20160302 De roodborst

Door natuurvrienden is een project natuurfoto's in het leven geroepen; dat loopt al lang.
Dit project houdt in dat één lid gedurende 7 dagen lang een mooie natuurfoto of - collage presenteert en voorziet van een toelichting of verhaal.Wij nu genomineerd voor de komende zeven dagen.

Foto's : Gré Pape
Tekst : Gert Pape
Dag 1:

Met een glimlach lig ik 's ochtends in mijn bed
en luister naar de roodborst met veel pret
die met zijn zang, een onophoudelijk lied
de lente krachtig en voluit ontbiedt ....
en waarvan ik dan intens geniet.

Onze achtertuin lijkt soms net een dierentuin. Die tuin heeft twee grote eikenbomen en is gunstig gelegen aan een ruime parkachtige natuur. Vogels vliegen af en aan om een elk voor zich hun graantje mee te pikken. Het is vaak een vliegende wirwar die naar gelang van rangorde en van stand hun beurt afwachten.

Bonte spechten, groene spechten, diverse soorten mezen, merels, zanglijsters, roodborst, groenlingen, boomkruiper en - klever hebben we in al die jaren al mogen begroeten. Zelfs speelse eekhoorns kringelen om de eiken. Mijn buitenvolière is ook al eens belaagd door een torenvalk en een sperwer. De kanaries vielen van angst in katzwijm op hun rug.

Maar ons meest geliefde vogeltje vinden we toch de roodborst. 's Ochtends vroeg bij het ontwaken en het krieken van de dag lig ik dan te luisteren. Hij fluit dan onvermoeibaar en onophoudelijk de sterren van de hemel. 

Roodborst, ofwel de Erithacus rubecula, behoort tot de familie van de lijsters. Het is een vogel die hier het hele jaar wel voorkomt maar ook een doortrekker en een zeer talrijke broedvogel; een wintervogel in zeer groot aantal. Hij staat niet op de rode lijst.

20160301 Zin in de zomer?

Met dit kille en natte weer een hartverwarmende zomerfoto 

om ons al beetje in de sfeer van en op zomertemperatuur te brengen.

Een herinnering aan mooie vakantie in Luxemburg.

Een idyllisch bruggetje in het Müllerthal .

Schitterende natuur.

Verwonder u!

20160229 Ode aan de Schepper

Op 27 juni 2015 deden we een wandelroute te Beerze nabij het kasteel.
Daar werd deze bloem met mug vereeuwigd met de toen net nieuwe camera een Sony DSC-HX400V (foto-bewerking Picasa)
Ik vind zo'n bloem van een paradijselijke schoonheid.
Een ode aan de Schepper.

20160227 Fotografie - kunst - of verslaving

Gré is door de verleiding van fotografie volledig inbeslaggenomen.
En sinds de nieuwe fotocamera er stil aan is gekomen
heeft 't de vorm van een verslingerende verslaving aangenomen.
Haar ogen schieten voortdurend spiedend in het rond 
om de schoonheid van de flora en de fauna, dat alles kakelbont
als fotogenieke elementen vast te leggen in de historie.

Die nieuwe camera kent vele moog'lijkheden en technieken,
maar voorlopig verrast zij heel het volk en 't vaderland,
met fraaie foto's van natuurlijke en luisterrijke momenten
die met verbijsterende verbazing en met scherpte, ja heel simplistisch,
vaak handig en romantisch gemaakt zijn op: " automatisch".
Als zij en ik, hetzelfde object gaan fotograferen,
dan is het duidelijk welke fotograaf we werk'lijk moeten eren.
Iedere week is zij zo, telkens keer op keer,
wel een paar uur neurotisch noest en fotografisch in de weer
om de mooiste beelden voor ons allen vast te leggen.

Dat onafscheidelijke apparaat heeft zij altijd wel paraat
voordurend bij de hand, in huis en zelfs ook in de auto.
Dat apparaat bezit nu sterk en onbewust haar hart
dat het voor haar voelt als een nieuw los ledemaat
dat toch met haar geest steeds blijft verbonden,
een relatie, ja een nieuwe serieuze aanverwant,
waaraan ze nu, wis en waarachtig, haar hart verpandt.

In deze dolle drukte en zo vlot flitsende tijd
is mij ook nog een taakje toebereid
ik ben haar begeleider en haar adviseur
die op mijn beurt uiteindelijk toch haar foto's keurt?
en thuis val ik ook nimmer buiten de boot
ik ben en blijf gewoon haar echtgenoot.

Zij vindt dus, zowel overdag als midden in de nacht
overal en onuitputtelijk wel fotogenieke pracht.
Haar meest gebezigde en o zo vermoeiende kreet
is: Hé kiek doar 's, hé meui doar eens kiek'n.
Nee, zeg ik, Ik riej auto, 't is mar dat je 't weet
ik mut die tegenliggers toch ontwiek'n.

Ook komt het voor dat midden in de nacht
ik mijn vrouw naast mij verwacht.
Ik constateer ontdaan, dat ik haar aanwezigheid ontbeer
Ze staat dan daar voor 't raam, met de camera in de weer
en ze kiekt, legt vast, dwars door en achter de ruiten
de felle schoonheid van een volle maan daarbuiten.

Zo kan het en zo zal het toch weer eens gebeuren,
dat zij met foto's de mensen in 't mooie Twenterand
laat geuren en gaat kleuren om ons allen op te fleuren.

Gré, vooral zo doorgaan.

20160214 Dwingelerveld - foto

Het Dwinglerveld. Wonderschoon!

20160211 Dwingelerveld

Regelmatige omzwervingen in bossen en wijde natuur met heide, grassen en plassen wekken nog steeds onze bewondering.

Staatsbosbeheer en Natuurmonumenten, de beheerders van het Dwingelerveld, beschrijven dit gebied als één van de grootste droge en natte heidevelden van Europa. Het zou bovendien wel 60 vennetjes tellen. Dat zijn krachtige uitspraken en dat prikkelt ons om het eens met eigen ogen nader te aanschouwen.

In dit gebied zijn van verschillende plaatsen wandelroutes uitgezet. Onze keus was daarbij gevallen op de zogenaamde "Teloscooproute" met als startpunt de Parkeerplaats van het Staatsbos aan de Oude Hoogeveensedijk bij het plaatsje Lhee.

Dit is een klein dorp, het heeft de plattelandsfeer van Anne de Vries, met de romantiek van het verleden, de warme adem van het oude en wat armelijke en Drente.

Vanaf het startpunt eerst een stuk(je) door bosrijk en soms licht geaccidenteerd gebied. En dan..... staan we opeens aan een bosrand, op een zandweg, de Davidshoeve en we kijken uit over een ogenschijnlijke oneindige open vlakte met veel goudgeel golvend lang gras.

Even verderop staat sinds 1967 één van de meest gevoelige radiotelescopen ter wereld. Hij heeft doorsnede van wel 25 m.

In 1994 ontdekte dit gevoelige apparaat in ver afgelegen donkere melkwegstelsels twee nieuwe sterrenstelsel op een afstand van 10 miljoen lichtjaren. Deze zijn nu alom in de wereld bekend onder de namen Dwingeloo 1 en 2. En elke zelf erkende astroloog zou nu moeten weten waar Dwingeloo ligt.
Dwingeloo wordt er zelf ook niet anders van. Het getuigt van een gewone eenvoud, een mooi gezellig brinkdorp waar de kerk nog steeds in het midden staat.

Ondanks al deze roemruchte betekenis is de telescoop daar op die plek maar een stuitend stalen staketsel van pijpijzer en kippengaas, een storend element, in schril contrast met z'n natuurlijke omgeving. Met zijn rug staat hij naar de bomen en voorzijde naar het wijde veld. Hij heeft zich daar een oneigenlijke plek veroverd, een tekenbeet in zo'n mooi ongeschonden bos.

Slechts een enkele fietser, wandelaar of trimmer komen we tegen. Voor de rest amper iemand te bekennen. Waar blijft dan toch die massa van bewonderaars, die weer en wind wel willen trotseren voor hun liefde van de natuur. Veel mensen zijn zich nauwelijks bewust van de schoonheid van de natuur in hun directe omgeving. Ze hebben vaak een uitgesproken mening over wat zij vinden van het natuurbeleid in Nederland en klagen zonder echte achtergrondkennis. Ze komen er zelf niet of nauwelijks. Dat moet vooral zo blijven om de heersende rust handhaven en verstoring te voorkomen.

Vanuit diezelfde plek aan de bosrand zien we op enkele honderden meters afstand al de schaapskooi van Lhee van Natuurmonumenten, aan de straat met de veelzeggende naam "Achter 't Zaand", die we absoluut wilden zien. Daar worden we vriendelijk ontvangen door de beheerder schaapherder. 

Hij is gastvrij en we mogen binnen kijken. In de kooi zitten ca 180 schapen van het ras Drents heideschaap. In de kooi zijn enkele gedeelten afgescheiden waarin enkele schapen de eerste lammeren hebben geworpen, die dartelend in het rond springen. 

In krijg een snelle en duidelijke cursus schapenleer waarin een prettig warm en onvervalst Drents accent doorklinkt. Hij neemt ruimschoots de tijd om ons te woord te staan en is blij met oprechte belangstelling. In de manier, waarop hij over zijn schapen praat, proef je de liefde voor het dier en diens natuurlijke omgeving . "Kom over een paar weken nog eens terug, dan moet de rest àflammern" zegt hij. 



En voordat we weer verder gaan maakt hij ons nog attent op een paar karakteristieke rammen van het Drentse heideschaap, met hun mooie imposante gekrulde horens.
En ook die worden op de gevoelige plaat vastgelegd.



Onze missie is geslaagd. Voor ons staat vast dat we hier zeker nog weer eens terugkomen. Het Dwingelerveld is een prachtig ruim gebied en heeft in meerdere opzichten wel veel gemeen met gebieden zoals de Engbertsdijksvenen en andere gebieden in ons eigen en vertrouwde Twente

Er zijn ook nog zoveel van die schitterde plekken
die uw en onze bewondering wekken.
Kijk goed om je heen om bewust te leren
de schone schepping nog meer te waarderen

Ontdek, geniet en verwonder u !

20160209 het dwangbuis van het protocol

Nog een kort verhaal uit de oude doos van mijn politie verleden.

En wat anders dan mogelijk verwacht;

Op een mooie zondag eind 70-er jaren surveilleerden wij in ons bewakingsgebied, de Zwarte Water steden, een gedeelte van die zo mooie kop van Overijssel. Het was mooi weer en velen waren erop uitgetrokken om aan de komende zomer te ruiken.

Via de mobilofoon hoorden we, dat de andere surveillance bezig was met de afwikkeling van een dodelijke aanrijding te Zwartsluis. Ons werd nu gevraagd hierbij te assisteren en verkeersregelend op te treden. Het ongeval was gebeurd op de Provinciale weg, op de brug bij de Schotsluis. Dit is een vernauwing in de enige verkeersader van Zwartluis in de noord-zuid richting en daardoor was er in beide richtingen al een redelijk file ontstaan. Op de plaats van het ongeval had zich ook al een groep nieuwsgierige kijkers verzameld.

Het slachtoffer werd afgevoerd, de weg werd vrijgemaakt en de doorstroming van het verkeer kwam weer op gang. De halsstarrige kijkers op de brug maakten nu ook eindelijk aanstalten om te vertrekken.

In deze mêlee van mensen zagen we opeens een vrouw verdwaasd om zich heen kijken. Ze was gekleed in een ochtendjas en daar onderuit staken een paar benen in een pyjamabroek en ze droeg pantoffels aan de voeten. Ze was ongeveer 25 - 30 jaar oud, ze was behoorlijk lang en had halflang loshangend haar. En dat had ze die dag nog niet opgekamd. Dat was toch wel een vreemd verschijnsel op deze zonnige maar ook bewogen dag. Ze werd door ons aangesproken en ze gaf onsamenhangende antwoorden en tijdens het gesprek ontweek ze onze blikken en ze keek voortdurend angstig om zich heen alsof ze werd achtervolgd door een schrikbarend monster.

Het was duidelijk dat er iets aan deze dame niet klopte. Met heel veel overredingskracht ging ze vrijwillig met ons mee naar het bureau te Zwartsluis. Daar gingen we met haar in gesprek. Het enige wat ik bij haar zag was pure angst en iedere keer weer zei ze dat niet terug wilde. Ik kreeg steeds meer medelijden met haar.
Dus klommen we in de telefoon en belden in het rond om te achterhalen waar ze thuis hoorde. Na veel telefoontjes bleek dat ze was weggelopen uit een inrichting te W. Afgesproken werd dat wij haar terug zouden brengen.

En daar zaten we dan, die vrouw en ik, tegenover elkaar in de politiebus, met een formica uitklaptafeltje tussen ons in. De vrouw keek me nu heel indringend aan. Ik zag twee ogen die verdronken in verdriet en angst en zonder huilgeluid rolden er dikke tranen over haar wangen. Haar handen grepen over het formicatafeltje heen en klauwden zich vast in mijn arm vast alsof ik haar enige redding was voor een gevaar dat ik niet kende en dat alleen maar in haar hoofd bestond.

De weg naar W. was lang. Ik heb heel wat moeten praten om haar rustig te houden en soms moeten beletten om uit de rijdende auto te springen.

Hoe langer de reis duurde hoe meer ik met haar te doen kreeg. Ik moest me echt bedwingen om niet even een arm om haar te slaan en een troostende knuffel te geven zoals ik dat deed bij mijn kinderen.

Wel honderd keer vroeg ze: "Je brengt me toch niet terug, hè? Eerst probeer je die vraag nog te ontwijken maar de tactische antwoorden raken op. Op dat moment was ik een psychologie ontberende lafaard en loog ik zeker de helft van de gevallen tegen haar.

Het was al tegen een uur of elf 's avonds dat we aankwamen bij de inrichting te W. De auto werd geparkeerd recht tegenover de ingang op een afstand van ca. 25 meter. Hij stond nog maar amper stil of er kwamen vijf personen, in het wit geklede verplegers, vrouwen en één man naar buiten, in de richting van de auto lopen. De laatste was een boom van een kerel, een donkere man, die veel overeenkomst vertoonde met de hoofdpersoon uit de film "the Green Mile". Een prachtige film met een heel mystieke hoofdpersoon met bijzondere gaven. 

En die grote man, werkzaam in de psychiatrie, rukte de schuifdeur open, boog voorover om dat grote hoofd naar binnen te kunnen steken. Dat hoofd keek met een vertoornde blik en van boosheid samengeknepen ogen in die angstige ogen van de vrouw en hij zei heel verbeten:
"En je weet het hè, wat er gebeurt als je wegloopt. "

Deze imposante figuur miste elk gevoel van compassie en dat overweldigende empathische vermogen dat zijn broeder uit "the Green Mile" nu zo bijzonder maakte.

De vrouw begon nu echt te wanhopig te jammeren en vele handen van de psychiatrische inquisitie grepen haar vast trokken haar uit de auto en namen haar mee. Ik liep er achteraan, totaal verbouwereerd. Ik had haar de hele weg met liefde en met leugen rustig weten te houden. En deze mensen waarvan je verwacht. dat ...... inwendig was ik woest.

De vrouw werd meegenomen in een ruimte waarin alles wit was, de vloedbedekking, de beklede wanden (om zelfverwonding te voorkomen) en een plafond met lampen met heel fel licht.

De vrouw werd in het midden van de kamer neergezet en ze werd al jammerend in een al klaarliggend dwangbuis gehesen. Ik zie na zoveel jaar dat beeld nog voor mij hoe het dwangbuis met riempjes werd vastgemaakt op haar rug.

In mijn ogen was dit een volkomen onnodige maatregel. Ze was in het geheel niet agressief. Zonder dwangbuis kon ze zich zeker niet verwonden in deze beschermde volledig kale kamer. Bovendien konden ze haar via de camera in de gaten houden.

En terwijl de waarschijnlijk ongecertificeerde beul haar daar achter liet werd haar nog toegevoegd:
"Zo, en nu weet wat er gebeurt als wegloopt".

Ik was er gewoon misselijk van, van deze mensonterende (KGB) behandeling. Het feit, dat die "verplegers" met z'n vijven naar buiten kwamen en dat het dwangbuis al klaar lag, bewijst dat ze zich al hadden voorbereid op haar komst en dat ze m.i. handelden volgens een vast protocol. 

Gauw weg er mee!

Nu maar hopen, dat de situatie inmiddels verbeterd is!

20160204 de blinkende Morgenster

Facebook haalde een herinnering op van twee jaar geleden. 

Dat was ruim voor de start van dit blog.

Vanmorgen onderweg naar ‘t werk met de bus.
Vanachter het warme raam keek ik de koude wereld in.
De ochtendschemer werd langzaamaan 

verdreven door opkomend licht. 

De meeste sterren al waren verdwenen 

in hun onzichtbare aanwezigheid.

Echter met één uitzondering. 

In het zuiden prijkte in de ontluikende dag 

een felle schitterende en flonkerende ster. 

Ja, ik zag hem en dan weet ik het weer! 

Dat is de “blinkende Morgenster”,

die de komst van de nieuwe dag aankondigt. 

Een fenomeen en iedere keer weer een bijzonder verschijnsel. 

Sterren worden vaak gebruikt als symbool voor tradities 

en over hun betekenis wordt veel gespeculeerd.

Die Morgenster staat bijvoorbeeld in de bijbel als symbool voor Christus.

Zo staat in Openbaringen 22:16 opgetekend: 

‘Ik, Jezus, heb mijn engel gestuurd om jullie deze dingen bekend te maken voor de gemeenten Ik ben de telg van David, zijn nakomeling, de blinkende Morgenster.’ 

Zoals de Morgenster symbool staat voor de Nieuwe dag 

zo is de blinkende ster “Jezus” de herschepper 

van een nieuwe, onberispelijke en onkreukbare wereld. 

Nog even hoopvol doorgaan dus.

De Morgenster is ook een bloem in meerdere kleuren.

20160201 Stressbestrijding "hoe doe je dat?"

Mensen zijn van vlees en bloed en hebben zo hun gevoeligheden. In onze opgeschroefde prestatiemaatschappij kunnen die gevoeligheden gemakkelijk tot stress leiden. Niet alleen werk - maar ook allerlei psychische, fysieke of privéomstandigheden zijn gretige hofleveranciers van dat naargeestige ongewenste gevoel, samengevat als "Stress".

 Gezondheidsrisico.

Op de avond voor een ingrijpende hartoperatie in december 2012 vind iemand zich terug in een benepen sfeerloos kamertje in het MST te Enschede. Hij zit op de rand van het bed en dat voelt een beetje als de rand van zijn leven. Daar zit hij te zuchten en te steunen en hij staat werkelijk bol van de stress.
Hélemaal opgezwollen van de spanning is hij, heeft een verhoogde hartslag en een rood hoofd.
Zo af en toe steekt er iemand van het verplegend personeel een hoofd achter de deur om te vragen of alles goed is. Dat is het natuurlijk niet maar braaf zegt hij "oké", zo gaat dat gewoonlijk .

Dan komt er onverwachts op de late avond van die 3e december 2012 nog iemand binnen en dat is niet Sinterklaas. Wel een vrolijke Frans met zo'n typisch Italiaans accent, alsof hij net uit een gesynchoniseerde film van Sophia Loren is gestapt. Hij heeft niet het grote boek onder de arm maar een laptop. Het is een razend enthousiaste kerel, die z'n computer tot leven wekt, en op die late avond nog een programma met veel overtuiging uitpakt dat mooier is, dan een cadeau van een ongeloofwaardige heer S. Klaas.

Hij geeft een introductie van wat hij noemt "Cardiac Cohorence". In het kort; het hoe- en wat van het programma/oefening, de werkwijze en wat het uiteindelijk doet. Hij legt dat nader uit aan de hand van enkele filmpjes op Youtube, die te vinden zijn onder de naam Cardiac Cohorence.

Het is een simpele manier van gecontroleerd ademhalen, die rust geeft, je hartslag verlaagt en de productie van het stresshormoon bestrijdt en vermindert. Na deze uitleg mag ik het proberen en ik begin niet al te overtuigd aan de ademproef maar ik wil die aardige enthousiaste man toch niet teleurstellen.

Aan de hand van een golvende lijn op het scherm ademen.
· Met de lijn mee omhoog in 5 seconden rustig inademen door de neus,
· dan gedurende 5 seconden langzaam uitademen via de mond.
· 5 minuten lang volhouden .Zodoende adem je 6x per minuut in en uit en 30x per 5 minuten.  Aanbevolen wordt dit 1 tot 3x daags te doen.

Ik sta werkelijk versteld. Ik ben rustig, haal niet meer opgejaagd adem en zelfs dat opgezette gevoel ben ik ineens kwijt. Ik wordt nog verrast door mijn eigen spontane reactie: "Warempel, het werkt"!

Inmiddels zijn we ruim 3 jaar verder. En die oefeningen doe ik nog steeds, weliswaar niet iedere dag maar wel regelmatig. Het is een soort automatisme geworden. Op elk goed gekozen moment van de dag, zelfs op de fiets of in de bus op weg naar werk.

Als je op internet het woord "stress" intypt wordt je bedolven onder een massa aan informatie. Zoveel informatie, dat de hoeveelheid zelfs bijna stress oplevert.
Ben je gestressed, hou het simpel doe aan Cardiac Cohorence.
Het werkt!

Iedereen moet dit weten voordat je eh.....snap je .......
Goed voor de gezondheid.


Er is zijn nog een andere helpende stressbestrijders: 
Bidden en Zingen!
Die nacht zong ik wel honderd keer: 
'k Stel mijn vertrouwen op de Heer mijn God
want in Zijn hand ligt heel mijn levenslot
.....
't helpt echt, ik ben er nog!

Foto-expositie te Vriezenveen

Mijn vrouw Gré en ik zoeken wekelijks minimaal één keer week de natuur op in onze regio. Twente kent ongekend mooie en gevarieerde natuurgebieden. Terwijl voor mij het wandelen (bewegen) in combinatie met de liefde voor de natuur belangrijk is, focust Gré zich vooral op het vastleggen van de schoonheid van de schepping op de gevoelige plaat. En dat doet ze m.i. niet onverdienstelijk.
Haar inzendingen van de "Zomer"en de "Herfst" fotowedstrijd van de gemeente Twenterand werden tot winnende foto uitgeroepen.

Zij doet mee aan een foto - expositie van totaal 24 natuurfotografen in de Peddemosboerderij te Vriezenveen. Deze wordt gehouden van 18 t/m 27 februari a.s. Zie voor meer informatie www.peddemosboerderij.nl  onder exposities.

Om u hiervan alvast een indruk te geven worden haar winnende foto's bijgevoegd.

20160128 de Bijbel in gewone taal en poëzie

 Ik lees een boek (uit 1974) van een gelauwerde Oostenrijkse schrijver. In dat boek vermengen zich feit en fictie tot een mysterie. Het is een waar gebeurd (en geromantiseerd) verhaal van spionage en verraad vanuit het Warschaupact naar het Westen ten tijde van de Koude Oorlog. Een erg mysterieus spionageverhaal en ik daar houd ik wel van.

In dat verhaal komt een seculiere hoofdredacteur voor, die de gewoonte heeft om elke redactievergadering te beginnen met een gebed. Dat doet ie niet uit overtuiging maar hij huldigt onuitgesproken, hoogdravend en theatraal orerend, te pas en te onpas, zo het poëtische en het literaire aspect in de Bijbel.

Zo begint hij, naar aanleiding van bepaalde ontwikkelingen, de vergadering met een gebed met de zinnebeeldige tekst: “Het meetsnoer viel mij in lieflijke dreven”. Hij wil daarmee zijn gevoel van tevredenheid over de huidige gang van zaken aantonen. Dat klinkt mooi mysterieus, poëtisch en wat oubollig misschien. De schrijver laat de lezer zodoende achter met de vraag en de uitnodiging voor eigen onderzoek in het boek naar wat hij daarmee bedoelt te zeggen.

Ik weet dat deze tekst ontleend is aan Psalm 16:8 waar volgens de NBG Bijbel 1951 (Jongbloed) staat:

“De meetsnoeren vielen mij in lieflijke dreven, ja, mijn erfdeel bekoort mij”

Ja , dat is mooi gezegd, ....maar dan weet je eigenlijk nog niet wat er nu precies bedoeld wordt.

Om de Bijbel dichter bij het begrip van de mensen te brengen zijn er de laatste decennia een aantal nieuwe vertalingen ontstaan. Enig onderzoek in opeenvolgende Bijbel vertalingen zou dus kunnen leiden tot verduidelijking van deze tekst. Daarom heb ik er enkele op een rij gezet.

Zo staat in de "Nieuwe Bijbel Vertaling" (Jongerenbijbel uit 2006) dezelfde tekst van Psalm 16 maar nu in vers 6:

"Een lieflijk land is voor mij uitgemeten, ik ben verrukt over wat mij is toegemeten".

In de Bijbel in Gewone Taal van 2014 staat die tekst weer in vers 6:

"Alles wat ik van u ontvang, is goed. Ik ben gelukkig met wat u mij geeft".

In de Bijbel in Gewone Taal staat het daar beduidend anders beschreven dan de NBG 1951 tekst. Er is tevens een persoonsvorm ("u") ingevoegd die er eerst niet stond. Het verschilt hier bovendien nogal behoorlijk in literair en/of poëtisch gehalte met de vertaling van NBG 1951. De poëzie in die nieuw geformuleerde tekst wordt daar opgeofferd om de duidelijkheid en leesbaarheid (en het begrip) te bevorderen. De bedoeling is goed maar de uitwerking vind ik mislukt.

Het is algemeen bekend, dat de Bijbelboeken wel in meerdere categorieën kunnen worden ingedeeld.
Zo is er ook een indeling gemaakt, die aangeduid wordt als de "poëtische boeken" in de Bijbel. Tot deze categorie behoren o.a. Psalmen, Spreuken, Prediker, Job en het Hooglied en Klaagliederen uit het Oude Testament. Bovendien vind je poëzie in de vorm van beeldspraak ook wel terug in de toespraken van Jezus en Paulus in het Nieuwe Testament. Jezus gebruikt in gelijkenissen zelf ook veel verbeeldend vermogen om duidelijk te maken wat hij bedoelt.

Enig literair gehalte en mooie treffende beeldspraak in een preek dragen m.i. bij tot een beter begrip voor de toehoorders. Deze opmerking maakte ik eens tegen een professor in de theologie en hij was het daar helemaal mee eens.

De tekst van NBG 16:8 bevat bovendien een bepaald cultuur historisch gebruik. Wat gebeurde er nu precies. En hoe zit dat nu met die snoeren?

Deze psalm is aangeduid als een psalm van David. Dus David is aan het woord.
In een andere preek wordt uitgelegd wat onze tekst nu precies inhoudt;

“En daarom is hij (David) ook rijk met alles wat God geeft. In vers 5 en 6 gaat het over wat David van de Here heeft gekregen. Hij gebruikt daar beelden uit de gang van zaken rond de verdeling van een erfenis. In Israël werden bij de verdeling van het land van een overledene touwen of meetsnoeren gebruikt om de stukken grond af te bakenen. Die stukken werden daarna onderling verdeeld door loting. En van die loting hing natuurlijk af of je een goed stuk grond, een vruchtbare akker, kreeg of een minder goed stuk. Wat David nu zegt is dat de Here hem bestaanszekerheid heeft gegeven, door de loting zo te leiden dat die voor hem goed uitpakte. Het stuk land dat hij kreeg was vruchtbare landbouwgrond, met een opbrengst waar hij goed van kon leven. David gebruikt beelden. Hij bedoelt eigenlijk te zeggen dat hij blij is met alles wat de Here hem geeft en dat hij daarvan geniet. “

De Bijbel in Gewone Taal is in meerdere gevallen beter leesbaar en daardoor in de huidige tijd beter te begrijpen en dat niet alleen voor kinderen. Maar in de vertaling van Psalm 16:6 is het daar wel van zijn literair gehalte en tevens van zijn ingesloten cultuur - historische (erfgoed)regeling beroofd. Vanuit die vertaling kom je dus nooit uit bij die verhullende inhoud van de NBG 1951 - of de Nieuwe Bijbel Vertaling. Die zijn bij de Bijbel in Gewone Taal weggesaneerd.
Ik hoop niet, dat dit voorbeeld maatgevend is voor de verdere inhoud van de Bijbel in Gewone Taal.

De Bijbel in Gewone Taal is goed te lezen en duidelijk in gangbaar Nederlands. Maar  alle verduidelijking is niet altijd verbetering. Wil meer weten dan ben je er op aangewezen om andere vertalingen te raadplegen.

Onderzoek alle dingen en behoudt het goede!

LETS te Arnhem

Na de primaire opleiding te Nijmegen werden we ingedeeld bij een vast onderdeel voor rest van de diensttijd of voor een specialistische opleiding. Ik kreeg te horen dat ik was ingedeeld bij de verbindingen van de Koninklijke Luchtmacht. Ik moest me melden bij de L.E.T.S. ofwel de Luchtmacht Elektronische en Technische School te Schaarsbergen om te worden opgeleid tot "telefonist lijnwerker." 

Deze term werd onder de maten uitsluitend gebezigd als "telefonist - lijntrekker".

Slechts één keer deden we op een late achternamiddag een veldoefeningetje, waarin ik met een groep "verkenners", ons zogenaamd achter de vijandelijke linies begaven en ik sleepte een haspel met een kilometer kabel en een veldtelefoon met me mee voor de verbinding met het commando.

Na ca. 200 meter en wel één woonblok verder waren we zogezegd ver genoeg achter de vijandelijke linies waarna ik doorgaf dat de missie geslaagd was en daarmee was de oefening ten einde en wij waren kennelijk klaar voor de moderne oorlogvoering. 

In deze moderne wereld van draadloos internet en versleutelde berichten werkt die toenmalige telefoon lijnwerkerij nu wel erg op de lachspieren. Maar ja, dat kun je niemand kwalijk nemen want zelfs Kennedy, Chroesjtsjov en ik konden dat niet voorzien. 

Ik heb het daar in die 7 weken helemaal niet naar mijn zin gehad. Er was geen enkel maatje uit Nijmegen te vinden. Ik lag op een kamer met vier anderen. Ik was daar weggestopt op een troosteloze trieste kamer en sliep in het bovenste deel van een stapelbed.

Als ik 's morgens wakker werd, moest ik voorzichtig overeind komen anders stootte ik mijn hoofd tegen het schuine plafond. Mijn kamergenoten lagen mij niet en ik had geen klik met hen. Ik sprak niet met hen en ik kan mij ook hun namen en gezichten niet meer herinneren. Ook in de vrije avonduren ging ook helemaal niet met hen om. Ze klitten samen als plakkende kauwgum en spraken onderling in een uitheems aandoende taal, van dat kleverige onverstaanbare Limburgs. 's Avonds was ik helemaal op mezelf, liep een beetje doelloos over de kazerne, dronk tegen een uur of 10 één glas bier en ging maar weer pitten. Die zelfopgelegde eenzaamheid hield ik bewust zo vol omdat ik wist dat die ellende nog maar even duurde.

Ik kijk naar foto's van die kazerne op Google afbeeldingen en ik herken helemaal niets. Alles is vreemd, alles uitgebannen en verdrongen. Ik kan me niet één gezicht of één naam herinneren.

Die hele opleiding bij de L.E.T.S. stelde m.i. maar weinig voor. Vaag herinner ik mij, dat we een telefoon moesten ontleden om hem daarna weer in elkaar te zetten. Daar zag ik het nut niet van in.

We werden wat wijzer over de ontwikkeling van de telefoon en van de bestaande militaire lijnverbindingen. Ook een cursus telefoonblokken solderen behoorde tot de cursus. De logica van het waarom ontging mij volkomen en ik vond het ook al even zinloos.

In die specialistische opleiding zaten heel veel lege nutteloze uren. We vulden die al even nutteloos op met toepen en klaverjassen, zittend onder de huif van een lege legervrachtwagen. De regen roffelde onophoudelijk op het doek van de huif.  Dat werd nog overstemd door het rauwe stemgeluid John Foggerty van The Creedence Clearwater Revival. Die band was toen enorm populair en dat geluid kwam uit een klein transistorradiootje, dat overal (tot in de klas) werd meegesleept. Muziek uit dat gedateerde apparaatje werkte als een soort verdoving, een fopspeen voor verveelde soldaten. Niemand wist van wie dat ding was en op een dag was ie opeens weg. Dat gaf een redelijk rel maar ook die was na een uur al weer voorbij.

We waren gelegerd in een andere kazerne te Schaarsbergen en moesten 's morgens aantreden om gezamenlijk en onder begeleiding naar de LETS te marcheren. Dat duurde ongeveer 20 minuten en zo ging 't 's avonds ook weer terug. Dat marcheren vond ik eigenlijk het mooiste van de hele dag en die ganse klo.... cursus. 

Aan het eind van de opleiding werd ons zelfs een examen afgenomen. Ik begon daar noodzakelijkerwijs en nogal nonchalant aan. Tot mijn verrassing behaalde ik daarvoor een goed resultaat want ik slaagde met 87 van de 100 te behalen punten. Dat zegt meer over het niveau van de cursus dan van mijn brains. De geslaagden kregen een schriftelijke bevestiging op een A-4tje, als een soort certificaat. Er werd destijds beweerd dat het ook erkend werd door de PTT. Dat A4-tje heb ik nog altijd. 

Blij was ik toen het eindelijk in Schaarsbergen was afgelopen en ik was erg benieuwd waar ik uiteindelijk geplaatst zou worden. Zelf had ik een logische en voor het leger efficiënte oplossing in gedachten. Vliegveld Twente was voor mij dicht bij huis. 

Maar in het leger krijg je bevelen of een papier waar iets opstaat. In beide gevallen wordt je geacht te doen wat je hoort of leest. Een beetje inspraak was er destijds amper in de burgermaatschappij en in het leger was 't nog helemaal taboe. Ruud Lubbers, die het voortschrijdend inzicht introduceerde kwam pas veel later.

Hoogst verbaasd was ik dat het niet Enschede werd maar Hesepe, 2 GGW Luchtmacht te Duitsland. 

Een beslissing waarin mijn logica ontbrak. 

In het leger geven ze ongemotiveerd en niet nader toegelichte bevelen.

herdenken en vlaggen

The souls of the rightheous are in the hand of God

De Holterberg, een prachtig natuurgebied op de Sallandse Heuvelrug, kent vele mooie wandelroutes.

Op deze plaats is ook de Canadese Oorlog Begraafplaats gevestigd.Daar ligt een Canadese naamgenoot begraven:

 John Charles Pape.

zie het geheel hieronder 

(military biografy)

In de overgang van april naar mei kent Nederland een aantal vlagdagen. Gedurende die tijd blijft bij ons de vlag paraat voor de volgende publieke vertoning. Op Koningsdag hangt hij de ganse dag, rijk gedrapeerd met wimpel. Zo vertolkt hij ons nationaal gevoel van saamhorigheid en liefde voor het Koningshuis en de historie van ons land.

Op 5 mei hangt hij weer de ganse dag, nu zonder wimpel. Op die manier geven wij uiting aan onze blijdschap, dat we nu al weer 70 jaar in vrede mogen leven.

Tussen beide dagen in hangt hij slechts enkele magere maar gedenkwaardige uurtjes halfstok op de avond van de 4e mei ter herdenking aan hen die hun leven lieten zodat wij nu in vrijheid en vrede kunnen leven. Dat herdenken is een absolute must om tot het besef te komen van de waarde van de vrijheid. Dat vieren gaat nu eenmaal niet zonder “herdenken”.

Dat herdenken gebeurt in alle gemeenten in Nederland en op militaire begraafplaatsen. Dan worden er kransen en bloemen gelegd. Zo ook op de voor ons dichtstbijzijnde Canadese militaire begraafplaats te Holten. We hebben die plaats in de loop van de jaren meerdere malen bezocht. Op deze plek van bezinning liggen maar liefst 1394 militairen begraven.

In grafnummer IV.H.8 ligt een Canadese naamgenoot begraven: luitenant John Charles Pape, oud 25 jaar, afkomstig uit Edmonton (Alberta) zoon van John Andrew en Frances Pape en hij was getrouwd met Velma. In de strijd voor onze vrijheid liet hij op 7 april 1945 het leven. Nog geen maand later waren we bevrijd. Hij is voor mij symbool geworden om het herdenken persoonlijk vorm te geven.

Destijds toen de kinderen nog klein waren hebben dat graf ook opgezocht. We hadden geen bloemen bij ons. De kinderen zochten kleine madeliefjes in het gras en legden die op de steen.

De site "Commonwealth War Graves Commission" geeft informatie over gevallen militairen. Na enig onderzoek hierin valt af te lezen, dat er wereldwijd 41 militairen met de naam Pape zijn omgekomen en het geeft verder aan waar ze met eer zijn begraven.

Nader digitaal onderzoek leverde de volgende info op van: 

John Charles Pape, 

zoon van John Andrew en Frances Pape, echtgenoot van Velma Jeanne Pape, uit Edmonton, Alberta.

John was officier bij The Royal Canadian Infantry Corps en diende als vrijwilliger volgens de Canloan regeling tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Tegen het einde van 1943 had de oorlogsstrijd veel slachtoffers geëist en dat had geleid tot een tekort aan jonge officieren in het Britse leger. De Britten sloten toen een overeenkomst met het Canadese leger om te helpen bij het vullen van deze leemte. Onder die regeling hebben 673 Canadese officieren op vrijwillige basis gediend in het Britse leger. Zij dienden in infanterie regimenten, hoewel niet allemaal bij de Luchtmacht (Airborne)

John was ingedeeld bij het Parachutisten Bataljon maar nam op 3 juli 1944 in Normandië tijdelijk het bevel over van de pelotonscommandant van de B Coy, majoor Keene, nadat deze gewond was geraakt bij de aanval op een door de Duitsers bezette boerderij (Bob's Farm) in Le Bois de Bavent.

Een maand later keerde het bataljon terug naar het Verenigd Koninkrijk en John werd vervolgens als parachutist ingedeeld bij de Britse Royal Airforce vanaf oktober 1944.

Hij vocht met het bataljon in de Ardennen en nam later op 24 maart 1945 als commandant van 4 Platoon B Coy deel aan de laatste grote geallieerde parachute - en zweefvliegtuigaanval van de Operation Varsity en ze staken de Rijn over.

Een paar dagen later op de avond van 27e maart werd de brigade opgehouden door licht geweervuur van vijandelijke troepen. Een patrouille onder bevel van John werd er door de commandant heen gestuurd om te helpen bij de opruiming van de vijandelijke geweerposities .

Het bataljon zette zijn opmars voort naar het oosten en zij bereikten op 7 april Petershagen, gelegen tussen Osnabrück en Hannover. Ze gingen met motorvervoer verder naar het oosten en stuiten om ongeveer 14:30 uur plotseling op vijandelijke troepen, die het vliegveld van Wunstorf verdedigden, hoewel eerdere verkenning had gerapporteerd dat dit was verlaten.
John werd daarbij in een hinderlaag gedood, als één van de belangrijkste personen van het B Coy.

Tijdens het gevecht, waarbij ook het 13e en het 7e Bataljon was betrokken, verloren 6 mensen hun leven en raakten er 21 gewond. Deze mensen zaten bij die hinderlaag bijna allemaal in de eerste vier trucks van de B Coy.

Luitenant John Pape overleed op 7 april 1945, 25 jaar oud, en is hij nu begraven op de Oorlog Begraafplaats te Holten in Nederland.