan kan die fantast(ische) archeoloog altijd nog wel werk vinden als innovatief medewerker bij Technisch Lego of in de speelgoed - of filmindustrie.

Theorieën

Evolutionisten willen ons doen geloven, dat de homo sapiens zich in de loop der tijden, van viervoetig naar tweebenig omhoog heeft geknokt en zich heeft ontwikkeld tot een zelfstandig en weldenkend mens. En nu, iets wijzer geworden, zoekt hij naarstig naar zijn oorsprong en die van zijn omgeving.

De theorieën over het ontstaan van mens en wereld hebben geleerden al eeuwen bezig gehouden. In die discussie stonden tot dusverre creationisten en evolutionisten tegenover elkaar.

Maar nu zijn er wijze mensen van christelijke huize, die menen dat beide leren goed samengaan. Zij spreken dan zelf over een "theïstische evolutie" en ze hebben er een boek over geschreven. Zo proberen ze de nog onverklaarbare leemtes omtrent "de Schepping" in te vullen. Dat lijkt op zich een nobel idee.

Op een symposium in Amersfoort werd er gediscussieerd over de vorm hoe "het ontstaan" nu moet worden doorgegeven aan de volgende generatie. Sommigen waren er uitbundig over. Maar de meningen waren verdeeld in voor en tegen of geen mening. En dat was uiteraard te verwachten. Gevestigde meningen verander je nu eenmaal niet in een achternamiddag.

Ik heb dat boek niet gelezen en zal dat ook niet doen. Als simplistische en al enigszins opgerekte elastische creationist, met de Bijbel in de hand, wil ik mij niet verder in geestelijke verwarring laten brengen.

Definitie Creationisme:

Wat geloof en belijdt je als je creationist bent?

Er zijn meerdere zakelijke definities te vinden van wat het creationisme inhoudt.

De volgende spreekt mij wel aan;

"Het Creationisme, begrepen in de zin van de scheppingsleer, is de religieus geïnspireerde overtuiging of opvatting dat het universum en de Aarde maar ook alle planten en dieren alsmede de mens hun ontstaan hebben te danken aan een bijzondere scheppingsdaad. Deze scheppingsdaad impliceert een Schepper en kan worden gezien als een vrij plotseling en eenmalig gebeuren dan wel als een geleidelijk en voortgaand proces."[1]

Hoe de God de Schepper dat grote werk tot stand bracht is beschreven in de bijbel in Genesis.

Dat is voor mij een waarheid en een betrouwbaar gegeven en de basis voor alles wat er leeft.
Dat scheppingsverhaal laat zich nimmer volledig wetenschappelijk te verklaren.

Dat grootse gebeuren gaat nu eenmaal elk menselijk voorstellingsvermogen te boven.
Als vermetele christelijke wetenschappers "het ontstaan" zo dicht mogelijk verklarend willen benaderen, komen ze uiteindelijk toch uit bij de God van de bijbel en anders..... lopen ze vast.

Oh ja, ik heb wel eens horen verluiden, dat....
ze Charles Darwin vroegen, aan het eind van zijn leven, hoe het nu precies zat met zijn Evolutie Theorie. Hij zou hebben gezegd: "ja, ja, 't is een mooi verhaal".
Ook Darwin was slechts een mens en begrensd wetenschapper.

---

[1] ontleent aan internet Wikipedia

20140806 dèn Kjompoeter

Bijna in elk huis van Nederland staat er tegenwoordig wel één. Zo’n kunstmatige brainbox, die de werking overneemt van menselijke hersencellen. Mijn moeder (1996†) heeft het bestaan van dat toenmalige premature apparaat nog meegemaakt. Zij noemde hem steevast “dèn kjompoeter”. Ze wist er helemaal niks van maar dichtte dat dekselse digitale toverdoosje toen al ongekende mogelijkheden toe. Alles wat niet kan gebeurt alleen in Amerika of komt uit “dén kjompoeter”.

Zijn de menselijke hersencellen in kwabben verdeeld, die langzaamaan vol slibben, dat apparaat slaat alles op en registreert en archiveert het feilloos in sectoren. Als dat vol raakt breidt je gewoon uit. Een computer is bestand tegen Alzheimer maar kan wel een griepje oplopen (virus)

Mijn eerste kennismaking met ’tapparaat stamt uit de jaren 1972-75. Ik werkte als debiteurenadministrateur bij een bedrijf dat besloot een computer aan te schaffen. Die stond in een speciale kamer voorzien van een Klima -Anlage (gekoeld). Hij was een meter of 7 lang, stond in een U-bocht constructie, anders paste hij d’r niet in. Aan de voorkant stopte je er een stapel gestanste ponskaarten in (elke kaart is een factuur) en aan de achterkant kwam er een lange lijst papier uit, dat zich zigzaggend zelf opvouwde. Alles bij elkaar kostte de aanschaf en inrichting een kleine 1 miljoen gulden.

Tegenwoordig vul ik mijn werkdagen zittend achter een computer. Ik surf, snuffel en speur in alle mogelijke systemen om te ontdekken wat anderen graag verborgen willen houden.
De ontwikkeling en mogelijkheden van de computer van deze eeuw zijn groter dan de hele geschiedenis van de voorgaande mensheid.
De computer is een encyclopedie waar de hele wereld aanhangt. De ontwikkeling van de computer heeft gezorgd voor een hele nieuwe branche maar heeft ook vele mensen brodeloos gemaakt. Mensen werden vervangen door computer aangedreven machines.

De computer heeft de mensheid beter gemaakt. Elke ontwikkeling heeft echter ook zijn keerzijde. Elke ontwikkeling loopt nagenoeg parallel met criminele creativiteit, misbruik, valse informatie en hackers. Houdt het onrecht dan nooit op?
Wie had ooit kunnen denken dat ons nederig stulpje nog eens zou zijn gesierd met een computer,een tablet en twee digitale telefoons. Eén handzame digitale telefoon van een goeie honderd euro kan duizenden keren meer dan dén kjompoeter van 1 miljoen gulden uit de 70-er jaren.

Voor mijn werk reis ik met openbaar vervoer. In de stiltecoupé zit iedereen voorovergebogen op een laptop of digitale telefoon te staren. Ik schud daarbij meewarig mijn hoofd. Soms betrap ik mij erop dat ik neiging tot hetzelfde virus heb.
Maar vooralsnog lees ik nog steeds een mooi boek in de trein. In een boek kun je gevoel leggen, personen beschrijven gedachten uitbeelden en veel meer. Ik kan mij daarin verliezen.
Wist u trouwens dat er ook al E-readers of bookreaders zijn. Ach nee hè. Nog een apparaatje d’r bij misschien? NEE!

20140730 Strammigheid der lendenen.

In maart 1973 zijn we getrouwd en kwamen te wonen in Vroomshoop. Dat was mogelijk omdat mijn vrouw daar een economische binding mee had. Ze werkte bij een lokale fotograaf annex slijterij. Dat is een vreemde combinatie, die zich laat verklaren uit de zakelijk verwezenlijkte hobby van de fotograaf en de oorspronkelijke zaak van zijn vader.

In 1974 ging de fotograaf op vakantie en zaten wij gedurende die tijd “op de zaak.” De toenmalige tijd was de stilzwijgende voortzetting van de flower – power periode en werd o.a. gekenmerkt door de Beatles, baarden, bier en Beerenburg. Dat laatste werd door mij en maten matig, echter wel regelmatig genuttigd en dat werd in het algemeen als zeer heilzaam ervaren voor lichaam en geest.

In de slijterij achter het schap zat een luik, dat toegang gaf tot een kelder. In dit onderaards gewelf stond een groot vat waarin “eigen” Beerenburg werd getrokken. Dit ging op basis van jenever met 35% alcohol waaraan Beerenburg kruiden werden toegevoegd. De tijd deed de rest.

Deze kruiden waren strak en luchtdicht verpakt in papieren zakken. Deze zakken waren wit van kleur en geheel bedrukt met Oud - Hollandse gekalligrafeerde blauwe letters, net een Delftsblauw tegeltje. Er stond beschreven welke kruiden erin zaten en er werd een lethargische opsomming gegeven voor welke klassieke kwalen en enge ziektes dit goedje een probaat bestrijdingsmiddel was. Daarvan is mij slechts één aansprekende kwaal bij gebleven, namelijk: “strammigheid der lendenen”. Deze intrigerende term speelt nu al 40 jaar door mijn hoofd. Ik weet niet wat het is en toch meen ik het soms te voelen.

Toen ik vanmorgen wakker werd had ik een onbestemd gevoel en ik dacht…… het zal toch geen strammigheid der lendenen zijn?

Na 40 jaar heb ik dus nu besloten om het geheimenis te ontcijferen en daarvoor klim ik nu in de wondere wereld van World Wide Web en goochel ik wat met Google. Er blijken zelfs meerdere oudere geschriften te zijn die de term strammigheid en lendenen kennen. Eén toepasselijke wil ik u niet onthouden. Daarin staat de term prikkelende term “verlustigen” centraal.

“Het kind wil als jongeling zich in wijderen kring, de man in het bezit ener gade en geliefde kinderen, de grijsaard in de bloei zijner zonen, die zijnen plaats bekleden, verlustigen; al krommen zich de lendenen, al weigeren de stram geworden leden hun dienst, nog vormen zich de plannen voor de toekomst.”

Deze cryptisch dan wel komische tekst betekent m.i. zoveel als: of je nou jong of oud bent en stijf en stram, je hebt er nog zin in… in eh… oh sorry, de toekomst.

Deze beschrijving voldoet niet aan mijn onbestemde gevoel van vanmorgen en daarom ban ik, na 40 jaar, per heden de term “strammigheid der lendenen” uit mijn hoofd en ik vervang mijn onbestemd gevoel door het Twentse “sloerig in de rakkert”. En wat dat is…? ja, dat is weer een lang verhaal maar ja, dat mag u nu zelf uitzoeken.

Ik neem vanavond toch maar even weer één heilzaam medicijntje: ……….een Beerenburgie.

20140225 Echte schoonheid zit van binnen

Al weer een poos geleden sprak mijn zoon over een ouder persoon, die hij een “mooi mens” noemde . 

Ik kende die persoon, redelijk dichtbij en toch op enige afstand en vooral bij mij bekend vanuit achtergrond geluiden. Mijn eerste gedachte was: “echt niet, oud, klassiek en stug” 

Totdat wij haar en haar man eens tegenkwamen  en er een kort gesprek ontstond. Dat was kort maar heel hartelijk en open en ik keek nog eens goed. Ik zag toen pas wat mijn zoon eerder bedoelde.

Oppervlakkigheid , vooringenomen meningen en snelle conclusies leiden vaak tot verkeerde inzichten. 

Om mensen echt te leren kennen moet je met hen en met jezelf in gesprek.

Echte schoonheid zit van binnen en van je kinderen kun je nog wat leren!

12,5 jaar getrouwd

Op 27 september 1985 waren we 12,5 jaar getrouwd. 

Om er samen, met onze 4 kinderen een mooie dag van te maken, hadden we een dagje Rotterdam gepland. 

De Euromast was zowel in figuurlijke als letterlijke zin het hoogtepunt van de dag. 

Voor ons, nuchtere plattelanders uit het oosten, was die toren, daar in het onbekende westen, een uitdaging en had zo' n grote uitstraling alsof 't wel het Empire State building van Nederlands New York was, het Manhattan aan de Maas.

   

In etappes naar 't toppie van de toren,
de liftboy bracht ons naar behoren
in zo'n doorkijk bakkie, achter heel dun glas
naar de grote hoogte van z'n absolute top,
de praatjes waren nu wel over,

en al onze overmoed was op
want hij vergat ons van tevoren
te zeggen hoe spannend dat wel was.
Bangig vroeg ik: hoe hoog, 75 meter?
Ja zei hij, HONDERD 75 meter! dat wist hij beter.
Oeps.., zo'n domme vraag, als die keer
stel ik hopelijk nu nooit meer.

De Mol is dood

20140405        Mol (1)

 “Wie is de mol” is een programma, dat grote populariteit geniet. Daar zoeken vermeende mollen in idyllische oorden naar de mol in eigen gelederen.

Ik was ook op zoek naar een mol. Die zoektocht beperkte zich echter tot de sierlijke  zode van ca 50 m² achter mijn woning, die algemeen wordt aangeduid als gazon. Ieder jaar proberen we daar weer iets moois van de maken.

Nu had een onzichtbare onverlaat, een mol (Talpa Europaea) mijn gazon ontsiert. Dus bond ik een strijd aan, die 3 weken heeft geduurd. Gedurende die periode heeft hij onzichtbaar een heel metrostelsel van jaaggangen en mollenritten aangelegd in een tempo waar ze in Amsterdam en Rotterdam jaloers op zijn. Het is onvoorstelbaar hoe zo’n nietig dier van maximaal 145 gram zulke grote hopen kan produceren. In no time zaten er zeker 20 molshopen in mijn tuin. 

Na slechte ervaringen met een mollenklem (klemde geen mol maar wel een vinger) ben ik overgegaan tot drastische maatregelen, uitroken en verdrijven. Na elke productie van een molshoop drukte ik er een flink stuk carbid in met een kwak water en voerde ik, op een laag-bij-de-grondse-manier, mijn eigen chemische oorlogsvoering. Uiteindelijk koos de mol het hazenpad omdat ik zijn territorium vergaste. 

Ik denk, dat mijn buurman nu de strijd mag aanbinden. Alvast succes gewenst. Ik prijs mezelf om mijn diervriendelijke bestrijding al heb ik ‘m wel eens dood gewenst.

De vraag die ik me gedurende die periode stelde: “wie is mijn mol?” kan ik niet beantwoorden. Ik heb hem nóóóóit gezien!

20140515        Mol (2)

Mijn ontsteltenis is groot . De Talpa is terug.

20140522 Hoeree… de mol is dood. (3)

Eindelijk… is het dan zover.

De mol,

die wekenlang ongenood ronddoolde in mijn tuin,

mijn gazon perforeerde

mijn humeur ondergroef,

grote hopen produceerde  en

zo’ n 20 zwarte gaten achterliet

…….hij is niet meer!

De mol is nu het haasje,

hij heeft het loodje gelegd,

ik heb hem “klem” gezet.

Ik weet niet of het een pa-mol dan wel een moe-mol is.

Ik zou niet weten wat het verschil is.

Ik heb me er alleen van vergewist dat ie echt dood is.

Een 2e klem heb ik nog even laten staan,

je kunt het nooit zeker weten

 …...want mollen zijn net konijnen.

20150924 Engbertsdijksvenen. In internationale belangstelling

Sinds anderhalf jaar zijn mijn vrouw en ik verslingerd en verslaafd aan wandelen. Bevrijdend bewegen in puur natuur en breeduit snoevend snuiven, laten we ons breeduit ademend graag bedwelmen door zware bosluchten en  moeras -  en veendampen. Bossen en heuvels van laatglaciale stuwwallen, benoemd als bergen, worden bevochten en beklommen. 

Iedere week ergens wandelen in Twente of Salland en we gaan gretig op in de natuur van gratis wandelroutes, uitgezet in aangewezen natuurgebieden onder beheer van erkende natuurorganisaties als Natuurmonumenten, Staatsbosbeheer en Landschap Overijssel en nog andere geroemde landsschappen die onze regio rijk is, zoals Landschap Twente en - Twickel.

In onze "looptijd" ontdekten we de schoonheid van de vele mooie natuurgebieden. Daar hadden we eerder minder notie van. Onze kennis van de voorkomende flora en de fauna is fors verbreed. We kennen de hoogtepunten der seizoenen, de tijden van adders, kikkers, broedvogels en doortrekkers, vlinders en paddenstoelen. En alles wordt fanatiek vastgelegd op de gevoelige plaat, bestudeerd en gedefinieerd.

En aan één van die gebieden hebben we ons hart verloren. Daar zijn we regelmatig te vinden. Het is onze thuisbasis op natuurgebied en we zijn er zeer regelmatig te vinden.

De Engbertsdijksvenen, nagenoeg geheel gelegen binnen onze eigen gemeente Twenterand. Het is een uniek natuurgebied van ca. 1000 ha groot, dat ingeklemd ligt tussen de plaatsen Kloosterhaar, Bruinehaar, De Pollen, Sibculo  en Westerhaar - Vriezenveensewijk. Plaatsen die de historie van veen en de ontginning in zich dragen. Dat deden mannen, in blauwe kielen en zwarte manchester broeken, op klompen met de pijp in de mond of een pruim achter de kiezen, die zuchtend zwaar werk verrichten voor schamel loon en turf staken, dat werd weggevoerd in zompen over veenkanalen.

"De Engbertsdijksvenen" is een groot afgegraven veengebied met heideterreinen en moerasssen en grote veenplassen. Het kent ook hogere zanddelen en is één van de weinige plaatsen in Nederland waar nog actief hoogveen is. Het wordt genoemd in het Europees netwerk van natuurgebieden: Natura 2000.  Op internet is veel informatie te vinden over dit zo unieke gebied.

Op enkele plaatsen langs de randen van dit grote gebied zijn wandelroutes van verschillende lengtes uitgezet. Het hart wordt beschermd en daar vinden plant en dier rust in hun natuurlijke habitat.

In onze omgangen zijn de steeds weer terugkerende en seizoengebonden natuurtaferelen op foto en film vastgelegd. Adders; die zich in de ontluikende lente lekker laten opwarmen op schuine walkanten onder loodrechte zonnestralen. Of heidekikkers die zich gedurende enkele dagen onder luid gekwaak massaal en ongegeneerd en niet zo nauw kijkend in paringsdrift de liefde bedrijven. Ze krijgen daarvan niet het schaamrood op hun kwakende kaken maar kleuren wel van opwinding gedurende die dagen helder blauw.

Bij onze wandelingen in dit unieke gebied en bij die zo bijzondere gebeurtenissen komen we vaker mensen tegen met dure camera's en grote telelenzen. Ze komen van heinde en verre en zijn bekend met het unieke van de Engbertsdijksvenen. Zo spraken we veel mede - amateur fotografen maar ook professionele - die werken voor tijdschriften of kranten. Mensen uit alle streken van Nederland, maar ook uit Duitsland en België.

Vorige week troffen we een vrouw, die op hurken gezeten en  gewapend met een niet goedkope camera, laag bij de grond prachtige plaatjes maakte van heide en zwarte zandgronden. Het was een keurig geklede nette vrouw van ca. 35 -40 jaar. Ze was een Poolse en sprak goed Nederlands met een vreemd accent. Ze werkte voor een internationale Pools toeristisch  maandblad. Ze was een poosje in Frankrijk en België geweest voor natuurfotografie. Ze was nu twee dagen in Nederland en ze bleef nog een week. Ze kwam nu naar de Engbertsdijksvenen omdat ze had vernomen van dit unieke natuurgebied in Nederland. We hebben daar ruim met haar over doorgesproken.

In haar werk bezocht ze alleen de meest bekende natuurgebieden van die andere landen. Ze was verder erg onder de indruk over de goede staat van onderhoud van die gebieden. Ze zei nadrukkelijk, dat de mensen in Nederland veel zuiniger met de natuur omgaan dan de Polen.

De Engbertsdijksvenen is inderdaad uniek in zijn soort. Ja, wij wisten dat al.

Maar nu is het ook internationaal bekend en tot in Polen doorgedrongen.