Door Google foto's worden ongevraagd albums gegenereerd van je eigen foto's. Soms is de kwaliteit daarvan beter dan eigen mogelijkheden,Zo ook deze roofvogel. Foto van 14 mei Veeneindeweg te Vriezenveen.
vrijdag 28 oktober 2016
mooi getekende roofvogel
Door Google foto's worden ongevraagd albums gegenereerd van je eigen foto's. Soms is de kwaliteit daarvan beter dan eigen mogelijkheden,Zo ook deze roofvogel. Foto van 14 mei Veeneindeweg te Vriezenveen.
zaterdag 22 oktober 2016
20161022 de tijd van je leven - als de loop der seizoenen
een etmaal beslaat wel 24 uur,
tijd lijkt lijdzaam zichzelf te dragen.
Momenteel is nu en nu ook heden
maar is morgen al weer verleden,
Oh mens, bedenk toch wel:
tijd gaat wel ontzettend snel.
De Formeerder van de dag,
denkt niet termen van de tijd
zijn dagen rijgen zich aaneen,
tot in eindeloze eeuwigheid.
Van Hem krijgt ieder mens
lengte van levenstijd toegekend
bedenk dan wel, we hollen snel,
naar 't ons overrompelend end
Ja, tijd is een ongrijpbaar fenomeen:
't glipt ons door de vingers heen.
Gezondheid, liefde en geluk,
een lekker lang leven hier op aarde,
dat is de allergrootste wens,
van elk der dagen minnend mens.
Een diep verlangen naar een tijd
in oneindige onaantastbaarheid,
een verzuchting naar tijdloze volmaaktheid,
als stille wens van een ongekende waarde.
De mens, moet toch weten van levensfases
van groei en bloei en ups and downs;
hij weet 't wel maar voorziet ze vaak niet
welke voor hem liggen in 't verschiet
totdat ze zich onaangekondigd melden
en aan 't lijf of leven zich laten gelden;
en die hij in de hem nog toekomende jaren
zelf, met Gods hulp, zal moeten ervaren.
Grote verschillen in die levenstijden
zijn helaas niet altijd te vermijden
maar elk bewust belevend mens,
die herkent kent ze zeker wel
Ze zijn wel te vergelijken
met de natuur - jaargetijden
en lopen daarmee evenwel
haast symmetrisch parallel.
De lente heb ik heel goed gekend
en ben daarmee toch zeer verwend;
de zomer heb ik mogen beleven
als de mooiste tijd van het gezegend leven
Nog voor de kerst wordt het nu toch herfst
en ervaar nu toch wel enige hinder,
't wordt daardoor fysiek toch wel wat minder.
Maar herfst geeft mooie en diepe kleuren
waardoor het late leven nog volop kan fleuren.
Ik denk: een strenge winter komt er nooit
want ruim daarvoor is alles al voltooid;
we worden dan al voor de laatste reis gehaald
daarvoor heeft Jezus de ticket al betaald.
vrijdag 21 oktober 2016
20161019 Lieve -heersbeestje en al of niet gestipte mensen = samen pluriforme samenleving
Dat blozend
beessie op dat blaadje
dat lijkt nu
wel een heel mooi plaatje
maar zonder
zelfs maar een ene stip
staat hij
schand'lijk naakt op die plaat.
Dat vliegend kevertje op dat prentje
is een
eigenlijk een heel onooglijk ventje
hij heeft
eerlijk waar, jawel verhip,
zelfs nog
geen enk'le zwarte stip.
Hij is dus
geheel niet gedecoreerd
wordt dan
ook door niemand geëerd
hij zit nu
echter wel aan de blaadjes - bovenkant
maar d'
onderkant is eigenlijk zijn thuis - en achterland.
Dit mooie
schepsel, dat fraaie maar zo kale
creatuur
is ook een
beessie van onze - lieve - heer, zo puur
en zonder
stip is hij toch zeker ook van waarde
voor 't
aandoenlijk oog van menig mens op aarde.
Elk beest en
elk mens kan worden gewaardeerd
op zichtbare
kwaliteiten, zo wordt beweerd,
afhankelijk
van wat en hoeveel hij heeft geleerd,
getoond in
stippen, dat nogal in aantal varieert.
Dit vreemde
exemplaar, dat is wel raar,
dat zelfs een enk'le zwarte stip ontbeert ,
is
weigerachtig en heeft totaal nog niks geleerd.
aan leren
heeft en had hij altijd al het land,
en zit
daarom aan de maatschappelijke onderkant.
Stiploze
mensen zijn meestal meningloos
reageren negatief en zijn heel vaak boos,
op iedereen
leveren ze altijd commentaar
maar maken
zelf nog geen ene meter klaar.
De hele
wereld is met mensen gevuld
die zijn zo
verschillend en in raadselen gehuld,
allen
voorzien van één of meerdere stippen
die net als
bij een welbestipt lieve-heers-beest
varieert in
aantal van één tot wel negen,
stippen op
basis van kennis en ervaring,
valt meestal
mee maar ook wel eens tegen;
Zo vormen we
samen allen, met elkaar,
die
zogeheten pluriforme samenleving.
Leven in
vrede
hoe
verschillend ook
samen doen en
met elkaar
maken we dat
vast en zeker klaar
want de
geschiedenis heeft al bewezen,
dat duurt
nog maar een jaar of……..zzzzz…zz..
………………..maar we blijven eraan werken
………………..maar we blijven eraan werken
Psalm 133 : 3
Waar
liefde woont, gebiedt de HEER den zegen:
Daar woont Hij Zelf, daar wordt Zijn heil verkregen,
En 't leven tot in eeuwigheid.
Daar woont Hij Zelf, daar wordt Zijn heil verkregen,
En 't leven tot in eeuwigheid.
woensdag 12 oktober 2016
Herfst 2016
De
herfst begint 12 weken voor kerst
de zon is dan
bijna het verst
van ons
verwijderd.
Die zon
staat nu boven de evenaar
gaat evenals
ieder ander jaar
naar de
zuidelijke keerkring.
In de herfst
gebeurt er veel
het jaarlijks
ontbladerend geheel
van verkleuring,
verdorring en vervaging
Even stiekem
kijken achter 't gordijn
was
vanmorgen niet zo fijn,
al weer een dikke
mist.
Als u op deze
foto de echte kleur mist
van deze fleurige
maar nu zo fletse vogel
dan hebt u
zich echt niet vergist
dat komt dus
door die dikke mist.
Hij vliegt net
weg maar gaat nergens heen
want deze
bont gekleurde roodborsttapuit,
die met zijn
geluid zo rondborstig fluit,
gaat nergens
heen;
zo blijft
dit fraaie exemplaar
mogelijk dit
hele jaar
gewoon in het Engbertsdijksveen?
woensdag 5 oktober 2016
20161005 van onvoorwaardelijke liefde en foute vaders
In het ND van vandaag;
"Carry Slee ging voor haar boek Verdacht in gesprek met kinderen wier vader verdacht wordt van een misdrijf".
dat riep een herinnering op;
Als een bom sloeg het in.
In het dorp waar ik destijds werkte en woonde werd een man aangehouden ter zake van een ernstig misdrijf. Hij was een vooraanstaande persoonlijkheid in kerk en samenleving. Hij vervulde met zijn gezin overduidelijk een voorbeeldfunctie in het dorp.
Hij werd daar plotseling uit die samenleving geplukt om daar nooit weer in terug te keren. En ook zijn gezin was binnen enkele dagen weg uit het dorp.
De man bekende schuld. Nooit heb ik iemand gezien die zich zo schuldig en verloren voelde en zo diep in de put zat. Hij kwam tot schuldbesef voor God en zijn slachtoffers en was er van overtuigd dat er voor hem geen hoop meer was.
Hij beseft ook wat hij zijn gezin had aangedaan. Ook zij begrepen er niets van en waren totaal verbouwereerd. Ze werden begeleid. De oudste zoon, een tiener, was zò ontzettend kwaad op zijn vader.
Na enkele dagen cel werd de verdachte voor een kort moment weer even met vrouw en zoon verenigd. Dat was heel heftig en emotioneel. De zoon vloog op zijn vader af en sloeg hem met vuisten op zijn borst en op zijn gezicht. Die liet hem maar begaan. Ineens hield de zoon op met slaan, sloeg zijn armen om zijn nek, knuffelde hem en onder een stortvloed van tranen zei de zoon: "Pa, ik hou jou".
Kinderen houden onvoorwaardelijk van hun ouders. Meestal verloopt dat geruisloos en soms zelfs woordeloos. Maar soms… wordt je als kind wel heel hard met die vraag geconfronteerd.
Dat is echt houden van…..ongeacht ….goed of slecht.
"Carry Slee ging voor haar boek Verdacht in gesprek met kinderen wier vader verdacht wordt van een misdrijf".
dat riep een herinnering op;
Als een bom sloeg het in.
In het dorp waar ik destijds werkte en woonde werd een man aangehouden ter zake van een ernstig misdrijf. Hij was een vooraanstaande persoonlijkheid in kerk en samenleving. Hij vervulde met zijn gezin overduidelijk een voorbeeldfunctie in het dorp.
Hij werd daar plotseling uit die samenleving geplukt om daar nooit weer in terug te keren. En ook zijn gezin was binnen enkele dagen weg uit het dorp.
De man bekende schuld. Nooit heb ik iemand gezien die zich zo schuldig en verloren voelde en zo diep in de put zat. Hij kwam tot schuldbesef voor God en zijn slachtoffers en was er van overtuigd dat er voor hem geen hoop meer was.
Hij beseft ook wat hij zijn gezin had aangedaan. Ook zij begrepen er niets van en waren totaal verbouwereerd. Ze werden begeleid. De oudste zoon, een tiener, was zò ontzettend kwaad op zijn vader.
Na enkele dagen cel werd de verdachte voor een kort moment weer even met vrouw en zoon verenigd. Dat was heel heftig en emotioneel. De zoon vloog op zijn vader af en sloeg hem met vuisten op zijn borst en op zijn gezicht. Die liet hem maar begaan. Ineens hield de zoon op met slaan, sloeg zijn armen om zijn nek, knuffelde hem en onder een stortvloed van tranen zei de zoon: "Pa, ik hou jou".
Kinderen houden onvoorwaardelijk van hun ouders. Meestal verloopt dat geruisloos en soms zelfs woordeloos. Maar soms… wordt je als kind wel heel hard met die vraag geconfronteerd.
Dat is echt houden van…..ongeacht ….goed of slecht.
maandag 26 september 2016
20160915 Een belastingfraudeur bekent kleur
De politiek wilde ons destijds met sociale wetgeving goedbedoeld beloven
een staatsverzorging, onbekommerd leven van de wieg tot aan het graf,
die regeling staat onder druk, de beloofde financiële glans is er nu van af,
althans dat willen slimme financiële jongens ons wel doen geloven.Allerlei wetten, financiële regelingen, al dat ondoorzichtig gegoochel met geld
vallen nu anders uit en zijn nu niet meer zoals dat eerder werd voorgesteld.
In deze verzorgingsmaatschappij denkt een uitgekookte kiene slimme man
zijn opgebouwde sociale rechten te verzilveren; zo trekt hij dan sluw zijn plan,
zijn leven listiglijk, naar eigen inzichten zo probleemloos in te kunnen richten.
Hij benut daarbij maximaal zijn rechten en verzuimt hem opgelegde plichten,
leeft voor zichzelf, is dwars en wars van algemene aanvaarde solidariteit;
die egoïst heeft zich in zijn fiscale verantwoordelijkheid opzettelijk vergist.
Maar dan……
De belastingdienst kwam hem op 't spoor en had de stiekemerd al heel snel door
de inspecteur nam cynisch met een lach zijn hele hebben en houden in beslag
zo had die eigenzinnige stinkende rijke, intriest, alsnog mooi het nakijken
hij raakte alles kwijt en achteraf had hij natuurlijk ook nog vreselijke spijt,
hij gaat er nu onder gebukt, z'n frauduleus plannetje is helaas net niet gelukt.
en nu denkt hij: "net deze ene keer, dat was eens, maar dat doe ik nòòòòit weer".
Die ogenschijnlijk kiene en zakelijke man heeft God niet nodig
maar bij die onverwachte rampspoed raakt hij al gauw wanhopig,
moppert machteloos en roept het tenslotte luid en geheel ontdaan:
"o God, waarom doet U mij dit aan en overkomt mij al die ellende",
zo maakt hij God direct al een verwijt, die hij voorheen altijd ontkende.
Ik heb die troosteloze kreet uit hopeloze kelen wel vaker gehoord
en door die machteloze dan zo akelig en snoeihard verwoord:
"en als er dan een God is, waar is Hij dan, dat Hij dit laat gebeuren?"
dat zegt die in zijn leven zo uitermate maatschappelijke verwende
op die nogal ingrijpende en hem persoonlijk overkomen ellende,
vol boosheid, angst en wrok, maakt hij God tot zijn persoonlijke zondeboek,
nou net de Enige die troosten kan en juist zijn leven weer op kan beuren.
ach ach ….en nu .... wat dan…?
terneergeslagen zit hij nu daar
hopeloos met beide handen in z'n haar
hij kan 't toch weten en zal 't moeten erkennen,
hij overdenkt en peinst, komt tot de conclusie:
ik ben een fiasco, mijn leven is een illusie
ik alleen, ik kom hier zelf nooit meer doorheen
hulp van Iemand anders heb ik hoognodig,
oh, God, ik erken U nu, U bent niet overbodig,
och, heb met mij geduld, ik beken U nu mijn schuld
ontferm U over mij, ik…. ik heb U nu zo hard nodig!
berouw komt na de zonde en…… er is vergeving…..
Twee andere handen staan er voor hem klaar
twee wreed doorboorde maar toch zo open handen
die als een vriendelijk en uitnodigend gebaar
zich tot hem wendt en hem zo liefdevol wil zeggen;
je mag nu alles wat je oprecht berouwt en bezwaart
in mijn vertrouwde en vergevingsvolle handen leggen,
die handen …….dat zijn de handen van Jezus!
"komt allen tot mij,
die vermoeid en belast zijn
en ik zal u rust geven".
(Mattheus 28:11)
© Gert Pape
hopeloos met beide handen in z'n haar
hij kan 't toch weten en zal 't moeten erkennen,
hij overdenkt en peinst, komt tot de conclusie:
ik ben een fiasco, mijn leven is een illusie
ik alleen, ik kom hier zelf nooit meer doorheen
hulp van Iemand anders heb ik hoognodig,
oh, God, ik erken U nu, U bent niet overbodig,
och, heb met mij geduld, ik beken U nu mijn schuld
ontferm U over mij, ik…. ik heb U nu zo hard nodig!
berouw komt na de zonde en…… er is vergeving…..
Twee andere handen staan er voor hem klaar
twee wreed doorboorde maar toch zo open handen
die als een vriendelijk en uitnodigend gebaar
zich tot hem wendt en hem zo liefdevol wil zeggen;
je mag nu alles wat je oprecht berouwt en bezwaart
in mijn vertrouwde en vergevingsvolle handen leggen,
die handen …….dat zijn de handen van Jezus!
"komt allen tot mij,
die vermoeid en belast zijn
en ik zal u rust geven".
(Mattheus 28:11)
© Gert Pape
zondag 25 september 2016
20160925 God in de schepping
Natuurlijke pracht en praal als bovenmenselijk verhaal,
verbeeldt verbluffend duidelijk Gods scheppende taal
om dat aan alle nog onwetende mensen te leren.
De schepping is zo groots en ingenieus geconstrueerd,
ver boven het beredenerend menselijk verstand verheven,
dat slechts reikt tot wat in loop van jaren is aangeleerd.
Een ontboezeming van welgemeende bewondering
wordt dan onoverdacht spontaan tot uiting gebracht
als bij 't zien van al die wonderlijke natuurlijke pracht
iemand ineens verbaasd en toch zo oprecht zegt:
"oh….. wat mooi, zoiets kan toch geen mens bedenken,"
zo leert de natuur ons God als Schepper te gedenken.
© Gert Pape
verbeeldt verbluffend duidelijk Gods scheppende taal
om dat aan alle nog onwetende mensen te leren.
De schepping is zo groots en ingenieus geconstrueerd,
ver boven het beredenerend menselijk verstand verheven,
dat slechts reikt tot wat in loop van jaren is aangeleerd.
Een ontboezeming van welgemeende bewondering
wordt dan onoverdacht spontaan tot uiting gebracht
als bij 't zien van al die wonderlijke natuurlijke pracht
iemand ineens verbaasd en toch zo oprecht zegt:
"oh….. wat mooi, zoiets kan toch geen mens bedenken,"
zo leert de natuur ons God als Schepper te gedenken.
© Gert Pape
dinsdag 20 september 2016
Even de politie testen
Even de politie testen
20 september 2016,
Gert Pape • oud-politieman
20 september 2016,
Gert Pape • oud-politieman
OPINIE
Als politieman geef ik claxonnerend en gebarend aan dat een jongeman zijn handen aan het stuur moet houden. Hij is al fietsend bezig een sinaasappel af te pellen. Hij steekt vriendelijk zijn duim omhoog en rijdt onverstoorbaar verder en negeert mijn aansporingen. Dat mag ik natuurlijk niet over mijn kant laten gaan. Even verderop houd ik de fietser staande. Hij pelt nonchalant zijn sinaasappel en negeert mij volkomen. Ik moest hieraan denken na het lezen van de column van André Zwartbol over zuigende en treiterende jongeren.
Ik zeg: ‘U had zeker wel begrepen dat u uw handen aan het stuur moest
houden?’ ‘O, ja zeker wel’, antwoordt hij onverschillig zonder mij ook maar één
seconde aan te kijken. ‘En waarom deed je dat niet?’ ‘Oh, daar had ik geen zin
in. Ik was net met iets anders bezig.’ ‘U krijgt hiervoor een bekeuring. Wat
wilt u zelf hierover verklaren?’
‘Niets, en ik wens ook niet door u geverbaliseerd te worden.’
Ik hoor een resolute stem waarin arrogantie doorklinkt.
Inwendig loopt de temperatuur al een beetje op. Ik vraag naar zijn personalia en krijg geen antwoord. ‘Als u niet meewerkt houd ik u aan en gaat u mee naar het bureau.’ Er komt zowaar weer wat geluid uit de lastpak: ‘Ik ga niet mee!’
Ik hoor een resolute stem waarin arrogantie doorklinkt.
Inwendig loopt de temperatuur al een beetje op. Ik vraag naar zijn personalia en krijg geen antwoord. ‘Als u niet meewerkt houd ik u aan en gaat u mee naar het bureau.’ Er komt zowaar weer wat geluid uit de lastpak: ‘Ik ga niet mee!’
Ik houd hem vervolgens aan, open de schuifdeur van de politiebus en zeg:
‘Zet u de fiets maar in de bus en ga er zelf ook in zitten!’‘Die fiets gaat
niet mee en ik ook niet.’
Voor mij is de maat is vol. Ik trek ruw de fiets uit zijn handen en smijt ‘m in de auto. ‘En nu instappen anders ga je er precies zo achteraan.Ik zie dat hij even knippert met z’n ogen en warempel rustig instapt. Bij het bureau aangekomen, zet ik hem in de verhoorkamer en vraag hem nogmaals of hij mee wil werken. Er komt geen geluid uit.
Voor mij is de maat is vol. Ik trek ruw de fiets uit zijn handen en smijt ‘m in de auto. ‘En nu instappen anders ga je er precies zo achteraan.Ik zie dat hij even knippert met z’n ogen en warempel rustig instapt. Bij het bureau aangekomen, zet ik hem in de verhoorkamer en vraag hem nogmaals of hij mee wil werken. Er komt geen geluid uit.
Onze gast wordt niet veel later aan de hulpofficier van justitie
voorgeleid, maar zwijgt in alle talen. Uitgelegd wordt wat de gevolgen zijn van
zijn opstelling en welke juridische stappen er tegen hem kunnen worden
ondernomen. Hij hoort het allemaal gelaten aan en doet er het zwijgen toe. Dan
berg ik hem op achter de dikke deur van de enige cel die het bureau rijk is.
Na een halfuur wordt er op de celbel gedrukt. Onze gast wil praten. De
afzondering heeft hem goed gedaan, want hij kan zich ineens weer zijn naam
herinneren. Hij geeft toe dat hij de wet heeft overtreden en vertelt verder dat
wij onze bevoegdheden en de juridische procedures correct hebben uitgevoerd.
Hij was rechtenstudent en wilde weleens weten hoever hij kon gaan.
Misschien zit deze dwarse gast nu wel achter de groene tafel ergens in den
lande als rechter. Waarschijnlijker is dat hij bij de tegenpartij zit, als
strafrechtadvocaat om dwarse gasten uit de cel te houden.
donderdag 8 september 2016
Biologisch klokje
nederlands dagblad
Hoe zou het met mijn biologische klok gaan als ik met pensioen ga?
09 september 2016, 03:00
Gert Pape • lezer te Vriezenveen
OPINIE
Er zit een klokje in mijn hoofd. Dat tikt de tijd van
mijn leven weg.
Dat klokje heeft niet de exacte
nauwkeurigheid van de Europese atoomklok, die, ontbloot van menselijk gevoel,
de tijd koud en technisch wegtikt.
Dat klokje in mijn hoofd kent mijn
gevoel en omstandigheden, voelt feilloos onderhuidse en nog niet erkende spanningen
aan.
Dat klokje kent geen klepel en wordt
niet aangedreven door een minuscuul en tijdgebonden batterijtje, maar ontvangt
stille stroompjes uit mijn bruisend brein. Het klokje in mijn hoofd is van mij,
maar het werkt als een onwillekeurige spier, waarop ik geen directe invloed kan
uitoefenen. Het steekt de atoomklok naar de loef.
Iedere werkdag zette ik de elektrische
wekker, maar aflopen deed-ie eigenlijk nooit.
Het klokje in mijn hoofd deed mij
dagelijks tussen een kwartier tot een minuut voor de ingestelde tijd ontwaken.
Dat klokje in mijn hoofd heet een
biologische klok te zijn. Het is een aangeboren mechanisme, dat
periodegevoelige functies regelt. Het regelt bij mij het dag- en nachtritme en
bij vrouwen doet het ook nog andere dingen. Dat klokje voelt mij aan; het
schiet in de stress bij spanningen en dan raakt het mechaniek verstoord. Het
klokje huist in mijn hersenen en zetelt in de hypothalamus en controleert mijn
autonome zenuwstelsel en regelt ook mijn temperatuur.
Nog even, op 19 september, en dan is er
voor mij na 47 jaar werken de AOW. En nu maar hopen dat het klokje zich aanpast
en de komende jaren de juiste, pensioengevoelige temperatuur aangeeft, zodat ik
niet iedere dag automatisch om een minuut voor zes wakker word.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Als 't vlammetje dooft in 't hoofd
Hij vecht voor het behoud van zijn memorie, vreest nog meer het verlies van eigen historie, steevast en heel stellig blijft hij ontkennen da...
-
Een westerse zakenman vertrekt uit de drukke Randstad voor een bespreking in het verre Twente. Geërgerd door frustrerende files van stopp...
-
Hij vecht voor het behoud van zijn memorie, vreest nog meer het verlies van eigen historie, steevast en heel stellig blijft hij ontkennen da...
-
Mijn zoektocht naar mooi dromenland blijkt vaak fantasie, die al voortijdig strandt ik ontbeer aldus mijn begeerde slaaptoestand. Mijn bio...