20170913 Bruinehaar in Twenterand - bijna buitenland

Dat pand waar ik nu genoeglijk naar staar
ligt in het fraaie en zo landelijke Bruinehaar.
Dat is de rand van de gemeente Twenterand
en tevens de uiterste rand van ons Nederland
en iets achter dat huis ben je dan bekant
misschien per ongeluk mooi in de Pruus beland.

Das macht nichts
Deutsche Leute essen auch gerne Kartoffeln
Gute morgen Freunde.

20170908 Over echte vriendschap, kameraden voor het leven

Ik keek naar het programma:"Hello Goodbye", een programma dat kan bogen op een vaste kern kijkers, met zulke aanvaardbare kijkcijfers , dat het vanaf 2005 zich al weet te handhaven op de Nederlandse buis.  Een typisch Joris Linssen programma zoals wij die wel meer van hem kennen:  met mensen in bijzondere omstandigheden op cruciale momenten van hun leven en met een altijd zo kenmerkende hoge dosis aan menselijkheid.

Een sympathieke programmamaker, die zo gemakkelijk tot de mensen doordringt en hen tot alle openhartigheid  van hun diepste gevoelens weet te bewegen.

En dan komen er hele mooie menselijke verhalen.

Dit keer is dat het weerzien van twee oude mannen, beiden 86 jaar oud. Ze zijn vanaf het moment  dat ze konden lopen al vrienden. Vrienden voor het hele leven en dat door dik en dun.

In de jaren van opbouw na de Tweede Wereldoorlog zochten veel mensen uitdagend naar een nieuw bestaan elders in de wereld.

De ene is in 1951 geëmigreerd naar Canada. De andere, die ook mee zou gaan, was op het laatste moment  door dringende omstandigheden genoodzaakt in Nederland te blijven.

En ver van elkaar verwijderd  is die vriendschap altijd heel close en zo dichtbij gebleven.

Vriendschap die zeer regelmatig werd onderhouden, aanvankelijk via schrift en daarna meegegroeid is met de ontwikkelingen van nieuwe communicatie middelen.

Deze 86 jarigen weten niets van Skype of van e-mail maar ze gebruiken het wel, dat voor hen, aan weerszijden van de grote plas, door kinderen of kleinkinderen, zorgvuldig voor pa of opa geïnstalleerd is.

Een oude man van 86 jaar staat daar nu te wachten op zijn maat, als een kind zo blij, te popelen van ongeduld en spanning. En hij vertelt het verhaal van wat echte vriendschap nu werkelijk is. Het is onmogelijk om dat te vertellen en er inhoud aan te geven. Dat moet je zelf zien, horen en voelen. Ik kan het slechts samenvatten: Vrienden die alles met elkaar kunnen delen, alles voor elkaar over hebben en elkaar in alles vertrouwen, vriendschap die ook een stootje kan velen en waar ieders eigen mening wordt gerespecteerd. "Kameraadschap".

Nu zien ze elkaar, na een lange periode weer terug in de wetenschap,  dat het de laatste keer zal zijn. Het is een uiterst roerend weerzien, twee vrienden die elkaar omhelzen en knuffelen en een traantje laten. En ik moet u eerlijk bekennen, ik houd het dan ook niet altijd droog.

Dit soort programma's wordt door sommigen al bij voorbaat en ongezien afgedaan als EMO teevee , een mening die met veel bravoure wordt uitgesproken. Ik denk dat ze zich niet willen laten raken en dat ze het tonen van emotie als een vorm van menselijke zwakheid zien.

Het was roerend om te zien en heel mooi in beeld gebracht, de aankomst  - maar ook vier weken later weer het vertrek.  Daar staan dan weer die oude mannen, de ene houdt de andere, behebt met een ouderdomsziekte, zo krampachtig vast. Het is de moeite van het loslaten en het nooit meer elkaar terugzien.

Op de vraag aan de in Nederland achterblijvende vriend wat die vriendschap voor hem inhield kwam misschien een vreemd en verbluffend antwoord: 

"Als hij een vrouw was geweest, dan was ik met hem getrouwd".

Het werd wat lachend gezegd maar ik meen te weten hoe bedoeld werd. U ook?

Eigenlijk moeten we ons de vraag stellen hoe wij zelf vriendschap invullen en ervaren.

Dat is heel persoonlijk en afhankelijk van eigen karakter en toegankelijkheid.

Van één ding ben ik wel overtuigd, dat iedereen, maar dan ook iedereen hunkert naar  vriendschap, naar kameraadschap voor het leven. Ook degenen die zo hard roepen, dat ze het wel zonder kunnen.

In de bijbel staat ook nog zo'n prachtig mooi verhaal over kameraadschap van David met Jonathan en met een soortgelijke uitspraak

Als David hoort van de dood van Jonathan bezingt hij de kameraadschap in het "Lied van de boog" (2 Samuel 19-27)

met onder andere:

"Jonathan ligt gesneuveld op heuvels

het verdriet verstikt mij

Jonathan,

je was mijn broeder, mijn beste vriend

jouw liefde was mij dierbaar, meer dan die van vrouwen"

(25-26)

Ik heb mijn maatje wel gevonden. Na jaren kwam ik er steeds meer achter dat ik er mee getrouwd ben. En dat al bijna 45 jaren lang.

20170909 kunstenaar Piet Lampen op Open Monumentendag.

In de loop van de tijd zijn er vele Open Monumentendagen klakkeloos aan ons voorbij gegaan. Maar op deze dag, zaterdag 9 september besloten we om onze lokale kennis van architectuur, historie, kunst en oude ambachten wat op te vijzelen.  Daarvoor hadden we een drietal locaties in eigen woonplaats Vriezenveen uitgekozen, namelijk de Smeltschuur, het Harmsenhuis  en de Leemansmolen. 

De eerste twee waren mij wel bekend vanuit publicaties en boeken maar nog nooit door mij met een bezoek vereerd;  een ernstige  tekortkoming voor een geboren en getogen Vriezenvener, die zich wel degelijk van de eigen lokale historie bewust is.

We reden als eerste naar het Oosteinde, naar de Smeltschuur  en we hadden geen enkel  idee van wat we daar in die toonzaal van Raab Kärcher nog meer zouden kunnen aantreffen.

Na een warm ontvangst betraden we deze rechthoekige ruimte om te constateren dat de historische waarde  als  vertrekpunt van de Rusluie naar Sint Petersburg groter is dan het bouwwerk zelf. Het is inderdaad een mooi fraai gerestaureerd gebouw maar het lijkt wel te zijn opgeslokt door zijn omgeving.  Je moet er wel van weten en er dan gericht naar zoeken.

Eenmaal binnen werd ik als liefhebber van realistische kunst met een voorliefde voor portrettekenen toch wel blij en zeer aangenaam verrast door de daar ten toon gestelde werken van plaatsgenoot Piet Lampen.  Een groot deel bestond uit portrettekeningen. 

Met recht echte sieraden tussen de sierstenen van Raab Kärcher. 

Sprekende beelden met een fijngevoeligheid voor detail,  in fijne lijntjes van rimpeltjes en schaduwvlakken,  die aan de portretten hun  karakteristieke  gezichtsuitdrukkingen meegeven.  Daar moet naar kijken, het indrinken en laten bezinken om het helemaal tot je door te laten dringen. Dan proef je kunst.

Ik sprak Lampen en hoorde dat zijn liefde voor tekenen al dateert vanaf de lagere school. Het is verrassend om achter een mij alleen van gezicht bekende plaatsgenoot ineens een ware kunstenaar te ontdekken.  Zo schuilen er  vermoedelijk wel meer verborgen talenten in de  Vriezenveense samenleving.

Ze mogen zich best wat meer presenteren en etaleren via de bekende lokale of regionale podia en ook de Vriezenvener (ik incluis) zou zich wat meer voor de lokale kunst kunnen interesseren en het waarderen.

Na dit eerste bezoek aan de Smeltschuur was mijn Open Monumentendag al volledig geslaagd.

Piet Lampen presenteert zich als autodidactisch beeldend kunstenaar , die zich vooral bezig houdt met tekenen en schilderen maar ook andere kunstvormen zijn hem niet vreemd (bijv. houten sculpturen)

Wilt u meer weten;  hij heeft een eigen website: www.pietlampen .nl  en op social media is hij te vinden met een Facebook account onder eigen naam.

Tussen 5 en 28 oktober presenteren amateur kunstenaars uit de gemeente Twenterand weer hun werken in de Peddemorsboerderij,Westeinde 342 te Vriezenveen.

Ik heb  het in mijn agenda gezet. Het is zelfs waarschijnlijk, dat ik er meer dan één keer zal komen.

20170831 bloggen - zin of onzin tussen de bedrijven door.

Wanneer mijn vrouw 's middags werkt, flans ik het voedsel in elkaar en bereid zo het avonddiner. Avonddiner is wel een hele zware titel voor een door mij klaargestoomde warme maaltijd. Ik ben een redelijke kok, daar waar het mijn voorkeur betreft van  "de gewone Hollandse pot" met aardappelen, groente en vlees. Een strategische keus want ik loop daarbij  maar weinig risico. Gelukkig ben ik nog niet zo'n hopeloos geval als de vrouw van een oud collega, die haar heel typerend  classificeerde met:  "Mien vrouw kân nich kok'n, die lut 't  water nog anbrann'n".

Ik houd mij bij het kokkerellen altijd strikt aan de instructies, die zo minuscuul mogelijk afgedrukt staan ergens op een uithoek van de verpakking. Maar vandaag wijk ik af van de Hollandse pot en ben ik zo waar ook nog culinair creatief en kook ik zelfs buitenlands, macaroni van een gerenommeerd merk,  van oorsprong een Italiaans product , afkomstig uit een Duitse fabriek en met teksten in verschillende talen. Dat moet kunnen in  het kader van de Europese eenwording en de zucht naar exotische versnaperingen.                                                                                                                           

En natuurlijk heb ik me weer strak gehouden aan de receptuur, met toegeknepen ogen, zo priemend gelezen, het hoofd gestoken onder de verlichting van de wasemkap.

Na een voldane maximale verorbering van dit behaaglijke goedje volgt een bevrijdende ontknoping van plotseling wel erg sterk krimpende en knellende kleding.  En daarna is er dan rust en ruimte voor de gewoonte -getrouwe bezinning : het lezen van een bijbelgedeelte  en wordt afgesloten met dankgebed. Het is toch een wonder, dat er iedere dag maar weer een dampende pan met warm eten op tafel staat.

Dat eten koken is er na mijn pensionering met een nog partime werkende vrouw naast mij zo maar logischer wijs als vanzelf  ingeslopen. Nu bijna een jaar een AOW - er.  Na 47 jaar werken buitenshuis zit je dan ineens thuis. Dan verschuiven er vastgeroeste huishoudelijke panelen. Ik zuig nu het stof, ik kook en ik strijk mijn eigen goed om mijzelf het gevoel te geven van enig nut  te zijn in deze tweepersoons samenleving. 

AOW is een gelukkige omstandigheid die veel vrije tijd verschaft en mij voortdurend een vakantiegevoel bezorgd, zelfs als het regent. Vrije uren die ik invul naar eigen inzichten en vaak met het ogenschijnlijk "niks doen". Maar mijn gedachten staan nooit stil en in persoonlijke afzondering en in waarneembare fysieke onbeweeglijkheid is mijn brein bruisend en heel gestadig als een radar actief. Voor een stiekeme toeschouwer ben ik dan blijkbaar bezig met "niks doen". 

Dat inspannende "niks doen" ervaar ik nu pas als een verworven recht. Het heeft wel even geduurd om zover te komen. Ik voelde mij eerst schuldig  om met niks doen zomaar het geld in de schoot geworpen te krijgen. Een verworven recht op basis van solidariteit, verkregen na jaren van vereiste  investering. Maar het went wel en ik voel mij inmiddels helemaal ingeburgerd bij het grote en hard groeiende grijze Nederlandse legioen.

In vele wakkere nachten zit deze Parky soms urenlang beneden alleen te wachten, verveelt zich echter geen enkel ogenblik . En gedurende dat ogenschijnlijk zitten niksen komt deze veel- dan wel nietszeggende onzin tot stand wat u nota bene op dit moment zelf zit te lezen.

Bloggen is de vermakelijke toestand om je zelf te uiten!

....maar wat een ander daar nu wel van vindt.....?

20170829 de laatste halte

Ik zag je bij de halte staan
je keek me zo indringend aan
en in jouw oog zag ik een traan.

Ik kende jou helemaal niet
maar ik voelde jouw verdriet
en hoewel ik je dus niet kende
peilde ik onmiskenbaar jouw ellende.

Je keek me aan zo treurig en zo lief
hè, waarom moest ik daar nu net wezen
om dat verdriet op jouw gezicht te lezen.

Kijk liever naar een ander asjeblief
hoe kun je nu van mij verwachten
dat ik jouw pijn zou kunnen verzachten.

Ik spreek niet gauw een onbekende aan
maar kon gewoon niet aan jouw blik ontkomen.
Had ik die blik en mijn eigen gevoel weerstaan
ik zou het me later zeker kwalijk hebben genomen.

Met schroom stapte ik behoedzaam naderbij
en durfde jou nu zelf eens aan te kijken
Jouw ogen die mij geheel doorboorden
zeiden mij meer dan wel duizend woorden.

Ik vroeg: 'Wat is er, wat scheelt eraan"
waarna jij je gewoon liet gaan
jij klampte jou zo aan mij vast
en nooit ben ik meer los van jou gekomen.

Vanaf die halte hebben we samen de bus genomen
en de lange reis van ons hele leven ondernomen.
Verdriet verandert in decennia van intens geluk
ons lieve lange leven kon gewoon niet stuk.

We zijn bij meerdere haltes wel even gestopt
maar samen toch steeds weer doorgereisd
en in een mooie lange tijd met - en in elkaar vergrijsd.

Aan elke mooie reis komt helaas een eind
en bij die laatste halte ben jij nu uitgestapt
ik mis je zo…..en zie hoe de bus uit 't zicht verdwijnt.

Ik sta nu soms nog even bij die halte alleen te wachten
in gedachten denk ik hoe we eens samen lachten,
dan zie ik jouw voor mij met die allereerste blik
en ervaar nog weer heel even …….. een klein beetje schik.