20180201 knipoog naar kakofonie van meningen en communicatie

Ja, er is tegenwoordig wel enige moed voor nodig
om te zeggen wat je oprecht en werkelijk denkt
terwijl je merkt, dat daaraan bijna niemand 
ook nog enige serieuze aandacht schenkt.

Bijna niemand is er, die jouw standpunt deelt
en jouw mening die ander al gauw verveelt.
Jij voelt je dan genegeerd en wat geïsoleerd
alleen met maar weinig medestanders om je heen.

En in een wereld van meningen  overvol
raak ik verward, ja word ik horende dol!
Wijs geachte heren gaan tegen elkaar te keer
creëren onparlementair een politiek geladen sfeer.

Wij mensen, moeten toch maar eens leren
een ander om zijn mening beter te respecteren.
Die ander kan met zijn visie jou verrijken
nog eens kritisch naar je eigen standpunt te kijken.

Wederzijds respect, jouw mening en een anders tegenweer
vormen samen de publieke communicatieve relativiteitsleer.
Communiceren  is meer dan alleen mooie woorden produceren
om zodoende een ander in te pakken en te imponeren.

Ik heb een eigen mening maar luister graag naar een ander
houd daarmee open, dat ik mogelijk alsnog van mening verander;
persoonlijke meningen houden in dit open communicatieve land
nu eenmaal niet voor altoos stand, leve het praatgraag Nederland.

Straks zijn er verkiezingen voor de gemeenteraad
't zal mij benieuwen hoe de communicatie dan gaat.
Men drukt een gemaakte keus 
als de verkoren politieke leus 
op een pamflet 
van minstens één A-viertje
bedrijft alzo dan politiek 
in een stief kwartiertje,
ach, een kniesoor die daar nog op let.

20180124 tuinfluiter Chatrou van wereldformaat

Voor wie van fluiten houdt. Ik heb een nieuwe tuinfluiter ontdekt; en wel enig in zijn soort. 

Het buitenfluiten is uit. Fluiten op straat hoor je nog amper. Ik lees dat er een maatschappelijke afkeuring bestaat tegen het fluiten op straat. Men associeert dat met een vrouw- onvriendelijke bejegening. Een onzinnige bewering van vermeende kenners die  hun eigen haantjesgedrag niet kennen. Als ik mijn "Badinerie" al fietsende fluit heb ik geen andere bedoeling dan de muziek te eren en vrouwen kunnen veilig over straat.

Ik lees dat Geert Chatrou uit Rotterdam wereldkampioen kunstfluiten is. Alles wat er uit zijn mond komt is fenomenaal.  Ik wist dat niet, ik ken hem niet en heb hem nog nooit horen fluiten. Dus maar even in het internet gedoken en even aan dat fluiten geroken. Niets teveel gezegd.  Ik adviseer deze tomeloze tuinfluiter om toch maar niet buiten te gaan fluiten omdat hij daarmee al het verkeer van verbazing ontregelt.

Hij heet een kunstfluiter te zijn. Een woord waaraan verschillende betekenissen zijn te ontlenen. Kunst als  nep om het van echt te onderscheiden of de Kunst van een bovenmatige muzikale prestatie. 

Hij concerteert met orkesten en brengt met frivole klanken van Hongaarse Csardas het publiek tot verbazing. Geen klassiek stuk zo moeilijk of hij kan het wel aan. Hij was te gast in het programma podium Witteman . Hij vertelde dat hij een aangeboren talent heeft waardoor hij anders fluit dan de meeste mensen.  Hij gebruikt amper zijn tong maar hoofdzakelijk zijn keel om die veelheid  aan klinkende klanken te kunnen produceren. Hij vergeleek dat met een merel bij wie je de keel zo ziet bewegen als hij zo uitbundig fluit.

Wereldkampioen of niet hij kan er alleen niet van leven en heeft er wel een baan naast. 

Het is wel kunst met een hoofdletter K met een lokaal bereik aangeduid een L , namelijk die van liefhebber,  je moet er wel  van houden . Het blijft uiteindelijk dan toch maar ……..gewoon Kunstfluiten.

Het verhaal achter een vluchteling

Een man van middelbare leeftijd, onmiskenbaar van buitenlandse origine, is volledig geïntegreerd in Nederlandse samen-leving. Hij woont al geruime tijd er in ons land. Maar wie kent zijn verleden, dat hij met zich meedraagt…....? 

Op een donkere dag voor kerstmis, sprak ik enkele jaren geleden ambtshalve met een man, die verdacht werd van een bepaald feit. Hij was Irakees en al jaren legaal in Nederland.

De man zit voorovergebogen op een stoel, zijn ellebogen rusten op zijn knieen en met beide handen ondersteunt hij zijn het hoofd. Hij maakt een desolate indruk en zit voor zich uit te mompelen. Hij is zichtbaar overstuur. Ik ben ruim bekend met het creatieve theatrale gedrag van verdachten en ben niet onder de indruk van zijn meelijwekkend gedrag . Even later besef ik dat zijn aanhouding wel degelijk angst bij hem oproept, gelet op ervaringen uit het verleden.


De vluchteling en zijn verhaal …….en zijn trauma
In de kuststreek van Zuid Irak (kuststreek) woont een redelijk grote geloofsgemeenschap van baptisten. Of “woonde” moet ik eigenlijk zeggen. Deze geloofsgemeenschap houdt zich voor een aanzienlijk deel bezig met de goudhandel. Dat vak hebben ze vroeger geleerd van de Joden. Dit beroep wordt van vader op zoon overgedragen. Zijn opa had het aan zijn vader geleerd en hij had het van zijn vader geleerd en nu leert hij het weer aan zijn zoon. In Irak volgde hij 6 jaar de basisonderwijs, daarna 6 jaar voortgezet onderwijs. Daarna ging hij in de zaak van vader gaan werken. Als hobby heeft hij daarnaast 6 jaar Engelse literatuur gestudeerd aan de universiteit van Basra.

Maar toen begon de oorlog met Perzië (Iran) Hij moest het leger in en heeft twaalf jaar gevochten in die oorlog. Zijn vrienden die met hem in de oorlog waren zijn allemaal dood. Hij vroeg zich af waarom hijzelf niet dood was en waarom hij het wel had overleefd. Tijdens het heftige verhaal sprong hij op vanuit zijn stoel en trok zijn broekspijp omhoog. Hij wees een plek aan waar ik een rond litteken kon zien met een doorsnee van ca. 3 a 4 cm. Het duidelijk een litteken van een kogelwond. Vervolgens trok hij zijn overhemd omhoog tot onder de kin en toonde een soortgelijk litteken op een plek, net boven het hart.
Hij wees de plek aan zei terwijl er tranen over zijn wangen rolden: “Ik had dood moeten zijn”
Na de oorlog kwam de verharding, verdrukking en vervolging van de christenen/baptisten. Gezinnen werden thuis overvallen, mannen vermoord en de vrouwen verkracht. Dit noopte hem ertoe om zijn huis, zijn zaak en auto te verkopen voor meerdere tienduizenden dollars. Dit geld is allemaal opgegaan aan de vlucht.

Al eerder waren andere familieleden gevlucht, vader, broers en zussen. De meesten in Nederland en enkelen in Scandinavië. Ze hadden gekozen voor Nederland omdat bij hen in Irak vrij algemeen bekend is dat Nederland het meest eerlijke rechtssysteem heeft. (zegt hij)

En nu overkomt hem dit. Hij was in paniek en ten einde raad. Hij voelde zich wel verantwoordelijk voor zijn gezin en verdere familie. Hij zag zijn onmacht om zijn onschuld aan te tonen. Hij gaf meerdere keren aan dat hij baptist was en daarbij keek hij mij vragend aan. Hij wilde daarbij kennelijk duidelijk maken dat dit norm was voor zijn denken en het garantiebewijs voor zijn eerlijkheid en of ik dat begreep natuurlijk.

Hij kwam tot de conclusie dat hij op de proef werd gesteld door God. Hij dacht zelfs dat hij voor jaren "de bak in ging" en zat te huilen met zijn hoofd in handen. Dat verleidde mij tot een minzaam glimlachje want dan kende hij het Nederlandse rechtssysteem toch nog niet zo goed.Voor het bewezen feit waarvan hij werd verdacht krijg je in tolerant Nederland hoogstens drie maand gevangenisstraf (als first offender)

Toen hij daar zo in zak en as zat vroeg ik hem of hij het verhaal van Job kende. “Job, Job … Job… ahhh …. eh…...Eyup bedoelt u? “ We hebben gesproken over Job ( Eyup in het Arabisch), hoe rijk die was, een mooi gezin had en alles, alles kwijtraakte en ook nog ziek werd. Job werd ook zwaar op de proef gesteld.
Net als Job moet je altijd op God blijven vertrouwen, al raak je alles kwijt wat je lief een dierbaar is en al laten je vrienden je ook nog in de steek. Voor Job op basis van dat vertrouwen het toch goed gekomen en heeft hij alles en nog meer teruggekregen
"En aan jouw ellende van dit moment, komt ook wel weer een end!" zei ik tegen hem.

Ik nam zijn verklaring m.b.t. het verdachte feit op, een op puur zakelijk verhaal Daar stond helemaal niets in van zijn verleden. Na afloop gaf ik hem een hand. De volgende morgen werd hij heengezonden. Met de kerst gelukkig weer thuis. 

Je kunt zomaaar iemand tegenkomen die door velen herkend en geclassificeerd wordt “as zo’n buut’nlaander”.  Daar kan men dan van alles bij  denken, van empatie  voor je naaste tot  het afwijzen van economische vluchtelingen. Men roept vaak maar wat, op basis van persoonlijke sentimenten.  Het ware verhaal kan hijzelf alleen  vertellen.

Vele vluchtelingen vinden de dood in de Middellandse Zee. Het totaal aantal verdrinkingsgevallen wordt dit jaar al op enkele duizenden geschat.Wat hun verleden is, waarom ze zijn vertrokken, wat ze mogelijk mee hebben gemaakt, we zullen het nooit weten.

Hopenlijk komt er een beetje meer begrip komend jaar voor de echte vluchtelingen en voor de allochtoon onder ons. Ik heb geen oplossing voor het vluchtelingenprobleem maar een beetje meer menselijkheid zou ons niet misstaan.......

Wandelen in de Engbertsdijksvenen op 2e kerstdag

Kon nog net even voordat het donker werd. Na een paar grijze dagen eindelijk weer een beetje zon. 

Engbertsdijksvenen vanaf Bavesbeekweg/Oude Leidijkje.

20171223 van pijnlijke poten en podologie

Soms word je onverhoeds overrompeld
door het feit, dat je wat pijnlijk strompelt,
Ik had pas later door, warempel ik heb hielspoor.

Shockwave als therapie, dat hielp helaas mij nie.
Ik werd verwezen naar een podoloog,
die kundig mijn probleem overwoog.
Dus ik zeg u nu maar onverholen 
vanaf nu draag ik ook nog steunzolen.

Eerder was welgeteld, reeds vastgesteld,
dat ik twee centimeter was gekrompen
ja,ja …u voelt 't wel aan, zelfs op uw klompen,
dat ik die schade nu weer heb hersteld.