The souls of the rightheous are in the hand of God

De Holterberg is een prachtig natuurgebied op de Sallandse Heuvelrug.
Op deze plaats is ook de Canadese Oorlog Begraafplaats gevestigd.
Daar ligt een Canadese naamgenoot begraven:

 John Charles Pape

In de overgang van april naar mei kent Nederland een aantal vlagdagen. Gedurende die tijd blijft bij ons de vlag stand-by voor de volgende publieke vertoning. Op Koningsdag hangt hij de ganse dag, rijk gedrapeerd met wimpel. Zo vertolkt hij ons nationaal gevoel van saamhorigheid en liefde voor het Koningshuis en de historie van ons land.

Op 5 mei hangt hij weer de ganse dag,  nu zonder wimpel. Op die manier geven wij uiting aan onze blijdschap, dat we nu al weer 70 jaar in vrede mogen leven.

Tussen beide dagen in hangt hij slechts enkele magere maar gedenkwaardige uurtjes halfstok op de avond van de 4e mei ter herdenking aan hen die hun leven lieten zodat wij nu in vrijheid en vrede kunnen leven. Dat herdenken is een absolute must om tot het besef te komen van de waarde van de vrijheid. Dat vieren gaat nu eenmaal niet zonder “herdenken”.

Dat herdenken gebeurt in alle gemeenten in Nederland en op militaire begraafplaatsen. Dan worden er kransen en bloemen gelegd. Zo ook op de voor ons dichtstbijzijnde Canadese militaire begraafplaats te Holten. We hebben die plaats in de loop van de jaren meerdere malen bezocht. Op deze plek van bezinning liggen maar liefst 1394 militairen begraven.

In grafnummer IV.H.8 ligt een Canadese naamgenoot begraven: luitenant John Charles Pape, oud 25 jaar, afkomstig uit Edmonton (Alberta) zoon van John Andrew en Frances Pape en hij was getrouwd met Velma. In de strijd voor onze vrijheid liet hij op 7 april 1945 het leven. Nog geen maand later waren we bevrijd. Hij is voor mij symbool geworden om het herdenken persoonlijk vorm te geven.

Destijds toen de kinderen nog klein waren hebben dat graf ook opgezocht. We hadden geen bloemen bij ons. De kinderen zochten kleine madeliefjes in het gras en legden die op de steen.

De site "Commonwealth War Graves Commission" geeft informatie over gevallen militairen. Na enig onderzoek hierin valt af te lezen, dat er wereldwijd 41 militairen met de naam Pape zijn omgekomen en het geeft verder aan waar ze met eer zijn begraven.

John Charles Pape,

John was officier bij The Royal Canadian Infantry Corps en diende als vrijwilliger onder de Canloan  - regeling tijdens de Tweede Wereldoorlog. Tegen het einde van 1943 had de oorlogsstrijd zoveel slachtoffers geëist waardoor dit had geleid tot een tekort aan jonge officieren in het Britse leger.

De Britten sloten toen een overeenkomst met het Canadese leger om te helpen bij het opvullen van deze leemte. Onder die regeling hebben 673 Canadese officieren op vrijwillige basis gediend in het Britse leger.  Zij dienden in infanterie regimenten, maar ook enkele bij de Luchtmacht (Airborne)

John was ingedeeld bij het Parachutisten Bataljon. Hij nam  op 3 juli 1944 in Normandië tijdelijk het bevel over van de pelotonscommandant van de B Coy, van majoor Keene, nadat deze gewond was geraakt bij de aanval op een door de Duitsers bezette boerderij (Bob's Farm) in Le Bois de Bavent. (Normandië)

Een maand later keerde het bataljon terug naar het Verenigd Koninkrijk en John werd vervolgens als parachutist ingedeeld bij de Britse Royal Airforce vanaf oktober 1944.

Hij vocht met het bataljon in de Ardennen en nam later op 24 maart 1945  als commandant van 4 Platoon B Coy deel aan de laatste grote geallieerde parachute - en zweefvliegtuigaanval van de Operation Varsity en ze staken de Rijn over.

Een paar dagen later op de avond van 27e maart werd de brigade opgehouden door licht geweervuur van vijandelijke troepen. Een patrouille onder  bevel van John werd er door de commandant heen gestuurd om te helpen bij het opruimen van de vijandelijke geweerposities .

Het bataljon zette zijn opmars voort naar het oosten en zij bereikten op 7 april Petershagen, gelegen tussen Osnabrück en Hannover. Ze trokken  met gemotoriseerd  vervoer verder naar het oosten en stuitten om ongeveer 14:30 uur plotseling op vijandelijke troepen, die het vliegveld van Wunstorf verdedigden, hoewel eerdere verkenning had gerapporteerd dat dit was verlaten.

John werd daarbij in een hinderlaag gedood, als één van de belangrijkste personen van het B Coy. Tijdens het gevecht, waarbij ook het 13e en het 7e Bataljon waren betrokken, verloren 6 mensen hun leven en raakten er 21 gewond. Deze mensen zaten bij die hinderlaag bijna allemaal in de eerste vier trucks van de B Coy.

Luitenant John Pape overleed op 7 april 1945, 25 jaar oud, en is hij nu begraven op de Oorlog Begraafplaats te Holten in Nederland.

Op zijn grafsteen staat de tekst: "The rightheous  are in the hand of  God."

20140430 Koninklijk verkouden

Een herinnering aan oud Koninginnedag

Op de 30e april 2014 om 07.13 uur stap ik in de trein van Almelo naar Enschede.

Schuin tegenover mij aan de andere kant van het looppad zit een man voorovergebogen op z’n laptop te staren. Een zakdoek in zijn hand en hij begint luidruchtig te snotteren.

Na gedane arbeid bestudeert hij aandachtig het resultaat alsof hij daar de meteorologische verwachting van vandaag in af kan lezen. Hij kijkt waterig uit zijn ogen en zijn neusvleugels zijn rood gekleurd.

In Hengelo stapt er een andere jongeman in en neemt plaats tegenover Hans  Snotterjans.
Het eerste wat hij doet is een wel hééééle lange papieren zakdoek uit zijn rugtas pakken, juist…. een rol closetpapier. Ook hij begint te toeteren en samen spelen ze Opus 13 van de componist S. Verkouden. Ik kijk om me heen, het treinstel rond, om ronddwarrelende bacillen of pollen te ontwaren.

Even later zit ik op mijn werk achter mijn bureau en komt mijn collega binnen. Nog voordat zij mij een goede en vooral een gezonde goedemorgen heeft gewenst, pakt zij een zakdoek en blaast erin als was het een tuba.

"Wat zit er vandaag toch in de lucht?" vraag ik mij af.

Ohh…… ja, het is vandaag 30 april, oud Koninginnedag.

De verjaardag van Prinses Juliana en ook Koninginnedag onder Beatrix.

Ik denk in stilte nog even aan onze geliefde oud -koningin Beatrix.

Ik vraag me af wat ze nu zal doen?

Oh… ik denk waarschijnlijk niks want ze zal ook wel dik verkouden zijn.

In  gedachten zie ik haar voor mij,

met een zakdoek in haar hand,

voorzien van een oranje geborduurd kroontje,

en zachtjes blaast zij het Wilhelmus.

Gert Pape

20180408 Over de puzzel van het leven

Het leven lijkt een puzzel waarin je voortdurend op zoek bent naar het ontbrekende stukje.

Net wanneer je denkt het gevonden te hebben ben je er aan andere kant weer eentje kwijtgeraakt.

Het leven is een uitdaging waarin wij tal van kansen en keuzes voorgeschoteld krijgen . Maar hetgeen  soms zo aantrekkelijk lijkt  te zijn is maar erg moeilijk te verwezenlijken.  Twijfel en onzekerheid moeten worden overwonnen en moed getoond worden om haast onmogelijke zaken aan te durven pakken.  

Het is zo triest om aan het eind te moeten constateren dat je niet echt geleefd hebt of dat je kansen hebt laten liggen. Om aan het eind te moeten verzuchten: "Ach had ik dat maar anders of eerder gedaan". 

Jaag  je dromen na en maak ze waar, zei ik onlangs nog tegen een kennis, die met haar gezin geëmigreerd  is naar een uithoek in Noorwegen.  Op zoek, ja..naar wat?  Ja, onthaasten en op zoek naar rust en een leven in de ruimte van een vredige omgeving.

Ik had ook mijn dromen van mooie oorden. Boeken gelezen over Canada en Amerika. Boeiende beschrijvingen van New England over de oostkust van Amerika met de staten Maine, New Hampshire en Vermont en andere. Ik heb mij maar al te graag mee laten slepen in het boek van James Mitchener,  in een eigen beleving  van  de Chesapeak Bay.

Maar heb nooit dat avontuur aangedurfd omdat ik zo aan de familie hang en bang was, dat ik straks een puzzelstukje mis terwijl ik elders net dat ontbrekende stukje gevonden dacht te hebben. 

Ik heb ook zeker kansen en mogelijkheden laten liggen maar ja …….ik eh… , ik droom, …… droom  dan ook zo graag. 

……er is nu al zo veel tijd verstreken 

die kansen en mogelijkheden doen verbleken.

Toch kom ik tot een verhelderende conclusie, 

dat het koesteren van een schone droom 

niet alleen iets is voor een uitgekiende econoom,

voor mij althans, is het zeker geen illusie.

De tijd schrijdt voort en kansen verkwijnen

maar nooit zal dat mijn grote droom doen verdwijnen

nog immer droom ik van een verre Horizon,

en verzucht: 

"och,….dat ik daar toch nog eens komen kon."

In dat land met ongekende mogelijkheden 

waar twijfel behoort tot het verleden

waar verborgen sluiers zijn onthuld

waar de droom van de mens

dan naar wens is  ingevuld

waar alleen de vrede wordt beleden

en 't verleden voor eeuwig 

is gekeerd  naar heden;

daar in dat land 

daar is iedereen 
volmaakt en.....
tevreden!

 Op TV keek ik naar de Passion. Duizenden liepen door de Bijlmer achter het verlichtend kruis van Christus aan. Mensen van allerlei pluimage, gelovig of ongelovig, voor sommigen was het een bevestiging van wat ze geloven, voor anderen het zoeken naar het ontbrekende stukje puzzel in hun leven. Dat zoeken is een bevestiging van hun gemis. Maar allen op zoek naar dat land van  vrede.

Jezus roept ons toe: Ik ben de weg de waarheid en leven. Niemand komt tot de Vader dan door mij. Dus achter Christus aan, door de Bijlmer, door de wereld en door jouw eigen leven. Hij is de voltooier van het leven. Die onze tijd ombuigt in eeuwigdurende vrede.Jezus!  Wie in Hem gelooft zal eeuwig leven hebben. 

In dat land loop je onbevreesd met open ogen in een landschap dat duizend keer mooier dan is dan de Bijlmer, Nederland of Baxter State Park in Maine of in mijn zo geliefde Engbertsdijksvenen.

Als je Christus echt leert kennen dan heb je het ontbrekende stukje gevonden ..........dan is de puzzel van jouw leven compleet. 

De blauwe heikikker (in paartijd)

De heikikker (Rana arvalis) is een middelgrote kikker en ze kunnnen 8 cm groot worden.
In de paartijd (eind februari, tot uiterlijk begin april met een piek in kooractiviteit in maart) kleuren mannetjes licht- tot fel blauw. Deze kleur is maar enkele dagen aanwezig. 
Dit is een interessant natuurverschijnsel dat vele mensen van heinde en verre lokt om dat op de gevoelige plaat vast te leggen. 
Gewoon opstellen in rijen van drie maar vooral ....kalm an.

20180327 Gedenkwaardigedagen- 45 jaar getrouwd

Altijd  ben jij voor mij dezelfde gebleven

een warrelende lichte lentewind

eindeloos waaiend door mijn leven

die samen met mij zijn juiste richting vindt.

Een mooi slank meisje met een blond lokje

witte kniekousen en een schattig Schots rokje

en bij 't geluid van Jimmy Hendrix joelende gitaar

raakte jij bij mij onverhoeds een gevoelige snaar.

Altijd ben jij voor mij dezelfde gebleven

door alles heen verweven met heel mijn leven

Liefde en geluk maar mede moeiten en zorgen

zijn in 't diepste van heel ons wezen geborgen.

Daar waar vromen op dromen hopen

maakte jij mij bewust van ongekende hartenlust.

Dromen die onbeheersbaar binnenslopen;

al heb ik  jou toen op die allereerste dag

voorzichtig en maar ene keer gekust.

't Was dankdag voor 't gewas 1969 en vijf november

een immer gedenkwaardige dag, forever to remember

na kerk en daarna cafetaria

werd het uiteindelijk viva victoria.

Op die blijde dag van ons allereerst ontmoeten

 zag ik jou bij de jukebox staan en keek me aan.

Wat luikend oogcontact dan doet of  je wil zeggen

valt onmogelijk in enkele woorden uit te leggen.

In een lange week van gespannen wachten

was jij voortdurend in mijn gedachten.

Zo heeft, alzo door ons ervaren, de voorzienigheid

met wijs beleid er zeker en zo gelukkig toe geleid

dat wij elkaar daar nogmaals mochten ontmoeten.

Van verliefdheid was ik mij wonderwel bewust

en heb jou toen wel vaker dan maar ene keer gekust.

Voor ons was 't al  gauw snel en heel stellig bekeken

nooit en nimmer meer zijn we van elkaars zijde geweken.

Altijd ben jij voor mij dezelfde gebleven

nog immer zwierig waaiend door mijn leven

mooie momenten in de loop der jaren vergaard

blijven voor eeuwig in mijn hart en ziel bewaard.

met jou in mijn leven voel ik mij boven alles verheven.

Bij ons staat jaarlijks de zevenentwintigste maart

als datum heel strikt en stevig op de kaart,

om dat wat nader en duidelijker te verklaren:

dat is de dag, dat namelijk ons huwelijk verjaart.

 Die dag is voor ons echt een gedenkwaardige dag

waarop ik met 'n blijde lach verkondigen mag:

Dit zijn echt van die gewichtige gebeurtenissen

die mag je in je leven absoluut niet missen.

Vandaag zijn we vijfenveertig jaar getrouwd

waarin een 6 persoonsgezin werd opgebouwd.

Begon 't ooit eens, zo bescheiden met ons beiden,

dat heeft gelukkig door Gods gunst alzo geleid

 tot een familie, die naar 20 leden is uitgebreid.

't Is geen kwestie van eigen werk of zelf verworven roem

maar prijs de naam van God, die ik hier dankbaar noem.

Hij schonk ons veel goeds in ons huwelijksleven

wat ons het mindere snel doet vergeten.

Altijd ben jij voor mij dezelfde gebleven

dat riep ik toen en dat zeg ik nu,

en koester dat de rest nog van mijn leven:

een warrelende lichte lentewind

die samen met mij zijn goede richting wel vindt

totdat ooit ……die lentebries is uitgewaaid

en krachteloos en eens voorgoed verwaait.

Met groot verdriet en mank aan het leven

moet de achterblijvende dan verder leven

met  enkel dan nog dierbare herinneringen

om die vertroostend en eindeloos te bezingen

Dankbaar geluk in het  huwelijksleven opgespaard

blijven dan gekoesterd  in dat oude hart bewaard

tot hij of zij ook eens tot de vaderen wordt vergaard

om dan voor eeuwig weer met elkaar te worden  verenigd.

Ook dan nog zeg ik:

Viva Victoria

Soli Deo Gloria

aan God alle eer!

© Gert Pape

20180319 Moederschap - levenstaak van mijn moeder

Vandaag is het precies 67 jaar geleden,
dat ik deze wereld ben binnengetreden
en hartstochtelijk met sterk verlangen
dankbaar door mijn moeder ontvangen.

Het was mijn toegewijde moeder,
die op een leeftijd van wel 42 jaar,
al barende daar nog eens vol van genoot
maar na mij nu toch echt haar moederschoot afsloot.

Mijn moeder koesterde altoos die stille hunkering
naar herbeleving van nog maar eens een boreling.
Ik was daarvan dé dankbare bevestiging.

In mijn vrije blije prille kinderjaren
heb ik altijd haar liefde mogen ervaren,
met haar krachtige en zo zachte armen
wist zij mijn leven behaaglijk te verwarmen;
werd mijn lijf zo stijf en strak geknuffeld,
ja, welhaast liefdevol geplet,
in opeisende moederliefde,
die voor mij gold als was het wet.

Uit een nabije en mij zeer bekende bron
werd mij vele jaren later ongepast bekend:
'k was een ongelukje, 'k was niet heus gepland,
'k geloof 't niet, nooit heb ik daarvan iets gemerkt,
'k werd als jongste van de zes, juist danig verwend.

Ik ben in de leer van 't enig juiste goede leven
heel degelijk en goed christ' lijk opgevoed
mijn moeder wist heel precies hoe dat juist moet.

Langs niet nader uitgelegde vaste lijnen
werden lokale zeden en strenge kerkelijke traditie
als een onbeschreven wet, zo streng gehanteerd,
werd mij dagelijks, nooit wedersproken geleerd.

De schoolse kennis van mijn ma op deez' aard
heeft zij in 8 klassen lagere school bijeen vergaard
voor haar leven was dat voldoende om te weten,
en van die lokale een kerkelijke zeden
heeft zij zich ruim voldoende gekweten.

Voortdurend werd die visie op ons toegepast
moderne tijden waren ongepast,
gaven immers alleen maar overlast.

De kinderen groeiden haar in kennis en verstand voorbij
steevast handhaafde zij haar stugge traditionele livrei.
Voor haar denken was de wereld al voldoende groot
dan de afstand, die de fiets haar zelftrappend bood.

Zo intens gedreven en in haar moederrol begaan
kon zij haar kinderen maar erg moeilijk laten gaan
Een harde les voor haar en tenslotte ook ten spijt,
zij raakte toch haar controle over de kinderen kwijt.

Vijf van de zes hebben de ouderlijke stal verlaten
om hun leven naar eigen inzichten in te kunnen richten
maar namen wel als basis, wat moeder hen had geleerd
Daarin wordt moeder iedere dag nog dankbaar geëerd.

Zij heeft haar levenstaak "het moederschap"volbracht!

Hij lijkt zo aardig op de TV, de nieuwe keizer van China…..

Onze koning kan het goed met hem vinden. Mannen die elkaar respecteren op het menselijke vlak en zo af en toe, voor het oog van de toekijkende wereld, even bij elkaar op de koffie komen.
Oogstrelend public relationship.

Een correct geklede man, strak in een westers pak met das en altijd die ondoorgrondelijke glimlach op zijn gezicht. Hij is machtig man en hij heeft voor zijn land China en de wereld een duidelijk plan, dat hij presenteert in zijn "Nieuwe Gedachte" van Xi Jinping. "We moeten ons ontdoen van alle virussen die de partij uithollen" Nou, dat zegt genoeg over deze vriendelijke meneer. Deze keer heeft het Rode Boekje van Mao gewoon een andere kleur.

De Noorse politicoloog omschrijft zijn leiderschap als het perfecte dictatorschap.
Samen met Vladimir Poetin zijn ze beiden uit op de vorming van een absolute wereldmacht en daarin, lieve mensen, is geen ruimte voor echte persoonlijke vrijheid. Een wereld waarin alles en iedereen gecontroleerd wordt. Ook de sociale media wordt aan banden gelegd. Ja, hij is heel erg aardig en heel vriendelijk en hij wil inderdaad het beste voor de mensen maar alleen als jij doet wat hij zegt.

En hoe staat het met ons, het Westen, onze Atlantische machtige tegenhanger?
Ja, wij hebben onze eigen clown uit die machtige Verenigde Staten, die het niveau van Pipo nog niet haalt. ……. sapperde…… sapperde…..flap …ja, ja,maar….dat is voorwaar geen grap!
Deze nietszeggende clowneske man zit op zijn zelf zo ingenomen ivoren troon.
Voor het westen is hij een ware blamage en verricht zo vaak verbale politieke ravage.

Elk weldenkend mens heeft thans nu wel de wens om onze westerse tegenhanger in te ruilen voor een degelijke en uit het goede hout gesneden vervanger. Een charismatisch man die deze huidige komische malloot maar gauw van zijn ivoren troon stoot.

En hoe dat moet gebeuren?
Ja , dat moet Pipo nog even aan de binnenkant van zijn ogen bekijken.
Maar als u het niet erg vind, ik ga over tot de orde van de dag.
Mijn vrouw is vandaag jarig.
Mijn keizerin, die heeft het beste voor met mij en ook nog voor de heeeeele wereld! 

© Gert Pape

Kramsvogel

Kramsvogels doen  zich te goed aan vruchten van een malusboom.

20180220 generatiekloof ?

De jeugd van tegenwoordig
is niet van gisteren,
kijkt kritisch naar het verleden
uitdagend naar het heden
is hoopvol over de toekomst!

"Wie de jeugd heeft……heeft de toekomst!"

Arbeiden - werken is voor de sterken
kennis vermeerderen en studeren
is voor de wat meer geleerde heren.

Jeugdigen bouwen aan hun carrière
vinden ouderenvisie vaak een barrière.
Voor een eigen plek in de maatschappij
zetten zij die meningen van ouderen opzij.

Zij vinden die visie vaak ouderwets verkeerd.
Zij gaan er dan wel makkelijk aan voorbij,
dat hun eigen kennis, althans door hen beweerd,
hen juist nu door die ouderen is geleerd.

"Kennis maakt macht!"

De hedendaagse maatschappij
is met een creatieve jeugd gediend
die met verfrissend en een nieuw elan
voortbouwt op dat alreeds oude plan;
wat van hun ouders en van hun senioren
zeer zeker het nodige respect verdiend.

"Samenwerking" 

Samenwerking tussen de jongere en oudere generatie
is niet onderhevig aan een glijdende inflatie.
Jong en oud gaan zo hand in hand
en bouwen samen aan de economie
van ons utopisch sterke Nederland.

20180211 over kaalslag en waterstand in de Engbertsdijksvenen

Wee u, gij minnaars der natuur,

zie en aanschouw de verwoesting

van boeiend gretig groeiend groen.

Het snoeimes rust niet, bijlslagen klinken luid

en verkondigen het verstorend geluid

van hun verwoestende vernietiging  

tot ver buiten haar eigen omgeving uit.

Zagen gaan te keer, takken vallen neer

spaanders vliegen in het rond

struiken en andere houtopstallen,

liggen verslagen en versnipperd op de grond.

Vogels, zijn verschrikt en vreselijk verstoord

ongewild uit hun territorium verdreven;

waar men gisteren nog groeiend groen ontwaarde

aanschouwt men nu een volslagen lege kale aarde.

Allerlei ongewenste gassen en de CO2 uitstoot

zijn de factoren die een onstuimige groei vergroot.

De kaalslag zal zijn nut en goede bedoeling wel hebben

maar ik kan daar geen enkel behagen in scheppen.

Waarom dan dit, wat is er aan de hand?

Door bestuurders en natuurkundigen

toegerust  met kennis en met macht

wordt dit echter strikt noodzakelijk geacht

voor het beheersen van de juiste waterstand.

Instandhouding van het groeiend hoogveen

een laatste restje van eens wel zeven meter dik

dat afgestoken en verbrand gedurende anderhalve eeuw

….in warmte werd omgezet maar wel voorgoed verdween.    

©  Gert Pape

Nazaat Rusluie wint Honya-Taisho literatuurprijs

In mijn krant van zaterdag 13 januari 2018 staat een berichtje, waarin de naam Toon Tellegen voorkomt. “Hé, waar heb ik die naam toch eerder gehoord?” vraag ik mij af. Het Historisch Museum Vriezenveen en het kwartaalblad Waver 't Vjenne van de Vereniging Oud Vriezenveen verschaffen mij het antwoord.

Toon Tellegen, de kinderboekenschrijver, heeft in het verre Japan, met het boek Het verlangen van de egel de Honya Taisho prijs gewonnen, het beste boek in de categorie buitenlandse literatuur. Hij is de eerste Nederlander die in dat land van de rijzende zon zoveel eer krijgt toebedeeld. Het boek is daar een regelrechte bestseller. Het is een kinderboek waarvan er in Japan in korte tijd al meer dan 135000 zijn verkocht. Toon is echter ook nazaat van de Vriezenveense ondernemer en koopman G.J. Egbert Engberts, die in 1865 naar St. Petersburg vertrok.

Toon Tellegen studeerde geneeskunde te Utrecht, was drie jaar arts in Kenia en vestigde zich daarna als huisarts te Amsterdam. Hij schreef gedichten en ging later verhalen schrijven voor kinderen. In 1984 verscheen zijn eerste kinderboek. Vooral zijn dierenverhalen rond de mier en de eekhoorn zijn erg geliefd en worden ook door volwassenen graag gelezen vanwege de amusante, bizarre situaties en filosofische diepgang. Een gevierd en gelauwerd schrijver met meerdere bekroonde boeken.

Toon Tellegen en zus Adinka, zijn de samenstellers van een boek met memoires van hun grootvader Egbert Engberts.
Egbert’s dochter, Nina Tellegen-Engberts, heeft nog net op tijd die aantekeningen van haar vader Egbert uit 1929 weten te redden. Haar zoon Toon - en dochter Adinka Tellegen hebben in 2004 de aantekeningen uitgewerkt en gebundeld in een boek onder de titel: Herinneringen aan Rusland. Een waardevolle bijdrage aan de geschiedenis van het wel en wee van de Vriezenveense Rusluie.

Het boek is nog steeds te koop. In het Historisch Museum Vriezenveen is bovendien meer informatie over de handel met Sint Petersburg en het geslacht Engberts aanwezig en dat wordt daar met mooie foto's ondersteund.

De lijn van succesvol ondernemer naar succesvol schrijver is te volgen via http://www.vriezenveners.nl/genealogie, en verloopt als volgt: Gerhardus Johannes Egbert Engberts geboren in 1835 te Vriezenveen krijgt in 1875 in St. Petersburg onder andere zoon Egbert Engberts, die na de Russische revolutie in 1917 vluchtte, nog kort in Mon Repos te Vriezenveen woonde (naast de Hema), vervolgens naar Leiden vertrok en daar in zijn notities de basis legde voor het boek “Herinneringen aan Rusland”. Zijn dochter Nina trouwde met de arts Adrianus Antonius Otto Tellegen. Nina en Adrianus kregen twee kinderen, Adinka en Toon. Toon de arts en kinderboekenschrijver.

Gert Pape, Historisch Museum Vriezenveen.

20180210 Thierry Baudet - Forum voor democratie…..?

Demos is volk en Cratos is macht
die twee tot één macht samengebracht
onder één dak, dat levert met enig gemak
voor heel ons volk en vaderland,
een gerespecteerde heersende macht
waarmee we zo maar zijn beland
in ons politiek zo democratisch mogelijk Nederland.

Fraai formulerend lullend fenomeen Thiery Baudet
heeft gisteren in verbaal verwoord gedrag,
gemerkt , dat hij nog wel heel veel leren mag
en zichzelf zodoende mooi te kakken heeft gezet
in het eerste grote verkiezingsdebat. 

Door anderen zo listiglijk bewust uitgelokt

werd hij tot het uiterste opgefokt.

Dat trucje had hij nog niet verstaan

maar is toen helemaal uit zijn plaat gegaan. 

Wat was er dan eigenlijk aan de hand?
In heftig, en nu in on - geaffecteerd gebral
gaf hij de aanzet tot eigen politiek verval.
Erg heftig en geëmotioneerd heeft hij gereageerd
op valse uitspraken, althans door hem beweerd.

Je mag je toch verzetten
als je (vals) wordt beschuldigd?
Dat maakt politiek helemaal niets uit,
hij heeft politiek gezien gans incorrect gereageerd
waardoor de kiezer zich nu tegen hem keert.
Nu wordt een ander politiek kopstuk
in plaats van hem, als winnaar
van dat debat gehuldigd.

En dat Forum voor Democratie……
nou ja......
dat komt er volgens mij ook nie……!

De oude smederij Schoenmaker

In het centrum van Vriezenveen staat een markant en fraai gerestaureerd pand, Westeinde 26, nu in gebruik als woning.  Eens was in dit nu 152 jaar oude pand, gedurende een periode van 105 jaar, een smederij en wagenmakerij gevestigd.

In 1865 liet Frederik Derks een smederij bouwen. In 1923 is Egbert Schoenmaker tot dit bedrijf toegetreden. Frederik Derks wilde stoppen met de smederij en overschakelen naar een winkelbedrijf, samen met zijn zoon Hendrik, in een pand even verderop. Frederik Derks en Egbert Schoenmaker trokken samen een tijdje zakelijk op totdat de winkel van Derks in 1924 of 1925 gereed was. De smederij werd vanaf dat moment voortgezet door Egbert Schoenmaker. In 1923 werd de houten wagenmakerij afgebroken en gebruikt voor een stenen uitbreiding van de smederij.

In de smederij werden paarden verlegd, hoepels getrokken, zeisen gehaard, enz.
Een nota uit 1941 vermeldt: een paard voor en achter verlegd Fl. 2,55. Daarbij paste men roodgloeiende ijzers op de paardenhoef waarbij een indringende rook vrijkwam en vervolgens werden die op de hoef gespijkerd. Het is meerdere keren voorgekomen, dat 's nachts uitgebroken paarden 's ochtends al bij de smederij stonden te wachten. Ze hadden last van doorgegroeide hoeven en wisten zelf de weg naar hun dokter wel te vinden.

Eikenhouten wagenwielen werden voorzien van een ijzeren band, een hoepel. Een hoepel mocht tot 2,5 cm krapper zijn dan de omtrek van het wiel. De hoepel werd onder dubbel vuur roodgloeiend gemaakt waarna hij om het wiel werd gelegd en met water werd afgekoeld en aldus vast om het wiel trok.
Een zeis werd uitgeklopt met een hamer om hem scherp te krijgen.

Tot in de late jaren '60 sierden nabij de smederij landbouwwerktuigen als hooischudders, maaibalken en gierketels soms nog het straatbeeld.

Van Smederij tot dierenspeciaalzaak.
Egberts zoon Henk Schoenmaker (*1923) kwam na het behalen van zijn diploma van rijks - gediplomeerd hoefsmid bij zijn vader in de zaak. De bedrijfsnaam veranderde daarbij in firma E. Schoenmaker en Zoon. Lange tijd werkten vader en zoon samen, tot in 1965, toen eerst vader Egbert op 8 september overleed en enkele weken later zoon Henk op 10 oktober.

De smederij werd door mevr. Schoenmaker - Heitink voortgezet met hulp van de personeelsleden Gerrit Jonker en Henk Eshuis en in 1968 definitief beëindigd.

Vader Egbert en zoon Henk waren in 1954 in een nieuw winkelpand annex woning aan de Almeloseweg 2 gestart met de verkoop van ijzerwaren en gereedschappen. Deze winkel nam mevr. J.H. schoenmaker - Schipper in 1965 onder haar hoede.

De 3e generatie Schoenmaker, zoon Dirk, heeft er in 1972 de huidige dierenspeciaalzaak van gemaakt onder de oude naam: firma E. Schoenmaker & Zoon.

January 25, 2018

|

Historisch Museum - Gert Pape  

20180201 knipoog naar kakofonie van meningen en communicatie

Ja, er is tegenwoordig wel enige moed voor nodig
om te zeggen wat je oprecht en werkelijk denkt
terwijl je merkt, dat daaraan bijna niemand 
ook nog enige serieuze aandacht schenkt.

Bijna niemand is er, die jouw standpunt deelt
en jouw mening die ander al gauw verveelt.
Jij voelt je dan genegeerd en wat geïsoleerd
alleen met maar weinig medestanders om je heen.

En in een wereld van meningen  overvol
raak ik verward, ja word ik horende dol!
Wijs geachte heren gaan tegen elkaar te keer
creëren onparlementair een politiek geladen sfeer.

Wij mensen, moeten toch maar eens leren
een ander om zijn mening beter te respecteren.
Die ander kan met zijn visie jou verrijken
nog eens kritisch naar je eigen standpunt te kijken.

Wederzijds respect, jouw mening en een anders tegenweer
vormen samen de publieke communicatieve relativiteitsleer.
Communiceren  is meer dan alleen mooie woorden produceren
om zodoende een ander in te pakken en te imponeren.

Ik heb een eigen mening maar luister graag naar een ander
houd daarmee open, dat ik mogelijk alsnog van mening verander;
persoonlijke meningen houden in dit open communicatieve land
nu eenmaal niet voor altoos stand, leve het praatgraag Nederland.

Straks zijn er verkiezingen voor de gemeenteraad
't zal mij benieuwen hoe de communicatie dan gaat.
Men drukt een gemaakte keus 
als de verkoren politieke leus 
op een pamflet 
van minstens één A-viertje
bedrijft alzo dan politiek 
in een stief kwartiertje,
ach, een kniesoor die daar nog op let.

20180124 tuinfluiter Chatrou van wereldformaat

Voor wie van fluiten houdt. Ik heb een nieuwe tuinfluiter ontdekt; en wel enig in zijn soort. 

Het buitenfluiten is uit. Fluiten op straat hoor je nog amper. Ik lees dat er een maatschappelijke afkeuring bestaat tegen het fluiten op straat. Men associeert dat met een vrouw- onvriendelijke bejegening. Een onzinnige bewering van vermeende kenners die  hun eigen haantjesgedrag niet kennen. Als ik mijn "Badinerie" al fietsende fluit heb ik geen andere bedoeling dan de muziek te eren en vrouwen kunnen veilig over straat.

Ik lees dat Geert Chatrou uit Rotterdam wereldkampioen kunstfluiten is. Alles wat er uit zijn mond komt is fenomenaal.  Ik wist dat niet, ik ken hem niet en heb hem nog nooit horen fluiten. Dus maar even in het internet gedoken en even aan dat fluiten geroken. Niets teveel gezegd.  Ik adviseer deze tomeloze tuinfluiter om toch maar niet buiten te gaan fluiten omdat hij daarmee al het verkeer van verbazing ontregelt.

Hij heet een kunstfluiter te zijn. Een woord waaraan verschillende betekenissen zijn te ontlenen. Kunst als  nep om het van echt te onderscheiden of de Kunst van een bovenmatige muzikale prestatie. 

Hij concerteert met orkesten en brengt met frivole klanken van Hongaarse Csardas het publiek tot verbazing. Geen klassiek stuk zo moeilijk of hij kan het wel aan. Hij was te gast in het programma podium Witteman . Hij vertelde dat hij een aangeboren talent heeft waardoor hij anders fluit dan de meeste mensen.  Hij gebruikt amper zijn tong maar hoofdzakelijk zijn keel om die veelheid  aan klinkende klanken te kunnen produceren. Hij vergeleek dat met een merel bij wie je de keel zo ziet bewegen als hij zo uitbundig fluit.

Wereldkampioen of niet hij kan er alleen niet van leven en heeft er wel een baan naast. 

Het is wel kunst met een hoofdletter K met een lokaal bereik aangeduid een L , namelijk die van liefhebber,  je moet er wel  van houden . Het blijft uiteindelijk dan toch maar ……..gewoon Kunstfluiten.